De teksten op dit blog zijn geschreven door Bert en meestal nagezien en gekeurd door Mieke. Mieke is hélaas niet meer. Vroeger veel reisverslagen, nu foto's uit mijn omgeving. Tof dat u even langskomt! Kijk maar even rusti
Iedereen
die wel eens plat is gereden met auto of motorfiets weet hoe
vervelend dit is. In onderstaand filmpje kan u zien dat de techniek
niet stil staat. Banden met binnenin een laag gel zorgen ervoor dat
men nooit meer plat rijd.
In de trein zit een man tegenover een mooie jongedame met een piepklein mini-jurkje aan. Opeens gaat zij verzitten en ziet hij dat ze geen broekje aan heeft. Zij ziet dat en zegt: "Kijk je naar mijn poesje?"
"Sorry," zegt de man en belooft dat hij niet meer zal kijken.
"Geeft niet," zegt de vrouw, "ik kan er kunstjes mee. Kijk maar...Ik laat hem een kusje geven."
De man ziet de vagina een kus beweging maken en is zeer onder de indruk. "Kijk," zegt de vrouw, "hij kan ook knipogen."
En ja hoor, hij ziet verbaasd dat de vagina een knipoog geeft.
"Kom naast me zitten," zegt ze en de man gaat naast haar zitten.
"Wil je er een paar vingers in steken?" vraagt ze.
Verbijsterd zegt de man:"Allemachtig, kan hij ook nog fluiten?
De
dag was ietsjes minder zonnig maar toch even vrolijk. We werden in
beslag genomen door de kleine Lorin. Hij wil van alles doen en hij
neemt steevast de leiding in het gebeuren. Toch wondermooi hoe
vertederend die klein mannen kunnen zijn. Tussendoor ging ik nog even
surfen op het internet en ik kwam uit bij een filmpje van Amira
Willighagen. Dit is het kleine negenjarig Nederlands
wonderkind dat vorig jaar de winnaar werd van Holland's got talent.
Die klein meid zingt opera. Dit is nu wel mijn genre niet maar na het
kijken en luisteren zal niemand nog onberoerd blijven. Geniet van
Amira Willighagen met het nummer Nessum Dorma.
Morgen
zijn we weeral een week thuis. De voorbije week hebben we het zeer
druk gehad. We waren het niet meer gewoon van her naar der te rotsen.
Van het tragere Spaanse leven valt niet veel meer te merken. We zijn
begonnen met onze tuin een beurt te geven. Door de zachte winter en
de vroege lente (zomer) heeft het onkruid kunnen woekeren. Dus dubbel
zoveel werk in vergelijking met vorige winter. En het woord werk
heb ik niet meer teruggevonden in mijn woordenboek. Mede door dit
alles is mijn blog deze week een beetje verwaarloosd. Maar vandaag
brengen we daar opnieuw verandering in. Onze kleinzoon, Lorin, is dit
weekend bij ons. Het is een zeer guitig kereltje. Hij verstaat heel
veel en hij begint te praten. Dus alle aandacht gaat nu naar hem.
De
temperatuur lag net iets boven het vriespunt toen wij deze morgen op
stonden. Het wolkendek was gesloten toen we vertrokken. In onze
rijrichting was het kalm maar in de andere richting was het zeer
druk. Enorm veel campers op weg naar het zuiden. De Fransen zijn
vandaag aan hun paasverlof begonnen. Dit bleef zo tot we voorbij de
périphérique
rond Parijs waren.
Toen
wij van Soisson naar Saint-Quentin reden waren het plots Belgische en
Engelse nummerplaten die wij zagen. De caravans vlogen ons voorbij.
Ze waren zeer gehaast om hun vakantie af te ronden. Vooraleer we
naar huis reden zijn we nog even bij Tim, Sara en de kleine Lorin
binnen gesprongen. Na drie maand was het een leuk weerzien. Lorin is
wel veel veranderd. Hij begint goed te praten en dit maakt het alleen
maar leuker.
