Mei is wel DE maand van de feestdagen, vandaag was er weeral ééntje. Als een feestdag op een maandag valt (zoals vandaag dus) dan heb ik er natuurlijk niet veel aan, ik ben namelijk iedere maandag thuis, ik werk nu contractueel 4/5^de. Maar natuurlijk is het leuker als papa ook thuis is, dus mocht hij vandaag een echte mannendag houden samen met zijn zoon. Mama gaat naar de Ikea met schoonzusje Maja en bomma Zonhoven. Bomma is nog nooit in de Ikea geweest. We vertrekken iets na de middag richting Heerlen, aan de afrit van da autostrade staan de auto’s al aan te schuiven, dat ziet er niet goed uit. Ja hoor, een half uurtje aanschuiven van de afrit tot Ikea, dit duurt normaal 5 minuutjes!! Op de parking  stonden omwille van de drukte zelfs parkeeragenten! Ok, het is hier vandaag wel héél druk! Op het eerste stukje van de Ikea hadden we nog hoop dat de rest van Ikea minder druk was, maar die hoop gaven we snel op. Je moest elkaar bijna bij de hand nemen om niet verloren te lopen, een echte ramp. Het plezier was er dan ook snel af. In de cafetaria wat gaan drinken zat er ook niet in, daar was het zowat vechten voor een tafeltje. Ik heb wat speeltjes gekocht voor Gerben en toen zijn we vertrokken richting België. Als het aan bomma lag zou ze nooit meer naar Ikea gaan, maar dat lag vermoedelijk aan de drukte J

Hij heeft erg lang op zich laten wachten en voor mama Nele waren de laatste loodjes wat zwaar, maar vandaag is “Ferre” geboren! Kleine Jill is nu grote zus geworden!

Ferre is dus het 2^de kindje van Nele, een collega van Gerben zijn mama. Nele kwam samen met Sonja (nog een collega) iedere week op bezoek tijdens mama’s lange afwezigheid op het werk.

Het is nu iets meer dan een week geleden dat we bij dokter Biedermann waren en het gaat héél goed met onze Gerben. We zijn dan ook van plan om te af te bouwen met de medicatie. Dokter Biedermann was trouwens verschoten dat zo kleine baby’s al Oméprazole krijgen, een zwaar medicijn dat je als volwassene kan nemen bij ernstige maagproblemen, maar bij zo een kleine kinderen kon niet volgens hem. Dit is dan ook het eerste dat we gaan afbouwen, eerst om de andere dag, dan nog 2x om de 2 dagen en dan stoppen we ermee. Nadien gaan we ook da Gaviscon stoppen. Maar eerst dus het zwaarste, de Oméprazole. Dokter Biedermann vertelde ook dat de bezoekjes bij de osteopaat te veel waren. Hij is van mening dat je 1 maar maximum 2x naar een osteopaat kan gaan, als er dan geen verbetering is, stop je beter. Het is niet goed om zo een jong kind vaak te behandelen. Ik denk dat wij in totaal een 7 keer bij de osteopaat zijn geweest. Tja, het duurt even voordat je juist weet dat je kindje heeft en dan moesten we nog naar Keulen voor een “oplossing”.

Ja hoor, mama is terug aan het werk! Dat is vooral wennen voor mama want Gerben heeft er niet zo een last van. Op dinsdag en woensdag kan hij ravotten met zijn vriendjes in de crèche en op donderdag en vrijdag is hij bij bomma en bompa Zonhoven. Het gaat heel goed in de créche, hij lacht veel en brabbelt erop los met de andere kindjes. Ze zorgen erg goed voor hem, het enige nadeel is dat hij bij het afhalen om 17u20 stikmoe is. Je kan hem nog net een koekje laten eten, klein beetje spelen, een snel badje geven en tegen 19u30 ligt hij al in dromenland. Op donderdag en vrijdag is hij helemaal in zijn element, bij bomma zijn geen andere kindjes, dus alle aandacht voor Gerben! Ach mama, ga jij maar lekker werken, ikke amuseer me wel hoor!

