Ik ben Bert Seynaeve
Ik ben een man en woon in Kapucijnenlaan 75, 8870 Izegem (België) en mijn beroep is Opvoeder.
Ik ben geboren op 31/03/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, muziek, sport, film (andere film).
"Denk eraan: aankomen = overwinning", dit was één van de talloze sms-jes die ik de dag voor de wedstrijd kreeg. Hiervan ben ik overtuigd. Dit mocht ik vorig jaar bij mijn debuut in Zürich ervaren en dit zag ik vorige zondagavond nogmaals toen de laatste deelnemers over de eindstreep liepen na meer dan 15u wedstrijd. De pijn en ellende die ze tijdens de marathon ervaarden, maakte plaats voor intense vreugde, ontlading en een ontzettende voldoening. Dit betekent echter niet dat de kous hiermee af is. Een mens wil altijd beter, meer,... de lat terug iets hoger leggen. Een analyse van de vorige wedstrijd kan hiertoe bijdragen. Voor mezelf maakte ik de volgende bedenkingen. Wat is de oorzaak van de rugpijn die me parten speelde vanaf kilometer 120? Hierdoor verloor ik toch ietwat tijd in het fietsen, 8 minuten tussen het fietsen en lopen (in de wisselzone) en heeft ongetwijfeld ook mijn lopen bemoeilijkt. Mijn beslissing om zo weinig mogelijk te eten tijdens de marathon vanwege maaglast, was duidelijk de verkeerde. Volgende keer moet ik ondanks de maaglast toch blijven eten en drinken. Dit heeft me vanaf loopkilometer 20 geginderd. Misschien kan een "motillium" mij hierbij ook helpen??? In het fietsen moest ik doseren en dit heb ook ik gedaan. De vraag die ik me stel, is of ik niet TE veel doseerde? Hier ben ik nog niet aan uit en wil ik een antwoord op vinden. En last but not least was er ook de mentale kwestie. Mentaal was ik er niet 100% klaar voor. Dit ondervond ik de dagen voor de wedstrijd en ook tijdens het fietsen en het begin van het lopen. Pas na 7 km lopen heb ik de knop kunnen omdraaien. Met deze kanttekeningen wil ik mijn voldoening niet minimaliseren, in tegendeel. Antwoorden op deze vragen moeten mij sterken en doen uitzien naar een nieuw doel, een nieuwe wedstrijd. Bewuster en zelfzekerder, bereid om het beste van mezelf te geven.
Sportieve groeten, Bert.
Zoals jullie reeds hebben gelezen van mijn vriend Bert, zit onze eerste Ironman erop. Het was voor mij een ongelooflijke ervaring, de organisatie van een ironman is gewoon subliem. 1500 deelnemers, een volledig ironmandorp, alles mag gevraagd worden, zowel over het parkoer, voeding en zelfs met de vervelendste vragen kan je bij hen terecht. Niks is hen teveel. Eerst en vooral moet ik mijn vrouwtje, Martine, bedanken voor de steun, het begrip, de inzet en betrokkenheid die ik van haar kreeg. Voor Bert en Johan was de verzorging die ze de laatste dagen van Martine, Evelyne en Patrick kregen een ware shock. Ikzelf ben het gewend geweest van de laatste zes maanden zo gesoigneerd te worden dat het gevaarlijk wordt door gewoonte zodat ze misschien de indruk krijgen dat ik dit alles normaal vind. Maar niks is minder waar! Ik weet wat het gekost heeft. De verzorging na de training, massage,... Dit alles heeft van mijn grote race een supersucces gemaakt!!! Ook een woordje van dank aan Dirk Demaré, onze trainer, die toch wel heel goed weet met wat hij bezig is. De trainingsschema's die wij door kregen, leveren schitterend werk. Zoiets kan niet zomaar uit de duim worden gezogen, ik geloof dat er veel tijd, studie en ervaring moet zijn om atleten zo klaar te stomen voor hun wedstrijden. Ook de zwemtrainingen van Kurt hebben mij sterker gemaakt. De lange duurtraining staken me geen enkel moment tegen. De afwisseling en professionele begeleiding was schitterend. Pieter wil ik ook bedanken voor zijn voedingsadvies. Minder suiker, minder vet, veel koolhydraten... Toen we vanaf maandagmorgen geen suikers meer mochten opnemen en ons volledig laten leegtrekken was de sfeer woensdagavond ver te zoeken. Voor mij opnieuw een goeie les dat het voortaan wat minder moet met suiker, want het was echt afkicken. Donderdag was een verademing, terug opbouwen van koolhydraten en suikers, pannenkoeken, pasta, vijgen en abrikozen,... Lekker!!! Al dat lekkers kregen we gesponsord door de firma Vanhuyze via Geert Delaeve waarvoor onze oprechte dank. En toen kwam de stress van de wedstrijd. Op zaterdag moesten we onze run- en bike zakken (alle materiaal om te fietsen en te lopen) + de fiets binnenbrengen in de wisselzone. Ja man, 1500 fietsen in een stalling, niet normaal!!! Van materiaal gesproken, de ogen kregen daar serieuze kost te zien. 1500 runzakken in het rek en evenveel bikezakken in een rek. Goed concentreren waar de fiets staat, waar de zakken hangen, kijken of alles in orde is!! En dan onze laatste korte nacht tegemoet.