Vertrokken
in Le Ségala met een licht bewolkte hemel. De temperatuur was
perfect om te rijden. En het schoot goed op. In de streek van de
Dordogne kwamen de wolken opzetten en er was geen straaltje zon meer
te bespeuren. De vele hectaren koolzaad staan al volledig in de bloei
en dit zorgt toch voor enkele lichtpuntjes onder deze donkere wolken.
Af en toe was de lucht heel dreigend maar gelukkig konden we het
droog houden. Rond halfzes waren we op onze bestemming: Méry sur
Cher. Op deze camperplaats zijn we nu voor de vierde keer. Niets is
hier veranderd zelfs de betaalzuil die vorige winter omgereden is
ligt nog steeds op haar rug. Verder een prima plek.
Vanmorgen
om acht uur vertrokken richting Frankrijk. We namen niet de normale
weg, maar we reden vanaf Palamos de volledige kustlijn af.
Voortdurend rijdt men langs de rotsachtige kust met zijn tientallen
inhammetjes die vanop de hoger gelegen kronkelende wegen een
streling voor het oog zijn. Bij Cap Cerbère reden we de grens over.
In Perpignan sloegen we links af om over de Pyrenées Orientalles
naar Limoux te rijden. U merkt het, we hebben vandaag een paar
honderd kilometers bochten en cols verteerd. Na deze zeer prachtige
rit zijn we uiteindelijk op de camperplaats van Le Ségala beland.
We staan hier langs le canal du midi samen met een zevental andere
kamperaars. In
Le Ségala zijn er minder dan 100 inwoners waaronder enkele Engelsen
die hier leegstaande huizen hebben gerenoveerd. Vergeten we ook niet
enkele woonbootbewoners die hier al meerdere jaren aangemeerd liggen.
Rond
halfnegen hebben we camping La Volta verlaten. We trekken verder naar
het noorden. Op de weg verliep alles goed tot in de omgeving van
Barcelona waar we een dik half uur in de fille gestaan hebben. Een
politiewagen was betrokken in een ongeval met twee vrachtwagens. Iets
na drie uur zijn we dan aangekomen op de camping Mas Potoxas in Pals.
Nadien hebben we hier in de omgeving een wandeling gemaakt. We waren
te lui of misschien te moe om nog drie kilometer te stappen.
Bovendien ligt het middeleeuws stadje op een heuvel. Dan maar
genieten van het moois hier in de velden.
Deze
morgen was de zon sedert lang niet van de partij. De morgen was
eerder mistig. Maar tegen de tijd dat wij klaar waren om naar
Peniscola te fietsen brandde de zon zich een gat door de mist. En we
waren weer vertrokken voor een zonnige dag. Door allerlei
omstandigheden zijn we in de voormiddag niet van de parking geraakt.
Een klappenanske links en een klappenanske rechts. En toen was het al
middag. Er waren mensen zonder een goed werkende ijskast, en anderen
zonder TV ontvangst. Ze zijn zelden, diegenen die geen problemen
hebben. Na de middag toch nog naar Peniscola en daarna naar Benicarlo
gefietst. De laatste boodschappen gedaan want inderdaad morgen zetten
we de reis verder richting noorden. Spijtig want ondertussen vormt er
zich hier op de camping een muziek groepje: een accordeonist, een
gitarist en een mondharmonicaspeler samen met enkele would-be zangers
brachten ze enkele evergreens ten gehore. De sfeer zit er goed in.
Opgestaan
onder opnieuw een blauwe hemel. Wat moet ne mens nog meer verlangen.
We hebben ons ondertussen al heel goed aangepast aan de Spaanse
levenswijze. Alles langzaam aan doen en de rest komt wel. Eerst een
douche, daarna koffie en ons klaar maken om naar de wekelijkse markt
te gaan. Toch verrast, want op de plaats waar de markt gewoonlijk
doorgaat zijn er wegwerkzaamheden aan de gang. En toch zien we van
alle kanten mensen met gevulde plastikzakjes aan de hand lopen.
