Cliff en Cydney zijn een avontuurlijk, jong stel dat voor hun huwelijksreis gaat hiken op Hawai. Ze denken het paradijs te hebben gevonden tot ze een ander stel Nick en Gina tegenkomen en horen van een gruwelijke moord op een pasgetrouwd stel. Een ander paar dat ze eerder zijn tegenkomen lijkt verdacht. Cliff en Cydney trekken verder met Nick en Gina. Ondertussen neemt de spanning toe. Ver van hulp en de geciviliseerde wereld wordt iedereen een bedreiging en weet niemand meer wie ze nog kunnen vertrouwen. Het paradijs wordt een hel als de echte survival begint...
Spijtig genoeg wist ik het plot al voor ik de film bekeken had, en dan moet ik zeggen dat alles er nogal dik op ligt. Maar zonder dit te weten is de film best nog wel ok. Buiten het feit dat ik de acteerprestaties niet echt wist te waarderen.
Detective Cristofuoro krijgt te maken met een verschrikkelijke familiemoord. Hij start het onderzoek en beland bij het enige overgebleven gezinslid, genaamd Eric Poole. Als blijkt dat deze zijn familie heeft omgebracht, gaat Cristofuoro op zoek naar de reden achter zijn gruwelijke daad.
Ondanks het feit dat deze film vrij veel negatieve recensies gekregen heeft vond ik toch wel best de moeite. Dat de personages niet genoeg diepgang zouden hebben, ervaar ik niet als dusdanig. Daarbij is het scenario best spannend en onvoorspelbaar. Niet om te zeggen een topper, maar toch een aardig filmpje.
Niemand kon Dillinger en zijn bende stuiten. Geen bajes kon hem vasthouden. Zijn ontwapendende charme en zn gedurfde ontsnappingen maakten hem geliefd bij vrijwel iedereen, van zijn vriendin Billie Frechette tot de gewone Amerikaanse burgers die een hekel hadden aan de banken die hen tot de nek toe in een recessie gebracht hadden. De avonturen van Dillingers bende, later ook met de psychopaat Baby Face Nelson en Alvin Karpis, werden door veel mensen in extase gevolgd. Hoover wilde met het oppakken van de bandiet dolgraag van zijn onderzoeksbureau een nationale politiedienst maken, de latere FBI. Hij riep Dillinger uit tot Staatsvijand Nummer Eén en liet de jacht leiden door zette Purvis, de opvallende Clark Gable van de FBI. Dillinger en zn bende zijn qua slimheid en vuurkracht de mannen van Purvis steeds de baas tijdens wilde achtervolgingen en schietpartijen. Purvis laat ten einde raad een stel ex-sheriffs uit het Wilde Westen komen (die hij omdoopt tot agenten). Bovendien zorgt hij er op geraffineerde wijze voor dat enkele mensen verraad plegen, zoals de beruchte Lady in Red en misdaadbaas Frank Nitti uit Chicago. Eindelijk slagen Purvis, de FBI en hun nieuwe revolverhelden erin Dillinger steeds meer in het nauw te brengen...
Ondanks de knappe cameraprestaties, en nette montage en natuurlijk de geweldige acteerprestaties vond ik deze toch een beetje tegenvallen. Er zit veel geweld en weinig verhaal in de film, wat ik toch wel een beetje jammer vond. Maar al bij al toch tijd en moeite waard om te bekijken.
Voor dit salongesprek ontvangt filmjournalist Steven De Foer scenarist Carl Joos, die na de succesfilm De Zaak Alzheimer ook het scenario schreef voor Dossier K.
Een brutale moord op een spilfiguur van de Albanese maffia in Antwerpen zet een onontkoombare clanoorlog in gang. Volgens de wetten van de Kanun, een eeuwenoude erecode uit de onherbergzame bergen van Albanië, moet bloed worden gewroken met bloed, en het is dan ook een kwestie van tijd voor er meer slachtoffers vallen. Erik Vincke en Freddy Verstuyft worden meegesleurd in een noodlottige spiraal waaruit niemand nog lijkt te kunnen ontsnappen.
De Scenaristengilde wil weten hoe Carl Joos zelf te werk gaat, en hoe de samenwerking met Erik Van Looy en Jan Verheyen verliep. Zette de regisseurswissel ook een scenario-oorlog in gang? Moesten er scènes sneuvelen en notes gewroken worden door andere notes? Vallen er in de film meer slachtoffers dan in het boek? En kwam Carl ook onder vuur door JefGeeraerts?
Op deze en andere vragen krijg je op deze avond een antwoord uit de mond van de scenarist zelf. En zit je op het einde zelf nog met vragen, dan stel je die gewoon aan de man zelf.
Categorie:Filmfestival/cursussen ea Tags:dossier,K,scenarist,salongesprek,scenaristengilde
Ghost of Girlfriends Past
Connor Mead: Someone once told me that the power in all relationships lies with whoever cares less, and he was right. But power isn't happiness, and I think that maybe happiness comes from caring more about people rather than less...
Connor Mead is celebrity journalist en houdt van zijn vrijheid, plezier maken én van vrouwen. Connor is een verstokte vrijgezel die er geen graten in ziet om met verschillende vrouwen tegelijk te breken via een conference call. Zijn manifest gebrek aan romantiek valt niet in goede aarde bij zijn jongere broer Paul, die op het punt staat te trouwen. Maar op Pauls huwelijksfeest ontmoet Connor een vrouw op wie hij meteen stapelverliefd is. De twee worden steeds closer maar dan beginnen er rare dingen te gebeuren met Connor. Hij wordt namelijk achtervolgd door de geesten van al zijn ex-vriendinnen. En dat zijn er heel wat...
