Wat vliegt de tijd toch, vandaag is al de dag dat we samen met onze zoon naar huis mogen! Spannend en toch ook een beetje vreemd. Het begint nu pas echt. Vanaf nu is het echt aan Stijn en mezelf om voor Gerben te zorgen, dag en nacht. We gaan ons uiterste best doen om dat zo goed mogelijk te doen. In het ziekenhuis geven we Gerben nog een flesje, en dan mag Gerben in de maxi-cosi om te vertrekken. De verpleegsters komen allemaal nog even afscheid nemen en dan zijn we weg. Het is een heel gek gevoel om de parking af te rijden. Al die dagen is Gerben enkel in het ziekenhuis geweest, en nu plots in de buitenlucht, in de auto en op weg naar huis.

Thuis aangekomen is de verrassing groot, er staat een ooievaar voor de deur, en er hangen ballonnen, babykleertjes en op de deur hangt “Welkom thuis Gerben”. Natuurlijk schieten ook nu de traantjes weer in mijn ogen. De emoties en vreugde hebben al wat water laten vloeien. Blijkbaar is dit het werk van Gerben zijn bomma en bompa Zonhoven, peter Benny en tante Maja en Tante Jana. Na het openen van de voordeur is mijn verbazing al helemaal groot. Er liggen nieuwe kussentjes in de zetels, witte fleece dekentjes over de zetels. Op tafel staat een kaarsenhouder van Leonardo, een rode loper, een grote glazen schotel met hartjes gevuld, in de keuken is de tafel mooi gedekt, er staan 2 zwarte vazen van Leonardo in het midden met elk een rode roos. Op de grond staat een BMW auto waar Gerben binnenkort in kan rondrijden, er hangt een grote zingende ballon in de eetkamer. In de slaapkamer is het bed opgemaakt met mooie nieuwe lakens, en staat een nieuwe linnenmand in de gang, ... Kortom heel het huis is ingericht met nieuwe spullen! Dit is natuurlijk helemaal te veel, de tranen zijn niet meer te stoppen! Dit is een thuiskomst om van te dromen! Op de tafel in de eetkamer staan 2 foto’s van de “daders” van dit alles, mijn 2 beste vriendinnen, Tatiana en Patricia! Zij zijn dit allemaal komen doen toen ik in het ziekenhuis was. Ongelooflijk om zo vriendinnen te mogen hebben! Wat een thuiskomst zeg! Dank je wel!

Gerben weet er niet veel van, hij ligt lekker te slapen J

De eerste nacht dat Gerben bij ons heeft geslapen is er al dadelijk ééntje geweest om nooit meer te vergeten. Vermits Gerben over gegaan is van suikerwater of flesjes voeding lag zijn maagje en darmen helemaal overhoop. Hij heeft uren aan een stuk liggen huilen en krijsen. Het was zo erg, en we konden hem niet echt helpen. De verpleegster heeft uiteindelijk een warmte kompres gebracht, dit moest op Gerben zijn buikje. Daarna is hij bij zijn papa op de buik in slaap gevallen, het was dan ondertussen ook al 4h30 in de ochtend. Het was dus een lange nacht met weinig slaap, en dat voor de eerste nacht! Ach, we kunnen er maar beter aan gewoon worden zeker, want zo zullen er nog vele nachten volgen J.

Vandaag is DE grote dag, onze Gerben mag van neonatologie af en gewoon bij ons op de kamer blijven! Ook de prikjes in zijn voet zijn voorbij! Wat een goed nieuws dus! Deze morgen om 7h kwam het bedje met onze zoon naar onze kamer. Ons geluk kan natuurlijk niet op. We hebben dan ook de hele dag naar onze zoon zitten kijken en natuurlijk heel veel geknuffeld. Onze zoon doet het dus heel goed en natuurlijk voelen wij ons ook dadelijk een stuk beter en meer op ons gemak. We kunnen nu echt goed beginnen gewoon worden aan het idee dat we een baby hebben en aan het feit dat we mama en papa zijn geworden. J

Met de rolstoel kunnen we naar ons kleintje gaan en hem vastpakken. Ik mag hem ook zelf al het flesje kunnen geven. Geweldig! Het is echt een braaf ventje. Vermits ik nog steeds slecht kan rechtstaan, mag de papa hem een nieuwe pamper aandoen. Is allemaal wennen natuurlijk, maar oh zo fijn. Het contact met je baby is echt uniek. S’avonds mag Gerben weer naar de kamer komen en kunnen we daar weer een flesje geven. Tegen middernacht moet hij terug weg. Hij moet nog steeds elke 2h een prik in zijn voetje krijgen om suiker te meten. Dus 12 prikjes per dag! Echt hartverscheurend om dit te zien. Je hoort Gerben bijna nooit, hij is heel rustig en huilt weinig, maar bij die prikjes krijst hij de longen uit zijn kleine lijfje! Hopelijk zal dit niet meer te lang duren.