Uiteindelijk komen we op de markt. Deze gaat nu door naast de Hogar
des pensionatos door. Toch aangenaam markten in de schaduw onder
de bomen. Marijke heeft haar opnieuw ne keer laten gaan op de markt.
Daarna zijn we bij de gepensioneerden een lekker stuk vis gaan eten.
Dan terug naar huis en zoals alle Spanjaarden een siesta gedaan. Rond
vijf uur hebben we dan nog boodschappen gedaan in Benicarlo. En zo is
er weeral een vakantiedag voorbij.
Gisteren
viel er niets speciaal te vermelden. Een doodgewone zaterdag. We zijn
naar Benicarlo gefietst. Even de stad ingetrokken en daarna over de
overdekte markthal geslenterd. Wat later de kustlijn afgefietst en
een kleinigheid gaan eten. In de namiddag was er genoeg tijd om te
zonnebaden. Vandaag is het Palmzondag. Dus gaan we eens kijken wat er
zoal te beleven valt in Peniscola. Aan de zee is het zeer druk. Wij
zijn hier al enkele malen geweest maar we hebben het nog
nooit zo druk geweten. We hebben ons naar het oude stadsdeel begeven
waar de drukte zeker niet minder was. En plots werden we verwelkomd
door een hels tromgeroffel. Maar de trommelaars waren er niet voor
ons maar wel voor de processie. Voor onze normen was er hier een
massa gelovigen op de been om mee te lopen in de palmprocessie.
Verder hebben we een wandeling gemaakt door de zonovergoten smalle
winkelstraatjes. In de namiddag terug genoten van de zomerse zon. De
temperatuur was ondertussen opgelopen tot boven de 30°C.
Na
rijp beraad en na het bekijken van de weersvoorspellingen voor de
volgende dagen hebben we maar besloten om onze reis verder te zetten
langs de kust. In het binnenland en aan de Franse Atlantische oceaan
ziet het weer er voor de komende dagen niet zo schitterend uit. Dan
maar afscheid genomen van Luc en Willy die ook vandaag hun reis
verder zetten. De klok stond al op kwart voor elf toen wij de motor
startten en richting Peniscola reden. Ook een beetje onzeker over de
mogelijkheid een plaats te krijgen. We hadden nog geen antwoord op
onze email gekregen. Onderweg driemaal gebeld en dan toch een mailtje
met een bevestigend antwoord. Bij onze aankomst werd duidelijk waarom
we geen reactie hadden gekregen. Gisteren is hier namelijk de keuken
volledig uitgebrand. Gelukkig, door het ter plaatse zijn van een
brandweerman met vakantie, kon de brand gelokaliseerd blijven tot de
keuken. Sedert deze middag is de elektriciteit, telefoon en wifi
terug in werking. Een volledige ploeg werkmannen zijn alles aan het
opruimen. Wij hebben ons geïnstalleerd en daarna de fietsen
klaargezet. Toch nog even naar Peniscola gefietst. Bij de
pensionado's zaten Belgen: een koppel uit Neerpelt die ook in Betara
waren en een koppel uit Menen. Tijdens onze gezellige babbel begon
het te regenen. De Spaanse bejaarden hadden het vlug voor mekaar. Een
paar vuilniszakken en weg waren de pseudo nonnetjes.
Na
de drukte van de twee voorbije dagen hebben we besloten om een
rustdag in te lassen. Veel, behalve in de zon gelegen, en even naar
de Mercadona, geweest om onze voorraad wat bij te vullen, hebben we
vandaag niet gedaan. Tussendoor toch nog even tijd gemaakt om een
paar panorama foto's te maken vanaf de straatkant van deze zeer
rustige en verzorgde camping. Later op de avond zijn Willy en Luc
thuisgekomen van hun tweede dag Valencia. Ze waren super enthousiast
over hun dag. En Willy ontpopte zich als het ware tot een levende
oceanografische encyclopedie. Zijn enthousiasme deed ons nogmaals
naar onze foto's van gisteren kijken. Vandaar dat wij, vandaag, er
nog een drietal op onze blog plaatsen.
