Ik ben Bert Seynaeve
Ik ben een man en woon in Kapucijnenlaan 75, 8870 Izegem (België) en mijn beroep is Opvoeder.
Ik ben geboren op 31/03/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, muziek, sport, film (andere film).
Gisteren vatte ik het seizoen aan met de 10 mijl Oostende-Brugge.
Een loopwedstrijd langs het kanaal Brugge-Oostende, startende vanuit Zandvoorde.
Met ongeveer 1200 lopers aan de start. Het is leuk om tussen de vele trainingen door eens een wedstrijdje te kunnen meepikken, ook al stond ik er niet aan de start om een mooie eindtijd neer te zetten.
De wedstrijd was niet meer dan een doorgedreven (intensieve) duurtraining. Wat concreet betekende dat ik de wedstrijd afhaspelde aan 90% (harstslag tussen 184 en 187).Tussen kilometer 12 en 13 liep ik voluit (hartslag 192), zoals ik gepland had.
Ondanks het feit dat ik aan 90% liep, had ik het gevoel dat ik niet veel meer overschot had. Reeds van in de aanvang speelde de pijn in mijn linkerkuit waar ik reeds van in september mee sukkel, op. De ene week is de pijn er, de andere week voel ik weinig of niks. Tijdens de winter ging ik reeds op zoek naar de oorzaak, maar dit leidde tot niks. Mijn vriend en osteopaat Johan, kon vaststellen dat de kuitspier niet goed in haar vel zit. Door de spier wat los te kneden, verbetert het wel wat. Daarnaast doe ik ook wat warmte-behandeling. Maar hiermee is het euvel toch niet verholpen.
Uiteindelijk finishte ik in een tijd van 1u06min17sec, als 248ste op een 1200-tal deelnemers. Niet goed, maar ook niet slecht. Veel aandacht schenk ik er niet aan. Ik zie het echt als een training.
Nu nog 1 week goed doortrainen en dan een recup weekje vooraleer ik voor een tweetal weken naar Lanzarotte vertrek. Daar kijk ik reeds reikhalzend naar uit.
Sabine had het voorspeld. Ganse dag, wat zeg ik, voor de rest van de week regen, regen en het zou ook wel eens kunnen regenen. Vandaag ganse dag thuis, dus ideaal voor een fietstraining. Gisterenavond droog, deze nacht geen druppel regen, deze ochtend ook al niet. Ok, het zit wel grijs en er is regen bij bakken voorspeld, maar soit. Ik heb er zin in. Om 9u de fiets op, welgeteld 15 km, een half uur gefietst zonder regen. Wat volgde was 2u30 minuten fietsen in striemende regen. Gelukkig had ik goede benen op en was de "moral" op en top. De leefgroep (van mijn werk) is er deze week op uit, ze genieten van een vakantie weekje in Lo Reninge. Aangezien dit toch op mijn trainingsparkoer ligt, had ik beloofd even binnen te springen. Om 10u15 was ik aan het vakantiehuis. Je kon me reeds uitwrigen. Maar de vogels waren gaan vliegen. Van de eigenaar van het huis hoorde ik dat ze een kwartier geleden vertrokken waren. Geen nood, ik zet de training verder. Veel leuks was er niet meer aan. Vingertoppen stijf van de kou. Het laatste uur kon ik niet meer schakelen. Maar bon, na 3 uur hardlabeur ben ik thuisgeraakt. De pizza, boterhammen en douche deden extra deugd. En ... zo'n training kan tellen voor de "moral". Ze krijgen ons niet klein. Ik heb het gevoel goed bezig te zijn, zit goed op schema en amuseer me te pletter (al moet ik toegeven dat ik tijdens het fietsen deze morgen serieus wat afgevloekt heb).
Greetz
Kilometers malen... De komende maanden is dit wekelijkse kost. De eerste 8 weken basisopbouw zijn reeds achter de rug. Wat de komende weken volgt is trainen, trainen, kilometer na kilometer afmalen.
De laatste 5 dagen zagen er als volgt uit: donderdag: 21 km lopen, vrijdag: 3500m zwemmen, 53 km fietsen,zaterdag: 123 km fietsen, zondag: 100 km fietsen, maandag: 5 km zwemmen en 19 km lopen. En zo gaat het de komende maanden door. De afgewerkte kilometers kan je volgen op http://www.3athlon.be/. Het betreft geen prestige spelletje om het meest aantal kilometers, maar het is een leuke manier om je kilometer aantal bij te houden en vooral een goeie barometer om te vergelijken met andere atleten.
