Dag 19, 28 april 2011, Deve - Sobrado dos Monxes, 35 km, nog 62 te gaan.
Dag 19, 28 april 2011, Deve - Sobrado dos Monxes, 35 km, nog 62 te gaan.
Beste bloglezers,
Ik wil jullie eerst nog eens bedanken voor de aanmoedigende reacties.
Goed te horen Sonia dat Dirk fysiek weer de oude aan het worden is, of liever de jonge.
Bedankt Myriam en Luc voor de goede zorgen. Spijtig dat het weer jullie een beetje in de steek laat daar in Koksijde.
Bedankt nichtjes voor jullie bewonderende reacties. Ik doe gewoon mijn best, meer kan ik niet doen. Toch leuk te lezen dat de jeugd begaan is met de nonkel, en hun nichtje en neef niet zijn vergeten.
Gisteravond heeft de vegetarische pelgrim menu gesmaakt. Met name de zelfgemaakte yoghurt met walnoten en honing was overheerlijk.
Om 21 uur op mijn kamer, en na nog een uurtje lezen om 22 u in bed.
Na een goede nachtrust word ik om 7 u wakker ge sms t door Heidje. Ze bericht dat ze een slechte nacht had, een soort van buikgriep.
Heidi, ik wens je van hieruit sterkte. Nog een beetje op de tanden bijten, maandagavond ben ik er weer.
Misschien kun je ook eens een paar dagen op de camino lopen...
Na een goed ontbijt vertrek ik om 8u45 voor wat ik op voorhand bestempelde als een van de lastigste etappes. Niet alleen omdat het klimmen wordt van 300 naar 650 meter, doch ook omwille van de afstand, 41 km, en dit in de laatste week. Gelukkig had ik gisteren de moed om er al 6 van te wandelen, dus het worden er " slechts" 35.
Het is koud en mistig, en mijn eerste ontmoetingen zijn met 2 loslopende honden, na amper 500 m. Ze zijn echter zeer braaf en lopen zelfs enkele m mee.
Ik ben overvallen door de immense stilte, wandelend door alweer een eucalyptus bos. Je herkent de bomen eigenlijk vrij goed. Het lijkt alsof het papier reeds van de stammen afvalt.
Na ongeveer 3 km loop ik eventjes 500 m om ten einde een stempel te halen in een meldpunt voor pelgrims. Dit is een soort bureau, waar je inlichtingen kunt vragen over de rit, er is internet, toiletten, je kunt er zelfs Santiago spulletjes kopen, koffie drinken en iets klein eten.
Ik ga alleen voor de stempel, en als ik terug op de camino kom passeert Hannah. We beslisten om elk apart te lopen, doch door mijn ommetje heeft ze mij weer bijgehaald.
De weg gaat nu verder door een sparrenbos en iets verderop is in Xeixon toch een bar. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we goed voorzien van eten en drinken deze tocht best aanpakken, doch, ik ben nog geen 6 km ver en ik kon reeds 2 keer bijtanken.
Na 10 km bereik ik Miraz, en ik zie toch een pijl naar een Alberque. Die is dan blijkbaar toch niet opgedoekt. Ik wil de kerk binnenstappen , doch deze blijkt gesloten.
Bij km paal 86,9 sla ik een pad in en zie, plots verandert het landschap. Ik loop verder in een open landschap, op grote rotsblokken, tussen gele bloemmetjes en het geluid van de sprinkhanen overheerst de stilte. Anders, doch ook zeer rustgevend en mooi.
Ik stop even om foto' 's te nemen, om de contrasten in de omgevingen vast te leggen, gebruik deze stop om mijn jas uit de doen, de zon begint warmte te geven. Bovendien is het windstil, en met deze open vlaktes belooft het dus een hete dag te worden.
Ik vind niet dat ik echter kan klagen over de hitte. De pelgrims die hun tocht doen in juni en juli krijgen met nog warmere toestanden af te rekenen. Zij moeten nog meer kunnen verdragen! Chapeau!
Deze eerste kennismaking met dit voor mij nieuwe decor duurt ongeveer een km en dan loopt de weg weer verder op asfaltwegen, door de verschillende kleine boerderijtjes. Opnieuw opvallend dat ik geen mensen op straat zie, alleen brave loslopende honden, bijna allen Duitse herders of look à like.
Om 11 u hou ik mijn eerste stop, midden in een sparrenbos, beschermd tegen de zon. Ik geniet van het brood en de kaas die Hannah mij vanmorgen gaf, zij had teveel gekocht en ik kon een beetje krijgen. Leuk gebaar. Ik neem als dessert nog 2 kleine mini chroissant die ik zelf nog had opgespaard. Daar zittend word ik gepakt door de stilte van het bos. Je hoort alleen vogels en sprinkhanen. Geen gewest - of snelwegen, geen vliegtuigen, geen machines, niets.
Bij het stappen valt deze stilte minder op. Je hoort het gepiep van je schoenen en het gesjirp van je rugzak. Hier stilzittend op een steen overmant me gewoon deze rust en kalmte.
Na twintg minuten genieten ben ik weer weg, meestal door boswegen.
Waar ik uit het bos kom, ongeveer 5 km verder, en opnieuw op asfalt loop , zie ik Ula. Zij rust in een bushokje. Ze sliep vannacht in Baamonde, en nam eerst een taxi naar Miraz, om dan de laatse 25 km te stappen. In de weide naast het bushokje komt een paard goeie dag zeggen. Ik neem een foto van haar en het paard en ben weer weg.
Volgens haar is het nog 13 à 15 km naar Sobrado. Ik kijk op mijn klok en zie dat het kwart voor een is. Dit betekent dat ik met een vrij snel tempo aan het wandelen ben.
Iets verder mag ik weer wandelen op rotsen, in open vlakte. De weg klimt serieus, de hellingen volgen elkaar nu op, ongeveer 4 Hoge Blekkers, doch wel iets langer. De zon brandt en ik puf.
Wel zeer mooi en plezant wandelen.
Na ongeveer een uurtje klimmen langs deze schitterende wegen gaat de weg over op een asfaltweg met 2 rijstroken. Iets verder, bij het bord dat aangeeft dat het nog 8 km tot Sobrado is, hou ik mijn tweede stop, opnieuw in de schaduw, wel langs de weg. Nu eet ik mijn halve boccadillo op die ik gisteren spaarde.
Na 10 min stappen begint mijn vegatarisch voedsel zich te roeren in mijn darmen. De weg loopt verder langs asfalt, mijn voeten krijgen het warm, en de druk op mijn darmen wordt groter. Ik roep Brecht en Annelies dat ze een bar op de weg toveren, doch voorlopig geen gehoor. Ik schakel dan maar enkele versnellingen hoger...
2 km verder mogen we terug het bos is. Gelukkig, want de afgelopen weg was niet echt de mooiste. In het bos ben je ook beter beschermd tegen de zon, en het is zachter lopen.
De grote verscheidenheid aan ondergrond waarop je loopt is ook typisch voor tochten naar Compostella. Oefenen op soorten ondergrond kun je dus gerust bij de tip lijst van enkele dagen geleden schrijven.
Door de druk in de buik stap ik nog sneller, moet allicht een mooi beeld zijn geweest, gelukkig zie ik hier geen mens.
Het gaat een beetje naar beneden en het is uitkijken in al mij spoed voor verdwaalde boomwortels.
Vlak voor het binnenkomen van Sobrado ruil ik de mooie boswegel voor de asfaltweg en ik passeer het meer van Sobrado. Ondanks de hoge nood stop ik voor enkele foto's. Er komt een hels lawaai uit het water. De vissen zijn zeer luidruchtig.
Gelukkig is het eerste huis van het dorp een bar.
Het was meer dan hoognodig, ik bestel nog een koffie en een fles water, ik zit immers door mijn voorraad, en vraag de weg naar het hotel waar ik wil slapen.
Enkel kilo's lichter begin ik aan de laatste km van de dag, op zoek naar het hotel.
Tegen half vier kom ik bij het dorpsplein en mijn aandacht gaat direct naar het oude klooster met dito kerk.
Ik loop er naar toe en in het klooster blijkt de herberg te zijn. Ik tref er Anna, die wacht tot de deuren openen om half vijf. Ook van haar neem ik een foto en van de kerk.
Ook Anna nam vanochtend de taxi van Baamonde naar Miraz en stapte dan naar hier. Ze was de eerste bij de herberg.
Ik stap naar het hotel aan de overkant van het plein.
Ik slaap in Hotel San Marcos, en de zoon des huizes ontvangt me zeer vriendelijk. Je kunt hier alleen slapen voor 30 en ze zijn echt voorzien om pelgrims te ontvangen. Zo komen ze je was halen om te wassen en te drogen en op de kamers ligt oud krantenpapier om in de schoenen te stoppen , zodat deze goed drogen tegen de volgende dag. Zeer pientere details. Het hotel is een beetje verouderd, vasttapijt op de kamer en badkamer, doch proper en prima handdoeken.
Er is ook wifi, zodat deze blog mij ook weer geen centjes extra kost.
Ik neem een douche en besluit dan om eerst de kerk en het klooster te bezoeken.
De pater aan de receptie vraagt waar ik vandaan kom, en als hij hoort dat ik Belg ben, begint hij direct enkel abdijen te benoemen waar ze bier brouwen: Orval, Westmalle. West - Vleteren kende hij niet.
Ik betaal 1 , krijg een plan om mezelf rond te leiden, en een stempel in mijn boekje.
Het klooster en de kerk dateren van 1710 en werden gebouwd ter ere van Santa Maria. Het is niet meer in gebruik en aan het vervallen. Alleen wordt een deel van het klooster gebruikt als Alberque. Het valt direct op hoe koud het hier binnen is. Ik ben blij dat ik niet koos om hier te slapen.
Ik neem enkele foto 's en terwijl ik de kerk bezoek krijg ik telefoon van Heidje. Ze klinkt nog altijd slapjes en verlangt naar haar bed. Ik kan jammer genoeg geen kaarsjes aansteken om een snelle beterschap te vragen.
Dit is de tweede dag dag ik geen kaarsjes kan branden. Het zal voor zaterdag zijn in De kathedraal van Santiago de Compostella.
Vandaag was dus mijn snelste etappe, 35 km in 6u45, noodstop inbegrepen. Nog twee dagen stappen.
Morgen 35 km naar Santa Irene, en dan zaterdag de laaste 23 naar Santiago.
Dag 20 , 29 april 2011, Sobrado - Brea, 40 km, nog 22 km te doen
Dag 20, 29 april 2011, Sobrado - Brea, 40km, nog 22 te gaan.
Beste bloglezers,
Zoals jullie zien heb ik de geplande stopplaats voor vandaag niet gehaald. Ze ligt nog 3 km verder dan waar ik nu zit.
De reden van mijn verwarring zit in de foute informatie in mijn boek.
Sobrado ligt aan km paal 62 , Brea aan km paal 22. Dus die liegen niet.
Ik lees echter in mijn boek dat de auteurs Sobrado situeren op 54 km van Santiago. Dit betekent dat ze voor de laatste 2 etappes totaal verkeerd zitten met km inschattingen. Vandaar dat ik vandaag veel meer km deed dan voorzien. Al zijn het er maar 5 , na 700 km in 20 dagen hebben die 5 zeer zwaar gewogen vandaag.
Gisteren gegeten met Ula, Anna en Hannah die alle drie in de herberg sliepen. Ik kwam te tegen op weg naar het restaurant. Ook zij waren op zoek om iets te eten.
Het gesprek ging vooral over de reden van een Camino.
Voor Hannah is dit haar jaarlijks bezinning moment, totaal vrij zijn zonder zorgen en in beweging zijn.
Voor Anna is het zoals gezegd vooral vakantie, doch een manier om haar hoofd eens volledig leeg te maken. Tevens wilde zij haar angst voor honden overwinnen. Vandaag had ze zich tegenover een kwade loslopende hond zodanig geweerd, met haar stokken, dat ze trots is dat deze angst nu inderdaad voor een groot stuk verdwenen is.
Voor Ula is elke stap een overwinning op haar gewrichtspijnen waar ze aan lijdt. Ze heeft last van reuma en artritis. Veel bewegen is een goede remedie daartegen. Vandaar. Ook haar man deed al eens de Camino Frances in 21 dagen, dus 40 km per dag. Daarom loopt ze nu alleen, want meer dan 25 op een dag is voor haar niet haalbaar.
Anna en Hannah wisten reeds mijn motivatie, Ula nog niet. Dus ze vraagt er naar. Ze wordt stil van mijn verhaal. Zelf heeft ze 2 kinderen en 1 kleinkind. Ik zeg dat het niet het probleem is dat een mens kraakt, wel de manier waarop hij ermee omgaat. Mijn camino helpt mij om de juiste kracht te vinden om met met pijn om te gaan. Ze knikt instemmend.
De drie dames doen de resterende km' 's in drie dagen, in tegenstelling tot ikzelf, aangezien ik nog 2 dagen stap.
Tegen kwart voor 10 ben ik op mijn kamer en kijk nog eens naar de reacties op mijn blog.
Bedankt voor de mooie mop Godrick. Dat die lieve man de volgende keer binnen gaat in zijn huis met een paraplu. Dan is hij alvast beschermt tegen de volgende " vlaag"!
Ik duim mee vake voor de goede afloop van de operatie zodat je ongestoord volop kunt genieten van je welverdiend pensioen.
Ik ben blij Oliva dat jou tweedaagse aan zee je bevallen is. Kom gerust als je dat zint, je bent altijd welkom.
Tegen half elf kruip ik onder de wol. Ik kan de slaap niet vatten. Het is alsof mijn linker voetzool in brand staat, zo warm voelt ze aan. Een zeer ambetant gevoel. Ik steek ze onder de kraan met koud water, ik doe poeder aan, ik smijt me bloot, niks lijkt te helpen. Zeer vreemd. Om half een zie ik nog het uur, en het volgend moment dat ik wakker schiet is het 5u20. Ik draai me nog eens om, en dan definitief wakker, na dus alweer een onrustige nacht, om 7u20.
Om 8 u vertrek ik zonder ontbijt,langs rustige wegen omgeven door de befaamde eucalyptus bomen. Na anderhalf uur heb ik reeds 9 km afgelegd en in Corredoiras, het eerste dorp op de weg, neem ik mijn ontbijt.
Ik bestel een sandwich. Dit blijkt hier een croque monsieur te zijn. Die smaakt zo heerlijk dat ik nog een bestel.
Corredorias is het dorp waar de camino norte en de camino primitivo samen komen. De camino primitivo loopt van Oviedo naar Santiago. Als je de camino norte loopt kun je deze ook nemen door af te slaan voor Ribadesella. Dan loop je iets minder lang langs de mooie kust. Ik heb dit dus niet gedaan.
Bij het verlaten van de bar rond 10 u bots ik op 2 mensen die dit wel gedaan hebben: een Spaanse man die startte in Irun en dan afsloeg, en een Oostenrijkse dame die haar camino startte in Oviedo.
Ik moet het kruispunt over en daar staat reeds een eerste wegwijzer naar Santiago. Raar, met de auto ben je er in minder dan een uur, ik ga nog twee stappen er naar toe!
De weg loopt verder langs een vrij drukke weg, en plots hoor ik weer een Vlaamse suskewiet. Hier houden ze dus van, zingen langs de drukkere wegen, ze zijn dit gewend van bij ons....
Iets verder haal in een jong Spaans koppel in. Zij zijn gestart in Ribadeo en het meisje heeft last van de knie.
Ik wordt voorbij gevlamd door een tiental fietsers. Het valt me trouwens op dat de collega pelgrims naar mate ik Santiago nader steeds jonger lijken.
De volgende km's doen mij een beetje denken aan de streek waar ik opgroeide. Ik wandel immers van dorp naar dorp. Je kunt het vergelijken dat je van Lauwe, over Aalbeke, Rollegem en zo naar Bellegem zou stappen. Alleen is het " kruiske" omhoog hier iets langer en steiler. In de dorpskernen is het gezellig druk, ik kom nu de ene bar na de andere tegen. Schril contrast met het lopen in niemandsland van de afgelopen 2 dagen.
Verschillend met onze streek is dat de koeien langs de weg grazen. Mooi staaltje van aanpassingsvermogen. Als er geen gras in de weide staat, dan gewoon langs de weg grazen. Ik neem een foto van dit tafereel en de begeleidende boerin straalt van trots dat ik haar koeien fotografeer.
Nog een verschil is dat de weg wel constant omgeven is buiten de kernen, door eucalyptus bomen langs de ene kant en sparren langs de andere.
In een van die dorpen, Sendelle, na 15 km, is er weer zo'n Commostella trefpunt, nu echt op de weg. Ik moet dus niet omlopen zoals gisteren om mijn stempel te krijgen.
Rond 11u30 haal ik Hannah in. Ze vroeg zich af waar ik zo lang bleef. Ze had me immers zien binnenstappen in de bar daarstraks. Zij zat te rusten in een andere bar aan de overkant van de weg. Ik zeg haar dat ik niet zo'n snelle benen heb als gisteren. Zij vertelt me dat ze haar plannen wijzigde. Ze wil ook doorstappen naar Santa Irene, zodat ze een extra dag reserve heeft om haar grote droom, Finistere bereiken, te realiseren.
We zijn nu op 2 a 3 km voor Arzua, dus tegen 12u15 zou ze daar al zijn, en dit was haar geplande slaapplaats. Wat moet ik daar zo lang doen, vraagt ze zich af. Dan liever nu doorduwen en extra genieten van Finistere.
Ik wens ze succes en vervolg mijn weg! Die laatse 2 km naar Arzua zijn echter niet van de poes, want serieus klimmen.
Tegen 12u15 neem ik pauze in een pizzeria in Arzua, doch een kleine pizza of een stukje kan ik niet bestellen. Ik neem dan maar gewoon een koffie. Inmiddels staan er 20 km op de teller.
Het valt direct op dat in Arzua de camino Frances en de camino norte samen komen. Terwijl ik koffie drink zie ik evenveel pelgrims passeren als ik op de voorbije camino norte heb gezien in 20 dagen.
Na een korte break vervolg ik mijn weg en ik herken het kerkje iets verderop. Hier stopte ik vorig jaar ook. Eindelijk kan ik nog eens kaarsjes branden, direct drie rijen, ik had goed gespaard, en tijd voor gebed.
Ik kan ook een stempel nemen in de kerk, dit is nog maar de tweede keer dat me dit lukt dit jaar.
Naast de kerk is een groot plein met gezellige terrasjes en veel pelgrimdrukte. Ik zie een bankautomaat en besluit mijn portefeuille bij te tanken. Je weet wel , al die tapes....
Ik was vergeten hoe mooi en rustig en vredig de weg was om Arzua te verlaten. De eerste tien km lopen bijna constant in een bos. Heerlijk.
Het inhalen is begonnen. Ik haal hier zeker op 2 uur 50 pelgrims in, meestal zeer jonge mensen, vaak in groepen van vier.
Ik haal ook Delphine in. Zij zette haar Camino voort, deels te voet en deels met de taxi. Ze zal er dus wel geraken.
Rond halfdrie begin ik honger te krijgen en ik eet mijn voorraadkast leeg: 2 echte sandwichen en een cake.
Rond drie uur komt de bosweg uit op een gewestweg en ik zie een bord naar een informatie punt voor pelgrims. Ik besluit dit te nemen, want inmiddels ben ik km paal 25 reeds gepasseerd en nog steeds geen melding van Santa Irene. In het meldpunt vertellen ze me dat ik nog 5 km moet doen, doch er is ook een slaapgelegenheid in Brea aan km 22. Ik reken en denk, 40 is genoeg en beluit daar te slapen.
De weg er naar toe loopt op typische camino weg, doch steeds evenwijdig en dicht in de buurt van de gewestweg. Uitgetelde pelgrims liggen gewoon te rusten op de weg.
Uiteindelijk bereik ik het pension O Meson in Brea tegen 16 u. Mijn benen zijn vermoeid, doch morgen nog amper 22 km naar de kathedraal.
Dit zal zeker lukken.
Het pension ligt langs de drukke weg, maar de ramen zijn super geïsoleerd. Ik hoor amper iets van het drukke verkeer hierbuiten.
Duimen maar dat ik goed kan slapen straks.
Om 20 u kan ik hier iets eten, dus ik hoef geen extra km 's meer te doen om de inwendige mens te versterken.
De weer voorspellingen zijn niet zo goed. De wolken staan nu al aan de hemel , in de verte hoor ik gedonder. En voor het weekend verwachten ze hier veel regen. Laat ons hopen dat het morgen nog een viertal uur droog blijft.
Zo, dit is mijn op 1 na laatste reis verslag alweer. Nogmaals eenieder bedankt voor jullie medeleven. Het zal leuk zijn jullie allemaal live terug te zien, en het zal deugd doen om na 23 dagen weer in mijn eigen bed te kunnen slapen...
Dag 21, 30 april 2011, de laatste etappe van Brea naar Santiago ,22 km
Dag 21 , 30 april 2011, Brea - Santiago, 22 km, 0 te gaan.
Beste bloglezers,
Eerst en vooral wil ik Joran Galloo feliciteren met zijn plechtige communnie,na vandaag kan hij de stap naar adolescentie voltooien.
Proficiat Joran vanuit Santiago.
Mijn tweede camino zit er op. Het heeft me zeer veel deugd gedaan. Mentaal en fysisch ben ik redelijk leeg, dus genoeg plaats voor nieuwe dingen.
Gister avond heb ik gegeten in het pension, samen met een Italiaanse man, Loris, van 57 . Hij startte zijn camino 1 april in Saint Jean Pied de Port en heeft ook twee dagen de bus genomen, overmand door kwetsuren.
Hij had verschillende bedrijven in de buurt van Trentino, in het bedrukken van textiel. Vooral voor kinderen, met frivole tekeningen. De grote sport merken waren zijn belangrijkste klanten. Hij bedrukte de kindercollecties voor Nike, Adidas en nog anderen.
Vier jaar geleden heeft hij alles verkocht. Hij begon de crisis te voelen en hij besefte dat hij zijn kinderen, inmiddels de 20 gapasseerd niet had zien opgroeien.
Hij doet de camino om na te denken wat hij verder zal doen, want hij voelt zich nog te goed om niets te doen. Inmiddels heeft hij een van zijn kinderen in de business gelanceerd. In zijn vrije tijd schildert hij.
Hij geniet nu volop van zijn huis met grote tuin en tuinieren is zijn passie geworden.
Tegen half tien ben ik terug op mijn kamer en begin mijn tweede boek.
Ik krijg nog telefoon van Heidje die me vertelt dat we nieuwe huisdieren hebben. Zo gaat dat dan als de kater van huis is...
Tegen kwart over elf kruip ik in mijn bed.
Ik heb een goede nachtrust, schiet om 5 u wakker, draai me nog een keer om vervolgens rond half acht op te staan.
Na een licht ontbijt in het pension begin ik om 9 u aan mijn laatste etappe van deze camino.
Na 3 km, om 9 u 30 stop ik al bij de eerste bar in Santa Irena.
Mijn benen voelen helemaal niet goed. Ik neem een koffie en chroissant in de hoop dat het betert.
Na een kwartier opnieuw vertrokken, alweer een eucalyptus bos in. Vreemd dat me dat vorig jaar niet is opgevallen...
Ik passeer de pijl die de weg aanduidt naar de herberg waar ik vorig jaar voor het laatst sliep, Alberque Puerte De Santiago in Arca, 2 km verder.
Ik passeer de bar waar ik vorig jaar mijn eerste stop hield, voor de stempel weet je wel. Ik zie hier km paal 15 .
Vandan af gaat het nog eens flink omhoog. Inmiddels voelen mijn benen beter en ik denk aan de boodschap van Frans: ik zal hier op deze helling nog eens goed doortrekken! Ik haal alles uit de benen en ga tientallen zwalpende pelgrims voorbij, vooral groepen jongeren. De helling loopt over een open vlakte, de zon doet weer goed haar best ( de voorspelde regen blijft gelukkig voorlopig uit) , de zweetdruppels springen uit mijn lijf.
Boven op de top, ik zie km paal 13 , voel ik direct dat de jus uit mijn benen verdwenen is.
Ik sterk me met enkele koekjes die ik deze morgen nog kocht in het pension,en hoop op een goed einde.
Iets verderop zijn de voorbereidingen aan de gang in het dorp, voor een of ander feestje. Ze willen over de straten verschillende vlaggetjes van de Europese landen spannen. Ik vraag aan de lokale mensen of ze geen foto kunnen nemen van mij met de Belgische driekleur in de ene hand en de vlag van Galicië in de andere. Wat ze graag doen. Ik krijg het plaatselijke vlagje zelfs mee als souvenir.
Enkele honderd meter verder staat een kraam met allerlei Compostella spullen, ook oa de typische outfit van de pelgrim van heeeel vroeger: lange donkerbruine cape, typische hoed met schelp en de onmisbare originele wandelstok. Ik laat me ook fotograferen in deze outfit.
Wat me opvalt is hoe warm en dik die cape is. Ze moeten nogal gezweet hebben vroeger, denk ik. Of misschien was het nog niet zo warm, je weet wel, de opwarming van de aarde....
Inmiddels gaat mijn tempo steeds trager, begint mijn rechter kuit meer en meer pijnscheuten te manifesteren, en bij iedere helling, hoe klein ook, denk ik dat ze zal scheuren.
Om 12 u hou ik halt in de bar waar ik ook vorig stopte voor een broodje. Deze keer bestel ik een salada mixta: salade, olijven, tomaten en tonijn. Een beetje gezond doen denk ik bij mezelf, allicht helpt dit mijn benen.
Om kwart voor een, dit is mijn langste pauze die ik dit jaar nam, vertrek ik voor de laatste 8,5 km.
Ik herken nu duidelijk de route, passeer zoals jullie allicht nog weten het vliegveld en na 4 km bereik ik Monte do Gozo, een soort verzamelplaats voor pelgrims, met camping,hotel, pension, Alberque en klein kerkje. Ook bussen toeristen komen hier naar toe, naar het groots standbeeld ter ere van de pelgrimages naar Compostella. Ik trek geen foto's, heb hier vorig jaar goed mijn best gedaan.
Ik ga wel het kerkje binnen, laat kaarsjes branden zoals ik beloofde aan Moeke Vera en neem een stempel. De derde stempel in mijn boekje vanuit een kerk.
Eens je de helling af komt van deze plek duikt de stad Santiago direct in de verte op. Nog 4 km. Het gaat nu naar beneden en ik stap voorzichtig om geen verrekkingen op te doen. Ik passeer nog de plaatselijke VRT en net voor ik de randstad instap krijg ik telefoon van Kaatje. Ik stap op dat moment over de brug van de snelweg. Ze wil weten hoever ik ben. Zelf is ze op weg om Stijn te helpen met zijn verhuis.
Net over de brug, Kaatje is live getuige, krijg ik weer zo 'n pijnlijke trek in mijn rechter kuitspier. Ik leg in, stop om te stretchen en kort daarna sms van kaatje dat ze zal mee wandelen in gedachten, zodat ik zeker het einde haal.
Iets verder haal ik mijn italiaanse tafelgenoot van gisteravond in.
Hij vertrok deze morgen om half acht.
Het uittrekken heeft me blijkbaar deugd gedaan want ik stap gezwind de oude stad binnen, anderhalve km nog tot de kathedraal.
In de laatste rechte lijn moet ik door een rommelmarkt, een immense drukte, niet evident met een rugzak.
Uiteindelijk bereik ik iets na 14 u de kathedraal, ongeveer tegelijk met Christian, met zijn oude fiets. Ik heb dus even snel gestapt als hij gefietst. Hij is bereid me te fotograferen op het grote plein voor de kathedraal en op de trappen voor de inkom. Langs deze zijde staat de kathedraal in stellingen, dus geen mooi zicht.
Christian sluit aan bij zijn vrienden en ik begeef me naar het bureau voor mijn tweede diploma. Dit bureau is ook verhuist en bevindt zich nu vlak tegenover het hotel waar ik vorig jaar sliep.
Nadat ik tweede diploma in ontvangst neem, steek ik de straat over, recht de lobby van het hotel binnen. Ze herkennen mij en ze hebben nog een kamer.
Als jullie willen zien hoe pelegrino bartholomeo ( zo staat het op mijn diploma )zichzelf verwent na meer dan 700 km stappen in 21 dagen kun je een kijkje nemen op www.hotelruavillar.com.
Eens op mijn kamer voel ik een serieuze blijdschap en trots. Ik voel me ook rustiger dan bij mijn aankomst na de vorige etappes. Ik doe alles veel langzamer: laatste handwasje, douchen en efkes uitrusten op mijn bed. Moe , doch meer dan voldaan.
Het valt me op hoe droog mijn huid is en ik besluit dan maar te gaan shoppen: eerst een nieuwe schelp, want de mijne ben ik afgelopen week kwijtgeraakt. Dan een nieuwe pet, na drie weken zweten heeft mijn oude het wel gehad. Dan een leuk aandenken voor mijn trouwe fans op de blog, en dan naar de super mercado.
En wie tref ik daar: Hannah. Zij is gisteren wel doorgestapt naar Santa Irena, zij deed dus gisteren 43 km, en dit in haar vierde of vijfde week. Ongelooflijke moed, die kranige Deense van 62 . Zij arriveerde om 13 u en ook zij slaapt in hetzelfde hotel als de vorige keren dat zij hier was.
We spreken morgen af voor de mis van 12 u en doen verder alleen onze shopping verder. Ik koop een nieuw scheermesje, een nieuwe tandenborstel, kleurloze schoencrème, gel voor mijn haar , water , chocolade en handcreme. Ik besluit om die laatste over mijn armen en gezicht ook te smeren, dan moet ik maar een tube kopen.
Zwaar beladen breng ik mijn boodschappen terug naar het hotel.
Inmiddels is het hier wel beginnen regenen.
Ik probeer direct mijn cosmetica uit en glad geschoren, met frisse adem en coiffure in model bezoek ik de kathedraal.
Wat een massa volk!
Ik gebruik al mijn opgespaarde munten om kaarsjes te branden, en wees gerust, ik heb voor iedereen van mijn familie en Heidi 's familie genoeg. Samen met deze van daarstaks in Monte do Gozo kan dit tellen voor vandaag.
Ik doe toch mijn best om stil te zijn, ondanks de drukte, en mijn gebed is er een van grote dankbaarheid en een oproep om mijn familie en die van Heidi van alle onheil te behoeden. Ik vraag ook goed voor mijn kinderen te zorgen en voor de andere dierbare overleden familieleden.
Meer kan ik van hieruit niet doen. We duimen dat het helpt.
Na deze bezinning ga ik weer op shopping tocht. Ik steek me in het nieuw, want opnieuw zijn er een paar kilo's af. En ik wil deftig voor Heidi staan maandagavond.
Ik koop ook een mannen handtas, zodat ik straks geen problemen heb met mijn handbagage. Ben benieuwd wat mijn thuisfront daar over zal zeggen...
Daarom ga ik nog snel enkele juwelierszaken binnen op zoek naar iets deftig voor ons Heidi.
Inmiddels is het weer gestopt met regenen, ik hoor een Pavarotti de ene aria na de andere ten beste geven, en ik ga straks eten in het restaurant van het hotel. Na 21 dagen eens iets anders dan een pelgrim menu heb ik wel verdiend.
Roze Marie, als mijn kaarsjes en gebeden niet zullen geholpen hebben om je fracturen te genezen, dan weet ik het niet meer. Dus zoek je team maar bijeen, en een periode, zodat we met de voorbereidingen kunnen starten. Ik wil wel eerst overleggen met Heidi uiteraard. Je weet maar nooit hoeveel baby peligrino 's er volgend jaar in ons huis rondkruipen!
Meisjes van Assist, ik was zeer gecharmeerd van jullie bericht. Hartelijk dank. Een camino gaan is een weg van het verlangen gaan. Als de Assist Home Services jullie weg van het verlangen is dan is dit uiteraard schitterend. Ik vind trouwens dat jullie het fantastisch doen. En ere wie ere toe komt, Jan is jullie grote baas. Ik ben de hulp die deuren opent en bruggen legt zodat jullie assist at home camino nooit eindigt...
Frans en Nana, ook bedankt voor de aanmoedigingen van gisteren, ze hebben goed geholpen en ik heb ze meer dan nodig gehad.
Bedankt Heidje en Mizef voor de vroege proficiat. Jullie trouwe steun heeft me vooruit doen vliegen, en Heidi, niet te vergeten, ik kon dit nooit doen zonder dat jij me wilde loslaten voor een tijdje.
Het is zoals de wijzen zeggen: loslaten betekent voor een tijdje houvast verliezen. Ik besef sinds deze camino ook dat niet loslaten voor altijd het houvast verliezen kan betekenen. Dit is een van de dingen die ik dit jaar op mijn camino heb geleerd.
Dit was niet mijn laatste blog bericht. Morgen wil ik voor mezelf resumeren wat ik nu allemaal geleerd heb en waar ik de komende periode kan aan werken. Ik maak er jullie deelgenoot van.
Tot morgen, nu ga ik eten, want mijn maag begint serieus te knorren.
Van harte bedankt met de vele en warme felecitaties. Ik voel dat ze recht uit het hart komen.
Dit wordt mijn laatste blog bericht, en ik zal die steun via de digitale weg zeker missen, alsook de prachtige, passende en pakkende teksten van Godrick.
Ik weet dat die steun er altijd zal zijn, ook al is er geen blog!
Gister avond heb ik heerlijk gegeten in het hotel: een groente taart als voorgerecht, speciaal iberian pork met een soort puree en truffel als hoofdgerecht en chocomousse als dessert. Dit alles overgoten met een halve fles witte plaatselijke wijn en een halve liter plat water. En dat het gesmaakt heeft!
Rond elf uur gaan slapen en doorgeslapen tot 5 uur. Nadien terug wakker geschoten iets na 8 u en kort daarna bravo sms van Frans en Nana.
Tegn 9 u ben ik aan het ontbijten en iets later komt er nog een dame in de ontbijtzaal die ook in het hotel sliep. Ik vroeg of zij ook haar camino stapte en ze knikt. Ik nodig haar uit om aan mijn tafel aan te schuiven. Ze heet Claudia en woont in Lichtenstein, het kleine vorstendom tussen Oostenrijk en Zwitserland, aan de Bodemsee.
Ondanks haar Margriet Hermans gehalte ( van voor haar operatie! ) deed ze op 14 dagen de camino Portugese. Deze is 235 km en start in Porto, Portugal. Alhoewel de uittocht uit Porto niet zo mooi is en je af en toe te maken krijgt met industrie , kon deze camino haar toch bekoren. Het was haar eerste ervaring, en daarom deed ze deze, als test. Nu verlangt ze naar huis, want ze mist haar 2 kinderen. Vandaag neemt ze het vliegtuig.
Ik denk bij mezelf dat dit misschien de ideale oefening kan zijn om te doen met de bende van Roze - Marie volgend jaar, eventueel gekoppeld aan de tocht naar Finistere, naar de zee. Dan komen er zo'n 80 km bij. Dat kan te doen zijn op 2 weken.
Tijdens het ontbijt krijg ik telefoon van Heidi. Ons sms verkeer van deze ochtend deed bij haar het vermoeden wekken dat ik verwacht dat ze me ergens in Santiago stond op te wachten. Wat de woorden "tot gauw" toch kunnen teweeg brengen... Ik stel ze gerust dat dit niet zo was en dat ik uit zie naar morgen in Zaventem.
Tegen 10 u terug op mijn kamer en ik maak me klaar voor het kathedraal bezoek.
Ik koop eerst nog enkele verassingen in de kathedraal boetiek en daarna bezoek ik het graf van apostel Sint Jacobus. Ik wil ook wel het beeld nog eens omarmen, doch een lange file doen mij daar van afzien.
De toeloop is immens, anderhalf uur voor de mis, en ik besluit eerst in een stille kapel kaarsjes te branden en te bidden. In de drukte van de kathedraal vond ik dit ongepast. Bij mijn kaarsjes horen wensen en dankbaarheid en dat wil ik in alle stilte doen.
Hier schieten de tranen me voor de eerste keer in de ogen.
In deze sacrale omgeving kan ik niet mijmeren en praten tegen mijn kids zonder te wenen.
Na het kwartiertje bezinning zoek ik een plaats in de kathedraal.
Ik wil niet zoals vorig jaar bijna anderhalf uur rechtstaan.
Ik vind een plaatst op de tweede rij na de voorbehouden plaatsen, frontaal zicht op het altaar. Beter en dichter kan ik dus niet zitten.
Op de banken is plaats voor 5 , en ik stel me voor aan drie jonge mannen die reeds op deze bank zitten: een Duitser, een Engelsman en een Amerikaan. De Duitse jongen en de Engelse startten beiden in Saint Jean, ze kenden elkaar niet, doch zijn de ganse camino bij elkaar gebleven. De Amerikaanse man is hen komen vervoegen in Leon. De mannen die startten in Saint Jean begonnen de vierde april. Zij hebben dus ook serieus doorgestapt. De laatste 100 km deden ze op 2 dagen. Dat zijn dus ook straffe mannen, dacht ik bij mezelf.
Iets later komt een oude Spaanse dame de vijfde plaats innemen, zodat onze bank compleet is.
Een priester start de repetitie voor de samenzang tijdens de mis rond half twaalf en ik zie dat dan reeds alle banken volzet zijn en er al veel mensen recht staan. Een half uur voor de mis begint!..
Ik kijk rond, doch zie geen Hannah.
Om 12 u is het zover, en net als vorig jaar komen de priesters langs een zij beuk naar voor, richting altaar. De voorganger loopt achteraan. Hij heeft geen mijter op, in tegenstelling tot de voorganger van vorig jaar.
Hij begint met het voorlezen van de pelegrino 's, doch deze keer hoor ik niet noemen dat er een Belg uit Irun was aangekomen. Allicht was ik teveel in gedachte bij Brecht en Annelies na mijn emo moment van kort daarvoor. In afwachting schreef ik immers nog enkele bedenkingen in mijn pelgrimboek, en bij het bekijken van de foto van Brecht begin ik weer te wenen.
De mis duurt anderhalf uur en wordt natuurlijk afgesloten met het wierookspektakel. Ik vermoed dat veel mensen voor dit fantastisch moment komen, wan ze stormen langs alle kanten naar voor om foto's en filmpjes te nemen.
Bij het buitenkomen zie ik dat de zon opnieuw van de partij is en ik zoek een terrasje op om een boccadillo te eten en een koffie te drinken. Daarna slenter ik nog eens over het grote plein en ik zie Anna aankomen. Zij oogt vermoeid. Dit klopt, want de laatste 2 herbergen waren haar niet zo goed bevallen ( eentje regende het zelfs binnen ) en ze had slecht geslapen. Ze vraagt of ik een foto van haar wil nemen voor de kathedraal, wat ik graag doe.
Ze gaat op zoek naar haar diploma, eten en drinken en een slaapplaats. We nemen afscheid, allicht voor goed deze keer.
Tegen half drie ben ik op mijn kamer en begin ik deze blog.
Ik laat hier achter:
- mijn ongeduld
- mijn ergernis om wat er niet is
- mijn angst om wat komen zal
- mijn schuldgevoel om wat geweest is
- mijn onrust door steeds meer te willen
- mijn prestige drang en eergevoel
Ik onthou dat:
- de pijn om het gemis blijft
- de wonde er altijd zal zijn
- wenen mag en goed doet
- ik in moeilijke tijden mooie herinneringen kan ophalen als heling
- ik in moeilijke tijden kan beseffen dat mijn kinderen nu vrij en zonder pijn gelukkig zijn
- ik ook de eer aan anderen kan laten
- ik ieder zijn mening met respect dien te aanvaarden
- ik hou van wandelen: het is mediteren, stil staan en bidden met de voeten tegelijk.
- ik kan genieten van het nu
- gewoon eens niets doen geen schande is.
En dan bereik je de kathedraal van Santiago
We hebben hem weer gehad onze camino
Fysiek en mentaal een pak lichter
Het echte leven komt weer dichter
Loslaten is de boodschap
Om gelukkig verder te gaan in volle blijdschap
En geen houvast kwijt te raken
Zelfs al dreigen zware verliezen je te kraken
Pelgrimeren heeft duidelijk zin
Je komt uit van bij het begin
Jezelf herontdekken
langs al die mooie plekken
Annelies en Brecht in mij laten verder leven
Door iedere dag het beste van mezelf te geven
Onvoorwaardelijk met veel liefde dienen
Door mijn innerlijke kracht te geven, respect verdienen
Annelies en Brecht aanwezig laten zijn
Door iedere dag een woordje, nog zo klein
Dit zal helpen aanvaarden de chronische pijn
En helpen bij het gelukkig zijn
Zeggen wat ik doe, doen wat ik zeg
Eerlijk en dynamisch op mijn weg
Zorgen voor mezelf en mijn medemens
Vredelievendheid voor allen is mijn wens
De uitdaging is rust en kalmte bewaren
Mij niet uit mijn lood laten slagen
Oppassen met oordelen na de eerste indruk
Anders gaat veel potentieel stuk
Dynamiek en bewegen laten bestaan
Creativiteit zijn loop laten gaan
Flexibel ondernemen
Binnen de waarden van mijn leven
Meerdere rustpunten inlassen
Tijd nemen, om niet te verkassen,
In de drukte van de maalstroom,
Weggezogen, die mooie camino droom
Tevredenheid zoeken en vinden in het nu moment
Om te worden een grote vent
Vrij van afgunst en jaloezie
Genieten van wat ik hier en nu rondom mij zie
Blijven stappen in de natuur
Langs de zee waar ik naar tuur
En zie, ginds aan de horizon,
Altijd die warmte van de zon...
Werken aan een mooie toekomst met Heidi
De pelegrina die ik graag zie
Hopelijk met een baby pelegrino in huis
Samen bouwen aan een warme thuis.
Dankbaar de familie eren
De band kon je al op de blog lezen
Familie is er om me altijd bij te staan
Waar mijn camino ook heen zal gaan.
Gelegd hier een stevig fundament
Met zoveel meer dan cement
Klaar voor een herstart
De camino van mijn hart.
Elk bereikt doel vormt weer het begin van een nieuwe tocht.
Op een pad dat ontstaat door erover te lopen. De sporen die je nalaat zijn de weg. De weg ontstaat in het gaan.
Het begint met 1 stap. En dan stap voor stap. Een sprong voorwaarts doe je niet met twee voeten op de grond. Als je twee stappen tegelijk doet loopt het ook mis.
buen camino aan allen en muchos Gracias voor alle welgemeende en deugddoende steun.
Dag 1 van Koksijde naar Saint Jean Pied De Port, 30/03/2012
Beste trouwe lezers van deze blog,
Hier ben ik weer. Ik nam vandaag de start voor mijn derde camino op rij.
Uiteraard ook alle nieuwe lezers welkom.
Voor velen een verrassing, voor mezelf een evidentie. Ik ben klaar voor mijn derde camino.
"Wanneer heb je dit beslist", vroeg mijn zusje Ingrid gisteren, " en waarom opnieuw"?
Ik heb het een viertal weken geleden beslist, en het waarom weet ik niet. Ik weet alleen dat januari en februari weer heel lastig waren voor mij, en de helende kracht van de vorige camino's hebben mij overtuigd om opnieuw een drietal weken te wandelen. Volgens mij werkt het niet alleen genezend, ook een beetje verslavend. Het kan ook bewust vluchten zijn uit de realiteit om erger te voorkomen, en beter te voorzien....
Ook geloven heeft er mee te maken. De laatste maanden zijn er ons veel leuke momenten overkomen, feesten, geboortes,....echter werden we ook geconfronteerd met de zwakke kanten van het lichaam. In gans de familie. Ik ben ervan overtuigd dat iedere stap die ik de komende 20 dagen zal zetten een stap naar genezing zal zijn! Voor iedereen!
Vanmorgen ben ik om 9 u vertrokken in Koksijde. Ik ben 12 uur later en 1300 km in de voeten, gearriveerd op mijn voorziene startplaats, aan de voet van de Pyreneeën. In Frans Baskenland. St. Jean voor de kenners.
Ik hoop dat ik de komende dagen niet de blunders maak die ik vandaag maakte. Want om Parijs te vermijden, angst voor de files...., wou ik via Amiens en Rouen rijden. Echter in Amiens was een ongeval gebeurd, en ik kon nog net op tijd een afslag nemen of ik stond uren stil ( gekantelde vrachtwagen op de snelweg). Ik besloot om kaart te lezen en te rijden, uit schrik dat mijn GPS mij toch via Parijs zou sturen.
En plots, voor ik het besefte, reed ik op de Pont de Normandië, voorbij Le Havre, weliswaar prachtig om te zien, doch zeer ver uit de richting.
Het was wel zalig! wat een auto! Bollen op Wegen in Weelde. Hopelijk krijgen mijn schoen straks het label WWW, wandelen op wegen wol weelde....
Tijdens het rijden vooral een gevoel van dankbaarheid: dankbaar voor Heidje dat ze me opnieuw laat gaan. Dankbaar ook dat ze nog regelde voor mijn vertrek dat mijn favoriete muziek op mijn iPhone staat. Dankbaar voor Ludo en Vera die nu goed voor haar zullen zorgen, zo kort na haar operatie en nu haar favoriete soigneur het nodig vond om efkes te gaan stappen. Dankbaar naar mijn collega's en bazen dat zij drie weken goed op de winkel zullen passen. Dankbaar voor het prachtige,zonnige en warme weer. En natuurlijk dankbaar dat ik in zo'n prachtige auto kan rijden. Er heeft mij maar 1 auto ingehaald, en ' t was dan nog een Belg!
Mijn vorm is zeker niet deze van vorig jaar: veel te laat beginnen trainen, keelpijn, neus toe en oren die tuiten. Ik heb dringend de berglucht nodig.
Morgen is het zover. De ober in het restaurant waar ik deze blog schrijf vertelt me dat de etappe van morgen zonder meer de zwaarste is die op weg naar Compostela kan worden genomen. Ben benieuwd.
Ze hebben niet overdreven in het hotel, van o meter naar 1450 meter over 22 km, dit kan tellen. Dit is niet voor het ongetrainde lichaam.
Het weer is prachtig, stralende zon, warm, dus extra lastig met al dat klimmen. Doch het doet zo' n deugd.
Na een stevig ontbijt ben ik vanmorgen om 9 u vertrokken. Ik ben ook eerst nog mijn auto gaan stallen voor de komende drie weken.
Ik begin mijn wandeling met een bezoek aan het kerkje in St. Jean om een veilig tocht te vragen.Van dan af begint het klimmen . De Pyreneeën zijn een een prachtig gebergte om naar de kijken, minder als je ze moet oversteken.
Het is 22 km ononderbroken klimmen tot boven de boomgrens, om dan 4 km steil af te dalen naar Roncevalles. De meeste pelgrims kiezen ervoor om hier overnachten. Het oude klooster doet nu dienst als Alberque en er kunnen 80 pelgrims slapen.
Om 14u30 kom ik in Roncevalles aan. Ik beslis om nog een beetje verder te stappen. De benen voelen goed, ik heb nog ruim de tijd en de zon blijft heerlijk schijnen. Er waait wel iets fellere wind inmiddels. Eerst de inwendige mens flink verwennen en om drie uur wandel ik verder tot Espinal, 6 km voorbij Roncevalles. Ik slaap in Hostal Haizea, www.hostalhaizea.com. ik ben de enige gast voorlopig.
Dit was echt opvallend: tijdens de overtocht van de Pyreneeën was het gezellig druk op de flanken van de berg. Eens Roncevalles voorbij was ik blijkbaar de enige die nog verder stapte.
Ik heb de ganse beklimming in de buurt van een koppel gewandeld met een auditieve beperking ( doofstom). Zij wandelen in gezelschap van hun hondje. Ze waren dolgelukkig toen ik hun gebaarde dat ik met hun fototoestel een foto van hun tweetjes wilde nemen! Meer communicatie is er niet geweest. Je kunt dus stellen dat ik in alle stilte naar boven ben gestapt.
Spijtig genoeg heb ik zelf geen foto's kunnen nemen van deze prachtige tocht. Problemen met mijn batterij. Hopelijk is dit euvel morgen van de baan.
Speciaal gevoel is niet direct bij me opgekomen. Allicht was de fysische belasting te zwaar. En tijdens de afdaling was opperste concentratie vereist om niet te vallen. Ik ben wel bezig geweest hoe ik de komende drie weken zou indelen. Ik heb immers aan de garagehouder gezegd dat ik zaterdag 21 april mijn auto terug haal. Dit betekent dat ik vrijdag 20 april de trein moet nemen in Santiago de Compostela. Trek daar nog 4 dagen vanaf om de tocht naar Finistere te doen en ik kom dus op 15 dagen dat ik nog op de Camino Frances kan wandelen. Ik doe zeker het ganse stuk tot in Burgos, en dan zie ik wel hoeveel ik moet overbruggen met de bus.
Afsluiten wil ik doen met een hartelijke verjaardag wens voor broer Godrick.
Ik ben vanmorgen vertrokken om half negen met als doelstelling Pamplona halen. Dit is dus niet gelukt. Ik heb een afstand boven de 30 km nog niet goed in de benen.
Het was een lastige dag. Slecht geslapen, veel last van hoest. Heuvelachtig parcours, steile afdalingen gevolgd door ferme kuitenbijters. Omhoog wandelen valt wel mee, doch naar beneden heb ik veel last van mijn quadriceps. Waarschijnlijk nog een restant van de lastige afdaling gisteren naar Roncevalles.
Ook de hitte speelde me parten. Veel warmer als gisteren, tussen de 22 ° en de 25°, de zon constant op mijn lijf! Het is aan me te zien vanavond: mijn nek is serieus verbrand, net als mijn armen. Ik heb me voorlopig ingesmeerd met handcreme om de pijn te verzachten. Morgen een after sun kopen.
Het valt ook op dat we voorlopig zo weinig bars op de weg vinden. De eerste was na een uur, en dan na 3 uur in Zubiri, doch dan moest je wel de camino verlaten. Ook veel privé herbergen zijn nog dicht. Vreemd.
Gelukkig kon ik me vanmorgen bevoorraden met water en eten, zodat ik geen appelflauwte kon krijgen. De bazin had voor mij vanmorgen een stokbrood gemaakt met verse eieren en ham, heerlijk, en ik kon er de ganse dag mee doen.
In Zabaldika, na 29 km, heb ik me laten beetnemen. De camino splits daar in een gemakkelijk stuk en in een moeilijk stuk. Langs het moeilijk stuk ligt echter een klein kerkje dat altijd open is. Zo stond er althans. Om het te bereiken moest je echter 250 m wel heel steil naar omhoog, doch ik dacht, ik heb nog geen kerk gezien, en ik had tijd. Het was toen half drie.
Groot was mijn teleurstelling toen ik uitgeput boven kwam en moest vaststellen dat de kerk dicht was. Allicht heb ik me hier geforceerd, want over de laatste 4 km deed ik dus een uur, terwijl mijn gemiddelde tot nu toe lag op 5 km per uur.
Het valt me op hoe weinig ik momenteel bezig ben met mijn kinderen. De fysiek,is niet goed, en dan heb je al je energie blijkbaar nodig om daar op te focussen. Ik vroeg me wel af wat ik zal achterlaten in de zee in Finistere. Ik heb beslist dat het mijn pelgrimboek wordt met een tekst aan mijn kinderen.
Mijn leven zal nooit meer zijn zoals voorheen. Het gemis zal eeuwig blijven duren. De pijn zal steeds weer opsteken. Ik kan er niets aan veranderen. Ik merk wel dat ik er steeds beter kan mee leven. De downs niet meegerekend uiteraard, en die zal ik blijven koesteren. Wat ik mijn kinderen zal meegeven in mijn pelgrimboek zal tussen hen en ik zijn. Misschien spoelt het ooit aan in Koksijde!!!!
Bij deze gedachten dwaalde ik af naar alle ouders die hun kinderen verloren, in het bijzonder de ouders van de kinderen die het leven lieten in het busongeval. Ze krijgen nog allemaal harde klappen. Allicht als de communnie tijd aangebroken is.....
Ouders die hun kinderen verliezen hebben geen naam. Vrienden die een vriend verliezen ook niet. Broers en/ zusters die een broer of zus verliezen evenmin. Kinderen die hun ouders verliezen noemen ze wezen. Een echtgenote die haar man verliest noemen ze weduwe. Omgekeerd weduwnaar...
Inmiddels heeft Vake mij geïnformeerd over de Ronde. Tom heeft gewonnen. Toch vreemd. Hij lijkt de goeie benen terug te hebben. Of zijn het de goede pillen? Is zijn sponsor niet de man die vorige jaar de sponsor was van Gilbert? En wie won vorig jaar alle koersen? Vreemd, toch?
Nu goed rusten en recupereren. Tijdens de wandeling daarstraks heb ik niet moeten hoesten, alleen veel snot. Tijdens het schrijven van deze blog doe ik niet anders dan hoesten. Raar.
Ben benieuwd hoe ver ik morgen geraak.
Nog allemaal een fijne zondag en drink maar een goeie op de overwinning van Boonen. Als hij volgend jaar opnieuw wint is hij alleen recordhouder. Laat hem dat maar weten, dan heeft hij al een doel voor volgend jaar. Als hij dit jaar ook nog Roubaix wint en volgend jaar ook, is hij ook met deze klassieker alleen recordhouder. Moest ik Tom Boonen zijn, ik zou het wel weten....
Dag 6, 04/04 2012, van Los Arcos naar Logrono, 28 km.
Rose Marie,
De camino is voor mij de weg die een mens gaat in zijn leven.
Een weg, deels gewild, als gevolg van de keuzes die je maakt, deels ongewild , door plotse, al dan niet droevige gebeurtenissen.
Dan kan je camino een vluchtweg worden, een weg op zoek naar het waarom, een weg die je help bij het zoeken, een weg om te vergeten, een weg naar iets nieuws.
Een weg die je helpt bij het plaatsen, een weg om te verdragen, een weg naar het ontastbare, een weg naar jezelf en hoe nu verder. Een weg om te bidden en dichter bij God en de ware liefde te komen, deze die nooit sterft. Een weg naar het licht. Een zoektocht naar hen die er niet meer zijn.
Annelies en Brecht en Tristan zijn ook op weggegaan voor hun Camino. misschien wil ik ze wel inhalen!
Al deze gedachten zijn bij me opgekomen de afgelopen camino's. Benieuwd wat er nog bij komt.
Wat er bij mij zeker ook speelt is het fysieke, grenzen aftasten, pijn letterlijk verbijten, met beperkte middelen het lichaam soigneren. Het heerlijke gevoel van fysiek leeg te zijn, in tegenstelling tot het in echte leven , waar ik vooral mentale leegheid voel bij momenten. Ik voel dat mijn fysieke training mij helpt om die mentale dieptes beter op te vangen. De kracht is , om dit gevoel mee te nemen naar huis, en het ook daar toe te passen. Waarom niet thuis iedere dag een half uur stappen, om te beginnen.
Hier besef ik ook dat iedereen zijn reden heeft. Doch ook in de real world is dit zo. Alleen sta ik daar niet altijd bij stil.
Dus, jij hebt er goed aan gedaan deze camino met je mama te wandelen. Nu nog samen met je ventje, zonder rolstoel dan....
Stop dus maar met piekeren, onbewust ben je sinds lang samen met Godrick jullie camino aan het wandelen. Veel respect!
En ik wil afsluiten met een citaat van de Benedictijner monnik Anselm Grun:
" Pelgrimeren betekent de weg van ons verlangen gaan. dat verlangen voert ons echter verder dan deze wereld. Het leert ons dat er iets in ons leeft dat deze wereld overstijgt".
Beantwoorden aan dat verlangen is wezenlijk anders dan op vakantie gaan: je kiest ervoor om al dat vertrouwde te ruilen voor het onbekende. Het kan dat de bestemming van je reisdoel een speciale betekenis voor je heeft. Maar de weg zelf kan ook je reisdoel zijn. Je maakt je los van alles waar je je dagelijks aan bindt, alles wat je onderweg tegenkomt vormt je bagage.
Een pelgrimage kun je zien als symbool voor de reis die het hele leven is. Het hoeft daarom niet naar Compostela te zijn. Ook in de Simili wijk, aan de oude tennis, staat een leuke kapel! Of naar de Pier, in de zee. Je zult merken dat je onderweg allerlei lessen aangereikt krijgt, in compacte vorm misschien, en tijdens deze wandeling komen herinneringen voorbij. Dit alles kan je leven verdiepen. Zo heb ik ook intens genoten van mijn voorbereidingen aan zee. Vraag maar aan Heidi, ze vond me de laatste vier weken al veel meer in vorm, mentaal dan. Ik heb vier weken getraind iedere zaterdag en zondag, een 20 tal km per dag, en het effect was reeds zichtbaar, volgens haar, doch ook volgens mezelf en zelfs volgens mijn chef!
Volgens mij is dit de eerste keer dat ik op mijn blog zo uitgebreid persoonlijk ben naar iemand. Dit om goed te maken dat ik inderdaad mijn schoonzussen ook niet zou kunnen missen!
En voor een nieuwe reactie komt: mijn broers en schoonbroers ook niet. En de neven en de nichten, kortom de ganse familie: allen hebben een speciaal plaatsje in mijn hart. Het zijn ook allemaal speciale mensen met elk hun specifiek talent. Ik vergeet nooit de steun en troost die ik mocht ontvangen. En het geduld en begrip dat ik nu nog altijd krijg. En dit geldt ook voor Heidi 's familie. Ze mogen zeggen van schoonvaders en schoonmoeders wat ze willen: Ludo en Vera zijn in positieve zin toch wel een geval apart. Zie maar hoe goed ze hun oudste opvangen zodat ze ondanks haar operatie toch veel BH's en badpakken kan verkopen. ' t zal nodig zijn, want ik laat ze hier goed waaien, de euro's.....ben wel levende reclame voor Hanro, doch dat ziet geen mens, zolang ik niet in de echte refugio 's slaap!
Speciaal voor de mannelijk lezers van deze blog het volgende: denk aan Moederdag, rij naar Koksijde, Zeelaan 231, en koop iets bij Lingerie Caline.
O ja, ik heb nog gewandeld ook vandaag, van Los Arcos naar Logrono, volgens de boekskes 28 km. Ik heb echter een drietal km meer gestapt schat ik. Ik heb namelijk de camino door de stad gevolgd, zodat ik dat morgenvroeg niet moet doen. Bij het binnenkomen van de stad waren 2 herbergen. Ik dacht dat ik er bij het doorkruisen van de stad nog zou passeren, doch geen succes. Gelukkig, bij het verlaten van de stad, aan Parc Saint Miguel, tref ik een NH hotel en voor 45 kunnen ze me een kamer aanbieden. Naast het hotel is een bar restaurant, en aan de buitenkant hangt reclame van Leffe. Dus jullie weten al direct waar ik straks zal eten.
Voor de wijnliefhebbers: ik wandelde vandaag dus van de Navarra wijnstreek naar de Rioja wijnstreek. Ik ben vertrokken om 8u45, na eerst een stevig ontbijt in de bar naast het hotel waar ik zalig heb geslapen.
Ik zie dreigende regen wolken, en alle pelgrimmers die vertrekken vanuit deze bar maken zich op om zich te beschermen tegen de regen.
Ik denk bij mezelf " ik doe eens iets anders". Het regent nog niet, dus geloof in het positieve. Ik vertrek dus zonder regenjas en zonder de regen beschermhoes van mijn rugzak. " ik zal de problemen wel oplossen als ze zich aanbieden". En kijk, na een spannend eerste uur verandert het donkergrijs in lichtgrijs, zelfs wit met stukjes hemelsblauw er tussen. Ik lijk gelijk te krijgen, en inderdaad tegen de middag schijnt de zon, echter zeer voorzichtig, en steeds vechtend om door de massa wolken te geraken.
Deze ochtend was de wandeling mooi en rustig , langs stille paden, de typische camino wegen. Echte zware cols zaten er niet bij. Wel hellingen, kort, die je het best kunt vergelijken met een trap van een 250 meter. Kort en steil dus. Je bent direct de asem afgesneden en je voelt het serieus trekken in de kuitspieren. Ik hou liever van de langere cols. Je kunt er een goed tempo op aanhouden. Op die korte klimmetjes kun je niet anders dan traag stappen, of je bent buiten adem zonder dat je het weet.
Tijdens deze passage op de camino ontmoet ik een heel leuk koppel, Andy en Janet. Bij het voorbijsteken lachen ze zo vriendelijk naar mij dat ik niet anders kan dan een praatje te beginnen.
Ze zijn hun camino gestart vrijdag jl, gaan door tot Finistere, en keren dan terug langs de Camino Norte, de route die ik vorig jaar deed. Wat ze daarna zullen doen weten ze nog niet, ze weten wel dat ze 6 maanden zullen stappen!
Van origine zijn ze Afrikanen, blanke wel te verstaan. Ze zijn geboren in Botswana ( dat heette vroeger anders, doch ik ben de naam vergeten), waar Janet studeert als verpleegster ( Yes!) en Andy officier wordt in het leger. Ze krijgen drie kinderen.
Begin jaren negentig vluchten ze naar Zuid Africa omdat ze zich niet meer veilig voelen na de machtsgreep van ....Janet kan aan het werk als verpleegster ( die hebben ze overal nodig, toch?) en aanvankelijk wordt Andy ook in het Zuid Afrikaans leger officier.
Na een tijdje start hij zijn eigen zaak, Spirit of Adventure. Een soort " Adventure Parc zoals in Durbuy", echter speciaal voor leiders en coachen om hen te begeleiden het nog beter te doen.
Ik vraag Andy naar het geheim van goed leiderschap. " je moet goed kunnen luisteren" zegt hij.
Ik vraag hem of iedereen een leider kan worden. " Als mensen er mee in zitten, wat jij van hen denkt, en als ze jou iets gunnen, dan kun je ze leiden.
Ik zeg altijd dat leiderschap visie en strategie ontwikkelen is en ervoor zorgen dat je dan een groep mee krijgt in die richting. Coachen is het beste uit mensen halen, vanuit hun uniek mens zijn, in de lijn van de gekozen richting. Managen is het beste uit de processen halen, om tot de richting of doelen te komen. Andy was daarin veel radicaler. " Een coach en goede leider maakt van de mens een beter mens. Een manager maakt van de mens een machine!"
Als dat geen doordenker is....
Echter, ook in Zuid Afrika voelden ze zich bedreigd door de toenemende criminaliteit. Andy verkocht zijn zaak, en ze verhuisden naar Nieuw Zeeland.
Daar wonen ze nu, doch ze zijn er eventjes uit voor 6 maanden. Janet werkt als thuisverpleegster ginder, Àndy heeft een paar coaching opdrachten gedaan. Als ze terug zijn denkt hij na om weer actief in de business te stappen.
Hun drie kinderen doen het goed: de oudste zoon is toezichter in een Safari Park in Zuid Afrika, de tweede zoon is ingenieur in Nieuw Zeeland en hun dochter woont en werkt ook in Nieuw Zeeland.
Zo zie je maar hoe belangrijk de behoefte Pyramide van Masslov voor een mens kan zijn. Je veilig voelen, beschermd is een primaire behoefte. Deze mensen hadden er veel voor over om dit te bereiken.
Daarom is het zo belangrijk om de werken aan " nestwarmte" in België. Een oorlog zit er voorlopig niet direct aan te komen, dus die veiligheid is oké. De warmte en de geborgenheid thuis creëren kan wel een heel belangrijke bijdrage leveren aan onze primaire behoeften.
In Torres del Rio , na 8 km, nemen we afscheid. Zij hadden daar afgesproken met andere mensen die ze eerder ontmoetten.
Hopelijk zie ik ze terug, dan kan ik eens polsen hoe hij kijkt naar mijn BBB idee.
Iets voor twaalf bereik in Viana, na 18 km, en bij een klein markje aan een fontein, net buiten de dorpskern, neem ik mijn eerste rustpauze. Ik eet mijn 2 bocadillo's smakelijk op, vul mijn watervoorraad bij. Achter het hoekje is een apotheek en ik vul mijn windel voorraad bij (voorkomen van blaren) en ik koop muntjes tegen de hoest. Viks kennen ze hier niet Kaatje. Misschien zal die Blonde Leffe straks ook wel helpen tegen de hoest...
In het dorp koop ik nog wat mondvoorraad voor de komende dagen, want vanaf morgen ligt hier alles plat! De Spanjaarden hebben vrij van witte donderdag tot paasmaandag.
Ik koop onder andere 2 appels, grote rood gekleurde, ze blinken als een spiegel. En zo sappig. Nog nooit zo een heerlijke appel gegeten.
Na eerst nog een stempel af te halen in het bureau de Turismo, begin ik aan de laatste 10 km tegen kwart voor een. Deze lopen vooral paralel aan een drukke gewestweg, weliswaar altijd in de buurt van een wijngaard, doch zeer druk en dus verre van rustig en stil. Ze hebben op een gegeven moment zelfs een voetgangersbrug gebouwd zodat de pelgrimmers de baan veilig zouden kunnen dwarsen.
Tegen kwart voor drie kom ik aan bij een kerk in Logrono. Eindelijk een kerk die open is. Tot nu toe waren alle kerken die we vandaag passeerden, dicht. Dus ik naar binnen, kaarsen branden voor mijn familie, en voor mijn kinderen en Tristan, en voor moeder en vader, een bedankgebedje voor de alweer goed verlopen dag, en dan weer weg. In de kerk zijn er een paar mannen in de weer met een praalwagen voor de stoet van morgen.
Hoe het komt dat ik buiten de stad logeer, konden jullie aan het begin lezen.
Dag 4, 02/04/2012, van Burlada naar Puenta la Reina, 27 km.
Gisteravond voelde ik me echt beroerd. Ik was er slecht aan toe. Geforceerd? Een zonneslag? Oververmoeid? Wie zal het zeggen. Daarbij nog een kwalijke hoest, en een hartslag die niet onder 80 zakte. Vreemd gevoel.
Dus neem ik me voor om het vanaf nu rustiger aan te doen. Ik zie wel waar ik uitkom.
Het was een ganse karwei om te kunnen dineren. Het restaurant in het hotel moest dringend ontsmet worden, omdat er kleine beestjes gesignaleerd werden. Dus heb ik iets kunnen eten in een bar een beetje verder.
Ongelooflijk hoe de mensen hier op café samenkomen om naar het voetbal te kijken. Ook in de bar waar ik kon eten was een 50 mensen samen gekomen om vanop 3 grote TV schermen de match Celti de Vigo- Villareal te volgen. Voetbal brengt hier mensen echt samen, en dus niet in het stadium.
Door mijn hoest niet goed geslapen. Om middernacht nog wakker, om 3 uur terug wakker en om 6 uur nog eens. Telkens na een vervelende hoestaanval. Na een goed ontbijt vertrokken om 9 u.
Een half uur later bereik ik Pamplona. Ik heb direct spijt dat ik gisteren hier niet ben geraakt, want dit stadje is de moeite om te bezoeken. Je komt binnen na een ferme klim in een omwalde binnenstad, oud gedeelte. Het valt direct op hoe proper het hier is. De straten zijn nog nat van de schrobbeurt die ze net kregen.
Het eerste wat ik doe is de kathedraal bezoeken. Catedral de Santa Maria la Real. Ik moet stil zijn want er is een mis bezig. Daardoor kan ik niet goed rondkijken. Ik kan mijn dagelijkse portie kaarsjes branden, een moment van stilte houden en vertrekken. De bezoekers kunnen immers pas binnen om 10u30.
Dus besluit ik het bureau de Turismo te zoeken om zo te leren wat ik absoluut kan bekijken. Doch ook dit is nog toe. Ik volg dan maar de camino pijlen en ieder gebouw of monument de moeite waard leg ik vast, zonder goed te weten wat ik fotografeer...Pamplona oogt rijk en chique en vooral zeer rein. En hoe verder ik stap, hoe moderner de gebouwen worden. Chapeau ook hoe ze aan de pelgrimmers denken: je wordt werkelijk overstelpt met schelpen en pijlen om de camino door de stad te kunnen volgen. Wie zich hier zou vergissen heeft duidelijk een probleem aan de ogen....
Na een uur ben ik de stad uit en begint de klim naar Alto Del Perdon, 770 m hoog, een stuk van 13 km. Na ongeveer 10 km net voor Zariquiegui staat een kruisbeeld met een Belgische naam, Frans Kox. deze landgenoot heeft hier zijn camino definitief beëindigd . Er staan nog 2 mensen bij dit aandenken, een echtpaar uit Oedelem. Zij startten vandaag en willen stappen tot Burgos, ongeveer in 10 dagen. Zij boekten hun reis via " anders reizen" en hun hotel is op voorhand geboekt.
Zij slapen net als ik in Puenta la Reina, doch ik lig in herberg Jakue, zij in een hotel. ben benieuwd of ik ze deze avond nog zie.
Onderweg gebabbeld met een oud meneerke ( zo zou Heidi hem noemen) uit Londen. Ik was hem al een paar keer voorbij gewandeld, doch met zijn kleine pasjes valt hij echt op. Hij was vanmorgen om 6 uur vertrokken in Larrasoana en zal dus 40 km gedaan hebben. Hij slaapt ook in deze herberg, en was dolblij toen hij eindelijk op bed kon liggen. Hoed af voor deze prestatie van een man van ik schat 70 jaar.
Ik ben dus vandaag, doch vooral gisteren geconfronteerd met mijn lichamelijke grenzen. Zoals ik me nu voel moet ik er niet aan denken om meer dan 30 km te doen per dag. Vanavond was het ook weer hoog tijd om te stoppen. Mijn benen voelen zeer moe aan, doch eigenlijk lijkt mijn ganse fysieke vorm weg. Het wordt hoog tijd voor een volledige scan als ik terug ben.
Toen ik schoonbroer Jozef onlangs vertelde dat ik de laatste 6 maanden de enige verkoudheid na de andere heb, vroeg hij zich af of ik me tijdens mijn vorige camino niet geforceerd had. Deze gedachte spookte vandaag de ganse tijd door mijn hoofd. Het zou wel eens kunnen.
De vrouw van Jozef is Ingrid, en deze is vandaag jarig. gelukkige verjaardag Ingrid.
Ook collega Ophelie van Makkie mag vandaag juichen. Ook proficiat.
Dag 5, 03/04/2012, van Puenta la Reina naar Los Arcos, 44 km.
Beste bloglezers,
Zeer bedankt voor jullie leuke reacties. Ze voelen warm aan en ik neem me voor naar de wijze raad te luisteren.
Trouwe fans van het eerste uur, ook nieuwe lezers. Van harte welkom.
Frederik, ik heb hier al heel veel groen gezien. En bergen. Dus dat komt wel goed. Alhoewel, in de Baskische vlag zit rood en oranje, en de voorbije drie dagen kleurde de lucht hemelsblauw. Vandaag was hij grijs. Niet direct mijn kleur. Doch, als je er met wit of zwart niet komt dan is grijs altijd een goed compromis. Wel het liefste lichtgrijs, daar zie je het vuil niet zo snel op......
Thijs, ik weet niet wat je bedoelt met " alweer enerverende zaken". Ik weet wel dat ik deze tocht niet heb voorbereid, en dat ik kort voor mijn vertrek aangestoken werd door een verkoudheid. Dus de omstandigheden om te vertrekken waren verre van optimaal. Je kunt er dan voor kiezen om dingen uit te stellen, tot de situatie wel weer beter wordt. Doch ik heb gekozen voor het goede gevoel dat mijn vorige tochten mij hebben bijgebracht en ben dus toch vertrokken.
Les voor mij is wel dat ik met die mindere omstandigheden rekening moet houden en mijn ambities, doelen en de termijn waarin ik deze wil bereiken aanpas. Lijkt dit niet heel veel op wat we dagelijks met Assist en Makkie meemaken? Ik werk er aan dat deze eerste ervaringen op mijn tocht positief bijdragen aan de werksituatie!
Heb gisteren de tekst in mijn pelgrimsboek geschreven voor mijn kinderen. De eerste tranen zijn gevloeid.
