Na de dood van zijn vrouw vertrekt Joe met zijn dochters Mary en Kelly naar Genua om les te geven aan de universiteit. Ieder probeert op zijn manier de dood van de moeder te verwerken. Joe probeert er zo veel mogelijk voor zijn dochters te zijn, maar weet soms niet goed hoe met hen te praten. Mary heeft het ongeluk veroorzaakt en voelt zich erg schuldig. Ze begint de dode moeder te zien en ontwikkelt een obsessie voor kerken. Kelly gaat voortdurend uit met Italiaanse jongens. Joe schrijft ze allebei in voor pianolessen, om ze bezig te houden tijdens de zomer. Kelly verwijt Mary hun moeders dood en de afstand tussen de twee zussen groeit met de dag. Dit wordt getoond in de fysieke afstand die geleidelijk tussen hen groeit, tijdens hun dagelijkse wandeling naar huis doorheen de smalle, labyrinthische steegjes van Genua. Elk kiem van (melo)drama, dat potentieel aanwezig is in het thema van de dood, werd chirurgisch verwijderd uit dit sobere en mooie relaas van een rouwende familie.