Momenteel beleef ik het minst amusement aan het fietsen, dit vanwege het trieste, druilige regenweer. Koud is het niet, op de fiets heb je al vlug een jasje teveel. Maar de talloze regenbuien ben ik spuugzat, vandaar dat ik reeds aftel tot 18 maart, waar ik het vliegtuig neem richting zon om er 12 dagen heerlijk te trainen.
Sportieve groeten,
Bert
Tijd om nog eens wat op mijn blog te posten. Niet dat ik veel te vertellen heb, maar een leeg blad op stelt niet veel voor en houdt de lezers weg, bedunkt.
Hoe de trainingen verlopen?
Ik mag niet klagen, alles naar wens. Vorige week was een recup week gecombineerd met zwemmen. Concreet: 2 keer lopen, slechts 1 keer fietsen, maar wel 17 km zwemmen. Behoorlijk wat in het water gelegen dus. Normaal zakt de rustpols een stukje in een recupweek, maar vanwege het vele zwemmen was dit vorige week niet het geval.
Gisteren toch een rustdag genomen met als gevolg dat de rustpols deze morgen terug wat gezakt is. Aangezien ik gisteren (zondag) de ganse dag diende te werken, ben ik vandaag thuis. Deze morgen een behoorlijke zwemtraining afgewerkt en deze namiddag spring ik op de fiets. Het is krokusvakantie voor de studenten van onze club. Ik moet er dus niet alleen op uit straks. Fijn!!
Vorige week waren Philip Pinket en Martine in Nice. Daar verkenden zij het fietsparkoer. Niet van de poes blijkbaar. Iets wat we in principe reeds wisten, maar bij deze bevestiging. Nou ja, het schrikt ons in geen geval af, integendeel. In mei trekken we er nog een weekje op uit naar het Zuiden van Frankrijk, zo kunnen we het parkoers eens met de fiets verkennen.
Het fietsparkoers in Zürich, waar ik vorig jaar deelnam, bestond uit drie fietronden van 60 km wat ervoor zorgde dat je het traject eens kon verkennen in de week voor de wedstrijd. Nice biedt een fietparkoers van één ronde van 180 km. Het is dus niet aangewezen om dit per fiets te verkennen in de week voorafgaand aan de wedstrijd.
Via de site van Wim Dedoncker (www.wimdedoncker.be) volg ik een aantal weblogs van triatleten. Enkelen onder hen reisden dit weekend af naar Maleisïe voor de Ironman aldaar die volgende week zondag plaatsvindt. Succes alvast aan alle deelnemers. Het kriebelt bij de gedachte dat zij reeds aan hun wedstrijd mogen starten.
Sportieve groeten en tot een volgende.
Vorige zondag had ik het geluk het wk veldrijden live te mogen bijwonen. Enerzijds genoot ik van de sfeer, de wedstrijd, de inzet, heroïsch door de vele valpartijen (je wenst het niemand toe, maar het hoort er bij).
Anderzijds keek ik triestig toe wanneer de ganse kudde (naar het schijnt 45.000) applaudiseerde en joelde wanneer Rein Groenendaal met zijn gezicht in de modder belandde toen hij met lichte afscheiding voorop reed. Het applaus en de aanmoedigingen voor de twee Zimbabwanen, die reeds vanaf de eerste ronde de laatste twee posities voor hun rekening namen, rook meer naar hoongelach. Bij sommige supporters (mag je hen zo noemen?) was het eerder "spot". Een mens mag al eens chauvinistisch zijn, daar is niks mis mee. Maar wat ik zag en hoorde, lijkt me verre van chauvinisme. Jammer!!
Vrijdagnacht laatstleden wakker geworden met hoofdpijn,braakneigingen en diarree. Zaterdagmorgen pas om 11u uit mijn bedgerold. Rechtstreeks naar de zetel, net op tijd om de start van het wk veldrijden voor junioren te volgen. Om 13u welgeteld één boterham naar binnen geduwd. 13u15 de fiets op. Verstandig? Niemand moet mij van antwoord dienen, ik weet het wel. Het gevoel haalt het bij mij vaak van het verstand. Maar daar heeft, behalve ikzelf soms, niemand last van. So what.
