Dag 14, 12/04/2012, van Negreira naar Olveiroa, 35 km.
Allicht zijn jullie nu verward bij het lezen van het aantal km. De info die Heidi me gaf sprak inderdaad over 30 km. Doch vlakbij de herberg waar ik slaap staat een bord dat het nog 35 km is naar de zee. En ik ben vanmorgen om 8u20 vertrokken en hier pas rond 16 u aangekomen. Dus een kleine 8 u gestapt. Dus ofwel hebben ze de zee verlegd, ofwel is mijn tempo zo gezakt dat ik amper 4 km per uur haal. Of ....de laatste loodjes wegen gewoon zwaar.....
Vanmorgen heb ik inderdaad wel veel tijd verloren door aan en af acties van de jas. Inderdaad, vroeg gestart onder mooie heldere blauwe hemel, amper een uur later de eerste felle regenbui. Dan na 15 min weer stralende zon, dan weer regen enz. Na een paar jas wissels heb ik het opgegeven en heb de rest van de voormiddag met mijn regencape gestapt.
Ik heb tot kwart voor elf, tot de eerste stop, in het gezelschap gewandeld van Michèle en Katarina.
Ik zal dus wel echt onderkoelingsverschijnselen hebben gehad gisteren, want ik hoor vandaag een totaal ander verhaal. Ik heb dus gisteren niet goed geluisterd, te weinig doorgevraagd of....in ieder geval, hier het juiste verhaal.
De beide dames hebben elkaar leren kennen in Zuid Afrika. Katarina was daar als 18 jarige in het kader van een uitwisselingsprogramma. Daar is hun vriendschap ontstaan.
Michèle is alleen gestart in Leon, Katarina is erbij gekomen sinds Santiago. Michèle woont in Barcelona, doch heeft gewerkt in Madrid. Ze heeft ontslag genomen en dit is dan ook de reden geweest van haar camino: ze wil hier nadenken welke job ze nu echt wil gaan doen. Ze is getrouwd met een Londenaar, en ze kozen voor Barcelona als woonplaats omdat dit tussen de 2 vaderlanden ligt en ze absoluut allebei Spaans wilden leren.
Katerina is mama van een tweeling, meisje Linner en jongen Magnus. Ze zijn drie en een half. Zij wou er een paar dagen tussenuit. Gewoon wat rust. Haar ouders zorgen deze week voor de kinderen. Ze leeft gescheiden van de papa, die in Zuid Afrika woont. Twee keer per jaar komt hij de kinderen bezoeken. Ook zij is werkloos en denkt na wat ze wil doen. Ze heeft een master in economie.
Zoals reeds gemeld, kwart voor elf pauze in bar NOVO in Pena.
Ik eet mijn favoriete broodje met koffie. Ik vul mijn voorraad water aan. Inmiddels begint het hard te regenen. Het is gezellig druk in de bar, ongeveer 10 pelgrims komen schuilen. Ik besluit om alleen verder te gaan, want het ziet er niet naar uit dat het snel zal ophouden.
Rond kwart over elf ben ik weer weg, in de gietende regen, langs een gewestweg. Ongeveer drie km. Doch dit stoort niet echt, er rijden zo goed als geen auto's. Je kunt hier dus bijna zo rustig wandelen langs de weg, als de eerste 2 uur in het bos.
En dan, ongelooflijk maar echt waar. Ik hoor Vlamingen. Vinken wel te verstaan, de echte Vlaamse Suskewiet. Dit geluid zal ik dus de rest van de wandeling horen. Dus Vlaamse vinken liefhebbers: hier moet je zijn, het zit hier vol, en ze zingen wondermooi.
Na drie km ongeveer verlaat ik de hoofdweg voor een kleine zij weg. Het gaat flink naar beneden en plots sta ik ook in oog met een gevaarlijk blaffende Duitse herder. Hij staat op het dak van zijn huis, en ik loop op straat en we kunnen elkaar recht in de ogen kijken. Alhoewel ik niet direct bang ben van honden, doet dit toch efkes schrikken. Ik heb toch de moed om een foto te nemen, de hond blijft blaffen, en ik verwacht dat hij ieder moment zal springen. Dus niet. De foto is goed gelukt, reeds doorgemaild naar Heidje, en ze zou hem op de blog zetten. Allicht mooi om zien, voor wie van honden houdt natuurlijk.
Iets verder, in het dorp Vilacerio, is er plots een herberg, verbonden aan een bar. Ik stap binnen voor een stempel en daar zit de Nederlandse man die in Canada woont , te genieten van zijn middagmaal. Hij vraagt me of ik niet moet eten, en ik zeg hem dat ik net iets heb gehad. Ik vraag hem waar hij vanavond slaapt en hij noemt Olveiroa, dus waar ik ook naar toe stap. Ik vraag hem hoe lang nog en volgens zijn boek hebben we nu 1/3 van de afstand afgelegd. Het is net geen 12 u. " dit wordt dus een lange dag" bedenk ik bij mezelf. Dus snel weer weg.
Ik zet er flink de vaart in, en het volgend anderhalf uur is zalig wandelen. Oké, nog af en toe een plensbui, doch mooie natuur, stil, rustig, geen andere pelgrims onder weg. Zalig lopen. Ik probeer mijn kop leeg te maken en te genieten van de natuur. Genieten van de natuur doe ik zeker, mijn kop leeg maken lukt maar half. Dit is dus een moeilijk opgave voor mij.