Aankomst in het ziekenhuis.

Vandaag is de grote dag! De zenuwen staan nu echt gespannen! Hierdoor zakt mijn suiker niveau natuurlijk en vermits ik nuchter moet binnen gaan, neem ik 2 druivensuikertjes. Dit zet het suikerniveau weer goed. Even onder de douche, kleren aandoen en vertrekken naar het ziekenhuis. Om 7h15 komen we aan op de kraamafdeling, er staat al een verpleegster op ons te wachten, er is telefoon geweest uit de operatiekamer dat ik naar boven moet voor de keizersnede. Normaal moest ik als tweede, maar nu toch als eerste, dus er is haast bij. Ik krijg een kleedje voor de operatie en een sonde. Het plaatsen van de sonde is een erg pijnlijk gebeuren! Niet voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen! Stijn is ondertussen naar de receptie van de kliniek om me in te schrijven voor opname. Het duurt een eeuwigheid voor hij terug is, er zijn dan ook veel opnamen op maandagmorgen. 

De bevalling.

Als Stijn terug is gaan we dadelijk naar boven. Stijn moet buiten wachten. De anesthesist zet de epidurale verdoving in de rug. Dit verloopt niet zo vlot, er zit vocht in mijn rug. Het duurt ongeveer een half uur voor het lukt, ik heb dan ook ongeveer 40 gaatjes in mijn rug van het steken van de naald. Nu komt er een warm en tintelend gevoel in mijn voeten en benen. De verdoving werkt. Stijn mag ondertussen ook binnen, hij komt naast me op een stoeltje zitten. Ondertussen is het 8h voorbij. Op de lampen boven me kan ik alles van de operatie goed volgen. Het ziet er niet akelig uit of zo, het is gewoon gek hoe men aan je trekt, je voelt dit wel een beetje, lijkt op kriebelen. En dan is het zo ver, 2 dokters drukken heel hard op mijn buik, en de gynaecoloog neemt onze zoon uit de buik van zijn mama. Al schreeuwend komt onze GERBEN ter wereld!!! Zijn armen en benen zwaaien heftig in het rond, heel even laat de gynaecoloog Gerben zien, en dan neemt de vroedvrouw hem over voor verzorging. Stijn mag de navelstreng doorknippen en Gerben even vastnemen om aan mij te laten zien. Dit alles gaat zo snel, mijn armen zijn vastgemaakt dus ik kan hem niet aanraken. De traantjes van vreugde rollen over mijn wangen... Stijn legt Gerben terug op de verzorgingstafel.

Verzorging van onze zoon.

Vermits ik diabetes heb, meten ze ook de suiker waardes in zijn bloed. De kinderarts laat me weten dat Gerben te weinig suiker in zijn bloed heeft en dadelijk weg moet voor verdere verzorging. Dit is een harde klap en we schrikken dan ook. We zijn bang want weten niet wat er met onze zoon gaat gebeuren. Laag per laag hechten ze nu mijn keizersnede. Het duurt me allemaal te lang. Ik wil naar beneden om te weten hoe het met Gerben is. Na nog een tijd op recovery te verblijven mogen we eindelijk naar beneden. Op recovery vertellen ze ons ook dat Gerben 3910 gram weegt en 50,5 cm groot is. Gerben zelf ligt ondertussen in de couveuse. Ze parkeren mijn bed aan het raam en zo kan ik naar onze zoon kijken. Stijn mag naar binnen en kan hem even aanraken. Natuurlijk rollen de tranen nu weer over mijn wangen. Het is natuurlijk schrikken als je kindje daar zo ligt. Na een tijdje brengen ze mij met mijn bed terug naar de kamer. Het is een leeg gevoel om daar te liggen, zonder dikke buik en zonder kindje. In de namiddag neemt de vroedvrouw een foto van Gerben om aan mij te geven, zo heb ik hem toch een beetje bij me.

Eindelijk ons kindje vastnemen!

Tegen 20h kunnen ze me niet meer tegen houden, ik moet en zal naar Gerben gaan, ook al willen ze liever dat ik in mijn bed blijf omwille van de keizersnede. Stijn brengt me met de rolstoel naar onze zoon in de couveuse. Ik mag hem op mijn schoot nemen! Wat een geweldig moment! Hij is zo lief! Heeft erg bolle wangetjes, ook zijn armpjes en beentjes zijn mollig. Hij is blijkbaar wat gezwollen van het te veel aan suiker in mijn buik. Voor de rest heeft hij een stralende rood roze huid en hij is oh zo zacht!