De organisatie van de maaltijd gisteren deed mij een beetje denken aan mijn tijd in het internaat bij Don Bosco. De mensen die in groep kwamen mochten eerst het restaurant binnen, de eenlingen werden daarna op overblijvende plaatsen aangeschoven. Zo mocht ik 2 Franse dames gezelschap houden, Ingrid en Cecile, een tweeling. De ene werkt aan een post doctoraat statistiek in Genève, de andere is spoedarts in een ziekenhuis in Straatsburg. Het is de vierde keer dat zij samen lopen, ze zijn gestart ergens in Frankrijk, en gaan door tot Santiago, zij het verspreid over enkele jaren. Ze waren vandaag gestart in Pamplona en wandelen nog tot 15 april. Ze zijn de tweede oudste uit een gezin met 10.
Het koppel uit Oedelem heb ik niet meer terug gezien.
Bij het lezen van mijn pelgrimboek viel ik op een wijsheid van Paolo Coelho die ik wel met jullie wil delen: " lessen komen niet eerder dan dat je er klaar voor bent, en als je op de tekenen let, zul je alles leren wat nodig is voor de volgende stap."
Ik zal vandaag nog niet klaar zijn geweest voor jullie lieve lessen. De meesten van jullie maanden mij aan om het rustig aan te doen, goed te luisteren naar mijn lichaam en heelhuids aan te komen.
Wel ik kan jullie ontgoochelen, want ik heb vandaag 44 km gestapt. "Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten" zegt een gekend Vlaams gezegde. Gelukkig heb ik geen blaren op de voeten anders had ik vandaag echt een probleem.
Ik was van plan deze morgen om te stappen tot Lizarra, 22 km ver. Om 8u30 vertrokken bereikte ik mijn bestemming om 13u30. Te vroeg om te stoppen...
Tijdens de voormiddag kon ik een woordje Antwerps en Kempisch babbelen. Eerst passeerde ik langs drie Antwerpse vrienden, 2 net in pensioen, de derde in blijde verwachting. Ze waren vrienden geworden in de loop club van Wommelgem. Na verschillende marathon avonturen, oa in Egypte, willen ze nu de camino Frances afwandelen. Ze zijn vrijdag gestart en de derde mei vliegen ze terug.
Mijn middag pauze nam ik rond half twaalf u in de Alberque van Lorca, na 14 km. Daar botste ik op 3 mensen uit de Kempen, een man en twee vrouwen, ook jong gepensioneerd. Ze kwamen uit Hoogstraten en Vorselaar, doch de ene dame was afkomstig van Zeebrugge. Toen ze opmerkten hoe goed ik tegen de regen beschermd was, vonden ze het tijd om dit ook te doen. Het was een mooi schouwspel om te zien hoe de regencape over de rugzak en het lichaam moest. De man was daarbij zeer behulpzaam. " t' is iet met 2 vrouwen op stap" grapte hij me toe. " Gé doet da goe" reageerde ik. Ik legde hem uit dat ik 6 zussen had en dat ik dus snapte hoe hij zich nu kon voelen. Ik voegde er wel aan toe dat ik hen nooit zou kunnen missen,.... En zij mij ook niet......toch?
Ze vroegen mij waar ik zou stoppen, en gezien het nog vroege uur vertelde ik hen dat ik zou slapen in Villamayor de Monjardin, na 32 km, dus nu nog 18. Zij wilden dit ook proberen.
We vervolgden apart onze weg en rond half twee bereik ik Lizarra. Ik breng een bezoekje aan het bureau de Turismo en ze vertellen me dat ik nog 8 km voor de boeg heb. Ondertussen blijft de tegen uit de hemel hutsen.
Op weg naar Villamayor wordt ik voorbij gestoken door een Franse jongen die nu woont en werkt in Madrid. Hij loopt op de camino, als training voor de marathon van Madrid op 22 april. Aan de wijnfontein in Irache nemen we afscheid. Je kunt hier ter plekke flessen vullen met wijn. Ik zit immers temidden de wijnstreek Navarra. Lekkere wijn, ik heb er gisteren van geproefd. Hier laat ik het proeven aan de anderen. Ik begin het koud te krijgen en wil zo snel mogelijk binnen zijn.
Iets verder loopt het fout. De camino splits in 2, zonder uitleg, en ik besluit rechtdoor te stappen.
Om in Villamayor te geraken moest ik dus naar rechts. Dit hoorde ik achteraf.
Ik ben me echter van geen kwaad bewust, want omstreeks 16 u, dus volgens planning, kom ik aan in een stadje. In het enige café ter plekke vraag ik naar de herberg. Groot is mijn verbijstering als ze me vertellen dat er geen herberg is en dat ik niet in Villamayor ben , doch wel in Lurquin.
Ik kan twee dingen doen: 5 km terug of 12 km door tot in Los Arcos, de dichtste plaats met overnachting.
Aangezien ik niet graag op mijn stappen terug keer, kijk ik liever voorruit, en beslis om er dus een marathon etappe van te maken. Inmiddels is het gestopt met regenen, ik ververs mijn kledij, en goed warm ingeduffeld begin ik aan de laatste 2 uur. Ik beeld me in dat dit de afstand is van ons huis in Koksijde naar de vismijn in Nieuwpoort, en hoe vaak heb ik deze afstand reeds gewandeld.
Vol goede moed begin ik eraan. Ik moet zeggen dat ik beloond wordt met een prachtig decor. Deze laatste 12 km lopen pal door de wijngaarden van de Navarra. Het is er doodstil, ik zie geen mens, de rust komt je zo tegemoet. De wind begint fel aan te wakkeren en ik zet mijn muts op.
Ook het eerste deel van mijn verkeerde keuze was een topper. Een wandeling van 6 km door een bos, wel altijd omhoog en met smalle paden die steeds moeilijker te belopen zijn door de regen en de slijk vorming.
Ik troost me met deze gedachte dat ik moe , doch voldaan zal zijn dat ik dit prachtig stukje Spanje kon ontdekken en doorkruisen. Maak dus van de noodzaak ( of de vergissing) een deugd.
En dan plots in de verte duiken drie pelgrims op. Ongemerkt gaat mijn tempo de hoogte in, want ik heb weer een schietschijf voor mij. Ik wil en zal ze zeker inhalen voor Los Arcos....
Iets later wordt ik weer voorbij gerend door onze loper. Hij was wel op Villamayor geraakt, doch alle bedden waren bezet. Deze gedachte brengt me troost, en de pijn om mijn vergissing ebt weg als sneeuw voor de zon.
Uiteindelijk bereik ik om 18 u Los Arcos. Ik weet dat het Vlaams Genootschap van Compostela hier een Alberque uitbaat. Ik zoek, doch vind niet. Allicht te vermoeid en snel duikt ook een bord op van een hotel! Ik heb dit wel verdiend na deze fysiek zeer belastende wandeling. Ik slaap in hotel Monaco, www.hotelmonaco.es., of zo iets....
Een warme douche doet drie keer zoveel deugd na zo' n lange tocht, waarvan 7 uur in de regen. Ik heb hier ook goed gegeten: spaghetti als voorgerecht, kalfsvlees met frieten als hoofdgerecht ( ze noemen dit hier solo mio, ik dacht dat ik zeetong zou krijgen....) een een heerlijk stuk taart met slagroom als dessert. Ik kan er dus weer tegen voor morgen.
Mijn vrienden uit de Kempen zijn hier ook om te eten, zij namen de taxi naar hier en konden nog net de drie laatste bedden inpalmen in de Vlaamse herberg.
Ik beloof morgen wel te luisteren naar jullie wijze raad, het rustig aan te doen! De volgende halte wordt Logrono, 28 km.
Dag 7, 05/04/2012, van Logroño naar Nájera, 31 km.
Vandaag is het Witte Donderdag. Alhoewel hij helemaal niet wit was vandaag. grijs en miezerig, de ganse dag in de regen gestapt.
Witte donderdag doet mij denken aan drie dingen.
Ten eerste aan mijn papa. Hij was de stichter en bezieler van " De Wittedonderdagprijs" de wielerhoogdag van het jaar in mijn geboortedorp Bellegem. Witte donderdag was dus één van die dagen die voor ons vader zeer belangrijk was. Net zoals één en elf november.
Het was ook de dag dat er in Bellegem het meeste gedronken werd, denk ik toch. Met 2 brouwerijen in het dorp, Bockor en Facon, werd sowieso al menig pintje verzet, doch op witte donderdag, door de toeloop van al die supporters van al die beroepsrenners, scheelde het verschillende vaten.
Vake, dat jij die koers nooit gewonnen hebt....Mijn vader zou fier geweest zijn, dat ik aanpap met de dochter van een ex winnaar van zijn koers. Hij is nu ook zeer fier hé. Hij ziet welke goede madam dat is voor zijn zoon.
De koers bestaat nu niet meer. Ze is opgegaan in " De Driedaagse van West-Vlaanderen". Gebrek aan financiële middelen. Er is nu wel nog een koers voor beloften die dag.
Ten tweede aan de start van de Paasfoor in Kortrijk, de grootste buiten kermis van Vlaanderen ( en dat zeg ik alleen maar om de lezers van Antwerpen op stang te jagen....). Voor vele jeugd de veertiendaagse van het jaar in Kortrijk.
Ten derde aan biechten, à la kruistocht van Jezus. Tijd ook om vergeving te vragen voor onze zonden.
Bij deze vraag ik al de bloglezers om mij mijn zonden te vergeven die ik jullie in de loop van het jaar heb aangedaan.
Voor mezelf vind ik het zonde dat al het goede van mijn camino's, en mijn wijze lessen, niet altijd door mezelf in de praktijk werden toegepast. Dit wordt echt mijn goed voornemen als ik terug ben.
Vandaag heb ik eigenlijk een record gebroken. Ik heb immers al mijn zesde stap dag achter de rug. Bij de start van mijn vorige Camino's is het mij niet eerder gelukt. Op de eerste camino hebben ze mij de vijfde dag afgevoerd met blaren op de hielen, en werd ik dag zes aan de kant gezet. Vorig jaar nam ik op dag 5 de bus om enkele km's te overbruggen.
Ik zit dus nu na 6 effectieve wandel dagen aan 197 echt gewandelde km's, of gemiddeld net geen 33 km per dag. Daar mogen jullie allemaal één ( of meer) op drinken. Laat het jullie smaken.
Vandaag loop ik in ieder geval op bruine Leffe. Gisteren avond lekkere kip gegeten, en 2 heerlijk Belgische bieren. Alhoewel ik normaal in BE geen donker bier drink, hebben ze hier wel gesmaakt. Dus Rik, je hebt me betrapt. De vorige jaren liep ik op Champagne, nu op bier. Dit is niet echt doping, toch?
Hopelijk moet je dat wafelijzer niet zelf bedienen....
Voor de lezers, Rik en Christel zijn de sympathieke uitbaters van de super gezellige kleerwinkel voor de kleintjes, Filou and Friends. Rik is de Filou....dus als je ne keer iets zoekt voor uwe kleinen, hop naar Nieuwpoort, in de Albertlaan.
Nu we bezig zijn, laat ons maar een beetje reclame maken, dan zijn mijn zonden rapper vergeten.
Voor een biologische selder, tomaat of broccoli, moet je in de lochting zijn van nonkel Luci. Verse aardbei of prei, vind je in Nonkel Jozef zijn wei. En van de gourgetten van nonkel Frans, krijgt je huid weer die mooie glans.
Geen blaren op de voeten, koop bij Nathalie je schoenen. Jassen voor warm of koud, bij David loopt het nooit fout. Jong en sportief, in de New Jump, bij Joe en Belle, vind je ongetwijfeld je gerief.
Van al dat shoppen krijg je weer dorst. Jean Marc en Sofie verzaken niet.Omèr hoe liever, in de sporthal van Rollegem lessen ze jouw dorst.
Welkom aan de nieuwe bloglezers van Makkie. Vaders kunnen dit cadeau ook overwegen " gun jezelf en je vrouw meer vrije tijd, koop hulp in het huishouden met dienstencheques". Chose the easy way, THE MAKKIE WAY!
dit geldt uiteraard ook voor Assist At Home, voor de gezinnen uit de rest van Vlaanderen.
Of gun jezelf een tweede verblijf aan zee, om er jouw camino te wandelen langs het strand. Immo - Group S heeft ruime keuze, voor alleen of met twee.
Zalig genieten op je terrasje van je appartement, een Bordeaux in de hand, gekocht bij Philippe Flamand.
Krijg je daarna last van diarree, surf dan eens naar comcasa.be!
Wij brengen alles discreet bij jullie thuis, zowel naar Poperinge of Reet, we redden het wel, want we rijden op diesel van de Shell.
Genoeg gezeverd, nu weer naar de orde van de dag...
De wandeling begon dus in de regen om 9 u, en direct door een prachtig park " Parque de la Grajera". Een soort Gavers, doch enkel km groter, met 2 vijvers, eigenlijk kleine meren, omgeven door de heuvels en wijngaarden van de Rioja. Ondanks de regen slaan veel lokale mannen hier een lijntje uit ( ze vissen). En het is duidelijk dat dit ook het favoriete jogging - en fietsparcours is van de lokale amateur sporter.
Na tien km vals plat arriveer ik in Navarette. Ik neem er een foto van de restanten van een oud hospitaal voor pelgrims. Net naast een wijnhuis " Don Jacoba". Het laat zich al raden met wat de verpleegsters de zieke pelgrims weer op de been hielpen!
Ondanks het vroege uur, elf uur, besluit ik toch om te stoppen en iets te eten. Ook breng ik een bezoek aan de plaatselijke kerk, waar ik mijn dagelijks godsdienstig ritueel volbreng.
Tegen kwart voor twaalf ben ik weer op stap, richting Ventosa, dat ik om half één bereik. Omdat de regen steeds feller wordt, besluit ik om hier niet halt te houden en om in 1 trek door te stappen naar Nájera , nog 11 km.
Iets voorbij Ventosa bereik ik Alto de San Antōn, met 715 m het hoogste punt van de dag. Ik ben gestart op 385 m in Logroño, en eigenlijk heb ik nooit echt gevoeld dat het omhoog ging. Het was dus een lang stuk vals plat van 22 km.
Tegen half drie bereik ik Nájera. Het laatste stuk liep vooral evenwijdig met de snelweg, en was dus minder spectaculair. Wel altijd naast een wijngaard. Je zou al zat worden van ernaar te kijken. Vanavond toch eens proeven.
Ik had mij voorgenomen om in een herberg te slapen. En ik heb dit voornemen ook willen uitvoeren. Ik ben bij 2 herbergen binnen gestapt, en allebei zaten ze vol. Op dit vroege uur. Ongelooflijk.
Wat blijkt: veel Spanjaarden stappen tijdens deze Paasdagen op de camino en reserveren hun plaatsen op voorhand in de herberg. Het was mij al opgevallen dat ik vandaag wel heel veel Spaans had gehoord, en aan de kleur van de regencape 's had ik al uitgemaakt dat ganse gezinnen op stap waren. Als bezinning. Of als boete doening.
Ik besluit dan maar om geen derde herberg te zoeken,en mij op te offeren, zodat pelgrims die het iets minder breed hebben de eventuele refugio bedden die hier nog zouden zijn, kunnen innemen.
Ik lig dus weer in een hotel, Hotel Duques De Nájera, www.hotelduquesdenajera.com.
Bedankt Godrick voor je prachtig gedicht. Het raakt me diep.
Het zal telepathie zijn, ik heb me voorgenomen om vanaf nu iedere dag af te sluiten met een tekst uit mijn pelgrim boek. Zodat jullie toch een beetje kunnen volgen wat er allemaal in staat.
Vandaag is het een zelf gemaakt gedicht, waarbij veel van de gevoelens die ook Godrick beschrijft te herkennen zijn.
Dag 8, 06/04/2012 van Nájera naar Castildelgado, 33,5 km.
Ik heb in Nájera mijn beste nachtrust gehad tijdens deze camino.
Alhoewel er veel lawaai was in dit stadje, door de festiviteiten van witte donderdag , heb ik toch goed kunnen slapen.
Het kan natuurlijk te maken hebben met de Rioja wijn die ik proefde. Als je het mij vraagt vond ik de Navarra lekkerder, doch je weet wat ze zeggen over kleuren, geuren en smaken. Bij de menu del dia, die overigens zeer lekker was, zit een fles standaard in de prijs, net als een fles water. De wijn heb ik halfvol achtergelaten, mijn water heb ik leeggedronken. Als dat niet voorbeeldig is.
Ook het ontbijtbuffet was veruit het beste wat ik in drie camino's heb gekregen. Alles aanwezig, van de kiwi, over de verschillende soorten brood, gecombineerd mat alle soorten beleg, tot de yoghurt. Een hotel " familie weekend" waardig!
Mochten jullie ooit overwegen om in Nájera te overnachten, hotel Duques de Nájera is een aanrader. En reuze betaalbaar.
Rond kwart voor negen ben ik vertrokken, zonder echt een eindbestemming te bepalen. Ik zou wel zien hoe ver ik kom.
Ik wandel in het blijvend mooie glooiend landschap van de Rioja, door de wijngaarden. Het gaat licht bergop.
Na 6 km , in Azofra, neem ik mijn eerste pauze. De benen voelen goed, doch ik maan mezelf aan om het rustiger aan te doen. Ik neem een koffie en koeken met honing. Zo heb ik toch een beetje de raad opgevolgd van Kaatje.
Bij het verlaten van de bar begint het te regenen. Dus alle beschermingsmaatregelen nemen en verder op weg. De weg loopt verder door de wijngaarden, vals plat, heel ver van de bewoonde wereld. Je ziet ver voor je uit, en ik merk dat er veel beweging is op de camino. De meeste mensen lopen wel in groep, en spreken Spaans. Het lijkt alsof alle buitenlanders een rustdag hebben ingelast.
Na twee uur stappen in de regen kom ik bij de Rioja Alta Golf Club. Volgens mijn boekje heb ik nu 16 km gestapt.
Op deze heuvel hebben ze een gans nieuw dorp gebouwd, allemaal nieuwe appartementen, met vele ontspanningsvoorzieningen, helemaal in functie van de golf. Er is veel volk op de courts en het valt op dat heel wat kinderen les krijgen.
Aan het open zwembad neem ik opnieuw een pauze en eet een banaan en enkele koeken op die ik vanmorgen mee nam uit het hotel. Inmiddels is het gestopt met regenen, alle hoezen en jassen weer uit, en om 12 u opnieuw op weg.