Met Cis, Johan, Frans en trainer Dirk op pad met de fiets... een leuk groepje... al heb ik meer afgezien van de training dan genoten. Bon, zoals ik reeds zei, niet verstandig, maar er zijn ergere dingen in het leven, isn't it. Zaterdagavond vroeg onder de wol, want zondag werkdag. Een goeie nachtrust moet me in staat stellen de ziekte te verdrijven zodat ik in staat ben mijn werktaak op te nemen. Zo dacht ik maar. 's Nachts opstaan om te braken, diarree,... Dit alles voorspelt niks goeds. Zondagmorgen voelde ik me toch wat beter. Werken dus, al was ik niet overtuigd de dagtaak tot een goed einde te brengen. Maar bon, we zien wel waar het schip strand. In de namiddag kwam ik erdoor. Oef. Vandaag, maandag, was ik van plan om goed te rusten en uit te zieken, de training van vandaag zou ik laten vallen. Daarnet ben ik fris en monter opgestaan en met een stevig ontbijt achter de kiezen, heb ik de volle zin om mijn zwemtraining toch af te werken.
Bij ons op het werk staat werken op zondag voor een vrije dag op maandag.
Dus gisteren na de lange werkdag languit in de zetel en wanneer Witse de moord heeft uitgeklaard het bed in.
Deze morgen, na een stevig ontbijt, richting het zwembad van Menen. Waarom naar Menen? Daar heb ik zo mijn redenen voor. Sedert ik het trainingsschema (voor het zwemmen) volg van Kurt Herreman, heb ik niet voldoende de tijd om over de middag (1u15min) in Roeselare te zwemmen.
De trainingen zijn vaak te lang (vandaag 4800m), met alle goeie wil en inspanningen, maar dit krijg ik op 1u15min niet geklaard.
In het Badhuis in Menen kan je tijdens de week zwemmen van 7u 's ochtends tot 21u 's avonds. Binnen die tijdsspanne lijkt het me iets evidenter om een lange zwemtraining af te werken. Daarnaast heb ik al altijd een voorliefde gehad voor het Badhuis. Wat netheid betreft ken ik persoonlijk geen properder bad. Het is een mooi en groot zwembad en een mooi stukje architectuur. Daarnaast heb je er tevens de mogelijkheid om na de inspanning te genieten van een heerlijk stoombad.
Rond 11u30 terug thuis met een meer dan behoorlijke eetlust (wanneer heb ik dat niet?) en na de maaltijd languit in de zetel.
Om 14u had ik met Philip afgesproken voor een duurloop van 75 minuten. Van aan het Sterrebos in Rumbeke richting Mooslede, onderweg gezellig kletsen, genieten van de inspanning, van het zachte weertje en het zonnetje dat af en toe kwam piepen. Na een verkwikkende douche en nen boterham ... wat had je gedacht? Inderdaad, rustig in de zetel met een boekje.
Vanavond naar Veerle's voor een heerlijke spaghetti. Wat moet een mens meer hebben op een vrije dag?
Door het vele trainen verwaarloos ik mijn sociaal leven wel een beetje. Zo heb ik Veerle dit jaar nog niet gezien. Ik kijk er reikhalzend naar uit.
Sedert vorige week krijg ik zwemtrainingen van Kurt Herreman, naast Davy Grymonprez de tweede zwemtrainer bij ITC. Een tweetal weken geleden beslisten de trainers van ITC dat Kurt vanaf heden de zwemtrainingen maakt voor de atleten die deelnemen aan de lange afstand.
Tot op heden volgde ik niet veel zwemtrainingen. Het zwemmen beperkte zich tot het behalen van het beoogde kilometer aantal. Wanneer ik over de middag in Roeselare zwom, was er wel altijd iemand die een trainingsschema mee had. Dan zwom ik mee. Wanneer ik naar de training van de club ging, zwom ik ginds met het schema mee en wanneer ik op mijn ééntje zwom ... dan zwom ik er maar wat op los (lees: tot ik mijn kilometers had die ik wilde).
Vanaf vorige week is het dus gedaan met het zwemmen met de natte vinger (haha ... heb je hem!!!).
Tot op de lengte na volg ik het schema van Kurt. Grote veranderingen?
Het eerste grote verschil: meer kilometers per training, minder trainingen per week.
Waar ik vorig jaar 4 à 5 zwemtrainingen van 3 à 4 km deed, zijn er nu 3 à 4 sessies van 3 à 5,5 km.
De schema's zijn natuurlijk ook wat anders opgesteld ook. Het is leuk eens op een andere manier te trainen.
Vorige week nam Kurt reeds een eerste zwemtest af (30 minutentest).
Ik zwom 1925m bijeen.
Het eerste moment was ik wat ontgoocheld. In november vorig jaar zwom ik 2000m in die tijdsspanne, toen zwom ik echter wel 4 à 5 keer per week. Momenteel, slechts 3 à 4 keer en er zijn nu ook meer fiets- en looptrainingen. Dus eigenlijk niet zo verwonderlijk en eigenlijk normaal dat ik 1925 zwem.
