We hebben toch weer een spannende nacht achter de rug! Sinds deze middag voelde ik ons Beebje niet meer bewegen in de buik. Nu is het redelijk normaal dat er minder beweging is, dus wachtte ik maar wat af. Tegen de avond was er nog steeds geen beweging. Even plat liggen en tegen de buik duwen, op de rug, op de zij liggen. In bad gegaan, de buik gemasseerd, ... Kortom niets hielp, er was nog steeds geen beweging in de buik. Natuurlijk waren we ondertussen flink ongerust. Dus heb ik tegen middernacht dan toch maar even naar de kraamafdeling gebeld, daar hadden ze liefst dat we meteen even langs kwamen. Via spoed zijn we dan rond 0h30 binnen gegaan. Dadelijk aan de monitor. Het hartje van de baby klopte goed, maar er was inderdaad helemaal geen beweging. Na dik een half uur kwamen er plots heel veel trapjes en beweging in de buik. Iedereen natuurlijk heel erg opgelucht! De vroedvrouw zei dat ze blij was dat te zien want helemaal geen beweging, dat zien ze niet zo graag... Ze hebben me voor de zekerheid nog 3 kwartier aan de monitor laten hangen, maar toen mocht ik toch naar huis. Indien het vandaag of morgen weer gebeurde moest ik toch terug binnen gaan. Ze zei dat het kleintje niet van plan was om nog lang te blijven zitten, maar goed dus dat de keizersnede maandag opstaat. J Het was trouwens een hele lieve vroedvrouw en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat vragen te stellen over hoe nu alles in zijn werk zal gaan maandag. Na de geboorte zal het kleintje dan toch weg genomen worden om dadelijk al de suikerwaarden te controleren. Er zullen suikermetingen gedaan worden tot ze minstens 4 goede waarden hebben. De kinderarts zal op dat moment ook beslissen of de baby bij ons mag blijven of 24h of 48h onder controle op de afdeling neonatologie in de couveuse. Het nieuws dat de baby niet bij me mag blijven heeft me erg doen schrikken, tot nu toe was hier geen sprake van en ging ik ervan uit dat er na de geboorte enkel een controle op suiker zou zijn, maar verder niets. Het feit dat zo een klein baby’tje prikjes in het vingertje moet krijgen om suiker te meten en dat hij misschien in de couveuse moet doet me toch wel erg pijn. Het feit dat dit mijn schuld is maakt het er niet makkelijker op, want als ik geen diabetes had moest ons kindje dit niet meemaken. Ik voel me er echt schuldig en rot over... Ik durf dus al helemaal niet te denken als blijkt dat hij zelf ook diabetes ontwikkeld heeft. Dat is toch niet te doen voor zo een klein kindje. Ik hoop zo erg dat de suikertestjes goed zijn...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />