Dag 16, 11/04/2010, Portomarin-Casanova, 30 km nog 59 te doen
Beste bloglezers,
na een goede nachtrust ben ik om 7u45 vertrokken voor de volgende etappe, alweer in de dichte mist. Volgens de boekskes zou dit een makkie worden: echter, de eerste 6 km lopen flink omhoog, op zachte bospaden, dat helpt. Ik was echter blij dat ik na anderhalfuur een eerste rustbankje vond om efkes bij te komen. Van alweer een flinke opwarming gesproken... Een beetje verder, bij een splitsing, trof ik een Spaanse jongen, Igor, 34 jaar. Hij twijfelde welke richting hij zou nemen. Ik nodigde hem uit mij te volgen. Mijn beschermengeltjes zitten dan wel ergens tussen Parijs en Roubaix, ik was zeker van mijn stuk. Ik legde hem in het Engels uit dat sommige pijlen naar een bar of Alberque wezen. Ik weet niet hoe het komt, doch ik kan de verschillen tussen de Camino pijlen en de "bar" pijlen blijkbaar goed zien... Igor is een Bask uit Bilbao, en studeerde IR . Hij werkte als preventie adviseur in een petrochemisch bedrijf. Hij werd vorige vrijdag ontslagen door de crisis. Als klap op de vuurpijl maakte zijn lief het uit de zaterdag. Hoeveel pech kan een mens hebben! Hij besliste dan maar hals over kop te vertrekken naar Santiago ipv hem "op te vreten" thuis. Hij wilde wel maar 6 dagen stappen aangezien zijn beste vriend trouwt as zaterdag. Hij vertrok dus in Sarria en zal allicht donderdag Santiago bereiken. Hij liep maar te kletsen tegen mij in het Engels over uiteenlopende onderwerpen: voetbal,economie, vrouwen, geloof, oorlog, liefde...Ik heb geluisterd...dit luchtte hem duidelijk op. Om 11u20 en na 16! km reeds ( praten en wandelen doet blijkbaar sneller lopen) gestopt om iets te eten. Mijn maag en benen smeekten immers naar versterking en naar rust. Na het nemen van enkele foto´s en een stevige handdruk namen we afscheid. Hij zou verder gaan, ik wilde nog eventjes blijven zitten om enkele gedachten neer te schrijven voor mijn blog... Rond 12u weer weg, richting Palas Do Rei, mijn geplande eindbestemming voor vandaag. De weg loopt glooiend, doch minder stil, want steeds in de buurt van de route national. Het landschap maakt echter veel goed. Het valt tevens op dat ik steeds minder collega pelgrims ontmoet na de middag: de drukte van de laatste dagen lijkt verdwenen. Om 14u aangekomen op de einbestemming, doch ik besluit gezien het vroege uur, de goede benen en het prachtige weer door te wandelen tot het volgende dorp. Daar aangekomen bleek de enige Alberque dicht! Lichte paniek. " ik was beter bij mijn plan gebleven" maak ik de bedenking. Positief blijven, niet treuren of zagen, doorstappen, tot ik om 16u en na 30 km in Casanova aankom. " Het dorp voor verliefde Pelgrims" denk ik. En gezien mijn gevoelens voor Heidi dus de uitgelezen plaats om te overnachten. Ik slaap in Alberque " A Bolboreta" waar ik me trakteer op een kamer. Na 30 km een welgekomen luxe. Tot nu toe ben ik hier de enige gast. Daarmee heb ik de geplande etappe van morgen al serieus ingekort, zodat ik morgen "slechts" 23 km stap richting Arzua.
Jullie hadden het allicht reeds geraden, deze dag draag ik op aan ons vader, Gentil Baert, geboren 11/04/1921-gestorven 26/06/1986, op 65 jarige leeftijd. "Gelukkige verjaardag Papa! Geniet vandaag extra, samen met mama, je kleinkinderen, je schoonzoon. samen met je broers en zussen en al jouw dierbaren die jou zijn gevolgd! Een Duvel zullen ze in de hemel wel niet mogen serveren. Doe zoals Luc en drink een Omer, die is daar ongetwijfeld te krijgen. En anders: CHAMPAGNE!" Ons vader heeft ondanks zijn moeilijke oorlogsjeugd toch een mooi en rijk leven weten uit te bouwen. Een prachtige loopbaan als gemeentesecretaris: zijn job was denk ik ook zijn grootste hobby. Alhoewel hij ook sociaal zeer actief was, met bovenaan zijn "Witte Donderdagprijs " voor beroepsrenners en zijn inzet voor de NSB, zowel lokaal als nationaal. Dit eergevoel voor werk en sociale bewogenheid heeft hij duidelijk aan zijn 9 kinderen meegegeven. Hij was eigenlijk een "dienaar", en zit dit niet een beetje in alle 9? Ons moeder was thuis de rots in de branding: zij was de house keeping manager! Wel onder het strenge toezicht van vader. Bovendien was hij zeer leergierig en autodidact. Ook dit zie je in zijn kinderen terug. Had hij net als ik iets met wandelen? Wel, hij ging graag op "stap", langs andere herbergen. Met name bij zijn favoriete kaartspel " Manillen" kon hij wel eens uur en plaats vergeten. Allicht was dit zijn vlucht voor een niet verwerkt verdriet, besef ik nu maar al te goed... Hij was er echter altijd voor zijn gezin en zijn familie, om ons en hen steeds met wijze raad bij te staan. Zo vergeet ik nooit dat hij op zijn sterfbed meermaals en uitdrukkelijk vroeg om zeer goed voor Annelies te zorgen. Had hij reeds iets in de gaten? Zijn Compostella was zijn " Baaltje". Daar aan zee vond hij de rust die hij o zo verdiende en nodig had om te " zijn" zoals Godrick het beschrijft. Het was werkelijk mooi om zien hoe hij daar opfleurde en herleefde. Helaas kwam zijn ziekte en veel te vroeg heeft hij ons verlaten. " Papa en Mama, ik wil jullie bedanken voor de kansen die jullie mij hebben gegeven. Mede door jullie goede zorgen en opvoeding ben ik geworden wie ik ben. Oke, er zijn nog wat retouchen nodig, en ik ben aan de final touch volop bezig, doch ik ben fier jullie als mijn ouders te mogen hebben.Samen met mijn broers en zussen laten we jullie verder leven in ons midden! Het gaat jullie goed!"
"Vader, moeder zult ge eren", is hierbij de tip van de dag....
Nog bedankt voor de alweer mooie reacties: - Eve, Gerrit en Nona, ik ben blij dat ik jullie kan inspireren door deze reis en verslaglegging , om over jullie diepe gevoelens te praten. Dit is een meerwaarde aan deze reis die ik vooraf niet had gezien en gepland. Jullie hebben alle geluk voor jullie en weten zich omringd door warme mensen. Aan jullie om dit vast te houden. Veel succes! - Godrick, bedankt voor het alweer prachtig gedicht. ook ik krijg tranen in de ogen van zoveel moois. En Rose-Marie, als je het goed vindt wil ik wel een eindje meelopen ter ondersteuning... - Peter, de "toeristen" zijn inderdaad weer verdwenen. De rust is teruggekeerd. Leuk is wel dat ze er voor uitkomen dat ze niet tot het einde wandelen. - Sofie en Heidi, ontroerend hoe jullie bij het denken aan mijn kindjes ook emotioneel worden. Dit mag kunnen! Hoe denk je dat ik achter de PC zat toen ik dit neerschreef? Bedankt voor zoveel medeleven. - Sonia, ik heb hetzelfde voornemen: mijn tips iedere dag weer opnieuw lezen om ze niet te vergeten. Vandaag reeds 2 voorbeelden: door een beetje gemis aan concentratie mijn pet kwijtgespeeld, en door mij niet te houden aan mijn plan mij in een lichte paniek toestand gebracht: " Waar zal ik kunnen slapen?"
Ik wens jullie voor komende week een plezierige werkweek, en anders veel leute!
Dag 17, 12/04/2010, Casanova-Arzua, 23 km, nog 38 te gaan
Beste lieve bloggers,
als enige gast in de Alberque waar ik gisteren was, heb ik goed geslapen. Ik kreeg bij het diner wel gezelschap van 3 collega´s pelgrims die in een andere herberg sliepen waar geen eten was voorzien. Een Spaans koppel van mijn leeftijd, Pedro en Angela, en een 46 jarige dame uit korea Sun-Gi. Pedro en Angela zijn een nieuw samengesteld gezin. Pedro heeft geen kinderen, Angela 3 uit een vorig huwelijk. Ze komen uit de buurt van Barcelona, waar Angela werkt als ER arts in een ziekenhuis. Wat Pedro doet is mij nog altijd niet duidelijk. Wel dat hij amateur motocrosser is die beweert Harry en Stefan Everts persoonlijk te kennen. Zij startten hun camino in Pontferrada. Sun-Gi is ir-architect en is 46. Ze doet momenteel een rondreis door Europa. Deze Camino hoort daar bij. Zij is gestart in St Jean en wandelt door tot in Finister, 90 km voorbij Santiago. De traditie wil immers dat de echte Pelgrims tot ginds aan zee stappen, om dan boven de baai aan het strand iets te verbranden die ze de ganse reis hebben meegedragen. Dit als een soort eerbetoon en dankbaarheid voor de goede afloop. Pedro merkt gevat op dat je ook de bus kunt nemen om deze traditie te eren, heen en terug een busreis van 6 uur...Ik zal deze traditie me dunkt aan mij laten voorbij gaan. Sun-Gi wandelt voor haar papa, eveneens aan kanker overleden 7 jaar geleden. Hij was een katholieke, koreaanse " padre". Ze laat een foto zien in zijn gewaad. Daarop vertelde ik mijn verhaal en liet de foto´s zien van Brecht en Annelies, waarbij het plots heel stil werd in de zaal... Na de " klassieke Spaanse menu Pelegrino ( Salad Russe als voorgerecht, boelie vlees met frieten als hoofdgerecht en Yoghurt of taart als dessert)" is mijn hospita zo vriendelijk de andere eters 1,5 km verder af te zetten in hun Alberque, per auto. Dit bespaart hen de nodige extra stappen na een vermoeide dag. Chique gebaar. Ik geef jullie nog mee dat ik beschreven maaltijd zeker al 10 keer heb gekregen, wel afgewisseld met soep als voorgerecht en een stuk fruit of ijs als dessert...
Om 8u45 deze morgen dan vertrokken, in felle wind. Het wordt mij snel duidelijk wat de storm ( waar ik dus heb doorgeslapen) deze nacht heeft aangericht: afgerukte bomen op de camino, weggewaaide afvalcontainers en een controlerende ambtenaar in een gloednieuwe Toyota Jeep die de schade opneemt. Na ongeveer 1 u stappen haal ik de tafelgenoten van gisterenavond bij, net eer we stadje Melide binnenwandelen. Ik neem hen mee op sleeptouw, doch de verkeerde richting uit! Een attente groentenboer roept ons terug en zet ons op de juiste weg. Toen mijn tafelgenoten mij vroegen wat ik van plan was riep ik " Belgica, waar mijn lief die ik zo graag zie op mij wacht!" Ze konden er goed mee lachen, en bij het verlaten van dit stadje botsen we op km paal 50! We nemen wat foto´s en iedereen vervolgt daarna zijn weg op zijn manier en tempo... De wind is inmiddels wat gaan liggen en om 11u30 passeer ik langs een soort "self service kraam" waar koffie en gebak kunnen worden genomen tegen 1 ´t stuk. Je wordt verondersteld eerlijk je bijdrage te deponeren in een geldkoffer. De "echte pelgrim gedachte " staat er boven te lezen. Ik besluit hier mijn pauze te nemen en start de voorbereidingen voor mijn blog... Om 12u terug vertrokken voor de laatste 10 km van de dag, richting Arzua. De benen voelen vermoeid en de weg loopt meestal naast een drukke weg. In Boente stop ik bij de kerk voor mijn dagelijks gebed. Van daar loopt de weg opnieuw het bos in, met veel lastige hellingen.Op 1 van deze, aan km paal 42, schiet er iets in mijn rechter been, het signaal om mijn tempo te laten zakken, en rustig en goed geconcentreerd verder te lopen. Nu geen zotte dingen meer doen! De laatse 2 km verlopen dus heel langzaam en opnieuw langs een drukke weg. Om 14u30 bereik ik de splinternieuwe herberg " Turistico Santiago Apostel" in Arzua, waar ik tot nu toe alweer de enige gast ben. Waar slapen in gods naam al die andere? Allicht in de Alberque Municipal, de herbergen van de gemeenschap, waar je meestal zelf vrij je bijdrage kunt bepalen, iets minder nieuw en comfortabel, vaak ook zonder verwarming. Je kunt er ook haast nooit een maaltijd krijgen, zodat je ofwel zelf moet koken ( als er een keuken aanwezig is), of je kunt je ´s avonds dus nog verplaatsen ( te voet) naar een restaurant. Meestal liggen deze herbergen aan de rand van de stad, zodat je niet gauw gauw aan eten geraakt. Tot nu toe sliep ik slechts 2 keer in dergelijke herberg. Ik verkies een " full option", zodat ik meer tijd over hou om jullie te berichten. Want jullie verdienen een serieus rapport, voor al de steunbetuigingen die ik mag terug krijgen...
Ik heb ze al vernoemd, vandaag draag ik speciaal op aan Heidi, nu bijna 3 jaar mijn nieuwe liefde, mijn steun en toeverlaat. Zij heeft geen moment getwijfeld bij mijn intentie deze tocht te doen. Zij vroeg nooit waarom, ze hoefde geen uitleg, hield me niet tegen, dacht niet aan haar eenzame momenten. Ze spoorde mij vooral aan " Moet je doen!" Ze was mijn gids bij de voorbereiding. Ze was nooit bang voor de impact die deze tocht op mij zou kunnen hebben, en zou gelijk welke beslissing hieruit voort vloeiend, accepteren. Zo volwassen en nog zo jong ( allee, ten opzichte van mij althans...). Zij kende reeds eerder dan mezelf het belang van het NU. " Het is wat het is" is 1 van haar motto´s. De tijd is rijp Heidi, als je dit natuurlijk ook wenst, om te praten over de ideale cocktail-mix van beide reeds beschreven fantastische families. Dit betekent de komende periode vooral meer " human doing" om straks met meer " human beings" nog lang en gelukkig en in liefde samen te leven...Die retouchen zijn dan wel eerst en vooral broodnodig... Heidi, bedankt voor jouw liefde, warmte, begrip, geduld, troostend woord en zoveel meer. Ondanks deze moeilijke periode in mijn leven, waarbij ik bij momenten niet te genieten was, hebje altijd voor mij gekozen, ook al was dit dan niet altijd de Bart op wie jij verliefd werd. Ik zal dit nooit vergeten.
De tip van de dag is me ingegeven door de reactie van moeke, nav mijn gesprek met Igor. De tip is LSD! Van deze drug kun je nooit genoeg krijgen, aan deze drug mag je verslaafd geraken. Luisteren, Samenvatten, Doorvragen. Een gouden tip om comminicatie ten alle tijde efficiënt te laten verlopen. LSD versterkt het begrip en vermijdt de misverstanden. Veel succes, oefenen maar! Oefening baart kunst...
Over naar de reacties. - welkom aan 2 nieuwe gezichten, Hans en Han: bedankt voor jullie aansporingen ! - bedankt Sonia en Dirk voor de mooie aanvullingen op papa´s verhaal, alsook voor de courage die jullie me geven voor de laatste dagen. - Mizef en Philippe, ook jullie bedankt om mij te ondersteunen: per mail, per blog, maakt allemaal niet uit, ze doen super goed! - Moeke, leuk dat de naam van jouw papa verder wordt gezet in de familie. Jij weet dat dit ook mijn droom is... De komende kaarsjes zal ik branden voor het nieuwe leven dat tijdens deze tocht is geboren: Nona en Olivier. - Frans en Nana, ik heb hier inderdaad veel ( af) geleerd en veel werk gecreërd om als ik terug ben verder te groeien op de basis die ik hier leg. Stoppen met roken zit er nog niet in..het doet zo´n deugd je " high" te voelen na een alweer geslaagde etappe... - Vake, mij op dezelfde hoogte brengen als Cancelara, wat een eer.Terwijl ik nog niet eens een kermiskoers heb gewonnen... de trofee die ik hier wel meeneem is die van grootste rugzak ( letterlijk dan!). Een op de levenswijsheid -en ervaring staat geen trofee. Alhoewel ik al vaak bij mezelf heb gezegd: " Bart, dit is jouw Vuelta. Zorg dat je hem uitrijdt!"
Hartelijk dank aan allemaal, veel leesplezier, wees goed voor elkaar, misschien eens iemand bellen die je al lang wou bellen...
13/04, dag 18, van Arzua naar Arca, 20 km, nog 18 te doen
Lieve Bloglezers,
ik lees dat deze blog veel losmaakt in mensen en dat velen het spijtig vinden als hij straks stopt. We kunnen dit ook verder zetten in face to face communicatie. Het is een uitnodiging om nadien allicht vrijer en met meer begrip over onze diepste gevoelens te praten en om te leren echt te luisteren naar elkaar. Dus mooie vooruitzichten voor als ik terug ben...
Na een onregelmatige nacht, de stormwind heeft me nu wel wakker gehouden, heb ik me overslapen . Nadat de wekker mij om 7u "op riep" ben ik terug ingedommeld om dan pardoes wakker te worden om 8u. Ik neem de vrijheid om hierbij eens mijn ochtendritueel te beschrijven. Toilet, stretching, kattewas inclusief tandenpoets, benen insmeren, hielen verzorgen, kleren aan, rugzak inpakken, ontbijt ( indien aanwezig), toilet en weg. Dit alles in 45 min. Dus om 8u45 vertrokken aan km paal 38, die vlakbij de herberg staat. De Camino loopt richting stad en het wordt mij steeds duidelijker waarom ik alleen sliep, en ook alleen dineerde gister avond. Ik kom zeker nog 10 Alberques tegen eer ik aan km paal 36 de stad verlaat, het bos in. Het aanbod herbergen is dus momenteel groter dan de vraag. Vreemd dat de prijs dan niet zakt... In Spanje zullen ze allicht de de prijs elasticiteit van vraag en aanbod niet goed snappen... Wat mij van in het begin opvalt is dat de pijlen die de weg aanduiden nu ook groen geschilderd zijn. Groen, kleur van de hoop. Hoop,nog slechts 35 km en je bent er, denk ik dan.
Ik wil hier dan ook de tip van de dag aan koppelen: heb hoop, hou vertrouwen, hoop doet leven...Je kunt dit een handje helpen door een positieve bril op te zetten en tevreden te zijn met wat je nu hebt, en niet te zeuren over wat je niet hebt...Mijn jongste zus , Kaatje, vroeg mij deze laatste zin te verwerken in een tip. Bij deze...
Bij de gedachte over hoop denk ik direct aan mijn moeder. We draaiden immers op haar uitvaart het lied " Hoop doet leven" van Will Tura, een song die hij live bracht op de begrafenis van wijlen Koning Boudewijn. " Er straalt hoop in het leven, in de ogen van ieder kind..Zonder hoop kun je niet leven...En je staat ook niet alleen, je hebt familie en vrienden om je heen!" Een citaat uit de tekst. Daarom draag ik vandaag op aan ons moeder. " Bedankt Mama dat je er was voor mij en de kinderen, dat je er bent voor mij en de kinderen en dat je er altijd zult zijn voor mij en de kinderen. Ik wens je het allerbeste hierboven met al je dierbaren."
De weg zet zich voort in het typische " Ardennen" decor, door gezellige dorpjes, veel wind , doch stralende zon. Ook weer enkele lastige kuitenbijters. En op 1 van deze hellingen gebeurt het: ik word voorbij gezoefd door een jonge Pelgrim. ongeveer de leeftijd van Jorg, schat ik. Nu is mijn tempo ook al niet traag ( de pijn van gisteren is verdwenen) en toch vliegt hij ne voorbij. Een " cancelara" pelgrim! En ik zie direct zijn geheim: een zeer kleien rugzak... Enkele tellen daarna hoor ik plots 2 " suske-wiet" vinken, 2 Vlaamse vinken dus. Ik zweer jullie, echt waar. Ik bedenk: " de engeltjes van Cancelara zijn vinken geworden , 2 Vlaamse vinken, Mijn Brecht en Annelies. Engel of vink, Vlaams of waals,het maakt me niet uit. Annelies en Brecht zitten in mijn hart en op mijn schouder. Hun gezang, ongeacht de taal, is een teken van hun geluk en blijdschap. Hun geluk en liefde stuwt mij vooruit...pink...
Bij een zitbank bij het kerkske van Calle neem ik een eerste pauze om 10u45, na 10 km, nog 28 te gaan...
Rond 11u15 vertrek ik weer en kort daarna botst ik op een Zwitser, Alexander, een advocaat van 37. Hij had een loopbaan uitgebouwd in het bank - en verzekeringswezen in Zurich en Lichtenstein. Bij deze laatste had hij een BE bazin, Annemie Dhulster. Na een gebroken relatie en een burn out besliste hij 3 maanden geleden zijn job op te geven om na te denken. Hij startte zijn Camino 07/04 in Pontferrada. Net voor hij vertrok besliste hij onder "franchise" luxe Oostenrijkste schoenen te verdelen in CH. Hij kende Vebego Services . Zij maakten de kantoren schoon van 1 van zijn vorige werkgevers. In Empalme dronken we samen een koffie waar we tevens onze Ierse vriend James tegen het lijf liepen. Alexander en James hadden al eens samen op een avond " to many beers" gedronken...In de bar ginds hangen allemaal foto´s en sjaals van wereldberoemde voetbalclubs, dus CLUB BRUGGE ontbreekt hier niet. De foto´s zullen het bewijzen... James en Alexander blijven nog wat hangen dus ik vervolg alleen mijn route richting Arca, deels langs een drukke baan, deels door het bos. Om 14u30 kom ik aan in herberg " Porta de Santiago", toepsselijke naam voor mijn mijn laatste slaapplaats voor Santiago. Ik ben hier niet de eerste, en ben dus zeker eens niet alleen...
Welbedankt opnieuw voor de mooie reacties. - Myriam, il zal zeker die kaars branden, heb er voor jou al meerder doen branden trouwens, dus positeif blijven hee, en kijk maar eens in 1 van mijn valiezen, ge zult wel ergens een muis vinden... - Stephan, welkom, leuk te horen dat jij me ook volgt - Bedankt Mizef en Philippe voor zulke mooie woorden - Welkom david. Ook met weinig woorden kunje veel zeggen. Dit heb jij hiermee bewezen. - Heidje, ik wil hier veel aan toevoegen, doch ik hou dit liever voor ons alleen, ze hoeven niet alles te weten hee... - Welkom Dirk, ook ik, en ook namens Heidi, wens je alle geluk en liefde toe. Volhouden man! - Godrick, jouw talent brengt me steeds weer aan het huilen. Zo prachtig, emotioneel en echt, wat jij uit je mouw " dicht" Van harte! - Dirk en Sonia, jullie hebben gelijk, en ik weet zeer goed dat het pas echt begint als ik terug ben. Ik ben wel blij met wat ik nu ervaar...Dag per dag groeien volgens het " mission statement" van deze blog wordt voor mij een dagelijkse opgave. Fluit me maar terug als ik over de schreef ga. Het is trouwens ook geen zwart-wit verhaal. Ik zal dus nog wel dingen doen die jullie opnoemen ( cijfers, acquisities, ...) - Moeke, een goed mens verdient alle lof! Dus zeker jullie dochter, echter ook haar ouders! Bravo!
Hoopvolle groeten uit Arca,
met de eindmeet in zicht,
Bart.
en ps : Vake, ik heb hier nog geen massasprint aankomst meegemaakt. Ze vallen hier allemaal binnen op hun tempo en manier. Leuk om te zien. Ik zit altijd in het "koppeleton"...
14/04/2010, dag 19 van Arca naar Santiago, 18 km - 0 te gaan...
Beste bloglezers,
alweer bedankt voor de lieve reacties en welkom aan het nieuwe gezicht Wolfgang.
Gisterenavond was best gezellig. Samen gedineerd met Alex, een Nederlander, Niko, een Duitser en Alexander, de Zwitser, in het restaurant rechttegenover de herberg waar ik sliep. Lekker gegeten, 1 van de betere menu´s van de afgelopen 20 dagen. Ik nam het vismenu. ´t Verhaal van Alexander kennen we al. Alex, ik schat 55 jaar, verloor de afgelopen 4 jaar verscheidene familieleden en vrienden ten gevolge van een fatale ziekte. Zelf was ook hij niet gespaard gebleven van kwalen ( longontsteking en been trombose). Daarom besliste hij om zijn droom niet uit te stellen. Hierin schuilt de tip van de dag: stel niet uit tot morgen wat vandaag kan gebeuren! Zijn baas hielp hem een beetje, door alle kosten van deze tocht te betalen als beloning voor zijn goede performance in 2009. Alex deed het aanvankelijk voor de sport. Doch hij geeft toe dat gedurende de afgelopen 6 weken ( hij startte in St Jean) het spirituele en religieuze steeds meer grip op hem kregen. Zo heeft hij ook intenser het verdriet om het verlies van zijn dierbaren kunnen plaatsen. Niko startte net als ik op 27 maart in Burgos. Hij kon niet begrijpen dat wij elkaar nog niet eerder hadden ontmoet. Niko is een 29 jarige ongehuwde economist uit Munster en werkt als financial controller bij Claas, landbouwmachines. Zijn vader was 8 jaar geleden gestorven en hij had dit nog steeds niet verwerkt, vandaar deze tocht. Na een lekkere fles witte wijn namen we rond 21u45 afscheid om te gaan slapen. Op de slaapzaal aangekomen hoorde ik direct hoe laat het was: 1 Snurk Symfonie! Jullie begrijpen dat mijn nachtrust niet denderend was...
Om 8 u deze morgen vertrokken voor de laatste 18 km. Het belooft opnieuw een zonnige dag te worden met een snijdende wind, Ik hoorde gisteren dat je per etappe minstens 2 stempels moet verzamelen om je oorkonde te krijgen. Ik stop dus deze ochtend bij elke bar om zeker geen risico te lopen de laatste dag, en aldus voldoende stempels te verzamelen. Ik maak een hoog tempo, passeer het vliegveld van Santiago en de plaatselijke " VRT of VTM". In de St Marcus kapel in San Marcos Monte de Gozo, hou ik halt voor mijn dagelijks gebed en om de nodige kaarsjes te laten branden. Nog 4 km, in de verte kun je de grote stad reeds ontwaren... Die 4 km is wel tot aan de rand van de stad, tot aan de kathedraal mag je er zeker nog 3 bijtellen. Om 12u45 is het dan zover: ik sta op de trappen van de Kathedraal van Santiago! Ik mag hem echter niet binnen met mijn rugzak. Ik besluit dan maar zo fier als een pauw eerst mijn diploma af te halen in het bureau voor de Peregrino´s. Na een grondige controle van mijn stempelboekje en mijn geloofsbrieven krijg ik het begeerde document. Bij het verlaten van het kantoor valt James ook binnen: we omhelzen elkaar spontaan van contentement. Ook Angela en Pedro komen op dat moment binnen en vliegen me om de hals. Intense leuke en trotse gevoelens! Daarna beslis ik een hotel te zoeken en na 50 stappen is het al raak. Ik slaap de komende 2 nachten in hotel Rua Villar, 3 sterren en vlak bij de kathedraal. Ik moet nu echter op zoek naar een internet cafee, want ik kan hier niet bloggen...en ik wil mijn supporters niet teleur stellen.