Onder
een blauwe hemel zijn we deze morgen richting metro gewandeld(2de dag
naar Valencia). De bedoeling van onze uitstap vandaag was het Ciudad
de las Artes y las Ciencias te bezoeken.
Ciudad
de las Artes y las Ciencias(de Stad van Kunst en Wetenschap) is een
cultureel-wetenschappelijk complex. Het is een fraai staaltje van
moderne architectuur. De bouw begon in juli 1996. Het complex werd
ingewijd op 16
april 1998 met
de opening van de L'Hemisfèric. Palau de les Arts Reina Sofí was in
2005 klaar en het voorlopig laatste gebouw L'Àgora, werd in 2009
officieel geopend. Het complex bestaat uit de volgende zeven
gebouwen: operagebouw
en
centrum voor podiumkunsten,
planetarium en Laserium , L'Umbracle is een 320 meter lange en 60
meter brede wandelpromenade en botanische tuin, wetenschapsmuseum,
oceanografisch park in open lucht, evenementenhal en de brug El Pont
de l'Assut de l'Or.
Het grootste deel van onze tijd hebben we doorgebracht in
L'Oceanogràfic. L'Oceanogràfic is een aquarium
dat zee-
en kustdieren huisvest. Het geldt als het grootste aquariumcomplex
van
Europa
met
40.000 dieren behorend tot 500 soorten. Men kan hier onder andere
meerdere haaiensoorten
zoals
de zandtijgerhaai
en
de verpleegsterhaai,
witte dolfijnen, walrussen, ezelspinguïns, zeehonden en honderden
vissen uit de verschillende oceanen bewonderen. Rond negen uur waren
we, moe maar voldaan, terug in onze kamper.
De
door de weerman beloofde zon werd vandaag vervangen door de mist. Dit
weerhield ons echter niet met de metro naar Valencia te sporen.
Valencia is de
op twee na grootste stad van Spanje.
De
stad heeft een inwoneraantal van 807.000 en in de agglomeratie van de
stad wonen 1.832.000 mensen. Valencia ligt aan de Costa
del Azahar en
aan de rivier deTuria.
De stad werd gesticht in het jaar 138 v.Chr. door de Romeinen
en
geldt als geboorteplaats van de paella,
een van de bekendste gerechten uit de Spaanse keuken. De stad wordt
ook wel sinaasappelstad
genoemd.
Valencia heeft een zeer gevarieerd stadsbeeld door de vele culturen
die in de stad hebben geleefd. Een van de mooiste gotische gebouwen
van de stad is de La
Lonja de la Seda,
met daarnaast de Mercado
Central en
de kerk Iglesia
de los Santos Juanes.
La
Lonja de la Sedais
de vijftiende-eeuwse
zijdebeurs
van Valencia.
Het complex dat bekend staat als La
Lonja de la Seda (De
Zijdebeurs) werd gebouwd tussen 1482 en 1548, in de gouden eeuw van
Valencia. Het complex had een aantal functies, waarvan de voornaamste
de handel in zijde was. De Mercado
Central (Nederlands:
Centrale
Markthal )
is een overdekte markt in het oude centrum van Valencia die is
opgetrokken in art nouveau-stijl. De Mercado Central geeft ruimte
voor meer dan 300 kleine handelaars. In het hoofdgedeelte van de
markt liggen voornamelijk groente, fruit en vlees. Daarnaast zijn er
ook specialiteiten te koop zoals slakken, schelpdieren en vele
soorten kruiden, waaronder saffraan. Op het plein Plaza de la
Vírgen, vindt men het Palau de la Generalitat, de Basílica de la
Virgen de los Desamparados en de Kathedraal van Valencia met de
klokkentoren die bekendstaat als El Miguelete. De
stad heeft veel parken en tuinen. Alles is ook dicht bij elkaar
gelegen. Dus af en toe tijd maken voor een hapje en een drankje. Rond
vier uur was de mist opgetrokken en maakte plaats voor de zon, die de
temperatuur optrok van 16 naar 21 graden. En toen was het terug tijd
om naar de camping terug te keren. Bij onze aankomst werden we
begroet door Luc en Willy die hier deze namiddag zijn aangekomen. Om
de dag af te sluiten hebben we samen met hen een glaasje gedronken
hier in de plaatselijke bar.
