Vandaag, woensdag 20 juni 2007 is voor ons een dag om snel te vergeten, maar dat zal niet lukken, deze dag vergeten we nooit...
Zoals gewoonlijk op woensdag ben ik als eerste weg naar het werk en brengt Stijn onze Gerben naar de crèche. Toen ik om 7u45 vertrok gaf ik Gerben en Stijn nog een dikke kus en knuffel, en stapte in mijn auto richting Luminus. Alles was prima in orde.
Rond 8u15 rinkelde mijn gsm, Stijn, helemaal over zijn toeren, amper in staat om iets te zeggen. Het enige wat hij kon zeggen was: Gerben ademde niet meer, hij was al blauw, maar nu ademt hij weer, de ambulance is net hier, naar welk ziekenhuis moet hij?
Ik was totaal overstuur en kon niet meer helder denken, met moeite zei ik dat hij naar het Salvator moest en legde de telefoon neer. Wat er dan allemaal door je heen gaat is ongelooflijk. Ik was zelfs niet meer in staat om mijn jas en handtas te nemen, dus hielp een collega me en zij begeleidde me ook naar buiten, voor hen was het snel duidelijk dat ik niet meer met de auto kon rijden.
Samen met mijn collega reden we naar het ziekenhuis. Het enige wat ik me kon bedenken was dat er een Stijn en Gerben een ongeval met de auto hadden en dat Gerben daardoor naar het ziekenhuis moet. Er gaat zo veel door je hoofd, het lijkt of de wereld rondom je stopt. In het ziekenhuis aangekomen bleek de ambulance nog niet aangekomen te zijn. Het wachten was slopend. Plots komt er dan zo een grote gele ambulance de inrit opgereden en je weet dat je baby van 7 maanden daarin ligt, het gevoel van onmacht was zo groot, mijn klein ventje, zo klein en broos. Toen de deuren opengingen kwam Stijn al huilend naar buiten met Gerben in zijn armen. Ons verdriet was enorm! Gerben hing wat sufjes in zijn armen, niet wetende wat er allemaal aan de hand was. Ik heb Gerben in mijn armen genomen en wilde hem nooit meer loslaten. Samen zijn we naar binnen gegaan en kreeg hij een kamer op de dienst spoedgevallen. Hij is bijna meteen in slaap gevallen. De ambulanciers zijn nog even gebleven en vertelden dat ze vermoeden dat Gerben een epilepsie aanval gehad heeft. Alles was nu in orde met hem, hij had de eerste zorgen ter plaatse gekregen.
Stijn begon te vertellen dat hij onderweg naar de crèche gezien had dat Gerben in zijn autostoel de hele tijd naar buiten aan het kijken was, hij was erg rustig. Stijn kon zijn gezicht echter niet zien totdat hij een draai maakte met de auto, toen rolde Gerben zijn hoofdje naar de andere kant en zag Stijn dat zijn ogen in het niets staarden en dat zijn mondje open stond. Stijn riep zijn naam en probeerde zijn aandacht te trekken, maar hij reageerde niet. Stijn heeft meteen zijn auto aan de kant gezet in en haalde Gerben uit de autostoel, zijn lichaampje hing erbij als een lappen pop, zijn ademhaling was gestopt en hij reageerde op niets. Zijn lipjes en nagels waren blauw. Ondertussen waren er nog 2 mensen gestopt om te helpen en een derde persoon belde de ambulance. Stijn heeft dan nagekeken of er niets in Gerben zijn mond zat waardoor hij niet kon ademen, hem ondersteboven gehouden, op zijn rugje geslagen, .... Na een hele poos begon Gerben dan weer te ademen, nog wat suf en slaperig en niet wetende hoe en wat. Toen de ambulance aankwam was Gerben terug bij bewustzijn. Tijdens de rit in de ambulance heeft hij geslapen. Stijn was compleet in shock. Het enige wat hij kon zeggen was dat hij dacht dat Gerben dood ging, de onmacht en het beeld van Gerben bewusteloos in zijn armen zorgden ervoor dat Stijn ontroostbaar verdriet had. We durfden Gerben dan ook geen seconde meer alleen laten, het idee dat je baby zo maar zonder aanwijzingen van kerngezond en levendig weg kan zakken naar bewusteloos en stoppen met ademhalen is vreselijk. We zaten dan ook met héél veel vragen en angst.
Na een hele poos op de spoedgevallen kwam de kinderarts. Ze luisterde even naar ons verhaal en was van mening dat we terug vertrouwen moesten krijgen in Gerben, het is zoals je kind dat uit een boom valt, dan moet je ook vertrouwen hebben om je kind opnieuw buiten te laten spelen en hopen dat hij niet weer uit de boom valt. Jeetje wat een vergelijk dacht ik bij mezelf, uit een boom vallen of stoppen met ademhalen zonder reden?! Ze zei ook dat we beter naar het Virga Jesse ziekenhuis konden gaan vermits Gerben daar nog geweest is. Ik wilde helemaal niet naar Virga Jesse dus ging ze het dossier opvragen bij Virga Jesse. Een half uurtje later kwam er een verpleegster vertellen dat we toch om 15u30 in het Virga Jesse moesten zijn. We voelden ons helemaal in de steek gelaten, de kinderarts weigerde gewoon om Gerben te helpen?! We mochten tot 15u30 in het Salvator wachten of naar huis gaan, vermits ze in het Salvator toch niets meer voor ons deden zijn we naar huis gegaan. Gerben heeft voortdurend blijven slapen. Toen we thuis kwamen had hij hoge koorts.
Om half vier zijn we dan naar de kinderarts van het Virga Jesse gegaan, ze heeft Gerben onderzocht en kon niets speciaal vaststellen. Ze vroeg zich af waarom Dr. Feytons van het Salvator ons naar haar hadden gestuurd, hier wisten wij het antwoord ook niet op! De aanval die Gerben gehad heeft kan een aanval van koortsstuipen zijn of een aanval van epilepsie. Er is tussen deze twee bijna geen verschil te merken, de symptomen zijn idem. Gerben moet opgenomen worden voor verder onderzoek.
Als we op de kamer aankomen trekken ze dadelijk bloed om te zien of er verhoogd prolatine is, hierin kan je zien of er een aanval was. Het bloed kan dan best wel zo kort mogelijk na de aanval genomen worden. Bedankt Dr. Feytons om even bloed af te nemen!!!!! Nu is het misschien te laat om nog iets te zien!! Even later komen ze Gerben aan de bewakingsmonitor hangen en valt hij weer in slaap. Stijn blijft bij hem slapen en ik ga moe en bang naar huis, slapen zal vermoedelijk niet lukken...
|