Onze Gerben was vandaag helemaal in zijn nopjes, zijn vriend Boyd was immers op bezoek! Het is toch geweldig dat mama’s beste vriendin ook een zoontje heeft want met 2 is toch zo veel leuker hé. Vermits Boyd een aantal maanden ouder is dan Gerben is hij veel groter, hij heeft ook zo geen babyface niet meer maar is al meer peuter dan baby. Maar dat alles kan natuurlijk de pret niet bederven, de twee zaten samen fijn te spelen in de speelkamer.

Het is vandaag een drukke een feestelijke dag, het is moederdag en papa is jarig! Voor papa kochten Gerben en ik (mama was er enkel bij om te betalen, Gerben heeft gekozen J) kochten voor papa allemaal leuke spulletjes voor de liefste papa; een pot met snoepjes, een badhanddoek, fotokader en natuurlijk leuke kaartjes met toffe teksten. Papa kreeg ook nog iets voor de computer, maar dat computertaaltje snapt onze Gerben (en mama eigenlijk ook) nog niet zo goed. En mama kreeg van papa een digitale fotokader. Papa had er mooie foto’s van Gerben opgezet en een mooie tekst. Op het geheugenkaartje dat ik de kader moet kunnen maar liefst 15.000 foto’s! Dat zal wel voldoende zijn zeker? J De kader gaat met mama mee naar het werk, zo kan ze de hele dag kijken naar mijn lieve snoet! En om te bewijzen dat die snoet zo lief is, hier een foto als bewijs! J

Vandaag is het eindelijk zo ver, we gaan naar dokter Biedermann in Keulen. Volgens de gps moeten we anderhalf uur rijden, voor de zekerheid tellen we op 2u rijden. Gepakt en gezakt vertrekken we. We zijn nog maar pas vertrokken en Gerben ligt al te slapen in zijn autostoel, gelukkig maar, hij zou zich anders nogal vervelen. De rit verloopt vlot, tot we aan de afrit zijn, vanaf daar is het file rijden! Vermits er werken zijn aan een eerdere afrit dan de onze, moet al het verkeer “onze” afrit nemen. We komen aan in de ondergrondse parking dicht bij de praktijk van Biederman om 16u15, te laat want we hadden een afspraak om 15u50... Haastig zetten we Gerben in de buggy en crossen we door Keulen centrum. Bij het binnenkomen bieden we dadelijk onze excuses aan bij de secretaresse voor het te laat komen, maar dat is blijkbaar geen enkel probleem. We hadden ons echt niet moeten haasten want de wachtzaal zit behoorlijk vol! Allemaal kinderen met hun mama en soms ook papa. Het jongste kind was +/- enkele maanden en de oudste een jaar of 12. Na het invullen van de vragenlijst mag ik met de secretaresse mee voor nog wat vragen te beantwoorden, de vragen gaan over de zwangerschap, geboorte, gewicht, slaapgedrag, houding, ... Nadien mag ik terug naar de wachtzaal, dan komen ze ons halen voor de röntgen foto’s. Gerben ligt op de tafel, ik hou zijn hoofdje vast en zijn mond moet een stukje open. Het is op enkele seconden gedaan, dus Gerben heeft er weinig last van. Dan is het eindelijk aan ons om bij de dokter te komen. Het is een héél sympathieke man. Het valt meteen op dat zijn Nederlands uitstekend is, maar dat is niet moeilijk, hij is namelijk gehuwd met een Antwerpse en nog ongelooflijker is het feit  dat hij met zijn gezin reeds 15 jaar in A’pen woont!!! (moeten wij naar Keulen komen terwijl jij in A’pen woont denk ik meteen) Hij wil in België niet werken omdat hetgeen hij doet niet als geloofwaardig wordt aangenomen bij de klassieke geneeskunde. Hij legt uit dat er op de röntgenfoto’s te zien is dat er aan de rechterzijde van Gerben zijn nek nog een verspringing zit en dat hij deze er vermoedelijk wel zal uit krijgen met 1 behandeling. Daarna neemt hij Gerben van mijn schoot, drukt hem stevig tegen zich aan en zegt heel lief “kom kleine schat, we zullen je eens kijken wat we kunnen doen”. Gerben is meteen heel ontspannen. De dokter gaat op de behandeltafel zitten met Gerben, hij test de beweeglijkheid, reflexen en houding. Na een tijdje neemt hij Gerben stevig vast en doet de behandeling van de nek. Even moest Gerben huilen, maar door de vertroeteling van de lieve dokter is hij het snel vergeten. Even later is de manipulatie voorbij en brengt Gerben terug naar mij “hier mama, ik heb hier een kleine Limburger voor u” J Tevreden en vertederd over de fijne manier van werken stappen we terug buiten. Normaal is een tweede behandeling niet nodig, de dokter vraagt om over een maand via mail of telefoon te laten weten hoe het is, en dan verdere afspraken te maken over hoe we Gerben verder moeten opvolgen. Bij de secretaresse krijgen we de rekening en nodige papieren voor het ziekenfonds. We moesten € 105 betalen. Normaal krijg je dit terug van het ziekenfonds, maar dat weten we niet zeker. Maakt ook niet uit, als ons pruts er maar beter door is!!! Op naar de auto en terug naar huis. Gerben heeft flink honger, en net voor we vertrekken krijgt hij nog een flesje. Op de terugweg is hij wel wat onrustig, vermoedelijk van de verveling. Maar eens we thuis zijn is het weer ok met hem. Het was een lange en vermoeiende dag. Nu maar hopen dat het stilletjes aan beter gaat met Gerben.