Om 3u15 gaat de wekker van Bert. Geslapen heb je niet, wel af en toe eens ingedommeld. Opstaan en ja, alweer hebben onze verzorgers aardappelen gekookt met zout, pannenkoeken gebakken, enz. Met lange tanden veel patatten gegeten en dan wetsuit en brilletje mee en vooruit. Opnieuw springt Patrick in de bres om ons te voeren. Eénmaal daar aangekomen, de fiets controleren, banden blazen, nog even naar de wc en klaar voor de start. We hebben nog 3 minuten. Op 6u30 sprinten we met 1500 man de redelijke kalme Middellandse zee in voor 3,8 km zwemmen. Amaai, wat een gewoel, trekken, duwen, slaan. Maar vooral zeer snel zwemmen zodat je uit de woelige menigte bent verdwenen. Na ongeveer 23 minuten had ik de eerste ronde gezwommen en wist ik dat ik goed zat. Na 53 minuten kwam ik als 31ste uit het water. Dan lopend naar de bike stand, mijn fietszak nemen, omkleden en vertrekken voor 180 km. Een tiental km vlak en dan begint de hel. Klimmend voor ongeveer 70 km. Veel drinken, doseren en constant eten is de boodschap. Tientallen fietsers passeren mij, maar ik laat begaan en rij mijn tempo. Alles wat ik nu forceer krijg ik later tijdens de marathon op mijn dak. Het fietsen verliep vrij goed behalve wat krampen de eerste 20 km die stilaan, naarmate het fietsen verliep, verdwenen (gelukkig). Na een moeilijke technische afdaling, kwamen we terug in nice aan, met benen die je zelf in vraag stelt, begin je aan je marathon. De eerste ronde is zwaar, gelukkig is er om de 1,7 km bevoorrading waar ik gretig gebruik van maakte. Veel bananen, cakes, water en energiedrank. Zorgen dat mijn lichaam niks tekort komt en opletten voor een overpoeft gevoel. De tweede ronde verliep iets beter en je voelt dat het gaat, alleen moe. De derde ronde vond ik het zwaarst (km 25 tot 32). Vanaf kilometer 32 kreeg ik terug de moed omdat het maar 10 km meer was. Met de blik op oneindig loop je op de Promenade Des Anglais. Veel wandelende atleten loop je voorbij. Tevreden dat je kan blijven lopen. En dan komt de eindmeet. Je ziet de klok, het volk, uw supporters, de juichende menigte en dan denk je ja, daarom doe ik het !!! De emoties komen los. Je zoekt en opeens zie je haar. Mijn vrouw die me alles heeft helpen waarmaken. Een eindtijd van 9u54minuten, mijn eerste ironman, echt ongelooflijk. Ze heeft mij een briefje, gisteren geschreven, waarop staat, 9.56. Ze wist het!!! Een tijdje later komen ook Johan en Bert over de meet. Een echte verademing, we kwamen met drie om de eindmeet te halen en dit is ons gelukt. Drie ironmen en wat een parkoer. Daarna ons laten verwennen in het atletendorp waar we massage, eten en drinken kregen. Dan de grote vraag Zou ik met die tijd een ticket voor Hawaï hebben???? Waarschijnlijk wel! Nu eerst bekomen. En inderdaad, de volgende dag wordt het even slikken. De anderen Belgische atleten komen me zeggen dat ze mijn naam verschillende malen hebben afgeroepen om mijn ticket af te halen. Ik had dit niet voorzien, heb geen verlof meer en ook de reis was niet ingepland. Eventjes een moeilijk moment omdat Hawaï toch wel de droom is voor elke triatleet, maar dit gaat snel voorbij. Misschien lukt het mij ooit wel nog eens. Dan wordt het rusten, kapotte benen, blaren op de voeten en lichte keelpijn. Allemaal tekens dat je zeer diep ben gegaan. Maar één ding weet ik zeker, triatlon geeft mij voldoening, het sterkt mijn zelfvertrouwen, ik heb er goeie vrienden door gekregen en heel veel respect voor iedere atleet die deze sport beoefend. En voor de mensen die dromen om ooit eens een ironman te doen, zou ik zeggen: train ervoor en doen. Tijd speelt geen rol, de finish halen is zalig!!!! Philip Pinket.