Plots, rond half twee, duikt er een pelgrim voor me op, met een heel grote rugzak. Nog groter dan die van mij 2 jaar geleden.
Alweer een dame, Maria, ook al uit Canada. Ik vraag haar of ze een gans jaar weg gaat en ze begint te lachen. Ze is voor 2 maanden op stap, van St. Jean naar Finisterre, dus ze is er bijna. Rond haar linker knie draagt ze een soort brace, eerder ter preventie.
Ze kwam naar hier omdat er teveel sneeuw lag in Canada. Ze woont bij de Rocky Mountains. Ze hoopt dat tegen ze terug is, de sneeuw gesmolten is. Allicht wil ze de echte reden van haar Camino niet aan een vreemde Belg kwijt.
Ze vraagt wel naar mijn reden, en ze wil vooral alles weten over die stofwisselingsziekte. Later bleek waarom: ze is verpleegster in een nier dialyse centrum.
Mijn verhaal doet haar wel denken aan 2 dingen.
Kort na haar vertrek ontmoette ze een Duitse dame, die de camino deed met de as van haar net gestorven zuster. Ze zou de as uitstrooien in Finisterre.
Ten tweede deed mijn verhaal haar denken aan een film van Martin Sheen, the Way. Deze film toont het verhaal van een zoon die zijn moeder verliest. Daarom besluit hij de Camino Frances te wandelen. Hij verzoekt zijn vader om mee te gaan, doch die weigert. Hij is dokter en wil zijn patiënten niet zo lang in de kou laten. De zoon vertrekt dan maar alleen, doch de eerste dag al verongelukt hij.
De vader wordt naar St. Jean geroepen voor de identificatie van het lichaam. Bij zijn aankomst blijkt het dus wel degelijk zijn zoon te zijn. Hij besluit het lichaam te cremeren ter plaatse, en met de as stapt hijzelf de camino af, in plaats van zijn zoon. Telkens laat hij een beetje as op de weg achter, zodat zijn zoon toch de camino loopt. Hij gebruikt ook de rugzak van zijn zoon.
In Santiago laat hij de naam van zijn zoon op het diploma vermelden, en de rest van de as draagt hij naar zee, naar Finesterre.
Allicht de moeite om deze film eens te bekijken.....
Ik stop tegen kwart voor twee in Maronas voor mijn tweede broodje. Inmiddels is het opgehouden met regenen, ik doe mijn cape weer uit en steek ze weg. " steek ze maar niet te ver weg" roept Maria. " positief denken" antwoord ik haar, en weg ben ik.
De zon komt er inderdaad door, afgewisseld met dreigende wolken en koele wind. Ik lijk weer alleen op de wereld en ik zie enkele km verder plots een prachtig meer, ver weg, doch duidelijk aanwezig. Hopelijk is dit goed te zien op de foto.
De weg loopt nu vooral op asfaltwegen, door een landschap het best te vergelijken met de Vogezen. Ik zie wel geen wijngaarden. Wat opvalt zijn de vele boerderijen en de groene weilanden met veel koeien ( zwart- witte). En steeds weer het gezang van mijn Vlaamse vrienden. De regen blijft uit.
Tegen 16 u kom ik eindelijk aan in Olveiroa, en de eerste herberg op mijn weg is Casa Loncho. Ik stop en neem de aparte kamer. Ik ben de eerste pelgrim. Er is alleen internet in de kleine bar bij de herberg, en terwijl ik deze blog schrijf zijn hier nog een vijftal pelgrims binnen gevallen, onder andere de twee dames waar ik deze ochtend mee liep. Ze zijn trots als ik hen vertel dat ze nu wereldberoemd zijn in België door mijn blog....
Morgen de laatste stap dag van mijn derde camino, op vrijdag de dertiende. Als dat maar goed afloopt....
Nathalie,
Leuk dat je reageert op de blog. Heel moedig van jou. Ik ben blij te horen dat het familie gevoel bij jou sterk leeft, mede door deze blog te lezen.
Het voordeel van een camino lopen is dat je hem zelf kunt lopen, waar ook ter wereld , en dat hij begint met de eerste stap. Als je dan doorstapt zul je zien dat je wel komt waar je wil komen. Veel moed.
Sofie, inderdaad zeer mooie herinneringen aan vakanties met Annelies en Brecht aan zee. Ik weet wel waarom ik aan zee ben komen wonen....
Myriam en Luc, ik heb ook zeer goed geslapen vannacht. Heb gisteren avond voor mijn menu pelegrino , een paar pinten gedronken aan de toog van het hotel met de plaatselijke " Eric Wijckaert". Ik ken geen Spaans, hij geen engels, en toch kunnen praten over voetbal. Hij was vurig supporter van Barcelona, ik heb dan maar gedaan alsof ik groot supporter was van Atletico Madrid, omdat daar een Belg in de goal staat. Dit leuk gesprek en de 2. Pintjes zullen mij ongetwijfeld geholpen hebben om goed te slapen.
Heidje, benieuwd welke huisdieren we nu weer hebben. Bedankt om mijn foto's te posten op de blog. Ze zorgen toch voor meer kleur.