Vandaag was normaal gezien de babyborrel van Jenthe, het 2^de zoontje van Chris en Cindy maar Jenthe is deze week opgenomen in de kliniek met een infectie op zijn luchtwegen. De babyborrel (en doopsel) van kleine Jenthe kon dus niet doorgaan. Jenthe was al een paar dagen ziek en moest medicijnen nemen maar het beterde niet en dus liet de dokter hem opnemen in de kliniek. Ondertussen gaat het al beter, hij mocht zelfs enkele uren uit het ziekenhuis voor de babyborrel en dan terug, maar dat hebben Chris en Cindy dan toch maar niet gedaan. Groot gelijk hebben ze, zo een babyborrel is niet belangrijk in vergelijking met de gezondheid van je kleine pruts! Die babyborrel doen we dan later wel! Eerst flink genezen en terug helemaal “de oude” zijn! J

Onze Gerben heeft er vandaag een achterneefje bij gekregen. “Mathias” is het zoontje van een neef van Gerben zijn mama. Ook deze keer weet ik niet echt of dit dan officieel een achterneefje is of niet, maar dat zal Gerben worst wezen natuurlijk, voor hem zijn het allemaal leuke vriendjes om mee te spelen J

Gisteren was normaal mijn eerste werkdag, maar vermits het gisteren een feestdag was, al dadelijk vrij! Vandaag moest ik ook niet naar het werk, maar naar een externe firma om assessment te doen. Stijn heeft Gerben dus deze morgen naar de crèche gebracht en ik ga hem straks halen. Tijdens de middag hebben we even naar de crèche gebeld, alles verliep prima, Gerben lacht veel en had het erg druk met naar de andere kindje te kijken. Wat een opluchting, fijn om te horen dat het goed gaat. De dag kan niet vlug genoeg voorbij gaan zodat ik ons pruts kan gaan halen, maar helaas, het assessment duurt veel langer dan voorzien met gevolg dat ik pas om 20u30 thuis ben!! Stijn is Gerben moeten gaan afhalen, en hij is als een blok in slaap gevallen. Dikke tranen rollen over mijn wangen, ik voel me rot! Ik heb mijn kind niet kunnen brengen, niet gaan ophalen en nu ligt hij in zijn bedje... Na even in de zetel te zitten sta ik op, ga naar zijn bedje en haal hem eruit en knuffel hem bijna plat! Gerben kijkt met kleine slaapoogjes en snapt er helemaal niets van. We spelen, knuffelen en vertroetelen hem en na een uurtje is hij terug wat moe, ik leg hem terug in zijn bedje en onze pruts valt terug in slaap. Ik had hem niet mogen wekken, maar ik kon het gewoon niet laten. Gelukkig genoot Gerben er ook van, en ging hij na een uurtje zachtjes terug naar dromenland J