Eerst en vooral wil ik familie, vrienden, clubgenoten-vrienden en collega's danken voor de vele steun en aanmoedigingen via telefoon, sms, berichtjes op de blog en op het forum van ITC. Dit doet deugd. Ik wil hier ook mijn oprechte dank en onmetelijk respect uiten voor Martine, Evelyne en Patrick die hier meezijn in Nice en ons verzorgd hebben tot in de puntjes. Zij zijn onvergetelijk, hiervoor schiet ik woorden tekort. Thanks, thanks, thanks!!!!
Wat mijn wedstrijd van gisteren betreft.... Na een korte nachtrust werd ik gewekt om 3u10. Na een suiker- en koolhydraten rijk ontbijt vertrokken we richting start. Banden pompen, bevoorradingszakken afgeven, nog even naar de wc en dan naar het water. Aangezien ik pas 10 minuten voor de start aan het water was, stond ik niet ideaal geplaatst om in het water te duiken. Eigenlijk kon ik nooit echt mijn tempo zwemmen, maar "think positive" hier spaarde ik wat krachten. Na 1u zwemmen kwam ik als 200ste aan wal, klaar om het prachtige hinterland van Nice in te trekken. Uit mijn wedstrijd van vorig jaar in Zürich heb ik geleerd dat ik meer moet doseren tijdens het fietsen. Aangezien ik toen tijdens de marathon ontzettend zwaar tegen mijn tanden kreeg, was het niet zo moeilijk om deze raad vandaag op te volgen. De eerste 70 km van het fietsparkoer in Nice zijn het zwaarst, dit bewijzen de tussentijden na 70 km die rond de 25 km per uur liggen. In de resterende 110 km zit er nog 1 klim van 8 km, voor de rest fiets je op een plateau of gaat het in dalende lijn. Alhoewel ik hier wel moet bekennen dat de afdalingen hier heel technisch zijn, superhoge snelheden worden niet gehaald. Ik had een 30-tal km nodig om mijn fietsritme te vinden, vanaf dan ging het goed. Eten, drinken, dosseren en genieten, zijn de enige zaken waaraan je moet denken. Alles verliep prima. Na 120 km kreeg ik last van de onderrug. Op de technische afdalingen moest het stuur vaak langs onder vastgenomen worden. Toen ik na 5u38 minuten het fietspark inreed, dacht ik de strijd te moeten staken. Ik kon nog net van mijn fiets, maar wandelen was moeilijk vanwege de onderrug. Toen ik uiteindelijk mijn schoenen aangekregen had, ben ik naar de EHBO post gegaan, de onderrug zat vast. Heel veel hulp kreeg ik daar niet. De verpleger van dienst gaf me het advies om te proberen te lopen. "Wanneer het niet lukt, dan geef je maar op", zo zei hij. Ik had veel zin om nog een linkse uppercut te bezorgen, maar hiermee kom je geen stap verder hé. Ik bedankte de man voor zijn advies, deed wat stretch oefeningen met de romp en start. Hier verloor ik 8 minuten, maar bon. De eerste halve ronde liep ik als een ongetrainde houten plank, maar wonderwel ging de pijn wat over. Omdat ik in Zürich nogal veel had moeten wandelen, had ik mij voorgenomen om te blijven lopen in de marathon. Uiteindelijk heb ik dit kunnen doen, maar het tempo lag dan wel erg laag (zonder te wissels mee te rekenen liep ik 3u59 minuten). Traag maar goed: aan mijn gevreesde linkerkuit heb ik nooit last gehad, enkel wat maaglast. De eerste 20 km dronk ik nogal veel water en dat bleef klusten op mijn maag (ja Dirk, ik weet het, water is voor niks goed). Vanwege die maaglast heb ik de laatst 2 ronden dan ook niet zoveel meer gegeten. Hierdoor kwam ik wat energie tekort in de laatste ronde. Maar bon, uiteindelijk ben ik heel tevreden van mijn wedstrijd. Alles verliep naar wens. In de marathon is het wel lastig, maar dit is het voor iedereen. Ik heb in elk geval niet zo afgezien als in Zürich.