Moeke, wel leuk te horen dat het een gevecht is om , 's avonds de computer te kunnen gebruiken. En dat allemaal voor een blog.
De wijsheid van vandaag komt van een zekere Rumi:
" hoe snel je ook loopt, je schaduw houdt je gemakkelijk bij, en loopt soms zelfs voorop".
Dag 15, 13/04/2012, van Olveiroa naar Finisterre, 35 km.
Gisteravond nog lekker gegeten in het restaurant naast de herberg. Het was gezellig druk. Blijkbaar is dit het enige restaurant en een twintigtal pelgrims vullen de eetzaal.
Toen ik terug op mijn kamer kwam, nog wat gelezen, tanden gepoetst en SMS van moeke beantwoord met telefoontje . Ze vroeg zich af of ik de blog niet zou vergeten. Blijkt dat dit bericht voor haar zoon Jorg bestemd was. Hij had nog geen boodschap nagelaten op de blog en zij wilde hem eraan herinneren.
Ik weet niet hoe het komt, doch na dit telefoontje kreeg ik plots een helse pijn in mijn nek. Zo maar. Ik kon met moeite mijn hoofd draaien zonder te vergaan van de pijn. Flexium gesmeerd, voltaren ingenomen, doch die ambetante pijn hield me uit mijn slaap. ik kon geen enkele houding innemen zonder die verdomde pijn. Om middernacht lag ik nog wakker.
Ik moet dan toch in slaap gesukkeld zijn en iets voor zes werd ik weer wakker. Nog altijd pijn. Ik was lichtjes in paniek, want deze morgen zag ik echt niet in hoe ik met deze nek een afstand van 35 km kon overbruggen.
Flink wat zalf gesmeerd, en om 7 u zat ik al klaar voor het ontbijt. Ik neem nog een voltaren en tegen 10 voor 8 ben ik vol goede moed vertrokken.
Het is droog. De wandeling is zalig. Gezond weer, veel zuurstof in de lucht, prachtige natuur. Rotsen, bossen, kolkende rivier, stil en alleen op de wereld. Ik geniet met volle teugen en ben snel de pijn vergeten. Mijn Vlaamse vrienden volgen mee.
Na een uur passeer ik km paal 29. Ik heb dus al 6 km afgelegd. Hier kom ik op de splitsing van de weg, oppassen dus: rechts naar Muxia, links naar Finisterre. Ik ben bij de pinken en neem de goede afslag.
De camino loopt nu langs een gewestweg gedurende 2 km. Doch gezien het nog vroege uur valt dit mee. Ook is er een groene " rijstrook" naast de weg voorzien voor pelgrims. We lopen dus op onze eigen baanvak, dus zonder echt gevaar.
De camino duikt dan weer de wildernis in, en ik passeer plots een kapel, zo maar ergens te velde. Ik doe een paar schietgebedjes omdat mijn nek pijn kan overgaan en opdat het droog zou blijven.
En dan , tegen kwart voor elf, is ze daar, de zee. Op het moment dat de zee aan de einder opduikt, valt de regen met bakken uit de lucht. Snel de regen kledij aantrekken en doorgaan. De weg gaat steil naar beneden langs een moeilijk te bewandelen pad en tegen half twaalf kom ik reeds volledig doorweekt aan in de eerste de beste bar in Cee.
Ik bestel een broodje met kaas en een warme koffie en wat water, zodat ik verder kan voor de rest dan de dag. Tegen 12 uur kan ik terug vertrekken en inmiddels is het gestopt met regenen. Oef. Terwijl ik hier zit te rusten passeert een eerste pelgrim voorbij. De eerste die ik zie vandaag.
Iets verder loop ik voorbij km paal 15. Ik heb dus al 20 km gedaan op goed 5 uur, dus ik zit goed op schema. Ik loop nu een tweetal km naast de zee, tot de camino zijn weg vervolgt, steil omhoog, een sparrenbos binnen. Het is weer genieten van deze prachtige natuur.
Ze hebben duidelijk het beste voor laatst bewaard. Deze etappe is na de eerste, tot nu toe ongetwijfeld de mooiste van deze derde camino. Het is daarom een aanrader aan wie de camino overweegt om ze in twee dagen te doen. Dan kun je dubbel genieten. De afstand is ook niet te onderschatten, zeker ook na de lange etappe van gisteren. Maak van Santiago- Finisterre gerust een vierdaagse!
Ondertussen heb ik de pelgrim die daarnet passeerde ingehaald en om 14 u duikt de kust van Finisterre op. Ik maak me klaar om op een bankje te genieten doch de regen goden beslissen er anders over. Ze draaien weer alle sluizen open, en in plaats van te genieten is het alle regenmateriaal weer aantrekken en volle gas vooruit. De camino loopt wel langs de zee, langs een boulevard met bomen. Je kunt je dit niet voorstellen als je de Belgische kust gewoon bent, want hier zie je geen enkel gebouw. Alleen een prachtige wandelpromenade, af en toe een plaats om de douchen, en zeer regelmatig een toegang tot het strand. Heel mooi. Spijtig van de regen.
Ik blijf de pijlen volgen en ik stap het stadje door. In het centrum probeert een hotelbaas mij te doen stoppen. Ik leg hem uit dat ik eerst naar het einde van de Wereld wil. " Manãna", roept hij. Ik denk bij mezelf: belangrijke zaken eerst, en stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen.
