Guy Vandendriessche Oyez ! Oyez ! Oyez ! Aandacht ! Aandacht ! Boeren, Burgers en Buitenlui !...Ja, zo begint een Engelse 'town crier', een Vlaamse 'belleman' of een Nederlandse 'stadsomroeper' zijn betoog. U krijgt hier een overzicht van de herkomst van deze beroepsactiviteit, met een blik in het verleden en hoe het op de dag van vandaag nog steeds, zij het nu eerder als hobby of toeristische attractie, in ere wordt gehouden.
Hier kunnen jullie dan ook mijn reilen en zeilen als de Izegemse stadsomroeper volgen, vanaf het begin (met de opening van de Izegemse Centrale Doortocht in 2004)tot op heden. De nieuwste berichten staan telkens bovenaan.
Lees er alles over op dit blog. WELKOM ! En vooral : Zegt het voort ! Zegt het voort !
03-11-2007
Cambodjaans schoolbel-verhaal
Kleng-klang
Het is kwart over vijf in de vooravond. Op het balkon-zoldertje, achter het kantoor, is het gezellig druk met kinderen die wachten op de bel voor de Engelse les. Waar de gesprekken over gaan, kan ik vaag volgen. Kinderpraat. De meeste leerlingen voor de avondklas komen uit de omgeving van ons dorp Kleng Leu, zij komen rechtstreeks hierheen, als hun school een paar kilometer verderop uit gaat. Ze zitten in de groepen zes, zeven en acht en komen uit de armste gezinnen van de buurtschappen.
We worden massaal aangevallen door hondenvlooien. Iedereen loopt te krabben en terwijl ik zit te schrijven plukken Palaa en Luën ze van mijn kleren, armen en gezicht. Ik vraag me af waar de vliegende mini-insecten vandaan komen, want er is geen hond te bekennen. (Later ontdek ik dat ze uit de bergen afval opstijgen, vanuit de afgrond van de steengroeve, beneden, onder ons.) De ventilator draait maar daar trekken de plaaggeesten zich niks van aan. Gelukkig bijten ze me niet, vandaag. Zonsondergang. Daar gaat de bel: half zes. De bel is een echter autovelg waar meneer Pho, onze concierge, met een bandenlichter op slaat: ‘kleng-klang.' De geüniformeerde leerlingen spoeden zich het steile trapje af, naar de klas.
Even later beklimt Sun's hoogzwangere vrouw Nieng zuchtend de trap, haar zoontje Pinokkio (anderhalf) voor zich uit duwend en een groot pak torsend. Ik steek een handje toe maar ze wimpelt me vriendelijk glimlachend af. Even later blijkt waarom. Verpakt in een zwarte plastic zak zit tien miljoen riel (USD 2.500), in briefjes van 500 en 1000. Heeft ze gespaard van de inkomsten uit haar wegrestaurant. Het geld is onder andere bestemd om de lening van haar en haar man bij me af te betalen. Na aftrek van de onderwijzers- en stafsalarissen en de vaste lasten van de school, houd ik deze maand zelfs geld óver: een pak klein geld. (Over het systeem van het ene gat met het andere vullen heb ik al eerder geblogd. Daarmee zal ik jullie nu niet vermoeien.) Maar zo slordig als Sun is met betalen, zo stipt is zijn echtgenote, en dat siert haar. Voorwaar een verademing in dit land!
Een kwartier nadat de bel is gegaan wordt het al weer donker (wij zitten op hetzelfde halfrond, al is het maar een paar breedtegraden.) Ik moet gaan. Mocht iemand die plannen heeft om deze kant op te komen op de rommelmarkt nog eens zo'n oude bel tegenkomen, wij houden ons warm aanbevolen. Het zou toch mooi zijn om weer een helder ‘klingeling' te horen in plaats van het ge-‘kleng-klang' van nu.
Ik ben Guy , en gebruik soms ook wel de schuilnaam 'De belleman'.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Officiële Stadsomroeper van Izegem en museummedewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Europese Snorrenclub Antwerpen.
We hadden ooit een echte bel, een bronzen. Vóór de opening van de Pinokkio-school, vorig jaar, heb ik stad en land afgezocht en er uiteindelijk nog één gevonden op de Russische markt in Phnom Penh. Een antieke. Ik moest er flink voor in de buidel tasten, maar dan héb je ook wat.