Ik draag deze laatste dag op aan mezelf, zoals Moeke enkele dagen geleden suggereerde. Ik ben naar hier gekomen met een klein hartje. " Waar begin je in Gods naam aan?" Een bijna wanhoopsdaad, doch ik besefte dat ik iets moest ondernemen om niet nog meer te verliezen wat me dierbaar is. Ik zat in een donkere periode, Ik had weinig zin in iets en zat het liefste stil thuis. Ik voelde me verlaten, alleen, depressief. Ik kon er moeilijk over praten, want ik wist zelf niet goed wat er met mij gebeurde. Ik herkende mezelf niet meer. Elke dag lijkt dezelfde, je kunt net dat doen wat moet, doch met weinig kleur en weinig vrolijkheid en weinig speelsheid. Die periode is normaal lees je dan in de boeken over omgaan met verdriet voor het afsterven van een geliefde. Ze hoort bij het genezingsproces ,schrijven ze. Ik mocht echter ervaren dat deze zeer lang duurde en dat ik een eindeloos geduld zou moeten opbrengen om deze door te komen. De mensen die mij een beetje beter kennen weten dat dit niet mijn grootste talent is. Ik wilde dit proces dus een beetje versnellen. Deze tocht heeft mij geholpen dit te bereiken. Ook de boeken van David Dewulf over "mindfullness "en van Hans Stolp " als een geliefde sterft". Hun wijsheden zetten me tijdens het wandelen aan het denken. Ze lieten me inzien, accepteren, plaatsen,... alles wat ik de afgelopen dagen heb beschreven. Mijn problemen met mijn hielen gaven mij een ander inzicht: zonder de reflex een dokter op te zoeken, en zonder de dag rust, had ik deze tocht allicht niet kunnen vol maken. Op dat moment besefte ik dat mijn ziel en hart ook serieus waren toegetakeld. Echter welke goede zorgen en rust heb ik hen gegeven???? Te weinig of niks: deze tocht kwam dus niets te vroeg! En hieraan gekoppeld is mijn geloof enorm versterkt. Ik heb mogen ervaren hoe goed het voelt voor de zielerust om te bidden. Door mijn geloof te versterken weet ik nu en geloof ik ook dat Annelies en Brecht uit hun lijden zijn verlost en in goede handen zijn. Dit beseffen maakt het loslaten veel gemakkelijker. Loslaten creërt ruimte voor iets nieuws. Dit heb ik gevoeld. Ook het besef dat liefde nooit sterft en dat ik Brecht en Annelies hier kan laten verder leven in mij, door hun talenten te laten bestaan, geeft een super gevoel. Door de steun van jullie allemaal werd ik iedere dag weer opnieuw aangemoedigd om door te gaan. hartelijk dank daarvoor. Nog een extra dank voor Heidi, voor de kans; voor God, voor de kracht; de boeken voor de inspiratie. Om te benadrukken hoe ik me nu voel citeer ik een gedicht van Hans Stolp. Het is tevens de uitnodiging en de intentie om op deze weg verder te groeien.
" het wonder van het licht"
Hoe het licht geboren werd? Ik weet niet hoe het ging, ik weet het niet. Ik weet alleen dat je er hard voor werken moet dat je geduld moet hebben en vol moet houden ook dan als er geen uitzicht en geen toekomst lijkt.
Het wonder van het licht is werkelijk een wonder het wordt in stilte geboeren voltrekt zich in de diepte van de ziel.
Zo heel lang was het donker zo heel lang wist ik niet hoe verder gaan zo heel lang wanhoopte ik.
Maar toen ik alle hoop verloren had begon zich diep van binnen iets te roeren, een gevoel, zo teer en pril dat ik nauwelijks bespeurde.
Stilaan werd de lente in mij sterker, gloorde er hoop, kon ik mij weer verbinden met de mensen en de wereld om me heen.
Zo werd ik "stap voor stap" opnieuw geboren.
Wat me ook enorm heeft gemotiveerd is dat ik uit jullie reacties kon afleiden, dat ik jullie inspireerde, om daar in BE, elk op zijn of haar manier, ook zijn of haar Camino te lopen, zijn of haar tocht naar de zielerust.
Godrick heeft me daarbij in positieve zin het meest geraakt, en daarom sluit ik af met een ode aan mijn broere, met een gedicht...
beste Godrick, sta me toe dat ik snik,
als ik lees jouw pakkende woorden,
wondermooi hoe jij kunt verwoorden, dat we in dit leven, nog zoveel kunnen geven, ondanks onze pijn en verdriet, meestal geen mens die het ziet.
Fijn dat ik voel groeien jouw vreugde om nog te beleven veel leute.
Voor jou, met een warm broederhart, je broer "dienaar" bart.
Bien camino aan allen, waar de reis ook naar toegaat... jullie Pelegrino bart!
Dag 20 15/04/2010 : 10.000 stappen door Santiago de Compostella
Beste bloglezers,
ik maak me op voor een laatste blogbericht. Dit doe ik niet alvorens jullie te bedanken voor alle gelukwensen en felicitaties voor mijn tocht. Ook welkom aan de nieuwe gezichten, onze buren aan zee, Chris en Henk.
Gisterenavond gegeten in het hotel, in het gezelschap van Kimberley, een Amerikaanse van ongeveer mijn leeftijd uit San Diego. Ook zij liep de Camino vanaf St Jean met wel een heel bijzonder verhaal. Ze was immers op doorreis in Italië. Ergens in het noorden in een B&B droomde ze van de Camino. De volgende ochtend ontmoette ze een man die net de tocht had gelopen. Deze man had dit gedaan nadat hij zijn ganse gezin had verloren bij een boot accident. Hij was de enige overlevende. De aanleiding voor hem om te stappen. Kimberley is reeds 5 jaar kankerpatiënte en besliste daar plotsklaps om de Camino te wandelen. Die lieve man hielp haar bij de aankoop van de nodige spullen en liep de eerste 3 dagen mee als haar gids. Kimberley voelde zich nu net als ik herboren en heeft weer volop zin in het leven, ondanks haar ziekte. Toen ze mijn verhaal hoorde zei ze 2 opmerkelijke dingen. - ze zou liever sterven dan haar eigen zoon van 15 af te moeten geven - mijn kinderen hadden mij gekozen als hun vader... De tocht had haar dus blijkbaar ook spiritueel en religieus geraakt.