Deze morgen rond de
klok van tien zijn we verder getrokken richting Valencia. Wij zijn
aangekomen op de camping Valencia Camperpark te Betera. We
werden hartelijk onthaald door de campingbeheerder. Onmiddellijk een
rondleiding, een pak documentatie over Valencia en een
tram-metrokaart gekregen. Het camperpark is nog volledig in opbouw.
Het bijhorende zwembad is nu geledigd om te kuisen en de
schilderwerken uit te voeren. Vooraan aan de inkom zijn er nog 37
staplaatsen zonder stroomvoorziening en op een aarden ondergrond.
Deze plaatsen zijn dan ook 6 goedkoper. In het bosje zijn er ook
drie aangelegde plaatsen voor tenten. Deze worden vooral gebruikt
door rondtrekkende motorrijders. Er zijn ook tafels voorzien tussen
het struikgewas voor diegenen die houden van een picknick. Deze
namiddag zijn we met de fiets Betera gaan bezoeken. Een stadje met
zo'n 26.000 inwoners. Een stadje zoals er velen zijn. Wel voldoende
winkels, bar-restaurants, bakkers, banken, groenten en fruit. In het
centrum vindt men veel smalle steil oplopende straatjes. De metro
lijn 1 naar Valencia heeft hier zijn start en aankomstplaats.
Deze morgen eerst
naar het vertrek van de ronde van Vlaanderen gekeken. Daarna de fiets
op en via de oude spoorlijn naar Oliva gefietst. De temperatuur was
rond 10.00u reeds opgelopen tot 19¨C. Met een beetje wind in de rug
waren we al heel vlug op onze bestemming. Oliva is een stadje met
ongeveer 28.000 inwoners. Er heerst een gezellige zondagdrukte. Het
oude stadsgedeelte is te bereiken via een paar klimmetjes langsheen
smalle steegjes. Daarna zijn we terug naar beneden gereden en hebben
we onze tocht verder gezet naar de kust. De manier waarop de kust
uitgebaat is vinden we niet aantrekkelijk. Te veel huizen met
aanpalende privé stranden. Verder zijn we in de stad nog vlug een
spaghetti gaan eten. Daarna terug naar huis want we wouden absoluut
de aankomst van de ronde van Vlaanderen niet missen. In de namiddag
is de temperatuur opgelopen tot 26°C in de schaduw. Eindelijk toch
zomer!
Aan
de andere zijde van de N332, op ongeveer 600m hier vandaan, ligt er
een prachtig fietspad, dat gebruik maakt van de oude spoorwegbedding
tussen Oliva en Gandia. Wij reden deze morgen richting Gandia. En
geloof het of niet, het was er de wekelijkse markt. Dus even daar
rondhangen . Daarna de stad in. Gandia telt ongeveer 80.000
inwoners.
In
de stad vind je de historische monumenten en de winkelstraten.
Het
middelpunt van het oude centrum is het plein La Constitució. Rondom
deze plek vind je een aantal mooie bezienswaardigheden. Een van de
meest opvallende gebouwen van de stad is de Santa María Iglesia.
Deze collegiale kerk is gebouwd tussen 1250 en 1520 volgens de
Gotische bouwstijl. Een ander gotisch monument is het Convento de
Santa Clara. Op Plaza Mayor staat het gemeentehuis van Gandía. Het
is gebouwd in de 18e eeuw, maar volledig gerenoveerd in 1982. Alleen
de voorkant, met haar typische drie Romeinse bogen, is nog intact
gebleven.