Bezoek van Gerben.

Indien er s’avonds geen bezoek is bij ons, mag Gerben met de couveuse naar onze kamer. Natuurlijk willen we dus liever geen bezoek! Dus tegen 21h, na het bezoek komt onze Gerben naar de kamer. We mogen hem knuffelen en vastnemen. Dit is het allermooiste moment van ons leven, we hebben onze zoon in handen! Aan zijn handje zit een infuus, hierdoor krijgt Gerben extra suikerwater om zijn suikers naar omhoog te halen. Aan zijn voetje zit een apparaat om de hartslag te meten. Iedere 2 uur prikken ze in zijn voetje voor bloed om de suikerwaardes te weten. Het ziet er allemaal wel zielig uit, zo een klein ventje, zo hulpeloos... We hopen dat dit alles snel voorbij zal zijn en dat zijn suikers goed komen. De volgende dagen zal dus afwachten zijn om te zien wat de suiker in zijn lijfje gaan doen. Tegen 23h30 moet hij terug naar neonatologie. Wij proberen dan maar wat te slapen, maar dat lukt niet zo best, enerzijds van de emoties, anderzijds van de pijn.

Voila, dit zal voorlopig even mijn laatste berichtje hier zijn. Morgen is dan eindelijk de dag. Ons kleintje zal morgen geboren worden. De zenuwen beginnen nu toch te komen. We proberen er echter zo min mogelijk aan te denken en bezig te zijn met de laatste voorbereidingen. Er zijn echt wel veel mensen die aan ons denken en succes voor morgen wensen. Er komen een heleboel sms’jes en telefoontjes binnen. Gisteren zijn Peggy, Geert en de kinderen nog even hier geweest, vandaag Tatiana, Geert en Boyd. Deze avond mijn mama & papa en daarna mijn broer en zijn vrouwtje nog. Super lief allemaal, bedankt.

Stilletjes aan begint iedereen deze blog te ontdekken. Ik heb deze namelijk nooit doorgegeven aan vrienden of familie, maar via google en via via komen er steeds meer “bekenden” hier ook een bezoekje brengen. Dus das natuurlijk extra leuk J.

We hebben toch weer een spannende nacht achter de rug! Sinds deze middag voelde ik ons Beebje niet meer bewegen in de buik. Nu is het redelijk normaal dat er minder beweging is, dus wachtte ik maar wat af. Tegen de avond was er nog steeds geen beweging. Even plat liggen en tegen de buik duwen, op de rug, op de zij liggen. In bad gegaan, de buik gemasseerd, ... Kortom niets hielp, er was nog steeds geen beweging in de buik. Natuurlijk waren we ondertussen flink ongerust. Dus heb ik tegen middernacht dan toch maar even naar de kraamafdeling gebeld, daar hadden ze liefst dat we meteen even langs kwamen. Via spoed zijn we dan rond 0h30 binnen gegaan. Dadelijk aan de monitor. Het hartje van de baby klopte goed, maar er was inderdaad helemaal geen beweging. Na dik een half uur kwamen er plots heel veel trapjes en beweging in de buik. Iedereen natuurlijk heel erg opgelucht! De vroedvrouw zei dat ze blij was dat te zien want helemaal geen beweging, dat zien ze niet zo graag... Ze hebben me voor de zekerheid nog 3 kwartier aan de monitor laten hangen, maar toen mocht ik toch naar huis. Indien het vandaag of morgen weer gebeurde moest ik toch terug binnen gaan. Ze zei dat het kleintje niet van plan was om nog lang te blijven zitten, maar goed dus dat de keizersnede maandag opstaat. J Het was trouwens een hele lieve vroedvrouw en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat vragen te stellen over hoe nu alles in zijn werk zal gaan maandag. Na de geboorte zal het kleintje dan toch weg genomen worden om dadelijk al de suikerwaarden te controleren. Er zullen suikermetingen gedaan worden tot ze minstens 4 goede waarden hebben. De kinderarts zal op dat moment ook beslissen of de baby bij ons mag blijven of 24h of 48h onder controle op de afdeling neonatologie in de couveuse. Het nieuws dat de baby niet bij me mag blijven heeft me erg doen schrikken, tot nu toe was hier geen sprake van en ging ik ervan uit dat er na de geboorte enkel een controle op suiker zou zijn, maar verder niets. Het feit dat zo een klein baby’tje prikjes in het vingertje moet krijgen om suiker te meten en dat hij misschien in de couveuse moet doet me toch wel erg pijn. Het feit dat dit mijn schuld is maakt het er niet makkelijker op, want als ik geen diabetes had moest ons kindje dit niet meemaken. Ik voel me er echt schuldig en rot over... Ik durf dus al helemaal niet te denken als blijkt dat hij zelf ook diabetes ontwikkeld heeft. Dat is toch niet te doen voor zo een klein kindje. Ik hoop zo erg dat de suikertestjes goed zijn...