Na een zalige nachtrust en een stevig ontbijt vertrek ik voor mijn tweede verkenning van de stad. Ik besluit plots om schoenenvet te kopen...Mijn schoenen, die ik , toegegeven, eventjes heb verfoeid, hebben me flink geholpen de afgelopen 3 weken en verdienen een grondige opsmukbeurt. En alhoewel ik nu weet dat niet alleen de kleren de man maken, koop ik een nieuwe outfit om te symboliseren dat ik " herboren" terug kom. En voor amper 50 kan ik niet twijfelen. Toch? Aan jullie om te (be)oordelen als ik straks terug ben...
Daarna maak ik me op voor de mis. Ik besluit een halfuur eerder plaats te nemen in de kathedraal. Dit is echter buiten meer dan 2000 andere mensen gerekend. Zoveel volk in 1 kerk heb ik nog nooit bijeen gezien, en neem van mij aan, dit is een immense kathedraal, en hij zat meer dan afgeladen vol. Ik zal dus de komende 90 min recht moeten staan... Ik zie enkele bekende gezichten zitten, die ik ken van tijdens de tocht: Sun-Gi, nu met een landgenote, de Spaanse dames Rosa en Nadine en de Australiër Jeff. Ik maak hierbij de bedenking hoe speciaal deze tocht is geweest: allemaal verschillende mensen, uit zoveel verschillende landen, allemaal met hun eigen vreugde en verdriet, vredevol en meelevend samen op weg. Waarom kan dit niet altijd in het " echte" leven???? Om stipt 12 u stapt de bisschop met zijn gevolg naar voren, naar het hoofdaltaar, pal boven het graf van de apostel Jacobus. De apostel staat er afgebeeld als apostel te paard, MATAMOROS genaamd. Dit staat voor " doder van de moren". Omdat volgens een legende Jacobus de christenen tegen de moren heeft verdedigd, de goeden tegen de slechten. Dit gegeven zou tevens aan de grondslag liggen van de bedevaart naar Santiago. De gelovigen wilden zich rechtstreeks wenden tot deze machtige en actieve heilige. Nu gaan de mensen, gelovig of niet, omdat ze, bewust of onbewust,op zoek zijn naar de zin van het leven. Velen hebben hierbij een ingrijpende gebeurtenis achter de rug, die ze niet gemakkelijk kunnen verwerken. Voor anderen is de weg naar Santiago de weg die ze nemen moeten om zichzelf te vinden. Deze legende in mijn opkomend, en het zien van zoveel mensen die dus allemaal op 1 of andere manier met mij verbonden zijn, alhoewel ik ze niet ken, doen mij deze mis met dankbare, emotionele doch gelovige gevoelens beleven. Fantastisch om mee te maken is dat na de mis een reusachtig wierookvat door 8 man in beweging wordt gebracht, en door het zijschip wordt geslingerd. In de almaar dikker wordende rook vergeten de bedevaartgangers de moeilijke momenten van de tocht, en zijn ze blij dat ze hun doel bereikt hebben. O ja, aan het begin van de mis begint 1 van de voorgangers te benoemen uit welke landen de aanwezige pelgrims komen. Ook de vele " buspelgrims" worden hierbij in groep genoemd. En dan " de Belgica, dos peregrinos, eentje startte in St jean, de ander in Burgos". Ik was dan toch niet de enige Belg op de Camino. Ik hoor het meest de landen Spanje, Frankrijk en Duitsland vernoemen.
Na zoveel emotie besluit ik om efkes te bekomen op mijn bed. Deze mis heeft mij serieus "gepakt". Ik lees in mijn gebedboekje, een geschenk van het Vlaams Genootschap, en rond drie uur vat ik mijn derde verkenning aan. Eerst het beeld van de Apostel omarmen ( nog een traditie) en zijn graf bezoeken. Tot nu toe was mij dit nog niet gelukt, omdat de rij wachtenden voor mij telkens veel te lang was... De wolken dreigen echter en vooraleer de regen tegen 17u met bakken uit de hemel valt kan ik het gemeentehuis bezoeken,het klooster van San Martino Pinario, het Pelgrimshospitaal, het bisschoppelijk paleis, het klooster van San Francisco en het klooster van San Paio.
Voor ik vertrek om deze blog te schrijven in het internet cafee, brand ik nog voor al mij dierbaren, levenden en overledenen, en voor jullie allemaal, uit erkentelijkheid en dankbaarheid, een laatste kaars in Santiago de Compostella, bij het graf van De Apostel Jacobus, de Meerdere...
Passend bij deze dag wil ik deze blog eindigen met een gebed!
" De Heer gaf me kracht en moed, op weg naar de apostel met de pelgrimhoed. Hij hing om mij een grote voorraad-en kledij tas en ook de gewijde schelp die het pelgrimsteken was.
Onderweg wees hij me dag en nacht de verre weg waarop St Jacob wacht. Hij liet me ontmoeten nieuwe mensen allen op zoek naar invulling van hun wensen.
Hij leerde me genieten van kleine dingen, spelende kinderen op straat die zingen, de bomen en de flora van de bossen het gezang van de vinken die mijn oren " flossen"
Hij gaf me onderweg de kracht van het geloof, beseffend , er is leven na de dood in zijn handen en liefde, vrij van zorgen, leven nu mijn kinderen, veilig geborgen
Hij gaf de krachten ook aan veel mensen thuis, mee te stappen, in plaats van hangen voor de buis, beseffend dat Compostella maar is, de doortocht op de baan, die elke mens ten einde moet gaan!
Heer, ik wil U loven en danken!"
Ik wens jullie allen een zinvolle tocht!
" Heimwee naar huis" groeten, verlangend om jullie te zien,
Dag 21 16/04/2010 Santiago-Hendaya, 900 km .... met de trein
Beste Bloglezers,
na een onrustige nacht, ik heb de klokken van de kathedraal nog gehoord om 01u en alweer om 06u, om 7 u opgestaan.
Hoe kun je nu slecht slapen na zo'n heerlijke en deugdoende wandelvakantie?
' s Avonds tel gekregen van mijn liefste Heidi. De terugtocht met het vliegtuig zou een probleem kunnen worden. Een vulkaanuitbarsting in Ijsland zorgt voor roet in het eten. Allé, alleszins voor verraderlijke partikels in de lucht, waardoor vliegtuigen beschadigingen zouden kunnen oplopen. Vandaar dat in Noord-Europa werd beslist alle vliegverkeer voor minstens 48 u te annuleren. Inclusief Parijs en Brussel. Ik zou dus niet kunnen landen...