Nog geen 10 min later begint het weer te regenen en een strakke koude westenwind waait pal in mijn gezicht. Weer stoppen, weer jas aan, weer de hoes over de rugzak, en weer weg. Het is nu echt Flandrien weer.
Tegen half twee, na 21 km, kom ik aan in Santa Domingo de la Calzada. Er zal hier wel van alles te beleven vallen , want het is hier gezellig druk. Aan de plaatselijke herberg staat al een lange file pelgrims, die hopen om hier te kunnen slapen. In mijn boek is deze stad ook een stopplaats.
Bij het cisterciënzer klooster staat een vreemd kunstwerk: een gietijzeren fiets, met alle attributen er aan vast van de Pelgrim. Er staat een Duitse jongen bij en hij vraagt of ik hem wil fotograferen. Hij kruipt op de fiets en ik schiet 2 foto's met zijn toestel. Hij doet hetzelfde met mijn toestel, doch nu ik op de fiets natuurlijk. Spijtig dat ik niet vind hoe ik de foto's van mijn iPhone op de blog kan krijgen, dan zouden jullie zien hoe ik er uitzie.
Nog voor ik verder kan kennismaken is hij weer weg. Ik besluit een bezoek te brengen aan de Kathedraal, doch de inkom van 3 weerhouden mij. Met dit geld steek ik straks wel kaarsen aan in een kerk waar ik gratis binnen mag.
Ik zoek dan maar een bar om iets deftig te eten en mij te verwarmen aan een kop koffie. Die boccadillo's met ei en ham smaken telkens meer en meer. Ik eet er twee en neem nog een derde met salami mee voor straks.
Gezien de regen en de wind en de koude beluit ik om alle attributen die me kunnen verwarmen te gebruiken. Pet af, muts in de plaats, sjaal en handschoenen moeten mij voldoende beschermen tegen de kou voor het vervolg van mijn dag camino.
Rond kwart over twee kom ik aan in Grañon. De kerk is open, dus ik hou mijn belofte van daarstraks. Ik brand voor drie kaarsen, en dat zijn er heel wat aan 20 cent per kaars. Dus lieve bloglezers, er brandt in de kerk in Grañon voor jullie allemaal een kaars. Hopelijk brengt het jullie het nodige licht voor de komende dagen en weken.
Ik doe mijn dagelijks gebed, voel mijn benen, en beslis om nog verder te stappen. Ik heb er nu ongeveer 28 op de teller.
Intussen loop ik eenzaam en alleen op de camino, geen kat te bespeuren, en ook geen andere pelgrim. Iets verder, na een korte helling, schiet in mijn beide kuiten een kramp. Signaal om in het volgend dorp te stoppen.
Na drie km bereik ik Redecilla del Camino, een piepklein dorp, lijkt wel een spookdorp, en aan de kerk is een herberg voor 50 mensen.
Ik vraag om eerst te mogen kijken, en wat ik zie spreekt me niet direct aan. Bovendien is er geen bar of restaurant waar ik vanavond zou kunnen eten.
Ik weer naar buiten en gelukkig passeert op dat moment toch een inwoonster van het dorp. Ik vraag haar welke alternatieve slaapplaatsen er zijn, doch hier zijn er geen." Er is wel een hostal op 2 km" zegt ze.
Ik besluit om op mijn tanden te bijten en doe er nog 2 bij, tot in Castildelgado.
Ik lig hier op mijn bed in een piepklein kamertje in Hostal El Chocolatero. Voor 22 heb ik alle comfort, weliswaar in het klein, doch dit is toch beter dan de herberg die ik daarnet zag. Nadeel is weer het ontbreken van een wasmachine, dus opnieuw hand was gedaan. Er is een restaurant bij, waar ik pas om 21 u terecht kan, en ik kan hier dus morgen ook ontbijten. Prima dus. Ik voel de pijn in de kuiten en heb reeds Flexium gesmeerd. Dus Isabelle, als ik kom voor mijn voeten, kun je dan ook mijn kuiten eens onder handen nemen?
Eens voorbij Santos Domingo de la Calzada heb ik geen wijngaarden meer gezien. De weg liep van dan af ook naast de N 120 naar Burgos. Dus rustig was het ook niet direct.
Wat doet een mens dan zo eenzaam en alleen op de Camino. Nadenken. Over wat? Over van alles.
Zo speel ik met de gedachte om toch de tekst die ik schreef voor Brecht en Annelies op mijn blog te zetten. Hoewel heel persoonlijk, toch overweeg ik om het met jullie te delen. Voor al jullie steun. Wanneer? Blijven lezen, zodat jullie het zeker niet missen.
Ook denk ik aan mijn werk, het is sterker dan mezelf blijkbaar. Vooral om mijn tips dagelijks in de praktijk te brengen.
Ik denk aan mijn familie die door ziekte gekweld worden, aan het leed dat ze de afgelopen maanden hebben gekend. Myriam, Isabelle, Vake en sinds kort Mizef. Het is de verjaardag van nonkel Dirk vandaag. Proficiat Dirk. Ook hij heeft de afgelopen jaren zijn deel gehad. Ik hoop dat allen zullen genezen en gespaard mogen blijven van toekomstig leed.
Is gezondheid nu het allerbelangrijkste in het leven?
Ik denk het wel.
Het is de basis om je dromen te kunnen vervullen.
Doch mensen bewijzen iedere dag weer opnieuw dat als de gezondheid het eventjes laat afweten, je toch met geloof, hoop, liefde en dapperheid nog ver kunt komen. Als je dit dan combineert met het goed onderhouden van familiebanden, vriendschappen en andere sociale netwerken kom je een heel eind.
Negatieve emoties vermijden, je zelfbeheersing kunnen behouden en rechtvaardig zijn vormen de kers op de taart om een vul leven te leiden. Ook met een mindere gezondheid.
Deze waarden dragen allemaal bij om je dromen te realiseren. Dus lieve bloglezers, jullie die overwegen om eens iets te doen, trek je op aan bovenstaande, en dan komen jullie er zeker uit.
Ik heb jullie beloofd om telkens mijn blog af te sluiten met een mooie tekst uit mijn pelgrim boekje.
Bij deze.
" te vaak maak je beslissingen in dit leven, waar je maar gedeeltelijk achter staat. En ook in de beslissingen die hieruit volgen, kun je je maar gedeeltelijk vinden.Hieruit volgen dan weer andere beslissingen waarin je jezelf niet meer vindt. Totdat je op een dag wakker wordt en jezelf niet meer kunt vinden. Dan pak je de spullen die belangrijk zijn en je gaat op weg. Totdat je jezelf weer tegen komt. En dan spreek je jezelf eens streng toe"
Deze tekst komt uit de Aboriginal verklaring voor de Walkabout, een van de belangrijkste tradities in de Aboriginal cultuur, waarbij aboriginals op een willekeurig moment hun land verlaten voor onbepaalde tijd.
Ik herken er heel veel in van mezelf. Ik heb mezelf ook streng, alhoewel, toegesproken tijdens de tocht vandaag.
Dag 10, 08/04/2012, Villafranca Montes de Oca naar Atapuerca, 18 km
Eerst en vooral zalig Pasen aan iedereen.
Bijzonder dank ook aan de mensen die mij in de loop van de dag reeds een deugddoend "zalig Pasen " SMS stuurden.
Na de natte en koude dag van gisteren, ben ik vandaag warm en droog gebleven. Gelukkig was al mijn gerief deze ochtend mooi droog.
Na het schrijven van mijn blog ben ik rond 18 u in bed gekropen om mij te verwarmen. Gedeeltelijk opgewarmd ben ik dan om 19u30 gaan eten.
Annette zat er ook in gezelschap van Ron, een Amerikaan, en RosWita, een Duitse. Ik nam plaats aan het tafeltje naast hen.
Spaghetti als voorgerecht, hamburger als hoofdgerecht en fruitsalade als dessert.
Ron en Annette hadden elkaar al iedere avond in dezelfde herberg getroffen en konden reeds goed met elkaar opschieten. Ron is gepensioneerd, werkte vroeger als ingenieur in de bouw. Hij had ook in Roemenië na de val van de dictator ( ik kan zijn naam niet schrijven,,doch iedereen weet ongetwijfeld over wie ik het heb)....een gehandicapten instelling helpen bouwen. De schrijnende toestanden die hij toen zag vergeet hij nooit meer. Ik vertelde hem dat dit ook bij ons op TV te zien was, en dat dit mij als ouder van 2 gehandicapte kinderen bijzonder had aangegrepen. Hij kende reeds mijn situatie. Annette had hem al op de hoogte gebracht.
Zo zie je maar, ook op de Camino gaan verhalen snel rond!
Vanmorgen ben ik dan na een lekker ontbijt rond kwart over 9 vertrokken.
Het is koud en ik verwarm me met muts, sjaal en handschoenen.
Bij mijn start bots ik bijna letterlijk op een voorbij stappende pelgrim. Mike uit Memphis.
Ik zei dat ik Bart uit België was en beiden schoten we in een lach. Hij M uit M en ik B uit B.
Ik was de zeventiende nationaliteit die hij aansprak. Hij was dezelfde dag als ik gestart , doch in Pamplona.
Toen ik hem vertelde dat ik met nog niet zoveel mensen had gesproken, repliceerde hij : "you walk too fast. You don't take the time to talk. ".
Hij had me al eens opgemerkt zij hij en hij vond dat ik veel te snel en te lang stapte. Hij voegde er wel aan toe: iedereen zijn camino.
Hij vroeg wat me hier bracht en hoeveel keer ik dit al had gedaan . Hij was ondersteboven, zijn haar kwam recht op zijn armen, zo sprak hij.
Ik vraag naar zijn story. Hij is 57, en na een carrière van 33 jaar bij een verzekeringsmaatschappij als sales manager, werd hij vriendelijk verzocht om met pensioen te gaan. Hij was plots overbodig. Hij wilde hier komen nadenken hoe hij nu verder kan met zijn leven.
Hij,is getrouwd en heeft een dochter ingenieur , op zoek naar werk. Zij studeerde aan dezelfde universiteit als de eerste man op de maan, Neil Armstrong. De fierheid straalde uit zijn ogen, mooi om zien.
Zijn vrouw werkte als " care keeper" , dus huishoudhulp, in een thuiszorg organisatie. Van toeval gesproken. Ook in Amerika is de thuiszorg big business. De grootste organisatie aldaar noemt hun mensen " care angels". Misschien een idee om mee te nemen in onze strategie. Hij corrigeerde mij wel direct, dat ik niet naar hier was gekomen om te werken....en toch vind ik die naam iets hebben.....
Een van de klanten van zijn vrouw is de vroegere secretaresse van Elvis Presley. Elvis wou steeds met haar naar bed, omdat hij dan zeker was dat ze zou zwijgen. Doch ze heeft altijd geweigerd. Nu nog wordt dus zeer goed voor haar gezorgd, om te voorkomen dat ze met dingen naar buiten zou komen. Hoe dicht kan een mens bij THE KING komen?
Zoals ik al zij kreeg ik in de loop van de ochtend een paar berichten. Mike merkte op dat ze mij in België blijkbaar missen. Ik vertelde hem van onze grote familie en de problemen die er al zijn geweest. Tristan en de ziektes van de zusjes. Hij kreeg het opnieuw koud en beloofde om iedere dag voor onze familie te bidden op weg naar Santiago.
Hij is overtuigd katholiek en denkt er over na om diaken te worden in de kerk. Hij moet dan 4 jaar avondschool volgen, doch kan ondertussen parochiaal werk doen.
Ik vraag hem wanneer gehuwde priesters toegelaten worden in de kerk. Ik doe hem ook het verhaal van onze neef John, die in België onlangs opriep om dit toe te laten. Hij zegt dat het niet zal lukken met de huidige paus, doch volgens hem zal er na deze paus zeker sprake van zijn om het wel toe te laten. Ben benieuwd.
Hij vraagt me ook welk deel van de camino hij kan schrappen, want hij moet 30/04 het vliegtuig nemen in Madrid. Ik raad hem aan dat hij dan best het stuk tussen Burgos en Leon met de bus doet. Je krijgt er alleen maar blaren op je hielen....en de drie etappes voor Leon lopen constant naast een gewestweg, dus mooi en rustig is anders. We kijken op zijn kaarten en hij kan dit laatste alleen maar beamen. Hij zou deze raad dan ook opvolgen.
Inmiddels wandelen we naar 1165 m, doch pratend voelt dit minder lastig aan. Het landschap is mooi, het is zeer rustig en stil op de camino, ik schiet enkele plaatsjes van de besneeuwde grasbermen. De zon probeert, doch slaagt niet in haar opzet.
Na 12 km komen we om 12 u aan in San Juan de Ortega. In de bar aan de kerk loop ik binnen voor een dringende behoefte en ik bestel een kop koffie. Als ik terug buiten kom is Mike verdwenen.
Ik loop de kerk binnen, doch kaarsjes branden zal hier niet lukken, ze zijn allemaal opgebrand en er staan geen nieuwe.
Ik bestel nog een broodje en ben dan ook weer weg. Hoe snel ik ook stap, van Mike is geen spoor meer te herkennen. Zouden engelen dan toch bestaan????
Rond 13 u kom ik aan in Agés, en een pelgrim die ik niet eerder ontmoette wenkt mij tot bij hem te komen. Hier zijn 3 herbergen, in het dorpje verderop slechts 1, en aangezien hij reeds velen zag passeren wil hij me waarschuwen dat ér misschien geen plaats meer zal zijn. Hij adviseert me aldus om daar te overnachten. Ik antwoord dat ik dan wel een dorp verder stap, doch hij meldt me dat er dan geen slaapplaatsen meer zijn tot in Burgos.
Ik waag het erop, en neem vrede met in het slechtste geval nog een wandeling van iets meer dan 20 km. Ik heb tijd en de benen voelen goed.
Tegen half twee bereik ik reeds Atapuerca , er is inderdaad maar 1 herberg, doch er is nog plaats. Ik kan zelfs kiezen voor een plaats in de kamer met de vele stapelbedden, of voor een kamer apart. Ik kies voor de laatste optie.
Er zijn 2 wasmachines, geen droogkast en wifi, doch wel een restaurant aan de overkant.
Het is nu kwart over vier. Mijn machine draait, en ik kreeg inmiddels bericht van vake dat Boonen op kop ligt. Hopelijk houdt hij zijn voorsprong vast.
Ik ga nu op zoek naar de kerk, in de hoop daar kaarsjes voor jullie allemaal te kunnen aansteken.
Het gaat jullie goed.
Ik wil eindigen met een wijsheid van Antoine De Saint-Exupéry:
" alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar".
Dag 9, 07/04/2012 van Castildelgado naar Villafranca Montes de Oca, 23 km.
Vandaag wil ik mijn blog beginnen met fans die meewandelen doch dit om één of andere reden niet kenbaar maken op de blog.
Ze laten hun medeleven dan maar blijken in een SMS.
Eerst was er Joe en Isabelle die me een goede tocht wensten. Ondanks hun eigen zorgen, zitten hun gedachten af en toe bij mij. Waarvoor dank. Heel veel Sterkte gewenst.
Ook Ingrid wenste mij per SMS een goede wandeltocht. Bedankt Ingrid.
Frans en Nana hopen in hun SMS dat mijn snot en hoest gauw mag verdwijnen. Van de hoest mag ik echt niet klagen, hij houdt mij niet langer uit mijn slaap de laatste 2 dagen. Maar wat er allemaal uit mijn neus komt grenst aan het onwaarschijnlijke.
En tenslotte kreeg ik op witte donderdag nog sms van Chartlotte Sercu. Charlotte is collega Huishoudhulp bij Makkie en tevens vakbondsafgevaardigde. Toen ze van mijn vorige camino's had gehoord was ze benieuwd naar mijn verhaal. Ik heb haar toen de 2 boekjes gegeven die Godrick en Myriam zo knap in elkaar hebben gestoken.
Vlak voor ik vertrok hadden we nog een OR en ze vertrouwde me toe dat ze dit ook overwoog om te doen samen met haar man. Bedankt Charlotte voor je steun, lees gerust deze blog. Hou je niet in om te reageren. En als je het signaal krijgt dat het zover is, ga dan gerust op tocht, het zal jullie goed doen.
Gisteren een lekkere forel gegeten in de hostal waar ik sliep. Zo heb ook ik mijn goede vrijdag voornemen zorgvuldig afgewerkt.
Ik heb slecht geslapen. Rond 4 uur wakker geschoten van geklop. Ik kan de slaap niet direct vinden en schrijf nog wat tekst die ik kan toevoegen aan de brief aan mijn kinderen.
Na veel over en weer gewriemel en gepieker sta ik op om 20 over 7 en na een goed ontbijt ben ik tegen kwart voor 9 op stap.
Wat een weer. regen, wind en koud. In een open wijdse vlakte, westen wind pal in het gezicht, naast de gewestweg. Er zijn leukere omstandigheden om te wandelen.
Thuis zou je het nooit in je hoofd halen om in zulk een hondeweer buiten te komen voor een tocht van enkele km. Ook dit is de camino. Door afstand te nemen doe je dingen die je anders niet zou doen, en kom je bij gedachten en herinneringen van vroeger. In ieder geval, deze trieste tocht op deze saaie weg brengt me weer dichter bij Annelies en Brecht. Ik kom met hen in gesprek, begin te huilen en ben blij dat ik mijn tekst nog niet afgewerkt heb. Ik kan nog heel wat toevoegen, want herinneringen en gevoelens komen spontaan naar boven. Zo dicht bij hen zijn verwarmt mijn lichaam en hart.
Mijn gedachten dwalen ook af naar Rose Marie en Godrick. Zij zullen op hun Camino ook wel die momenten hebben van slecht weer en koude. Waardoor ook zij zeer dicht bij Tristan zullen komen. En aldus verwarmd worden. En dit zal zeker ook gelden voor Jonathan en Wolfgang.
Ik denk zelfs aan een gebeurtenis van toen ik nog geen 12 jaar was, in volle voorbereiding van mijn plechtige communie en misdienaar. Op paaszaterdag gingen wij met de misdienaars te voet in het dorp rond, om eieren op te halen bij de boeren. Ik weet bij god niet meer met welk doel, doch ik weet wel dat het dat jaar ook zo koud was, en dat we in elke boerderij in de stal een plekje zochten om ons te verwarmen.