Ik loop dus verder, inmiddels flink omhoog de stad uit, richting copa Ora, of zogezegd het einde van de wereld. Ik loop nog een pelgrim voorbij en en passant vraag ik hem: " where are you going?" " To the End" antwoordt hij.
Uiteindelijk, rond 15u 15 is het zover, ik bereik km paal 0. Deze staat een 100 m verwijderd van een steile klip, en het uitzicht dat je vandaar krijgt doet je denken aan the end. Je ziet alleen maar water. Spijtig van de regen, die nog altijd neersijpelt. Het is daardoor vrij mistig en het zicht is dus minder adembenemend dan je zou denken. Oordeel zelf maar op de foto's.
Ik doe mijn rugzak af, zet hem tegen de rotsen, en zet mezelf ook op een rots. Ik haal eerst mijn boekje uit met de tekst die ik geschreven heb en wordt dan enkele minuten stil, waarbij ik heel dicht bij Annelies en Brecht probeer te komen. Uiteraard komen hier tranen van.
Na een vijftal minuten in de regen tegen mijn kinderen praten, bedenk ik hoe ik de teksten in de zee kan krijgen. Ze staan opgeschreven in mijn pelgrimboek, dat ik waterdicht verpakt heb in mijn speciale toiletzak.
Ik daal de rots af. Dit is niet zonder gevaar want spiegelglad door de regen. Na een twintigtal meter waag ik de gooi naar de zee. Ik zie niet waar het boek terecht kom, dus maar hopen dat hij het water bereikt.
Hieronder kunnen jullie lezen wat ik mijn kinderen heb geschreven.
Tekst voor Annelies en Brecht.
Liefste Annelies en Brecht,
Dit boekje werp ik in de zee, zodat mijn geschreven gedachten dicht bij jullie kunnen komen.
Reeds drie keer wandelde ik op de camino richting Santiago. Om het lot dat mij over kwam te aanvaarden. Om te leren verder leven zonder jullie.
Jullie zijn veel te vroeg van ons ontnomen. Met ons bedoel ik allen die jullie dierbaar zijn, dus ook jullie mama. Zij leeft nu niet meer samen met papa. Papa leeft nu met Heidi.
Annelies, jij hebt Heidi nooit gekend. Ze is blond en lief, net als jij.
Brecht jij wel. De laatste 2 jaar van je leven. Langzaam maar zeker liet je haar toe. Met als ultiem moment de innige knuffel die ja haar gaf vijf dagen voor je stierf.
Jullie waren ziek, ongeneeslijk ziek. Een ziekte die jullie alles zou afpakken , alles waar een nieuw en jong leven naar hunkert.
Dit verdict aanvaarden was voor mij al moeilijk. Alhoewel ik er schijnbaar geen moeite mee had om er over te vertellen, heb ik tijdens mijn wandelingen ontdekt dat ik jullie ziekte nooit heb kunnen plaatsen. Ik ben ervan weggelopen. In werk, sport en vertier. Behalve in het weekend. Dan was ik er meestal wel, om goed voor jullie te zorgen. Wat ik met veel passie en liefde heb gedaan. Wat ik ook nog altijd immens mis.
Ik heb nooit geweten in hoeverre jullie bewust meemaakten wat jullie overkwam.
Alleen jullie lichaamstaal smeekte om hulp, met name om pijnbestrijding. Welke afschuwelijke pijnen hebben jullie niet door die vreselijke stofwisselingsziekte moeten doorstaan?
En dan die andere symptomen: steeds opnieuw een beetje talent dat verloren ging. Voor ons schrijnend om te zien, voor jullie zichtbaar zonder veel problemen aanvaardbaar. Maar was dit wel zo?
Ik heb jullie graag gezien, ik zie jullie graag en ik zal altijd van jullie houden. Ik heb met volle goesting en toewijding voor jullie gezorgd. Door jullie weet ik wat echte liefde is. Onvoorwaardelijke liefde. Er waren geen voorwaarden om voor elkaar te zorgen. We deden het gewoon. Jullie deden mij lachen en genieten, en ook zovele anderen. De zorg deden wij spontaan, het was nooit van " moeten".
Pas door het gemis weet je hoe sterk deze liefde is. Aan de pijn in het hart. Ik dacht op een gegeven moment dat mijn hart zou breken. Er is een serieuze wonde op ontstaan.
Ik probeer deze wonde te genezen door te doen wat wij zoveel keer samen hebben gedaan: wandelen.
Uren hebben we stappend samen doorgebracht: in de Gavers, in Bellegem, in Rollegem, rond de sporthal, in de Sterre in SintNiklaas, in Wachtebeke, in de bossen van Waasmunster, in de streek rond Bachte. En natuurlijk aan zee. De plaats waar jullie lichaam hopelijk rust heeft gevonden.
Vaak in gezelschap van familie, vooral als mama moest werken. 2 rolstoelen voortduwen was zelfs voor mij geen sinecure.
Geweldig om jullie tijdens die momenten toch te zien glunderen, genietend van de buitenlucht en de mensen om jullie heen.
Al deze uitstapjes waren ongetwijfeld de voorbode van jullie en mijn camino. Elk op onze wijze...
Waar ik jullie voor bewonder is het bijzonder talent dat jullie hadden om te behagen en door te zetten.
