|
Vroeger was de dorpsomroeper noodzaak. Zonder hem wisten de mensen niet van slachtingen, trouwerijen, overlijdens en alles wat je nog zo meer diende te weten. Inmiddels is de omroeper al lang folklore. Met een bel en in een kleurig pakje. Aandacht, aandacht! Cees Blaeke in Sluis is er beroemd mee geworden. Nu krijgt hij aandacht, zomaar, in een echt boek: De Stem van Sluis. Dat zal hem goed doen.
In de PZC van maandag 13 januari 2014, editie Zeeuws-Vlaanderen, stond het volgende, aankondigende artikel:
Belleman Cees Blaeke: roepen als roeping
door René Hoonhorst
SLUIS – Ruim zeventig jaar stadsomroeper. Niet voor zichzelf, maar voor de stad én de inwoners van Sluis. Roepen als roeping, dat verdient eerbetoon.
Vonden Wim Eggermont en Frank Gijsel. Dus maakten ze een boek over De Stem van Sluis. Die stem behoort aan Cees Blaeke. Die op zijn 83-ste zelf ook wel vond dat zijn carrière mocht worden vastgelegd. Want Cees (zeg ‘Sees’) vertegenwoordigt intussen tenslotte bijna driekwart eeuw Sluise geschiedenis.
Zijn start als belleman, de stadsomroeper kondigt zijn komst aan door het luiden van een bel, was niet gepland. Cees stapte onverwachts in de voetsporen van vader Felix. Die was al jaren de officiële stadsomroeper van Sluis toen in het oorlogsjaar 1942 plotseling een noodslachting moest worden afgekondigd. Felix was niet thuis en het kordate kereltje Cees, 11 jaar destijds, zei direct ‘dan doe ik het wel’.
Nog voor hij de baard in de keel kreeg, bleek zijn stem geknipt voor het omroepersvak en Cees heeft de bel na die dag nooit meer opgeborgen.
Hij werd door de slager, landbouwers en zelfs de Duitse bezetter regelmatig tijdens de les uit school gehaald om mensen in Sluis en Sint Anna ter Muiden te laten weten dat er een noodslachting was, fruitplukkers of arbeidskrachten nodig waren.
En hoewel Cees naast zijn baan als metselaar ook lang muzikant bij Apollo, manus-van-alles en scheidsrechter bij de voetbal was, bleef hij altijd stadsomroeper.
De kwaliteiten van de man ‘met een stem als een klok’ bleven niet onopgemerkt.
Ook notarissen en de gerechtsdeurwaarder maakten graag gebruik van de roepkwaliteiten van Cees.
Als Cees een ‘rumoerig café binnenkwam voor een openbare verkoping, had hij de meute binnen de kortste keren muisstil’.
 (foto Camile Schelstraete)
Dat kwam vooral door zijn gezaghebbende stem, die tot op de achterste rijen van grote zalen of de uiterste hoeken van marktpleinen immer goed te horen was.
Het geheim van een echte belleman, vertelde Cees de afgelopen decennia meermaals, is dat hij weliswaar hard roept, maar nooit schreeuwt.
De stadsromroeper spaart zo zijn stem én blijft altoos verstaanbaar.
Wim Eggermont is al 35 jaar de vaste tekstschrijver voor CeesÂ’ omroepteksten en Frank Gijsel portretteerde Blaeke tientallen keren voor diverse periodieken.
Het is allemaal terug te vinden in: De Stem van Sluis. Een leven ten dienste van de gemeenschap.
Het boek wordt vrijdag 17 januari door de Izegemse belleman gepresenteerd in het Belfort.
De eerste exemplaren zijn voor burgemeester Annemiek Jetten en Cees zelf.
Het boek ligt vanaf zaterdag 18 januari 2014 in de boekhandel en kost 17,50 euro.
Wim Eggermont en Frank Gijsel: De Stem van Sluis. Een leven ten dienste van de gemeenschap – Drukkerij Dürenkamp, 120 pagina’s, 17,50 euro.
|