Na de finish (10u52min, 228ste op 1500 deelnemers) was ik leeg en rilde van de kou. Ook de rugpijn was er terug. Een half uurtje verbleef ik in de EHBO-tent, twee dekens en de warme blik van de verpleegster brachten mijn lichaam terug op temperatuur. Daarna konden we in het atletendorp onze koolhydraten en suikers terug aanvullen om vervolgens nog eens te gaan supporteren aan de finish-line. Ongelooflijk, die sfeer de muziek, de speaker, het publiek die iedereen aan de finish onthaald... om rillingen van te krijgen, ja zelfs om een traan weg te pinken. Nadat we onze fietsen en spullen hadden opgehaald, fietsten we richting hotel. Hiervoor moesten we nog een stuk langs het loopparkoer en konden we de laatste deelnemers nog aanmoedigen. Intussen was het 21u30, wat betekent dat die mensen reeds 15 bezig waren aan hun ironman. Tonnen respect voor hen, 15u bezig, alle energie is weg en toch... met de moed der wanhoop, starend in het ijle of kop in de grond, maar wel degelijk richting finish. Dit is een onvergetelijke dag.
Ook een dikke proficiat aan mijn twee vrienden en clubgenoten, Philip en Johan, die hier in Nice beiden hun debuut maakten op de Ironman. Philip eindigde schitterend 51ste in 9u54min, Johan deed het al even schitterend met een 222ste plaats in 10u50min. Ik ben ontzettend blij dat jullie erbij waren. Greetz!!!!
Net voor het slapengaan toch nog vlug een laatste post. De wekker staat om 3u10, douchke en dan eten. Op het menu: gekookte aardappelen met zout, droge spaghetti, pannenkoeken een een halve liter energie drank... en een kopje koffie zal ook niet ontbreken. Om 6u30 duiken we dan de Middellandse zee in. Sfeer is hier op en top. Hopelijk kunnen we dit tot morgen in de vooravond volhouden. Het wordt een dagje afzien, maar vooral ook genieten. Greetz!!!!!
Ik weet dat er ook veel mensen uit mijn vriendenkring deze site volgen. Via deze weg wil ik alle ook bedanken voor de steun en het begrip die jullie de laatste 6 maanden opbrachten. Ik kreeg al ettelijke smsen van mensen die ons steunen en dat doet deugd. Vanmorgen kreeg ik telefoon van Kurt en die mij zeer bemoedigende woorden insprak. Een man met zoveel wijsheid.... oe doe de gij da?? Ook de andere TER leden leven volop mee. Woensdag was ik nog op bezoek bij Denis en dan relativeer je de dingen wat makkelijker. Voor de mensen die Denis niet gekend hebben: hij is de stichter van ons loopclubje (TER) en is overleden in 2004. Woensdag zou het zijn 46 ste verjaardag zijn geweest. In onze gedachten is hij er nog altijd bij.
De mannen van de sportclub (vroegere reserven B) konden jammer genoeg geen private jet meer op de kop tikken om tot hier te komen maar ook aan hen een dank voor de ruggesteun die ik duidelijk voel.
Dus morgen gaan er heel wat gezichten en namen door het kopje die mij over de meet moeten slepen; van de kleine Pöti en zijn moeder over het zo goed zorgende Charlotje, mijn ouders en zussen + kinderen, alle trainingspartners en onevenaarbare koks tot verzorgers.
Mijn voet doet het de laatste tijd niet zo goed dus het zal wat afwachten worden hoe dat loopt, het zal desnoods wandelend moeten gebeuren maar op opgeven denken we voorlopig nog niet,
groeten,
Johan