Hoe jullie met 1 blik, 1 aanraking of 1 glimlach mensen konden charmeren. Sterk!
Hoe jullie gevochten hebben in een oneerlijke strijd, en toch uit elk sprankeltje hoop plezier mee pikten,
Onwaarschijnlijk!
Deze talenten wil ik toepassen in mijn verder leven. Zodat jullie verder leven door mijn " zijn".
Ik heb veel spijt van al die keren dat ik me weer eens liet gaan. Waardoor mooie momenten met jullie verloren gingen.
Hoe kon ik op zulke momenten denken dat pinten pakken met collega's belangrijker kon zijn dan thuis voor jullie zorgen?
Deze vraag houdt me op mijn camino's constant bezig. Ik hoop dat jullie mij een sein als vergeving bezorgen. Dit schuldgevoel is immers sterker dan mezelf. Ik vraag jullie om van waar jullie ook zijn, me te helpen om dit weg te nemen.
Ook heb ik jullie vaak terug gewild. Door jullie ziekte was dit niet eerlijk. Want dan komt voor jullie, die ondraaglijke pijn weer naar boven. Ik wil dat jullie blijven waar jullie zijn, want ik weet dat jullie daar gelukkig zijn en geen pijn kennen. Omdat ik jullie zo graag zie, gun ik jullie dit van ganser harte.
Ik wil jullie ook nog vragen om jullie moed en kracht over te zetten op jullie mama, zodat ook zij zich gesterkt voelt door jullie talent op haar verdere camino.
Samen met dit boekje wil ik ook mijn schuldgevoel in zee gooien. Net als jullie wil ik verder in vrede, ook met mezelf.
Wat ik wel mee blijf nemen , lieve Annelies en Brecht, zijn de mooie herinneringen aan 2 prachtige mensen. Mijn kinderen. Gevoel van wederzijdse ,onvoorwaardelijke liefde.
Jullie wijsheid dat geluk vaak in kleine dingen schuilt, die weinig geld kosten, zal ik vaker oproepen als eerbetoon aan jullie.
En jullie lieve gezicht staat voor altijd op mijn netvlies gebrand, jullie aanwezigheid voor altijd in mijn hart.
Het was een voorrecht jullie papa te zijn. Bedankt!
Ik weet, ik kom zeker naar jullie toe. Ik kan alleen niet zeggen wanneer. Wat zal het deugd doen om jullie dan weer in mijn armen te sluiten.
In afwachting,
Be happy, zal ik ook doen. Wees sterk voor elkaar, zal ik ook zijn. Zodat jullie hier op aarde kunnen voortbestaan.
So long,
Voor altijd,
Jullie papa Bart.
Xxxx xxx xxx.
Tegen kwart voor vier stap ik terug naar de stad. Ik heb dus eigenlijk veel meer gedaan dan 35 km. Doch nu voel ik dit niet meer. Ik ben leeg.
Ik sms Heidi dat ik gedaan heb wat ik wilde doen en ze is er als de kippen bij om mij als eerste persoonlijk te feliciteren. Ze vraagt me hoe ik me voel, doch ik wil nu eerst laten bezinken.
Iets later is moeke de tweede om mij te feliciteren.
Ik besluit om Finisterre te slapen, en niet terug te keren naar Santiago. Ik ben doorweekt, heb het koud, mijn nek begint weer te steken. Ik neem hier rustig te tijd om te bekomen. Dit betekent dat ik de eredienst zal missen morgen, doch ik heb deze reeds drie keer meegemaakt. Dus deze tijd voor mezelf is nu belangrijker.
Ik slaap voor 30 in het hotel met de passende naam" hotel Finisterre". Een oud hotel, 1 ster, doch proper en alle basis comfort aanwezig. Ik pas al toe wat ik mijn kinderen beloofd heb. Voilà. Vlak voor het hotel stopt de bus naar Santiago, dus voor morgen is dat al prettig geregeld.
Mijn derde camino zit erop. De kortste van de drie, we zullen zien wat hij met me zal doen. Ik voel.me goed, alhoewel mijn kop niet leeg is. Hij staat niet stil!
Afsluiten doe ik met een citaat uit " wandelen in vreugde" ANKH - Hermes, 1998.
Dag 16, 14/04/2012, van Finisterre naar Santiago, met de bus.
Iedereen bedankt voor de felicitaties en mooie woorden. Ze doen heel veel deugd.
Ik heb gisteren zeer lekker gegeten met zicht op zee. Natuurlijk vis. Mosselen als voorgerecht, zeeduivel als hoofdgerecht. Vers uit de zee. Zo smaakvol.
Het mag hier dan wel het einde van de wereld zijn, lekkere vis hebben ze hier nog genoeg.
Rond 22 u terug in hotel en na het lezen van nog enkele reacties van jullie, ben ik als een blok in slaap gevallen. Tot ik iets na middernacht gewekt werd door een gebuur met een stevige hoest. De logé in de kamer naast mij was net gearriveerd en kampte duidelijk hoorbaar met dezelfde kwaal als met dewelke ik deze camino ben begonnen. Gelukkig viel ik na een half uur denk ik terug in slaap.