Daarnaast is het ook een eerste test. Het is de bedoeling om de komende maanden beter te gaan zwemmen.
Dus... ben ik eigenlijk wel tevreden met die eerste test. Ik ben ervan overtuigd dat, de volgende maanden, de vorderingen zullen komen. De moraal zit goed, de motivatie is er.
Net zoals vorig jaar start Dirk (trainer bij ITC) op 2 januari met het trainingsschema ter voorbereiding op de ironman. Dit betekent niet dat ik de laatste maanden van 2006 op mijn luie krent ben blijven zitten, maar de trainingen zijn dat wat vrijer in te vullen. Wat er in principe op neer komt dat ik doe waar ik zin in heb.
Oktober is rust maand, dus daar heb ik niet bijster veel getraind, maar vooral gerecupereerd van het voorbije triatlonseizoen. Vanaf november heb ik me dan vooral toegespitst op zwemmen en lopen. Geen intensieve sessies, maar langzaam en rustig bouwen aan een goeie basisconditie. Ik fietste nog nooit zo weinig in de maanden november en december, dit op advies van Dirk.
Vanaf 2 januari (Dirk vraagt me niet te trainen op 1 januari, maar daar lap ik mijn laars aan, op de eerste dag van het jaar doe ik in de vooravond graag een rustige duurloop, zo heb ik het graag en de raad van de trainer apprecieer ik ten zeerste, maar ik doe o zo graag af en toe mijn gedacht) startte het ietwat strakkere trainingsregime. Al valt "strakkere" nogal mee hoor. De eerste acht weken zijn basisopbouw, wat zich vertaald in extensieve duurtrainingen, waar in geen geval in het "rood" mag worden gegaan. Het komt erop neer om wekelijks het gevraagde aantal kilometers gelopen, gefietst en gezwommen te hebben. Wat tot op heden reuze meevalt. Mijn trainingskilometers kan je volgen op www.3athlon.be en je klikt op "kilometerstand". Dit is mijn inziens de beste site van België over triatlon. Jim DeSitter, de bezieler van deze site, besteed dagelijks heel wat tijd om ons op de hoogte te houden van wat reilt en zeilt op triatlon vlak in ons land. Echt de moeite en bij deze ... Jim knap werk.
Ik mag hopen dat ik mijn trainingen verder kan afwerken zoals de voorbije 2 weken. Enerzijds dat ik de gevraagde kilometers (wekelijks) kan blijven aanhouden anderzijds dat ik de trainingen op dezelfde manier kan blijven verteren, want ik moet zeggen ... heb het gevoel goed te recupereren. Dat is dus een goed begin. Maar de ervaring leert me ... we zijn pas 2 weken ver. De weg is nog ontzettend lang en op die weg kan nog heel wat gebeuren. Maar bon, het kopke zit goed en dit is het begin van alles.
Zo, ik ga vanavond genieten in de sauna, villa-aqua in Oostende. Zaaaaaaaaaaaaaaaalig!!!!!!!!! Tot een volgende.
In het fijne gezelschap van mijn oppervrienden Philip en Johan heb ik zojuist de laatste training van het jaar afgewerkt. Een duurloop van een goed uur. Nu een douchke en tafelen. Meer moet dat niet zijn.
Ik sluit 2006 af met een totaal van 11048 trainingskilometers: meer specifiek: zwemmen: 443 km, fietsen: 9005 km, lopen: 1600 km.
"Het is mooi geweest", wanneer ik op de laatste dag van het jaar op de bank lig en mijmer over het voorbije jaar.
De eerste helft van het jaar stond in het teken van mijn debuut op de ironman afstand, wat zich in de praktijk vertaalde in slapen, werken, trainen, eten en dit alles opnieuw. Steeds maar weer. Eéntonig, stereotiep en weinig differiëntiatie zo kan je stellen. Zo heb ik het echter niet ervaren. 2 juli 2006 was een doel, waar van 's morgens tot 's avond en van 's avonds tot 's morgens mij vol overgave en genot op voorbereidde en naar toe leefdde.
Als debuut wou ik me niet veel meer opleggen dan de wedstrijd uitdoen en wel op die manier dat ik goed zou recupereren, zonder roofbouw te plegen op mijn lichaam.
Vandaag kan ik stellen dat die doelstelling gerealiseerd is, ondanks de fouten die ik tijdens de wedstrijd maakte. Al doende leert men. In Zürich deed ik heel wat ervaring op. Ervaringen die ik meeneem naar 2007 om me nog beter voor te bereiden om de Ironman van Nice op 24 juni volgend jaar.