Creatief denken, alternatieven overwegen, oplossingen bedenken, overleggen samen met Heidi en Godrick. Uiteindelijk beslis ik, na nog een tevergeefse poging om busmaatschappij Eurolines te contacteren, de trein te nemen van 9u25 naar Hendaya, de eerste Franse stad over de grens met Spanje. Ik vraag direct aan de lolketbediende een aansluitingsticket naar Parijs, echter die kunnen ze niet garanderen, want een treinstaking in Frankrijk zorgt voor onregelmatige treinverbindingen tem zondagochtend. Na nieuw overleg met Heidje, beslist zij om op hetzelfde moment met de auto te vertrekken vanuit Koksijde, tevens richting Hendaya, om me daar op te pikken, zodat ik veilig en wel thuis geraak de 17° april voor 20u... Waarom wil ze mij precies dan in Koksijde???? Als dat geen teken van liefde is. Schoonbroer Luc zal haar vergezellen. Ook schoonbroer Dirk biedt zijn gezelschap aan. Prachtig gebaar! Dankuwel voor zoveel liefde en vriendschap.
In het station is het eindelijk gebeurd: ik ontmoet er de 2° Belg! Het is Eddy uit Turnhout, gepensioneerd werknemer van Etap. Dit was zijn 5° Camino, nu vertrokken 14/03 vanuit St Jean. Hij kwam reeds 2 keer met de fiets vanuit BE,1 keer uit Astorga en dus nu voor de 2° keer vanuit St Jean. Hij loopt voor zijn kleindochter, waarbij , toe ze 1 jaar werd, een hersentumor werd ontdekt. Nu 4 jaar later en na eenoperatie in Leuven is ze voorlopig genezen. De foto van zijn kleindochter hangt aan zijn rugzak. Fantastisch. Spijtig, onze tijd is tekort, hij stapt op een andere wagon. Onze ontmoeting is kort, doch heel intens. Vlak vooraleer ik de trein opstap zie ik Igor, samen met Christina. Hij straalt! Ze hebben elkaar 3 dagen geleden leren kennen op de Camino en het lijkt te " klikken". Ook dit is de Camino: een nieuwe liefde is geboren! Ik wens ze een gelukkig leven en verdwijn in wagon 1, plaats 7B, voor een lange treinreis, richting Heidi.... De treinreis verloopt zeer vlot. De zetels zitten gemakkelijk, ze draaien 2 films waar ik niets van begrijp, doch wel van geniet, ik herlees mijn boek en mijn notities, ik wandel wat in de gangen, bestel in de buffetwagon af en toe iets te drinken en geniet van het mooie decor waardoor de trein raast. Mijn fierheid groeit bij het zin van de Camino waarop ik heb gewandeld, toch wel een serieus end als je er nu met de trein lnags passeert.
In ieder geval, de tijd vliegt en klokslag 20u40, zoals voorspelt, stap ik uit in het station van Hendaya. Te voet begeef ik me naar het hotel waar we de nacht zouden doorbrengen, ongeveer 2 km richting strand. Waarbij dank aan An, de beste en hartsvriendin van Heidje. Zij heeft het hotel voor ons geboekt. Ik geniet van de wandeling en besef dat ik het stappen reeds na 2 dagen mis. Ik besef nu zeer goed hoe goed bewegen doet! Ik vrees dat wie geen tijd maakt voor beweging, tijd zal moeten maken voor de dokter of voor de kwaaltjes. Laat dit dan een laatste tip zijn.... Om 21u25 kom ik aan in het Hotel, Heidi en Luc 5 min later. Wat een hartelijk weerzien na 3 weken gescheiden te zijn! Na de nodige knuffels en zoenen, en de eerste reactie: " Amai ge staat scherp, en uw haar, wat is daar meegebeurd? en ge ziet er goed uit!..." zetten we onze spullen in de kamer en gaan we snel nog iets eten in de buurt. Dit hadden we wel verdiend na zo'n lange dag van sjolen. Na een heerlijke maaltijd, gezellig bijpraten bij 2 flesjes wijn, om 23u45 in bed voor een zwoele nacht....
Dag 22 17/04/2010 Hendaya-Koksijde, 1170 km met de auto...
Beste bloglezers,
relaas van de terugreis, ongepland, ongewoon.
Na een korte toch felle en hemelse nacht met Heidi, staan we met 3 vertrekkensklaar op de parking van ons hotel om 06u. Aangezien Heidi en Luc al zoveel opoffering hadden gedaan de afgelopen 24u, stel ik voor hun dienaar te zijn en ik zal de terugweg hun chauffeur zijn, en dat met mijn eigen auto. Als dat geen unicum is in de geschiedenis van de Pelgrimage: de pelgrim die met zijn eigen auto terugkomt...
Algauw duikt de eerste hindernis op: de poort van de parking is gesloten en met geen enkel middel open te krijgen, want een veiligheidscode blokkeert de toegang. We kloppen op alle privé vertrekken van het hotel in de hoop de eigenaar wakker te krijgen, echter alles lijkt nutteloos. Tot Luc het lumineus idee krijgt om het hotel te bellen. An, de vriendin van Heidi die voor ons dit bericht geregeld had, was zo slim geweest de tel nr in een SMS bericht door te sturen, zodat we konden bellen. En inderdaad, direct kregen we de eigenares aan de lijn , die vanuit haar slaapkamer de poort kon open. Een half uur later dan voorzien konden we dan eindelijk vertrekken...
Rijdend in de auto denk ik direct aan Luc en Myriam. Ik daag min laatste dag dan ook op aan hen. Myriam heeft de afgelopen week goed voor Heidi gezorgd, zodat haar potje klaar stond na een drukke werkdag. Luc had de vorige avond bij het diner al verteld over alle klussen die hij in ons huis had opgeknapt. Sjieke geste! Bedankt voor zoveel steun!
Sinds de ziekte van Myriam, 9 jaar geleden ontdekt, is hun leven ook niet altijd verlopen zoals ze het hadden gewild. Reeds 9 jaar delen ze lief en leed, met ups en downs, van chemo naar chemo, bang afwachtend, hoop, ontgoocheling, opnieuw hoop. Met plezier denk ik ook terug aan de gezonde fietsvakantie die we 2 jaar geleden samen deden richting Ardèche; een ongelooflijke, sportieve ervaring , vlot verlopen dankzij de minutieuse voorbereiding van Luc, leuk en amusant,ondanks de generatie conflicten die kunnen ontstaan tussen koppels uit verschillende leeftijdscategoriën. Myriam, doe vooral door zoals je bezig bent, altijd positief en optimistisch en leergierig in het leven staan. Luc, jouw onvoorwaardelijke steun, vriendschap en liefde daarbij is bewonderenswaardig en voor ons allemaal een voorbeeldfunctie. Myriam en Luc, ik, en natuurlijk ook namens Heidi, wens jullie alleen nog gelukkige dagen van intens genieten van elkaar! En bedankt voor zoveel steun en begrip, en dit niet alleen tijdens deze tocht.