Vanmorgen rond 7 uur wakker en ik lig nog wat te mijmeren en te denken in bed. Het komt bij me op dat het woord " pelgrimeren" wel zou kunnen afgeleid zijn van het Latijnse woord " pelgrus" of zo iets. Mijn Latijn ligt ver achter mij. Dit woord geloof ik betekent " vreemdeling ". Vreemdeling vertalen vele mensen als " zonderling", een beetje een rare.
Je wordt niet raar geboren. Je wordt raar door dingen die je op je camino des leven bent tegen gekomen. De camino lopen zal dus helpen om van je rariteit af te komen, of om ermee te leren leven. Dit is dan voor mij de betekenis van pelgrimeren....
Plots wordt ik uit mijn gedachten terug in de realiteit gebracht. Rond 7u 40 krijg ik sms van Sofie om te melden welke mooie tekst ik schreef naar mijn kinderen.
Ook Heidi had mij daar gisteren al voor gecomplimenteerd per sms. Ze was er stil van geworden, schreef ze.
Echt waar, iedereen hartelijk dank voor de woorden en daden van steun , begrip en verbondenheid.
Iets na negen dan ontbijt in het hotel. De gastheer Manolo zit me op te wachten. Tijdens het lekkere ontbijt, toast met confituur, raken we aan de praat.
Hij heeft dit hotel gebouwd in 1988 en zelf uit de grond gestampt. Hij kan plaats bieden aan 120 personen. Hij is zeer tevreden over zijn bezetting. Vooral grotere groepen, vanuit gans Europa, vinden de weg naar zijn hotel. Zo was er hier gisteren nog een groep uit Servië. En eergisteren een groep met meer dan 60 mensen uit Frankrijk.
Hij heeft drie kinderen die in het onderwijs staan. Ze zijn dus niet geïnteresseerd om dit hotel over te nemen. Over enkele jaren ( ik schat hem nu 60) wil hij ermee stoppen. Ik geef hem mijn kaartje en zeg dat hij maar eens moet bellen als hij zijn business verkoopt. Wie weet...
Hij hoopt om naar België te kunnen komen volgend voetbalseizoen. Hij volgt bijna alle buitenlandse champion league verplaatsingen van Real Madrid. "misschien komen ze volgend jaar uit tegen Anderlecht of Brugas" zegt hij.
Ik antwoord dat hij me maar opbelt als het zo ver mocht komen.
Tegen 10 uur vertrek ik voor een bezoek aan het haventje. Ik mag mijn rugzak achterlaten in het hotel.
Eerst zoek ik de herberg waar ik mijn diploma kan afhalen. Ik heb pech, want hij opent pas om 17 u. Dit wordt dus een camino zonder diploma. Aan mij om die te verdienen met de wijsheden die ik hier mee kreeg in het echte leven.
Ik wandel door de vissershaven en maak enkele foto's zodat jullie kunnen mee genieten. Wolken en zon wisselen elkaar voortdurend af, impressionant schouwspel. Hopelijk valt dit op bij het bekijken van de foto's. Het doet deugd om buiten te zijn, de wind en de zee te voelen, en zo heb ik toch een beetje gewandeld.
Om 11 u stap ik een souvenir winkel binnen en koop iets leuk voor Heidi en voor Moeke en Vake .
Tegen 20 over elf ben ik terug in het hotel, drink nog een koffie en neem afscheid. De bus naar Santiago vertrekt kwart voor twaalf.
De eerste 2 uur rijden we langs de oceaan. Mooi. Het laatste uur in het prachtige landschap van Galicië. Van op de bus doet dit me toch het meeste denken aan Oostenrijk. De bergen zien er groter uit van op afstand dan dat je er in stapt, stappend waande ik me eerder in de Vogezen. Dit is hoger. Ook even groen als in Oostenrijk en heel veel landbouw.
Tegen kwart voor drie komen we aan bij Termibus in Santiago. Vanuit een termibus in Spanje stoppen en vertrekken uiteindelijk alle bussen. De zon schijnt, dus ik besluit om te voet naar het hotel te stappen.
Al snel vind ik de camino aanduidingen en ik hoef gewoon maar te volgen. Nog Pelgrims komen aan na hun camino.
Na een half uur stappen ben ik aan de kathedraal. Wat me opvalt is de rust. Hier is bijna geen volk. Het is nog altijd de man met zijn doedelzak en zijn Duitse herder die ons muzikaal verwelkomt onder de boog naast de kathedraal. Dit voor het derde jaar op rij. Dit plekske zal deze straatmuzikant allicht veel opbrengen...
Het hotel verwacht mij, ik had hen gisteren een email gestuurd. Ik laat mijn rugzak achter aan de receptie, ik krijg dezelfde kamer als dinsdag, doch ik haast me eerst naar de kathedraal.
Ik heb immers de afgelopen drie dagen geen kerk gezien die open was, dus het is hoog tijd om te bedanken voor de behouden tocht, kaarsjes te branden voor mijn dierbaren en alle lezers van mijn blog, en een moment van stilte. Het doet deugd.
Tegen 16 u arriveer ik op mijn kamer en werk ik deze blog verder af. Het eerste deel heb ik op de bus voorbereid.
Dit voorlopig laatste bericht live uit Santiago wil ik afsluiten met een weten uit " Wijsheid van pelgrims" van Anselm Grün. Ik ken deze schrijver van zijn boek " bezielend leidinggeven". Hij is een Benedictijner monnik. In mijn pelgrims boekje, dat dus nu in zee ligt, wordt regelmatig naar hem verwezen, oa met volgende tekst.