Rond de middag hebben we op één van de vele pleintjes, in de
schaduw, een zomerslaatje verorberd. De temperatuur in de schaduw
ging naar de 25°C . In de volle zon klom deze naar de 34°C. Rond
vier uur waren we terug op de camperplaats. Tijd om te luieren. In de
vooravond nog even naar het dorp gewandeld. In tegenstelling tot
gisteren was de kerk vandaag open. Een mooi interieur.
Deze
morgen was het dan zover. Na een nogmaals winderige nacht was ik niet
zo goed uitgeslapen. Gelukkig staat er voor vandaag maar een ritje
van 62km op het programma. Na nog wat geouwehoer, hebben we rond
halftien afscheid genomen van Benny, Marleen, Peter en Anja. Bij de
overige kamperaars zijn we gisteren avond nog even langs geweest.
Kort na de middag zijn we dan aangekomen op de camperplaats
camperpark Km Zero in Alqueria de la condessa. Dit is een klein
dorp, met 1200 inwoners, gelegen tussen Gandia en Oliva. Van hieruit
zullen we de beide stadjes gaan bezoeken. De verwelkoming door de
Spaanse eigenaar, Paco, was heel spontaan. Onmiddellijk een kleine
rondleiding zodat we niet op ontdekking moeten om de douches,
vuilbakken en andere te vinden. Ook een stadsplan van Oliva en Gandia
gekregen. In de namiddag hebben we even met de fiets de omgeving
verkend. We reden door Rafelcofer en keerden terug door de
sinaasappelvelden. Tussen de bomen waren de grote plassen nog de
stille getuigen van de zware regenval van de voorbije zondag. Na onze
fietstocht nog even genoten van de warmte van de zon in onze luie
zetels.
De
lucht is gisterenavond nog lang bruin gebleven. Na Thuis vielen
de eerste regendruppels. Het heeft de ganse nacht doorgeregend. Els
en Leo zijn vroeg vertrokken. Rond negen uur probeerde de zon door te
breken. Vele kamperaars werden ineens werklustig. Borstel, emmer,
zeemlap en waterslang werden bovengehaald. Velen begonnen boven op
het dak en anderen, wellicht met een beetje hoogtevrees, bleven op de
grond. Maar allen waren bekommerd om de bruine smurrie die de kamper
ontsierde, ten gevolge van het woestijnzand. Uitzonderingen liepen
rond met hun fototoestel en lachten met de naarstige kuisploeg. Het
resultaat van de fotoreportage kan ook bewonderd worden op
http://www.bloggen.be/mobielehonden/
. De rest van onze dag, bij een meer en meer brandende zon, werd
besteed aan het rijklaar maken van onze kamper. Inderdaad, morgen
verlaten wij hier onze kampervrienden en trekken wij een beetje
verder richting noordwaarts.
Gisteren
niets op ons blog geplaatst. Het was immers 1 april. En ik kon maar
geen goeie aprilgrap verzinnen. Dus niets op het blog. De dag is
echter rustig verlopen. Gisteren zijn ook Jef en Marie José, Bert en
Martien vertrokken. Verder was er ook ambiance op het
verjaardagsfeest van Theo. Hij telt ondertussen 70 lentes. Van harte
gefeliciteerd Theo. En toen waren er nog een paar mensen die aan hun
afscheidstournee begonnen waren. Vandaag kregen we iets na acht uur
het bezoek van Jacques en Christine, want ze stonden
vertrekkensklaar. Rond 10 uur hebben we ook afscheid genomen van Vic,
Nieke, Wim en José. Een uurtje later hebben we ons klaargemaakt om
naar Sabor te gaan. Het was er ons vorige keer zo goed bevallen dat
we er vandaag, vooraleer Els en Leo vertrekken, nog maar eens zijn
gaan genieten. Het was terug overheerlijk. Na onze thuiskomst vlug
nog een paar Led-lampjes geplaatst in de buitenverlichting van Leo's
kamper. Daarna moesten we nog op de koffie bij Marleen en Benny. Rond
de klok van zeven werd de lucht bruin gekleurd. Er kwamen donkere
saharazandwolken boven ons hoofd. Een bijzonder spektakel dat druk
becommentarieerd werd.