Er valt maar één woord te zeggen over deze film: flauw en inspiratieloos. Ok, dat waren er twee en dat zijn er eigenlijk twee teveel voor dit geval.
Categorie:in the picture Tags:ghost,of,girlfiends,past
23-01-2010
The Ugly Truth
Mike Chadway: [From red band clip] You're all about comfort and efficiency! Abby Richter: What's wrong with comfort and efficiency? Mike Chadway: Well nothing, except no one wants to fuck it.
Abby Richter is een producer van een ochtendshow, die haar zoektocht naar Mr. Perfect nog niet heeft opgegeven. Haar carrière heeft haar nog geen windeieren gelegd...tot haar baas Mike Chadway in dienst neemt, een echte macho die belooft om de harde waarheid over mannen en vrouwen voor eens en voor altijd duidelijk te maken.
Dit soort filmpjes doen meestal wel het werk waar ze voor gemaakt zijn. Grappig, voorspelbaar maar leuk als je een avondje niet te veel wil nadenken.
Op de eenzame wegen van Winston-Salem in North Carolina smeden twee mannen een onwaarschijnlijke vriendschap, die voor altijd hun levens zal veranderen. Solo is een Senegalese taxichauffeur die werkt om zijn jonge familie een beter leven te schenken. William is een harde zeventiger uit het Zuiden met een leven vol spijt. De ''American dream'' van de ene is nog maar net begonnen, terwijl die van de andere gedoemd lijkt te zijn. Maar ondanks hun verschillen realiseren beide mannen snel dat ze elkaar meer nodig hebben dan ze willen toegeven.
Eerlijk gezegd waren mijn verwachtingen hoog gespannen bij deze film. Het leek me een leuke, emotionele film. Niets is echter minder waar. Ik heb totaal geen idee wat juist de drijfveren van de twee mannen zijn en eigenlijk kom je niet veel te weten in deze film. Toch niets dat je enigzins een goed gevoel geeft. Een echte tegenvaller dus.
Na de dood van zijn vrouw vertrekt Joe met zijn dochters Mary en Kelly naar Genua om les te geven aan de universiteit. Ieder probeert op zijn manier de dood van de moeder te verwerken. Joe probeert er zo veel mogelijk voor zijn dochters te zijn, maar weet soms niet goed hoe met hen te praten. Mary heeft het ongeluk veroorzaakt en voelt zich erg schuldig. Ze begint de dode moeder te zien en ontwikkelt een obsessie voor kerken. Kelly gaat voortdurend uit met Italiaanse jongens. Joe schrijft ze allebei in voor pianolessen, om ze bezig te houden tijdens de zomer. Kelly verwijt Mary hun moeders dood en de afstand tussen de twee zussen groeit met de dag. Dit wordt getoond in de fysieke afstand die geleidelijk tussen hen groeit, tijdens hun dagelijkse wandeling naar huis doorheen de smalle, labyrinthische steegjes van Genua. Elk kiem van (melo)drama, dat potentieel aanwezig is in het thema van de dood, werd chirurgisch verwijderd uit dit sobere en mooie relaas van een rouwende familie.
Dit verhaal is waarschijnlijk bedoeld om als pakkend drama uit de bus te komen. Toch kan hij mij niet overtuigen. De vader is absoluut niet in de rouw, wanneer zijn vrouw sterft. De band met zijn dochters is misschien wel redelijk sterk, maar ook hier mis ik enige diepgang. Na een half jaar staat de man al met een andere vrouw te kussen. Deze vrouw wordt er echter onwel van en hij blijft als een stokvis aan het water staan. Daarnaast worden er oude vriendschappen uit de doos gehaald waar niets mee gebeurt. En nieuwe opgebouwd die al even leeg zijn. Kortom een film met weinig inhoud en emotie.
Up vertelt het grappige verhaal van de 78-jarige ballonnenverkoper Carl Fredricksen, die er altijd al van droomt een groot avontuur te beleven. Die droom gaat eindelijk in vervulling wanneer hij duizenden ballonnen aan zijn huis bevestigt en zo naar de Zuid-Amerikaanse wildernis vliegt. Hij ontdekt echter te laat dat onverwachts ook zijn grootste nachtmerrie mee op reis gaat: het overenthousiaste 8-jarige padvindertje Russell.
Met de stemmen van Arnold Willems, Sam de Graef, Chris Dusauchoit, Herbert Flack, Ivan Pecnik, Gunther Lesage, Frank Van Erum... in de nederlandstalige versie van de film.
Denzel Washington de rol van Walter Garber die bij de verkeerscentrale van de New Yorkse metro werkt. Zijn routinedag verandert in chaos door een gewaagde misdaad: de kaping van een metrotrein. John Travolta vertolkt de rol van Ryder, het meesterbrein achter de kaping. Als leider van een zwaar gewapende bende van vier dreigt hij de passagiers van de trein te doden tenzij binnen het uur een grote som losgeld betaald wordt. Terwijl de spanning groeit, wendt Garber zijn kennis van het metrosysteem aan om te proberen Ryder te slim af te zijn en de gijzelaars te redden. Er is echter één raadsel dat Garber niet kan oplossen: zelfs als de dieven het geld krijgen, hoe zijn ze dan van plan te ontsnappen ?
Niet echt overtuigende film. Als men zo wanhopig is om de passagiers te redden, waarom laat men ze dan op het einde gewoon in de steek? Waarom heeft Garber niet meer interesse in hen wanneer hij op de Pelham stapt. Het is allemaal leuk in elkaar gestoken, maar emotioneel klopt het verhaaltje niet echt.