Het deelnemen aan een ironman wedstrijd vraagt veel tijd, training, inzet en opoffering. Het klinkt bijna spartaans en mensonvriendelijk. Maar in werkelijkheid is het niet zo. Triatlon neemt inderdaad in die mate plaats in mijn leven dat je kan spreken van "een levensstijl in funktie van triatlon". Zo is het en niet anders. Niet dat ik dit mezelf opleg, mezelf verplicht,... Het is zo gegroeid. Door de jaren heen. Je begint te sporten, je amuseert je , je sport meer en meer en meer... Tot je merkt dat het een levensstijl is geworden. Spontaan, zonder verplichtingen is dit gegroeid tot wat het nu is. Sporten is als eten en slapen, dagelijkse kost. Een verslaving zoals een andere, zo je wil. Heel wat mensen appreciëren het en hebben bewondering, maar minstens evenveel kijken bedenkend toe. Stellen zich vragen omtrent het intense sporten; "is dit nog wel gezond", "er is toch meer in het leven dan sport", "waarom zo strikt het trainingsschema volgen?",... en ik kan zo nog wel wat doorgaan. Wel, dit om volgende reden. Is het leven niet mooi wanneer je kan doen wat je graag doet, als je na elke training onder de douche staat met een voldaan gevoel en daarna relaxed kan uitzakken in de sofa??? Het leven is er om te genieten. Wel, dit is genieten, met volle teugen.
Wanneer alles meezit brei ik hier in 2007 maar al te graag een vervolg aan.
Life is simple: swim, bike, run, eat, sleep,...
Mijn thanks voor 2006 gaan uit naar: in de eerste plaats pa en ma, maar evenzeer naar Sanne, Bim, Nele, Lies (en Sigrid was er in feite ook al é) en Stijn die er in Zürich bij waren, wat ik enorm apprecieerde.
Het gebeurt niet veel, maar vandaag heb ik geen energie. Deze morgen zwemles geven, dat ging nog vlotjes. Daarna ... zwemtraining. Het liep, of liever het zwom, voor geen meter. Deze namiddag had ik een fietstraining gepland. Sabientjes voorspellingen beloofden veel goeds; "regen in de voormiddag, droog in de namiddag". Nochtans, ze had het bij het rechte eind. Maar mijn moraal en courage waren tot onder het nulpunt gedaald. In plaats van op de bike ben ik in mijn zetel in slaap gevallen, waarna ik nog alle moed heb moeten samenrapen om de Colruyt nog eens te bezoeken. Op de koop toe mag ik vanavond nog gaan werken. Maar bon, nu nog wat rust en ik kan er wel weer tegen.
Morgen laatste training van 2006, een uurtje lopen. De krachten zullen dan wel terug zijn om er in 2007 een fijn, sportief jaar van te maken.
Aan allen een fijn eindejaar en tot één dezer.
De finish van 2006 nadert met rasse schreden. Iedereen zet zich klaar voor de spurt van de kerstelijke feestdis naar het oudejaarstafelen en nog copieuzere maaltijden.
Tevens tijd voor de talloze eindejaarslijstjes. En, omdat de mens een kudde dier is en ik er mezelf met heel veel plezier tussen begeef, volgt van mijnentweege ook een lijstje met mijn muzikale geneugten van 2006(volgorde speelt geen rol):
Bonnie Prince Billy "the letting go", Damian Rice "9", Greg Dully "amber headlight's", Joseph Arthur "nuclear daydream", Lloyd Cole "antidepressant", Red Hot Chili Peppers "stadium arcadium", Stuart Staples "leaving songs", Sparklehorse "dreamt of lightyears in the belly of a mountain", The Flaming Lips "At war with mystics", The Lemonheads "the lemonheads", Tim Finn "Imaginary kingdom", The Veils "nuc vomica", Tool "10,000 days", Twilight Singers "powder burns".
Zoals je kan zien ... weinig nieuws onder de zon, enkele uitzonderingen niet te nagelaten. Dit omdat ik de muziekscene, wegens drukke sportieve agenda, niet meer volg vanop de eerste rij. Een gegeven die zich momenteel reeds een zestal jaar manifesteert. Toch kan ik niet zeggen van de muziek micro te zijn genezen of afgekickt. Hedentendaage volg ik het muziekgebeuren vanop de tweede, wat zeg ik, derde of misschien wel vierde rij. Toch merk ik dat ik nog net zoals vroeger ontzettend enthousiast kan zijn bij het ontdekken van een nieuwe fijne plaat, weze het iets totaal nieuws zoals The Veils (ik ontdekte hen dit jaar pas) of een gevestigde waarde (oa. Timm Finn, Lemonheads,...).