Er waren enkele berichten waar ik nog foto’s moest toevoegen. Vooral foto’s van de echo’s van ons Beebje. Dus bij deze heb ik dat maar eens gedaan. Al de echo’s van ons Beebje staan er nu op. Ga dus nog maar snel eens kijken naar deze foto’s van in de buik, want vanaf volgende week zijn er enkel nog foto’s van Beebje uit de buik J.

Wat kan je nog zoal doen in de week voordat je mama en papa zal worden... ja natuurlijk, gezellig met zijn tweetjes uiteten gaan! Dus zijn we deze avond naar de Le Greco in St. Truiden gegaan. Een tof Grieks restaurant. Het is echt een aanrader! Het eten en de bediening zijn er voortreffelijk. Het was héél gezellig en lekker. http://www.legreco.be

We zijn vandaag voor de laatste keer voor de bevalling naar de gynaecoloog geweest. Voor zover hij me onderzocht heeft was alles in orde. Echt veel onderzoek heeft hij echter niet gedaan. Enkel controle van de bloeddruk en op de weegschaal. De bloeddruk was goed en in totaal ben ik nu 4 kg bijgekomen sinds het begin van de zwangerschap, dus dit was ook goed. Ik had eigenlijk verwacht dat hij ook zou nakijken of ons Beebje al ingedaald is en of er misschien reeds meer opening was. Dit gebeurde dus niet. Het uur van opname voor maandag is ook opgeschoven, er is blijkbaar nog een keizersnede gepland voor die van ons. Een meisje dat vandaag opgenomen is in de kliniek, zij moet daar blijven en krijgt voor ons haar keizersnede. Zij heeft ook diabetes. Wij moeten dus maandag om 7h aanmelden in de kliniek en niet om 6h. Maakt op zich dus niet zo veel uit, als alles maar goed gaat, want dat is natuurlijk het aller belangrijkste. J De gynaecoloog heeft ook even naar de anesthesist gebeld om te vragen wat ik maandag moet nemen om een eventuele hypo (suikeraanval) tegen te gaan, en toch zo nuchter mogelijk te blijven voor de operatie. Hij stelde voor om druivensuiker te eten. Dat zullen we dus wel nodig hebben vermits ik nuchter al een te lage suiker heb, laat staan als ik dan nog een douche neem, alles klaar maak voor vertrek, de rit naar de kliniek en natuurlijk de zenuwen J Na de gynaecoloog moest ik nog even bloed laten nemen voor de verdoving tijdens de operatie te bepalen. Ze nemen een buisje bloed af en ze maken een prikje in het oor. Die in het oor doen ze om te bepalen hoe lang een bloeding duurt, dus om de stolling van het bloed te kennen. In principe zijn we er nu helemaal klaar voor om maandag te bevallen! Spannend!!!

Vanaf het moment dat er een baby in huis is, is het natuurlijk niet meer zo makkelijk om er een avondje tussenuit te zijn. Maar deze week kan het nog allemaal en dus zijn we naar de sauna getrokken. In Hasselt is er pas een nieuw sauna complex open gegaan. Ik ga de naam hier maar niet vernoemen vermits we niet helemaal tevreden waren... Stijn en ik gaan altijd naar de privé sauna, en dit was nu niet anders. Helaas ben je in deze sauna alles behalve privé. De buren kunnen lekker meekijken naar jou doen en laten. Dat is echt niets voor ons. Het verwarmde buitenzwembad was blijkbaar toch niet verwarmd (lees: ijskoud) en de infrarood sauna deed het gewoon niet. Kortom, er zijn nog wat gebreken die hopelijk behoren tot de kinderziektes van een nieuwe zaak. Voor de rest is het er netjes en heel erg mooi, dus hopelijk zullen ze naar de toekomst nog wat verbeteren, anders is het echt zonde. De prijs is echter wel heel erg laag en het is dichtbij voor ons. Dus misschien dat we het over enkele maanden toch nog eens proberen, indien het dan beter is laat ik jullie zeker naam en adres weten. J

Vandaag was de begrafenis van bomma. Het besef dat ze er niet meer is dringt nu pas echt goed door. Er was erg veel volk op de begrafenis, en dat is wel fijn. Zo veel mensen die de moeite doen om afscheid van haar te nemen. Het was allemaal wel zwaarder en emotioneler dan ik dacht. Het is allemaal zo definitief, we kunnen niet meer terug, bomma is naar de hemel...