Dan kijk ik op en zie voor mij nog 2 eenzame pelgrims. Ik ben dan toch niet alleen op pad in dit barre weer. Ik zie dat ze de weg verlaten, want ze hebben een bar gezien. Ik besluit hen te volgen en na 1 uur stappen, toch 6 km reeds gedaan, verwarm ik mij aan een kop koffie in Casa León in Villamayor del Rio. León is niet echt blij met onze komst, allicht nog niet goed wakker.
Na een dik half uur ben ik weer weg, de regen is nog niet gestopt, de wind waait lekker verder.
Na 5 km bereik ik Belorado tegen 20 over elf en in bar Bulevar neem ik mijn tweede opwarmstop. Amper 11 km ver, en reeds 2 keer gestopt, het is mij waarschijnlijk nog niet veel gebeurd op mijn camino's. De reden is vooral om mij efkes te verwarmen. Hier bestel ik ook 2 boccadillo 's, zodat ik inwendig gesterkt mijn weg kan vervolgen. Groot is mijn verbazing als ze de broodjes brengen. Ze zijn ongeveer het equivalent van anderhalf stokbrood. De twee samen wel te verstaan. Ik vraag om eentje in te pakken in zilver papier, en de ander eet ik ter plekke op. Tijdens mijn middagmaal komen nog 4 pelegrina 's binnen. Een ervan spreekt me aan. Ze had me gisteren ook gezien en ze wilde weten hoeveel km ik deed per dag, waar en wanneer ik gestart ben en waar ik zou stoppen en nog wilde doen. Ik deed haar mijn plannen uit de doeken en ze vermoedde al dat ik snel en veel km na elkaar stapte. Zij was Iers, ze waren afgelopen donderdag in St Jean met een vijftal landgenoten gestart, doch ze was die kwijt gespeeld. Ze zou stappen tot Burgos en dan terug naar huis keren. Ze probeerde me te overtuigen om in de Alberque daar te blijven. Alles was voorhanden en netjes. Ik twijfelde eventjes, doch gezien het vroege uur besloot ik toch te vertrekken.
In de loop van de namiddag heb ik nog dikwijls aan dit gesprek teruggedacht....
Om 12 uur terug op stap en na enkele minuten begint het nu echt te regenen, en dan bedoel ik gieten. Ook de wind wordt steeds feller en de weg dus eenzamer en gladder door de slijkvorming. Ik denk nu aan niets meer. Ik weet dat ik de komende 12 km 4 dorpjes zal doorkruisen, dus ik zie wel hoelang ik het in dit nu wel echt Flandrien weer zal volhouden. Er zijn 2 dingen die in me opkomen: ten eerste: had ik maar naar de raad van de Ierse madam geluisterd. En ten tweede: niet opgeven, in het echte leven is het ook niet altijd rozegeur en maneschijn en moet je er ook door. Dit doorstaan zal me sterker maken in the real world.
In Tosantos, na 5 km besluit ik om aan de kerk mijn regencape aan te trekken. Tot nu toe was ik alleen beschut door mijn jas en mijn rugzak door mijn regenhoes. Er komen 2 Spaanse dappere pelegrina 's voorbij die me helpen om de cape over mijn rugzak te doen. Ze twijfelen of ze nog verder gaan. De weg gaat immers omhoog, van 770 m naar 1162 m, en ze verwachten sneeuw naar mate je hoger komt.
Ik denk, dit kan toch niet waar zijn, bedank hen voor de hulp en ben weer weg.
Na 8 km kom ik in Espinoza del Camino. Ook hier is een herberg, en weer de twijfel: stoppen of doorgaan. In de verte zie ik nog een eenzame pelgrim, en ik denk: komaan Bart, er achter aan, en dan samen naar het volgend dorp, dit zal de pijn en de ellende verzachten. Na een 10 tal minuten stappen kom ik bij de pelgrim, die Annette heet en uit Denemarken is. Ze is donderdag gestart in St. Jean en loopt tot in Leon. Vorig jaar liep ze Leon tot Santiago. Ze neemt in Leon de bus naar Santiago om daar met de bus verder te reizen naar Finistere. Daarna vliegt ze naar Barcelona, waar ze nog een week Spaanse les zal volgen. Ze werkt als ambtenaar voor de EU, vandaar.
Ze vraagt wat mij brengt en er valt een stilte als ze hoort wat mij is overkomen. Inmiddels is het dus beginnen sneeuwen, en het wordt nu echt wel een helse tocht. Ongeveer een km voor het dorp rijdt ons een jeep tegemoet. Het zijn de uitbaters van de Alberque. Ze hebben besloten om met de auto de pelgrims op te halen gezien de weersomstandigheden . Wij zijn de eerste. Dus de laatste km werd ik gevoerd.
Ik ben dus gearriveerd in Villafranca Montes de Oca, nog 36 km verwijderd van Burgos.
Ik slaap in Alberque- Hotel San Anton Abad, een vroeger hospitaal, nu omgebouwd tot hotel en herberg. Ik neem een kamer in de Alberque. Alles is hier perfect tot nu toe, behalve geen wasmachine en geen droger, dus weer hand was.www.hotelsanantonabad.com.
Bedankt Godrick voor je wijze tekst omtrent tevredenheid. Alhoewel ik weet dat wij af en toe eens flink ons best moeten doen om tevreden te zijn. Na de pijn die ons is overkomen.
Het is niet zozeer de tegenslag die bepalend is. Het is de manier waarop je ermee verder leeft. Tevredenheid nastreven is dan een mooie optie.
Waarbij ik adviseer zwakke momenten toe te laten.
De steun van je gezin, familie en collega's is daarbij zeer belangrijk. Zij moeten je die zwakke momenten gunnen.
Bedankt iedereen dat jullie me dit gunnen.
Eindigen doe ik zoals beloofd met een citaat uit mijn boekje . Van Confucius deze keer. " de weg zelf is je bestemming."
Geniet van deze, hier toch, natte paaszaterdag, en hopelijk vindt de zon morgen haar verrijzenis.
Bij het lezen vroeg ik me direct af: wie zijn nu de eksters in het echte leven?
Spontaan moest ik denken aan allerlei vormen van verslaving, ik weet niet waarom. Alleen weet ik dat veel mensen door hun verslaving in de problemen komen.
Ten tweede moest ik denken : wie was de ekster toen Brecht en Annelies werden geboren? Wie was de ekster die nacht toen Tristan het leven liet? Wie was de ekster bij al die verschrikkelijke ziektes die onze familie teisteren?
Natuurlijk bedoel jij dat ik voluit moet genieten van de natuur, en mijn kracht ook kan putten uit de omgeving waarin ik loop. En ik apprecieer dit van harte.
Jouw verhaal is prachtig verteld, en zal voor mij steeds een herinnering blijven bij momenten dat ik het moeilijk heb. Wat ik zit regelmatig te tjokken van verdriet, en de volgende keer zal ik dan met heel veel dankbaarheid, en met de glimlach , aan jouw blogbericht, geschreven op paaszondag 2012, terug denken. Hartelijk dank.
Ik weet hoe zeer jij met mezelf en mijn verdriet meeleeft. Samen met Myriam
alhoewel zij en jij nu heel wat andere " eksters te hekelen" hebben. En toch blijven doorgaan, ook met ondersteunen van anderen, met dankbaarheid tonen en genieten, kortom met tevreden zijn, alle respect.
Sofie,
Blij jou en je gezin weer bij de lezers te mogen rekenen. Ik weet dat onze kinderen een speciale band in jullie gezin betekenen. Ook oprechte dank daarvoor.
Vake,
bedankt om mij bijna real live getuige te laten zijn van de exploot van Tom gisteren richting Roubaix. Hij heeft zich nu wel echt in de wielergeschiedenis gekoerst. Hopelijk gaat hij nu door, ipv van ergens aan te snuiven, en wint hij nu ook nog de Amstel, als voorbereiding van een tweede wereldtitel.
Trouwe, lieve blog reacteurs,
Van harte bedankt. Jullie moesten eens weten hoeveel deugd jullie reacties doen als ik moe en alleen weer ergens aankom. Ik zou geen blog schrijven, en alleen bezig zijn met mezelf. Ik heb geleerd dat dit voor mij onmogelijk is. Bezig zijn met mezelf betekent voor mij ook bezig zijn met degenen die belangrijk zijn in mijn leven. Mensen die me dus goed kennen, zullen dus altijd al geweten hebben dat ik opnieuw zou bloggen. Ik ben er trots op dat ik het gedaan heb. De camino lopen zonder blog, is voor mij als een dienstencheque bedrijf zonder huishoudhulp. Dit kan dus nooit goed komen....en door te lopen voor mezelf, voelt het enorm goed , dat ik ook kan lopen voor jullie. Ik vind dit een voorrecht. Ik hoop dat jullie er evenveel aan hebben als ik.
Ik zal jullie niet langer onderhouden met mijn rustmomenten en boekleestijd.
Daar was gisteren ruimschoots tijd voor.
Rechtover de Alberque heb ik in een bar kunnen eten. Jullie herinneren zich ongetwijfeld de tarieven van de pelgrim menu 2 jaar geleden: ongeveer 8.
Nu betaal je 12 à14 en je krijgt heus niet meer waar voor je geld. In tegendeel. Gelukkig was er Wifi in het restaurant en kon ik genieten via you tube van de zegetocht van Tom.
Vanmorgen ben ik vertrokken rond half negen, zonder ontbijt ,richting Burgos. De bar in het dorp was dicht. Gelukkig had ik nog wat cake in mijn voorraadzakje van mijn rugzak. Dus mijn maag was niet volledig leeg om te starten.
Het gaat direct flink omhoog. Ik moet de Matagranda over, van 850 m naar 1100 m. Op de top staat een kruisbeeld, en ik vraag een collega Pelgrim om een foto te nemen. Ik mail hem door naar Heidje, misschien kan ze hem dan weer op de blog zetten.
Na 4 km arriveer ik in Villalval. Gelukkig is er een bar, want ik moet dringend.
Ik bestel een koffie, en wat ik dan meemaak is een staaltje van Spaanse furie.
Verschillende pelgrims komen de bar binnen met de vraag of er iets te eten valt. De dame van de bar heeft zich echter ook mispakt aan de voorbije dagen en heeft niets meer in huis. Aangezien ze dit aan menig pelgrim op minder dan vijf minuten moet uitleggen, begint ze het serieus op de heupen te krijgen en de toonhoogte en decibels gaan serieus de hoogte in. Zeker als dezelfde pelgrim wel drie keer na elkaar binnen komt en drie keer na elkaar vraagt om eten. Leuk om zien, redelijke amusementswaarde, geen betekenis.... Spanjaarden onder elkaar.
3 km verder kom ik in Cardeñuela Riopico, waar in de bar wel iets te eten valt. Ik bestel mijn lievelingsbroodje, met ham en ei, en zet me buiten in de inmiddels stralende zon.
Kort daarna krijg ik gezelschap van 2 Duitse dames, Julia en Ute. Zij startten in Nàjera en weten nog niet hoever ze zullen lopen. Vorig jaar zijn ze van Roncevalles naar Nàjera gestapt. Ze zijn van plan ieder jaar een paar dagen op de camino's te wandelen.
Ze vragen naar mijn camino ervaring en als ze horen dat ik de camino Frances en de camino Norte gedaan heb, motiveren ze me om de camino plata te doen, die vertrekt in Sevilla. Never say never, is mijn antwoord.
Tegen 11u30 u kom ik aan in Villafria, het laatste dorp, voor Burgos.
Ik loop even rond de dorpskern en zie dat er van hier een bus vertrekt naar Burgos. Enkele pelgrims zitten reeds te wachten.
Ik besluit om toch te voet de laatste 10 km tot Burgos te overbruggen.
Ik begrijp direct waarom mensen deze liever met de bus doen. De camino loopt op een drukke weg, gelukkig een voetpad, waar de ene industrie na de andere is. Nog geluk dat het paasmaandag is zodat er zo goed als geen bedrijvigheid is. Ik kan me inbeelden dat , als je deze weg neemt op een normale dag , dat het dan een drukte van jewelste kan zijn. De busnemers hebben in deze gelijk. Wij gaan waarschijnlijk ook nooit te voet van Kortrijk naar Gullegem stappen langs de industriezone van Kuurne....
De fabriek die mij het meeste opvalt is deze van Bridgestone, het bekende bandenmerk. Zonder overdrijven loop ik zeker 15 min langs deze fabriek, zo groot dus.
Rond kwart over één nader ik langzaam doch zeker de echte stad en ik stap de eerste kerk binnen die ik tref, Iglesias Santa Maria del Real.
Iets later vind ik een apotheek open en ik bestel direct voor de rest van mijn camino de nodige tapes. Ik loop immers al twee dagen zonder. Ook ik heb de openingsuren van de winkels de afgelopen dagen onderschat, waardoor mijn voorraad tape leeg was. De afgelopen 2 dagen waren er van weinig km, dus mijn voeten hebben dit wel doorstaan zonder tape. Ik besluit echter geen risico te nemen voor mijn tocht naar Finistere en vandaar dat ik me nu reeds bevoorraad.
Ik wandel eerst de stad in, tot aan de kathedraal, waar ik dus 2 jaar geleden mijn eerste camino startte. Toen was er regen, nu zon. Het plein voor de kathedraal ziet er daardoor veel aantrekkelijker uit.
Na een tijdje door de stad te slenteren zoek ik een hotelletje met de gepaste naam Jacobeo. Het is een 1 ster hotel, speciaal voor pelgrims.
Terwijl ik deze blog schrijf aan de receptie, komen ook de 2 Franse tweelingzusjes hier binnen.
Morgen dus met de trein naar Santiago. Met de hulp van Heidi kom ik er achter dat ik morgen om 12u14 een trein heb. Het station is op 6 km, doch elke 15min vertrekt een bus . Dus ik neem de bus morgen. Ik zou in Santiago moeten aankomen om 20 u.
Heidi die me laat gaan , Heidi die de route naar Finistere zoekt, Heidi die een trein helpt regelen, Heidi die le help met de foto's op de blog, Heidi die thuis de boel onder controle houdt. Het wordt tijd voor een ere salut aan Heidi.
" als oudste van vier
Groot gevoel voor verantwoordelijkheid
O zo fier
Altijd stralen van blijheid
Gek van Antwerpen
Misschien nog meer van Merksem en Schoten
Laat zich niet snel onderwerpen
Niet beroerd voor straffe stoten
Familie is haar heel veel waard
Net als haar vriendinnen
Toch graag thuis bij de haard
In stilte verrassingen verzinnen
Plotseling verliefd op een rare vent
Alles en iedereen achterlaten
Hopelijk dat het went
Daar aan zee, zo verlaten
Steun en toeverlaat voor Bart
Zijn leven zijn niet alleen mooie sagen
Steeds weer die pijn aan zijn hart
En toch blijft ze positivisme najagen
Gelukkig in de lingerie
Ook mooie dingen voor venten
Van badpak tot bikini
Goed besteed die centen
Bedankt voor al wat je voor me doet
Te weinig heb ik dit uitgesproken
Je liefde doet o zo goed
Met dit gedicht heb ik de ban gebroken
Je wilt een echt gezin
Jouw moederwens is duidelijk aanwezig
We staan pas aan het begin
En blijven nog wel een tijdje bezig
Op een dag wordt ons geduld beloond
En zullen we leven en liefhebben voor drie
Als dit niet mooi is bekroond
Voor Heidi, die ik graag zie".
De uitsmijter van de dag is er eentje van William Blake
" vertrouwen daagt de ziel uit verder te gaan dan men kan zien"
Morgen wordt dus een trein dag, geen stap dag, ben benieuwd welke inspiratie dit zal geven voor een tekst op de blog.
Dag 12 , 10/04/2012, van Burgos naar Santiago, 477 km met de trein
Bedankt Heidi voor de extra informatie. Ik zal wel zien hoe mijn vorm en goesting is. In een sporthal slapen is niet direct een leuk vooruitzicht. Dus ik opteer nu eerder voor route 1.
Isabelle, mooie tekst, heel veel waarheid bevattend. Je kunt gerust iedere dag zo eentje posten.
Het is lang geleden dat ik nog meezong met Clouseau. De laatste keer was denk ik op mijn verjaardagfeest, samen met Jonathan. Nobelprijs, Afscheid van een vriend en Ik denk aan jou hebben voor mij wel een diepe betekenis.
Rose Marie, het is niet de eerste keer dat je aangeeft hoe we de stilte na de Camino kunnen doorbreken. Allicht dat de jeugd een oplossing weet om via de nieuwe sociale media onze emoties met elkaar te delen. Of we kunnen misschien maandelijks een emo avond invoeren, zoals destijds in het lusthof.
Of ik kan regelmatig iets op mijn blog schrijven. Of.....laat ons een keer brainstormen hoe we dit goede idee handen en voeten zouden kunnen geven.
Moeke en vake, ik wil nog zeggen hoe groots ik het vind dat jullie nu al de ganse tijd voor jullie dochter zorgen. Dit is jullie toch een beetje wegcijferen voor jullie dochter. Respect. Jullie zullen nu natuurlijk denken: daar zijn ouders toch voor. En dat is waar. Als de nood hoog is, zijn moeke en vake nabij. En daar zijn Heidi en ik zeer blij mee.
Isabelle merkt terecht op dat er veel goeds verborgen zit in teksten. Doch ook daden kunnen veel liefde omvatten. Dit bewijzen jullie iedere dag.
Mochten jullie nu echt in de ban geraakt zijn van de zee, Godrick of Wolfgang hebben misschien nog een appartement voor jullie twee. Feesten met de familie kan altijd bij ons....wij hebben plaats genoeg.
Gisteren heb ik nog wat rondgewandeld in Burgos, doch zeker ook een uur op een bankske gezeten in de zon, voor de kathedraal. Genoten van de warmte. Zalig.
Tegen 20 u gaan eten, doch niet veel soeps. Varkenspootjes zijn niet direct een aanrader. Ik wou me eens laten verrassen...één keer en dan nooit meer.
Ik heb wel heerlijk goed geslapen. Tot 8 u. Tussen 5 en 6 wel efkes wakker geweest.
Om half negen ontbijt, en iets daarna komen de Franse zusjes binnen. Ze vragen of ze bij mij mogen zitten. Ik heb geen bezwaar.