Ik ben er me tenvolle van bewust heel wat spetterend en sprankelend nieuw talent te missen. Doch, in de plaats komt heel wat sportief genot. Waar ik, net zoals de muziek microbe, toch serieus aan verslaafd ben geraakt.
Life is beautiful, isn't it? Voor die beperkte tijd dat we op deze aardbol verblijven, wil ik me graag amuseren en de dingen doen die ik graag doe. En dat lukt me aardig, naar mijn gevoel. So what...
Bij deze wens ik iedereen een fijne kerst, een mooi eindejaar en een 2007 waarin heel wat dromen waarheid kunnen of mogen worden.
Enjoy your life, enjoy 2007.
Life is simple: swim, bike, run, eat ... and sleep
Op het trainingsschema stond de 5,5 km lange kerstcorrida door de straten van Izegem, badend in kerstsfeer. Een 15-tal ITC leden volgden plichtsbewust hun schema. Mooie opkomst ... maar er waren toch nog heel wat afwezigen. Misschien zit het jaarfeest van onze club, de avond voordien, daar voor iets tussen. Mijns inziens is dit geen geldige reden om niet van de partij te zijn, maar ... elk heeft zijn eigen idee natuurlijk.
Wat ik moet toegeven, is het feit dat ik mijn trainingsschema ook niet volledig gevolgd heb. Daarop stond dat we de wedstrijd moesten afwerken aan 90%. Dit was me echter net iets teveel gevraagd. Wedstrijd is wedstrijd... en dan ook nog in eigen stad, voor eigen volk.
Het was heerlijk weer voor een westrijdje; niet te koud en droog. De wedstrijd kon dan ook rekenen op een goeie 140 deelnemers.
De uitslag van de wedstrijd vind je terug op www.izegemsetriatlon.be op het forum.
Ikzelf eindigde 14de, wat ik naar mijn verwachtingen als behoorlijk goed aanschouw.
In acht genomen dat de afstand voor mij veel te kort is en ik tot nu toe nog geen interval of snelheid heb getraind.
Sedert begin november loop ik een drietal keer per week en dit aan een lage hartslag.
Het deed me deugd eens voluit te kunnen gaan gisterenavond, en of ik ervan genoten heb. Ook al was de afstand erg kort... ik was blij de finish te overschrijden want dit tempo kon ik niet lang meer volhouden. De wedstrijd verliep over 2 ronden en in de tweede ronde ondervond ik, weliswaar lichtjes, last van mijn linkerkuit. Een probleem waar ik van september tot eind november mee kampte en die de laatste 2 weken was weggebleven. Nu bon, ik panikeer zeker niet. Het gevoel zit goed en de motivatie, die reeds aanwezig was, is terug wat aangescherpt. Klaar om het nieuwe seizoen aan te snijden.
Nieuwe stromingen komen en gaan, maar pure pop zal altijd blijven bestaan
Daarnet gelopen met "Imaginary kingdom" van Tim Finn in de mp3. Mijn passie voor de "pure" pop muziek heb ik reeds langer dan die voor het sporten, maar ze moeten zeker niet voor elkaar onderdoen.
Reeds een tweetal decennia ben ik fan van de broertjes Neil en Tim Finn. Van halverwege de jaren '70 timmeren ze reeds aan hun weg. Eerst met hun groep Split Enz (remember the new wave pophit "I got you"), later met Crowded House (hoef ik die nog voor te stellen). Tim Finn ging reeds in de tachtiger jaren solo (schitterende single "Fraction too much friction"). Na de split van Crowded House, begin jaren '90, ging ook Neil de solo toer op met een aantal meer dan behoorlijke cd's. Een jaar of 3 terug herenigden de broertjes zich onder de naam The Finn Brothers. En onlangs verscheen van de hand van Tim Finn "Imaginary kingdom". Het maakt niet uit onder welke naam, maar alles wat deze broertjes verwezenlijken grijpt me bij de keel.
De kogel is door de kerk. Het zat reeds enkele maanden in mijn hoofd, maar vandaag schreef ik me in voor de Ironman van Nice op 24 juni 2007.
En ... ik zal er niet alleen zijn. Van de 1800 startplaatsen zijn er momenteel een 500-tal ingevuld. Bij die 500 kan ik ook mijn vrienden en clubgenoten Philip Pinket en Johan Schelpe rekenen, die beiden debuteren op de ironman afstand.