" in veel godsdiensten is het lopen zelf een gebed. Het boeddhisme kent een bepaalde manier van lopen als vorm van meditatie, van verzinken. De betekenis van lopend bidden is dat het uiting geeft aan het zoeken naar God, het verlangen naar God. Voor Chinezen is " tao" de weg. En in India spreekt men van " Marga", de heilsweg: een weg van werken, inzicht en oefening. De christelijke mystiek kent de drievoudige weg naar transformatie: de weg van zuivering, de weg van verlichting en de weg van verzoening. Het doel van het lopen is innerlijke zuivering. Al lopend kan ik me bevrijden van innerlijke spanningen, van alle verwarringen die het zicht op mijn ware zelf vertroebelen. Het doel van het gaan is de verlichting, de verlichting van het bestaan en de verzoening met God.
We hoeven niet per se te bidden onder het lopen om de spirituele ervaring van de pelgrim te hebben. Het lopen zelf is al een gebed. Het is vol symboliek."
Omdat ik vind dat met name deze christelijke mystiek zeer goed verwoordt wat ik de afgelopen drie camino's heb mogen ervaren, vond ik het gepast met deze tekst deze blog af te ronden. De " toa" kende ik al onder de vorm: " tao van het coachen", een boek rond coachen dat ik al vele jaren regelmatig consulteer. De " marga" is voor mij ook nieuw.
Dragen wij niet allemaal een klein of groot kruis(ke)? Ik kan dus niet anders dan iedereen aan te moedigen die ooit zei: " ik zou de camino ook eens willen wandelen".
Om ze te helpen wil ik afsluiten met de wijsheid van Goethe, en die stond niet in mijn pelgrim boek....
" wat u ook kunt doen, of waar u ook van droomt om het te doen, begin er mee. Moed heeft genie, kracht en magie is zich".
Veel succes op jullie camino, waar ook....
Nogmaals hartelijk dank voor alle steun, wijsheden, goede raad en poëtisch inzicht. Jullie hebben allen een steentje bijgedragen opdat ik zou slagen. Daarvoor ben ik fier op jullie.
derde camino, dag 17, Santiago-Koksijde en zo veel meer...
Derde Camino, dag 17, van Santiago naar Koksijde, en verder .
Verslag van de reis naar huis en de eerste dagen thuis.
Beste mensen,
Ik kreeg reactie of er nog een laatste blog bericht kwam.
Bij deze.
De terugreis op zondag 15/04 met de trein van Santiago naar
Hendaye duurde vooral zeer lang. Ik had mijn trein om 9u25, doch ik was reeds
tegen 8 u in het station.
De avond voordien had ik immers geprobeerd om via internet
mijn ticket te bestellen, doch dit was niet gelukt. Wel viel het me op dat
reeds opvallend veel plaatsen ingenomen waren. In de klasse preferente, bij
onze eerste klas, was zelfs geen plaats meer vrij.
Dus na een onrustige nacht, om half acht te voet op weg naar
het station. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ik hiervoor 2 jaar geleden de
taxi nam. Het is amper 3 km stappen, en gemakkelijk te vinden, als je het weet
natuurlijk. Ik wist dit toen niet.
Ik neem een lekker ontbijt in het station, 2 chocolade
koeken, 2 koppen koffie en 2 glaasjes vers geperst sinaasappelsap.
Rond negen uur begeef ik me naar perron 1 waar de trein naar
Hendaye zal aankomen . ik praat met een Franse man. Hij wandelde van Valencia
naar Santiago in 33 dagen, gemiddeld 35 km per dag. Dit was reeds zijn zesde
camino. Hij wandelde eerst van Puy en Velay naar St Jean, daarna deed hij de
camino Frances, dan de camino Plata ( vanaf Sevilla, en die deed hij zelfs 2
keer), en de camino Portugese vanaf Lissabon. Toen hij hoorde dat ik vorig jaar
de camino Norte deed, werd dit zijn doel voor komend jaar. De man woont in
Duinkerke, en ik stelde hem voor om met mij mee naar huis te rijden. Doch, de
verplaatsing van Hendaye naar St Jean met de taxi die avond ziet hij niet
zitten. Hij zal in Hendaye overnachten en dan op maandag met de trein trachten
in Duinkerke te geraken.
Ik vraag nog hoe zijn ervaringen zijn geweest tijdens de
camino Plata. Hij zegt dat het redelijk goed aangegeven is, dat het zeer warm
kan zijn en dat je bepaalde dagen tussen de 40 en de 50 km moet doen, omdat je
in stukken niemandsland loopt.
Deze man trekt dus al zes jaar op rij zes weken uit om te
pelgrimeren. Hij is nog steeds aan het werken en spaart al zijn verlof op voor
deze tochten. Op mijn vraag waarom zwijgt hij in alle talen. Ieder zijn camino
Hij neemt klasse turista, ik neem klasse preferente ( er
was dus toch nog plaats), en ik zie hem nog terug s avonds in het station van
Hendaye, waar hij bij zijn voornemen blijft om te treinen richting Duinkerke.