We mogen zelf onze toast roosteren, doch zowel ikzelf als 1 van de zussen slagen er in hem zwart te laten blakeren. Oefening baart kunst, en uiteindelijk hebben we toch een deugddoend ochtendmaal.
Zij gaan door tot in Leon.
Ik neem afscheid en maak me klaar voor een lange reis. Aan de receptie vertellen ze me dat ik ieder half uur aan de Plaza del Espana een bus kan nemen naar het station, een 8 km buiten de stad. Van het hotel naar deze opstapplaats is het 15 min te voet. Ik ben keurig op tijd om de bus van kwart voor tien te nemen.
Aan de bushalte staat nog een pelgrim te wachten, Jacques uit Straatsburg.
Hij heeft net als ik evenveel dagen gestapt van St. Jean naar Burgos en vertrekt nu terug naar huis. Op de camino hebben we dus steeds in elkaars buurt gewandeld, doch nooit persoonlijk ontmoet.
Tijdens de busrit kunnen we nader kennis maken.
Hij is 54 jaar, getrouwd en 2 kinderen.
Hij werkt bij een onderaannemer van Holcim, als logistiek verantwoordelijke. Zijn zoon is master in internationale marketing en zoekt te werken in Canada. Zijn dochter is kapster. Hij heeft een buitenverblijf in de buurt van Toulouse, en bekent dat hij Frankrijk niet goed kent. Toen ik hem zij dat Koksijde niet zo ver van Calais en Duinkerke ligt, had hij geen enkel benul. Hij kende het noorden niet, alsook het westen. Toch vreemd voor een logistiek verantwoordelijke.
Hij begon zijn camino enkele jaren geleden in Frankrijk, in Le Puy en Velay. Hij legt me uit dat je in Frankrijk op 2 populaire plaatsen kunt starten richting Santiago: in Vezelay, de favoriet van Godrick , en in Le Puy en Velay, duidelijk de favoriet van Jacques.
Hij beweert immers dat deze laatste de mooiste is, de route het best aangegeven is en er tal van mogelijkheden zijn om te overnachten. Hij doet ieder jaar een paar dagen en gaat zo door tot Santiago. Zijn volgende etappe start dus in Burgos. Hij overweegt om zelfs dit jaar in september al terug te komen.
Door zijn enthousiasme geeft deze man - met zo'n voornaam is hij wel voorbestemd om naar de kathedraal van Sint Jacobus in Santiago de Compostela te stappen- me een mooi perspectief voor mijn eventueel volgend camino avontuur.
Ik vraag hem nog over welke steden deze weg loopt. Bij zijn antwoord moet ik een keertje slikken, ik ken er geen enkele van. Volg zelf maar mee: van Le Puy en Velay over Conques, naar Figeac, dan Cahors om tenslotte te arriveren in St. Jean.
Ik neem me voor om deze route zeker eens op te sporen als ik thuis kom.
Tegen kwart over tien komen we aan bij het Station en Jacques heeft change. Zijn trein richting Hendaye vertrekt om 10u22. Hij kan dus direct vertrekken. We nemen snel afscheid, en wie weet, zien we elkaar ooit weer.
Op mijn trein is het nog 2 uur wachten. Om 12u14, komt mijn trein aan, met bestemming Vigo,op spoor drie. Iets later komt de mededeling dat hij zal aankomen op spoor 2 om 12u19.
Ik vul de tijd met lezen, koffie drinken en bellen met Heidi. Van op afstand speel ik computer helpdesk. Wie had dat ooit van mij gedacht? Ze stuurde mij een bericht dat het internet thuis niet werkte. Door keurig mijn instructies te volgen kon ze na een paar tellen weer aan de slag. Zo ben je ver van huis, doch je blijft altijd verbonden. Ook content dat ik eens iets kon terug doen.
Inmiddels begint het in Burgos serieus te regenen en te waaien. Ik ben eventjes blij dat ik beschut zit en niet op de camino loop...
Uiteindelijk kan ik op het tweede voorziene tijdstip instappen. Ik reis klasse Turista, bij ons te vergelijken met tweede klas. Ik ben weg voor een treinreis van een kleine 8 uur.
Wat doet een mens zolang op de trein?
Een film kijken, tekst voor Annelies en Brecht klaar zetten op iPad, dus wenen, een beetje slapen, een beetje veel nadenken en kijken naar buiten.
Ik merk dat het inderdaad tussen Burgos en Leon niet zo wondermooi oogt. Eens voorbij Leon begint de mooiere streek. Ook de zon probeert.
Naar mate we Santiago naderen, hoe wisselvalliger het weer wordt. Het is echt heel slecht als we de bergketen van Monte Cristo en O Cebreiro passeren. Ik beklaag de pelgrims die hier deze week doorkomen.
Toch wel een gevoel van fierheid, te weten dat ik 2 jaar geleden deze afstand wel te voet heb afgelegd.
Godrick heeft reeds menig maal deze blog gekleurd met zijn poëtisch talent.
Daarom kwam ik ook op het idee tijdens de lange treinreis om hem vandaag te eren met een gedicht.
Hier komt het.
Godrick,
Over je jeugd kan ik niet veel vertellen
Ik zat op internaat, weet je wel
Wel hoorde ik van je zwingel metgezellen
Dat je je goed aanpaste aan de puberteit, en heel snel
In de harmonie blies je, bij god
Op je trompet, keihard studeren
Op 11 november de echte patriot
Door voor het standbeeld te musiceren
Papa was toen apetrots
Ook toen je verder zou studeren
" advocaat word ik" en je klopte op je borst
Gelukkig, het kan verkeren
Want Roze Marie kwam in je leven
En ja, dat gaf een bonk
Voortaan alles aan de liefde geven
En die sprong er af als een vonk
Jullie liefde werd bezegeld met 3 knappe kinderen
Zonen kon je inderdaad maken
Het kon daar heftig zinderen
Met drie dappere knapen
Die mankracht was wel nodig
Met al die verhuisdozen
Blijven zoeken naar een huis, steeds weer deftig
Uiteindelijk voor de zee gekozen
Het was dus voorbestemd
Je zou uiteindelijk werken in de Immo
Je voelde je nooit geremd
Hard werken voor vrouw en kinderen werd je moto
Eerst verhuur bij Immo Thanghe
Onderaan de ladder beginnen
Dan nieuwbouw woningen verkopen bij Vandamme
De eerste commissies kwamen binnen
Laverge had snel jouw talent gezien
Hij haalde je naar Decoene
Na nog geen jaar of tien
Werd Stadsbader groene
" kom maar mee met mij naar zee
Ik heb daar veel land
En wordt je daar minder tevree
Dan bouwen we ook wel in het binnenland"
Zo was KSB geboren
Kortrijk werd je werkomgeving
Je kon Désiré steeds weer bekoren
En je kreeg terecht menig beloning
Plots stond de wereld stil
Die ambetante zaterdagmorgen
Alles werd toen koud en kil
De dagen werden gevuld met zorgen
Tristan was niet meer
In zijn wagen gestorven
Begin van heel veel hartzeer
Altijd dat gemis bij de dag van morgen
Wij vonden samen troost
Door ons gelijke tegenslagen
Afgeven een deel of gans je kroost
Samen sterk door moeilijke dagen
In alles overwint altijd de liefde
Kijk maar naar jou en Roze Marie
Ze blijft voor altijd je geliefde
Dat is toch wat ik vandaag zie
Samen beseffen we maar al te goed
Opgeven heeft geen zin
Doorgaan met heel veel moed
Daarin bij jij THE KING, vanaf het begin
Genegen,
Bart.
Uiteindelijk kom ik om 20u 15 aan in Santiago. Voordeel is wel als je hier reeds eerder was: op nog geen half uur vind ik de weg naar het hotel waar ik al 2 keer logeerde. Ik was zeer tevreden, dus volg ik de raad van Godrick op.
Om 21 u zit ik aan tafel, uitgehongerd. In tegenstelling tot gisteren eet ik wel zeer smakelijk. Tussen de borden door schrijf ik mijn blog.
Ik merk problemen met internet. Hoewel ik vanmorgen Heidi zelf uit de nood kon helpen, zit ik nu zelf in de puree. Na vijftien minuten zelf prutsen geef ik het op en bel mijn hulplijn, Mathias Coreyn. Blijkt dat mijn iPad nog steeds teert op het password van het hotel van vorig jaar en daarom het nieuwe niet kan herkennen. Gelukkig is er Mathias om mij daarbij te helpen, zodat jullie toch, weliswaar zeer laat, jullie blog krijgen. Met dank aan www.matcom.be.
Lange , vermoeide dag, en dat met amper 4 km in de benen,
Slaapwel groeten,
Bart.
O ja, nog de uitsmijter, van Sogyal Rinpoche deze keer.
" onze geest is in feite zo leeg, zo vergankelijk en vluchtig als een droom! Kijk maar eens naar een gedachte: ze komt, ze is er , en ze gaat."
Dag 13, 11/04/2012, van Santiago naar Negreira, 25 km.
Vandaag 11 april, verjaardag van onze papa. Hij zou vandaag 91 jaar geworden zijn. 40 jaar en een beetje ouder als ik.
Na een leven van hard werken en goed leven, is hij gestorven op 26 juni 1986, bijna 26 jaar geleden. 65 jaar jong!
Na een carrière van 42 jaar ten dienste van de gemeenschap, kon hij in 1982 eindelijk in pensioen. Hij koos ervoor om onmiddellijk te verhuizen naar Sint Idesbald. Hij kwam voor het eerst, zo denk ik toch, in deze schattige badplaats tussen Koksijde en De Panne , in de zomer van 1962. Hij zou er ieder jaar opnieuw, onafgebroken naar toe komen tijdens de zomer maanden. En ik denk dat het in 1976 was, dat hij er dan eindelijk, na heel veel jaren zoeken, zijn eigen stekje kocht, De Caravelle. In de Duinenkranslaan.
Die naam zou niet lang boven de deur hangen. Enige tijd later werd De Caravelle " Belinghaheem", de eerste naam van zijn geliefde Bellegem. Daar was hij het grootste deel van zijn loopbaan gemeentesecretaris. Geen mens echter die dit kon uitspreken, en we bleven gewoon roepen dat we " naar De Caravelle" kwamen.
Nu weten jullie hoe de liefde voor de zee, en meer bepaald de Westkust, onze familie aangestoken heeft. We hebben het gewoon met de paplepel mee gekregen.
Lang heeft hij niet kunnen genieten. Alhoewel hij, net als in Bellegem trouwens, al heel snel het sociale leven had ontdekt, kon hij hier niet gelukkig en gezond oud worden. In 1984 werd bij hem longkanker ontdekt en het verdict was keihard: niet te genezen.
Hij was fier op zijn kinderen, apetrots op zijn kleinkinderen. Kijk maar naar de foto van 1 januari 1986, in de Sporthal bij Ingrid en Jef, 6 maanden voor hij zou sterven dus. Hij glundert.
Ik heb die foto op mijn iPad staan . Er staan volgens mij toch een paar kleinkinderen niet op. En een paar zijn toch nog schoon geworden....
" gelukkige verjaardag papa. Drink daar maar een goede Duvel. Of een glas Champagne mag ook. Veel te vroeg ging je heen, doch je stierf zoals je had geliefd: ten dienst van anderen. Jij wist dat je eerst moest gaan om Tristan, Annelies en Brecht te kunnen opvangen. Inmiddels is mama je komen helpen.
Veel plezier samen ginder. De groeten, dikke kussen en warme knuffel."
Beste An en Els, leuk dat de familie Van Ghysel mij komt steunen op de blog. Van harte welkom. Veel plezier aan zee. Of waar jullie zich ook mogen bevinden.
Vandaag dus mijn eerste etappe gedaan van een drieluik richting zee, richting Finisterre.
Zoals aangegeven door Heidi ben ik gestopt in Negreira, na 25 km wandelen. Ik logeer in Hostal Tamara. Wat ik hier voor luxe krijg voor amper 30 , ongelooflijk. Mijn kamer met balkon is zo groot als deze bij ons thuis, mooie grote moderne badkamer en de schoonmaakster was nog bereid om mijn kledij te wassen en te drogen ook. Ik moest ze wel direct afgeven. Wat ik dan ook gedaan heb. Tijdens het schrijven van deze blog bezorgt ze mijn kledij inmiddels terug. Dat is nu klantvriendelijkheid van de bovenste plank. Ik ben nu al meer dan tevreden. Ik stop ze 10 toe, 2 briefjes van 5, en ze vindt dat ik overdrijf en geef mij één terug. Ik merk dat mijn kledij een beetje kleiner is geworden, doch dat is niet erg. Ik ben ook al een beetje versmald. Dus dat komt goed uit.
Ik ben vanmorgen om 9u15 vertrokken in Santiago en ben om 14u aangekomen. Ik was doorweekt. De godganse dag in de regen gelopen.
Ik had mijn jas als extra bescherming onder mijn regenhoes voor de rugzak gebruikt. Zelf heb ik geprobeerd mij droog te houden met mijn cape. Toen ik aankwam was mijn rugzak goed droog, ik was nat tot op mijn vel. Een warm bad heeft veel goedgemaakt.
De wandeling was mooi. De weg staat inderdaad goed aangegeven. En je zou het zelfs in 4 keer kunnen stappen. Na nog geen 20 km was er al mogelijkheid om te logeren.
Het doet raar, amper 1 km buiten de grote stad Santiago en je duikt het bos in. Ik heb foto's naar Heidje gestuurd. Allicht krijgt ze ze weer op mijn blog.
De weg loopt voornamelijk in het bos, op en neer, rustig en stil. Het eerste uur zie ik geen collega's. Ik waan me alleen op de wereld in alle stilte. Zalig gevoel. Je hoort alleen de regen en de vogels.
Rond 10u30 duiken de eerste collega's in de verte op. Ik zie nog net 2 pelgrims vertrekken vanonder een afdakje. Ze hadden al geschuild. Ik neem me voor om dit niet te doen. Ik ben nu toch nat, dus ik wil zo snel mogelijk naar mijn slaapplaats voor vandaag.
Echter rond 11 u begint mijn maag te knorren en in Ventosa, ik schat na 9 km , is er een bar open. Ik stop, en de 2 pelgrims van daarnet zitten hier ook. Het blijken Michèle en Katerina te zijn. De eerste is Zuid Afrikaanse, doch woont nu in Madrid. De tweede is een Noorse. Ze hebben elkaar ontmoet de eerste dag op hun Camino, die startte begin maart in Leon. Sindsdien lopen ze samen. Ze vertellen me dat het pas de tweede dag is dat ze in de regen lopen, namelijk gisteren en vandaag. Daarvoor hadden ze schitterend weer.
Ze vragen mij waar ik begon en waarom ik kwam. " ik ben op weg naar zee, naar mijn kindjes, die daar begraven zijn". Waarop Michèle repliceert: " dat is een heel goede reden" .
Na mijn 2 koffiekoeken en koffie, ben ik weer weg. Beide dames blijven nog zitten en zijn inmiddels aan de praat met 3 andere pelgrims zie zijn binnen gekomen. Ze roepen nog dat we elkaar ongetwijfeld weer zullen zien. Ben benieuwd.
De weg gaat nu ganse poos naar beneden langs een asfaltbaan en ik hou goed het tempo hoog. De regen wil maar niet stoppen.
Rond 12 u haal ik opnieuw een pelgrim in. Zijn naam moet ik jullie schuldig blijven, vergeten te vragen. Hij vroeg ook niet naar de mijne. Allicht de eerste onderkoelingsverschijnselen...We zijn beiden wel blij: hij Nederlander, ik Belg, we kunnen dus Nederlands praten. Hij woont en werkt al 33 jaar in Canada, in Toronto. Hij is nu gepensioneerd en dit was zijn eerste doel. De camino Frances stappen tot in Murcia. Dat is dan de route 2 die Heidi beschreef richting zee. Hij was gestart in Pamplona, en iets voor Burgos werd hij getroffen door een spierverrekking in de rechter kuit. Hij nam eerst de bus naar Burgos, waar hij 1 dag bleef, dan de trein naar Leon , waar hij 3 dagen is gebleven. Daarna nam hij de trein naar Sarria, begin van de laatste 100 km, zodat hij toch zijn diploma zou krijgen. Dit is dus gelukt. Gisteren kwam hij aan in Santiago. Zijn kuitspier houd voorlopig stand. Nu gaat hij dus door tot Murcia. Bij de eerste bar wil hij stoppen om iets te eten, doch mijn koffiekoeken liggen nog op mijn maag, ik stap dus alleen verder.
Tussen kwart na 12 en kwart na 13 u gaat het flink bergop, weer in een prachtig stil bos. Ik zie weer eucalyptus bomen. Er lopen een drietal honden los in mijn buurt. Ik hoop dat ik 1 kan overtuigen bij mij te blijven, doch ze zijn redelijk schuw en lopen van me weg. Zij gaan ook veel sneller de helling op dan mezelf. Op vier voeten, wat wil je. Spijtig, want ik had Heidi beloofd met een nieuwe huisvriend terug te keren......
Ik loop vandaag zonder stokken, in tegenstelling tot de vorige dagen, toen ik altijd 1 stok heb gebruikt. Met de armen vrij is wel eens comfortabel. Ik heb mijn handen ook nodig om mijn cape op zijn plaats te houden. Het is inmiddels ook beginnen waaien, dus kan ik mijn cape best tegenhouden.
Eens het bos uit is het de laatste km's tot aan het hotel niet meer zo lastig. Ik passeer nog een pittoresk klein dorpje, foto's gemaild naar Heidi, langs een mooie rivier met een waterval. De weg loopt ook een tijdje langs het water. Zalig. Ik vergeet dat het regent, en ik voel ook niet dat ik kletsnat ben. Eens dit dorpje voorbij is het langs de gewone weg nog een drietal km tot aan het hotel.
De wandeling heeft deugd gedaan. Het kwam bij me op dat van Santiago naar de zee wandelen misschien wel de ideale kennismakingstocht kan zijn voor de mensen die het eens zouden willen proberen. Je kunt de sfeer van de stad al proeven, en je kunt proeven van de camino. De afstand kun je gerust spreiden over 4 of 5 dagen, naargelang de route die je wilt nemen. Het parcours is fysisch voor iedereen haalbaar.
Dit gedicht van Antonio Machado kan misschien helpen!