Dat belooft een zalig reisje te worden eind juni. Martine, Philips vrouw en haar vriendin Evelyn zijn ook van de partij.
Mooie bende, dat kan niet meer stuk.
En nu .... trainen, trainen, trainen!!! En veel slapen en nog meer eten!!!
Jammer dat er daartussen ook nog moet gewerkt worden!!!!!!
But ... that's life en het schrikt ons zeker niet af, in tegendeel.
Van 18 maart tot en met 31 maart staat alvast een trainingsstage in Lanzarote op het programme. Vliegticketten en appartement op Club La Santé zijn gereserveerd.
Halverwege mei, in de week van OLH-Hemelvaart zal wel nog een trainingsvakantie gepland worden en als het even past, trek ik in een vrij weekend (= nietwerken) wel eens naar Durbuy voor een trainingsweekendje.
En tussendoor ... hopelijk zijn de weergoden ons een beetje goed gezind. Het mag koud zijn, maar zo'n weer zoals de laatste 2 weken, kan ik missen als de kiespijn.
U hoort er nog van.
Life is simple: swim, swim, swim, swim ... and swim
Het Roeselaarse Spillebad zette vorige vrijdag de zwemweek in met een heuse zwemmarathon. In ploegen van 8 personen werd gedurende 12 uur (20u vrijdagavond tot 8u zaterdagmorgen)nonstop gezwommen met 2 zwemmers per ploeg. Individueel kwam het erop neer dat elke deelnemer een half uur zwom en vervolgens anderhalfuur had om te rusten. In totaal zwom iedere deelnemer bijgevolg 6 keer 30 minuten.
Met 10 ploegen die vooraf inschreven was het gebeuren volzet. Knappe opkomst toch. Een pluim voor de Roeselaarse redders die het evenement met hart en ziel hebben gepromoot. Ja, zo zijn ze wel. De ganse nacht was het voltallige reddersteam van de partij en stonden in voor een meer dan perfecte organisatie. Chapeau.
Ook een enorme pluim voor het massage team olv Martine Huyghe. 12 uur lang (ongelooflijk toch)stonden zij paraat om schouders los te maken en de verzuring uit de benen te masseren.
Zo'n zwemmarathon, das toch ideaal voor duursporters. Toen ik hoorde van het evenement, was ik meteen verkocht, hieraan doe ik mee. Ik moest niet veel moeite doen om gelijkgestelde zielen te vinden en zo vormden wij een ploegje van 8 met de middagzwemmers.
En wat voor een ploeg....
Bestaande uit 2 dames en zes mannen:
Margriet Huyghe en Kim Beirlandt, niet alleen super zwemsters maar alvast ook de twee grootste lachtaarten van het zwembad.
Met Georges en zijn 76 lentes konden we er prat op gaan de oudste deelnemer in onze rangen te hebben.
En met Hans Fauvarq, Johan Schelpe, Bjorn Deburgraeve, Walter en mezelf als nimmer aflatenden als het op duursport aankomt, stonden wij garant voor een meer dan voortreffelijke en vooral aangename, sympathiek ploegje.
Met de olympische gedachte schreven we ons in, wetende dat wij niet in die mate goeie zwemmers zijn in vergelijking met mensen uit de zwem-, waterpolo- en reddersclub.
Niet dat wij onze zwemkwaliteiten onder stoelen of banken steken, maar enige realiteit is bij deze redering toch in gedachte genomen.... Of ben ik toch mis?????
Jaja, dat wij uiteindelijk met 72 zwemkilometers een derde plaats het podium haalden, had niemand van ons verwacht.
We stonden niet mis naast de winnaars (ploeg met een mix van waterpolo mannen, zwemmers en sportschoolgangers) en de reddersclub (olv Philip Pinket). Zij zwommen respectievelijk 101 km en 94 km.
De concurrentie weze gewaarschuwd... volgend jaar zijn we terug van de partij.
Als loper is de uitvinding van de mp3 speler super. Door zijn compactheid bezorgt het je geen last tijdens het lopen en voor je aan je training begint, zet je je vijf minuten voor je pc en kopieert de muziek waar je op dit ogenblik zin in hebt, naar je mp3. De laatste dagen wordt ik op mijn trainingen begeleid door het Californische orkest Red Hot Chili Peppers, hun jongste 'Stadium arcadium'.