De autorit verloopt zeer vlotjes, alhoewel de drukte van de beginnende paasvakantie in Frankrijk voelbaar is. Echter vooral in de richting van het Zuiden. Twee keer staan we stil, door een ongeval in Bordeaux en door werkzaamheden in Rouen. Daarbij houden we een ontbijtstop om 10u30 en een middagmaalstop om 14u30. Ik hou me keurig aan de snelheidsbeperkingen, ten minste daar waar de flitsvuilbakken staan opgesteld, telkens op tijd opgemerkt door mijn mede passagiers. Tussen deze vervelende controles laat ik mijn rechtervoet, net zoals op de Camino, de vrije loop...
Een beetje stijf van al dat zitten, een beetje moe, doch ongelooflijk voldaan, komen we om 17u05 aan bij het appartement van Mizef, waar Myriam ons opwacht ( dit is raar, want wonen zij niet in Marke?) samen met de gastvrouw en gastheer Mizef en Philippe. Het weerzien is uitbundig en wordt overspoeld met een glaasje van mijn favoriete drankje! Ik beslis om de laatste 4 km 's naar huis te wandelen langs het strand, zodat ik nog " goede dag " kan zeggen aan mijn kids. Hun as hebben wij immers toevertrouwd aan de zee op 14/08/2009. Sinds die dag heeft de zee natuurlijk een nog specialere betekenis voor mij dan ze tot dan toe al had. Bovendien snakte mijn lichaam naar de nodige beweging na 2 dagen van "stil" zitten. Je raakt verslaafd aan bewegen na een drieweekse wandel - bezinning- tocht. Ik wandel echter als een luxe pelgrim, want ik laat Heidi mijn rugzak met de auto meenemen, alsook de 3 lekkere flessen die Philippe ons nog cadeau doet om samen te vieren vanavond. Maar werd ik niet ergens verwacht om 20u????
De wandeling langs de zee naar ons huisje doet haar werk: ik geniet van het geluid van de golven, ik praat met mijn kinderen en bedank hen om mij te begeleiden en te leiden de afgelopen 3 weken en ik wens hen nog veel mooie, vredevolle en liefdevolle dagen in de handen van God. Ik bedank ook de Heer voor de veilige en toch snelle terugreis, niet evident gezien de toestanden veroorzaakt door een vulkaanuitbbarsting in Ijsland. Ik heb een strakke Oostenwind tegen, doch hij doet me glimlachen:IK BEN THUIS!
Na 40 min stappen en een bezoekje aan de bloemenwinkel kom ik tegen 18u15 thuis, waar ik wordt ontvangen door Heidi en Kaatje, mijn jongste zus, die voor haar wekelijkse hulp in ons huishouden aanwezig is. En natuurlijk ook om mij als één van de eersten te verwelkomen. De bloemen zijn voor Heidi, welverdiend na zoveel opoffering de laatste 3 weken.
Het doet raar na 3 weken afwezigheid, nog nooit eerder in mijn leven ben ik zo lang van huis geweest. Ik loop efkes rond, zie al het mooie werk door Luc opgeknapt, bemerk de opgehangen foto's van mijn kinderen en zie een hoop post ( en dus werk) die ik nog eventjes laat liggen... Ik vraag Heidi of ik nog tijd heb voor een bericht op de blog ivm de belevenissen van vrijdag de 16° april en dit kan als ik maar om 20u fris gewassen en geschoren klaar ben om te vertrekken... Na een snel bericht en een deugdoende douche en scheerbeurt, ben ik op tijd klaar om te vertrekken. Heidi heeft inmiddels de foto's op de laptop gezet en deze gaat mee voor het avondprogramma.
Heidi ontvoert me naar de Normandie, mijn lievelingsrestaurant in Koksijde. Daar wachten mijn dierbaarste familieleden en bloglezers en reageerders mij zingend op om mijn thuiskomst te vieren. Als dit geen aangename en warme thuiskomst is en , alhoewel ik iets vermoedde, toch verrassend. Ik word overstelpt met kaartjes, cadeautjes ( champagne weekend met Heidi) en bewonderende complimenten. Heidi leest een prachtig gedicht " hommage aan bart" voor van onze huisdichter Godrick ( staat inmiddels op de blog) waarbij ik opnieuw traanvocht voel opkomen in mijn ogen. Ik bedankt hen voor al dit moois en overhandig de aanwezigen een sleutelhanger van de Camino in de vorm van de beroemde schaal, waarbij ik de hoop uitspreek dat deze de sleutel zal dragen, de sleutel als de deuropnener, op weg naar éénieders, persoonlijk Camino...Want dit heb ik zeker gevoeld aan de reacties op dit blog! Ik heb gelopen voor veel mensen, dus nu aan hen om de deur naar de weg te openen. Dit feestje wordt gekruid met een heerlijke maaltijd, het beste rundsvlees vergezeld van allemaal verse groenten, ZONDER frieten, afgerond met een sterke dame blanche en omgoten met het nodige lekkere vocht. Tussendoor gaat de pc rond en worden de foto's bekenen. Ik had mij geen warmere thuiskomst kunnen inbeelden. Het doet deugd aan mijn hartje te voelen dat zoveel mensen zoveel liefde in zich dragen jegens mij en Heidi. Rond 02u verlaten de laatste mensen de zaal. Ik kan eindelijk opnieuw in mijn eigen bed kruipen rond 02u15 voor alweer een zwoele, doch langere nacht...
Ziehier mijn laatste reisverslag, van de laatste etappe.
Ik wil hierbij nog een poging doen om schoon af te sluiten
" Dankuwel"
"Ik ben vandaag zeer blij, de tijd van groeien is gekomen. De weg naar Santiago heeft mij gemaakt vrij, van alle doemdenken en boze dromen.
Ik ben daarbij gesteund door warme lieve mensen, hun medeleven heeft mij door diepte en laagte voortgeduwd. Ik bid voortaan dat mogen uitkomen al hun wensen, en dat hun pijn en kwaaltjes voorgoed worden geluwd.
Het besef dat Liefde niet sterft, is de grootste les die ik van God op weg naar Santiago mocht leren. Ik hef het glas en wens dat iedereen beseft, dat na iedere donkere tunnel je kans krijgt om nieuw leven te eren.
Bewegen en positief denken en geloven kunnen hierbij wonderen doen, betrokkenheid en doorduwen en geduld onontbeerlijk. Meer zijn, minder hebben, ruimte geven aan een knuffel of zoen, gunnen en loslaten, als tekenen van echte liefde, o zo heerlijk.
Bedankt God dat ik dit mocht beleven, bedankt mensen voor jullie steun vanuit de huiskamer bedankt Heidi om mij deze kans te geven Bedankt voor de liefdevolle band die wordt steeds warmer."
Blij dat ik weer thuis ben groeten, het gaat jullie allemaal zeer goed, de man uit Koksijde met zijn Pelgrimshoed, Bart Baert.