De pap van de Red Hot Chili Peppers heb ik reeds altijd gelust. Maar hierbij specifieer ik graag dat het vooral de platen zijn waar John Fruscianté op meespeelt. Gedurende hun carriière hadden de Peppers 3 verschillende gitaristen; de in 1988 aan een overdosis poeder overleden Hillel Slovak, de van Jane's Addiction gekende Dave Navarro en de onvatbare John Fruscianté.
Na de doorbraak van de Peppers begin jaren negentig verdween Fruscianté een tijdje van het toneel. Door overmatig druggebruik vertoefde hij op een andere planeet. Gewone stervelingen overleven de grote hoeveelheid drugs die door zijn aderen vloeide niet. Maar John is nu éénmaal niet een gewone sterveling. Talentvol en geniaal. Bij ingetogen nummers grijpt hij je bij de keel. In de stevige nummers jent hij als geen ander, tot op het randje, af en toe erover zelfs. Waar anderen de term overdreven voor krijgen toebedeeld, wordt hij geprezen. Door merg en been klinken zijn solo's, je voelt de echtheid, de tol of ervaring van het "echte" harde leven. Dit is rock 'n roll ten voeten uit!!!!
Wanneer dit in mijn oren knalt tijdens een duurloopje, moet ik me er steeds voor behoeden het tempo onder controle te houden. Want steevast begin ik onbewust te versnellen en voor ik er erg in heb, hol ik als een volleert sprinter, al moet je dit nu ook niet te letterlijk nemen..... Maar in elk geval, het zijn heerlijke trainingen.
Dit is het kader van mijn nieuwe fiets.
Normaal is maat 48 het kleinste kader. Die van ik is echter een 46, Time vervaardigde dit kader voor José Rujano. De Venezolaan meet 1m62 voor 50 kg.
Ikzelf meet 1m67 voor 60 kg. Het zadel heb ik wat hoger moeten zetten en er werd een stuurpen van 13 gemonteerd ipv de stuurpen van 10 waar Rujano mee reed.
De fiets is gemonteerd met Compagnolo Record 10 speed. De wielen zijn Ksyrium SSC en Deda stuur.
De fiets weegt 7,5 kg.
Sinds vorige week heb ik mijn nieuwe fiets. Wegens werkomstandigheden kreeg ik tot op heden nog geen tijd om hem eens uit te testen, op een klein testritje vorige vrijdag na.
Omdat ik het vorig weekend werkte, werd ik beloond met een vrije dag vandaag.
Toen ik deze morgen naar het zwembad fietste, was het nogal fris. Maar het ochtendzonnetje en de helblauwe hemel deden me verlangen naar een mooie herfstdag.
Na een uurtje zwemles, gevolgd door een zwemtraining was het intussen een heerlijk weertje geworden. Na wat boterhammen te hebben verorberd, was het tijd voor een eerste training met mijn nieuw vehikel.
Heerlijk fietsen: zalig weertje en een super bollende bolide.
Ik kocht mijn fiets als tweedehands bij de Belgische wielerploeg Quick Step Innergetic. Het is de fiets van de Venozolaanse berggeit José Rujano. De fiets is als nieuw.
De kogel is door de kerk. Het zat reeds enkele maanden in mijn hoofd, maar vandaag schreef ik me in voor de Ironman van Nice op 24 juni 2007.
En ... ik zal er niet alleen zijn. Van de 1800 startplaatsen zijn er momenteel een 500-tal ingevuld. Bij die 500 kan ik ook mijn vrienden en clubgenoten Philip Pinket en Johan Schelpe rekenen, die beiden debuteren op de ironman afstand.
Dat belooft een zalig reisje te worden eind juni. Martine, Philips vrouw en haar vriendin Evelyn zijn ook van de partij.
Mooie bende, dat kan niet meer stuk.
En nu .... trainen, trainen, trainen!!! En veel slapen en nog meer eten!!!
Jammer dat er daartussen ook nog moet gewerkt worden!!!!!!
But ... that's life en het schrikt ons zeker niet af, in tegendeel.
Van 18 maart tot en met 31 maart staat alvast een trainingsstage in Lanzarote op het programme. Vliegticketten en appartement op Club La Santé zijn gereserveerd.
Halverwege mei, in de week van OLH-Hemelvaart zal wel nog een trainingsvakantie gepland worden en als het even past, trek ik in een vrij weekend (= nietwerken) wel eens naar Durbuy voor een trainingsweekendje.
En tussendoor ... hopelijk zijn de weergoden ons een beetje goed gezind. Het mag koud zijn, maar zo'n weer zoals de laatste 2 weken, kan ik missen als de kiespijn.
U hoort er nog van.