De trein reis zelf is weinig spectaculair. Ik lees in mijn
boek Over leiderschap van Ken Blanchard, ik lees nog eens mijn
blogberichten, er is een film de drie musketiers en er is vooral de drukte
op de trein. Bij al wat ik doe heb ik het lastig om geconcentreerd te blijven
door de vele bewegingen op de trein. Wandelen is leuker iets voor 21 u kom ik
uiteindelijk aan in het station van Hendaye, in Zuid Frankrijk, aan de
Atlantische kust.
In Hendaye staan de taxis in rij om de treinreizigers naar
hun volgende bestemming te brengen. Ik spreek de tweede chauffeur aan, doch hij
verwijst me naar de eerste. De volgorde dient gerespecteerd te worden. Discipline
aanwezig dus.
De taxi chauffeur is een dame en ik vraag St Jean SVP?
Pas de problème, antwoordt ze. Weg zijn we. Volgens Heidi zou de rit een goed
uur duren. Groot is mijn verbazing dan ook als ze na een tiental minuten zegt
dat we zijn aangekomen zijn en ze me vraagt waar ik precies wil zijn. Ze wou me
droppen in St Jean de Luz, een prachtig kuststadje naast Hendaye.
Zo zie je maar hoe belangrijk goede, juiste en volledige communicatie
is om je doel te bereiken. Voor een pelgrim staat St Jean zonder verwarring
voor St Jean Pied de Port. Voor een inwoner van Hendaye staat St Jean voor de
buren, St Jean de Luz. Twee keer St Jean, twee verschillende bestemmingen Gelukkig
ligt haar St Jean op de weg naar mijn St Jean is zijn de kms dus niet voor
niets geweest.
Tijdens de rit vertelt de dame zeer gewillig over haar
leven. Ze is getrouwd, 2 kinderen, zoon en dochter, en samen met haar man
hebben ze een eigen taxi bedrijf in Hendaye. Ze hebben elk hun wagen. Ze kent
België redelijk. Zij kwam tot haar 20° altijd in de zomermaanden naar
Nieuwpoort op vakantie met haar ouders. Zij hadden een appartement op de dijk. Ze
was nog altijd vol lof over de ijscrème van St Catharine. Ze wou absoluut nog
een keertje terug komen om haar kinderen te laten zien hoe zij haar vakanties
vroeger door bracht. Ik heb de gegevens van Wolfgang gegeven.
Haar vader is Bretoen, haar mama van Rijsel, en zo heeft ze de
eerste jaren van haar leven in Rijsel gewoond. Toen haar papa gepensioneerd
was, zijn ze terug naar het Zuiden verhuisd en zo is ze uiteindelijk in Hendaye
beland en getrouwd. Ze heeft een zus die in Mouscron woont, met haar kinderen. Ze
noemt de kinderen van haar zus franco belge. Voor haar staat dat dus voor Belgen
die Frans spreken.
Spaans is haar tweede moedertaal, want ze werkte altijd in
Spanje, in de reis sector. Tot ze dus in het taxi bedrijf van haar man stapte. Nu
is ze gek van Baskenland, zowel de Franse als de Spaanse kant, en ze vindt het
reuze dat haar kinderen van beide landsculturen meekrijgen. Op vrije momenten
doen ze dan ook niets liever dan met het ganse gezin dag uitstappen te doen in
de bergen.
Na een uurtje komen we uiteindelijk aan in St Jean Pied de
Port. Ze zet me af bij het eerste hotel op onze weg, echter geen succes, want
alle kamers zijn reeds ingenomen. Ik reken af, we nemen afscheid en ik ga te
voet verder op zoek naar een hotelkamer. Na een kwartier vind ik een kamer in Le
Central Hotel, niet zo ver van de kerk en van de plaats waar morgen allicht
weer vele pelgrims hun camino zullen beginnen. De keuken is reeds gesloten, dus
ik moet de deur uit om nog iets te kunnen eten. In een bar iets veder krijg ik
nog een broodje met ham. Dit betekent dus een dag zonder warme maaltijd, want
op de trein heb ik me ook beperkt tot het nuttigen van één broodje.
Uiteindelijk iets na 23u onder de wol en ik val als een
steen in slaap. Ik word pas wakker van mijn wekker om 7u15.
16/04.
Tijdens het ontbijt vraag ik de wifi code om nog eens jullie
reacties te kunnen lezen. Dit lukt en jullie bemoedigende woorden van respect
en appreciatie raken mij. Bedankt.
Tegen 8u30 vertrek ik naar de garage waar mijn auto al die
tijd heeft gestaan en ik kan vertrekken om 9u richting Koksijde. Een rit van
1180 km.
Het eerste deel, tot aan Bordeaux, ongeveer 250 km, verloopt
lastig. De eerste 50 km gewone weg, redelijk druk, dus niet snel. Dan de snelweg
op, doch hier zijn tot Bordeaux constant wegenwerken, dus dat schiet ook niet
goed op. Daarenboven wordt ik na de payage voorbij Bordeaux langs de kant
gezet door de Gendarmerie. Routine controle. Als ze mijn rugzak in de koffer
zien liggen, verandert plots de houding van de agenten en mag ik snel
doorrijden. Pelgrims genieten duidelijk de sympathie van de Franse flikken. Het
is dan al goed na 12u, ik moet nog een serieus eind overbruggen, en van dan af
begin ik te vlammen. Met een minimum aan stops slaag ik erin om tegen 19u10
onze oprit in Koksijde op te rijden, dus na goed 10 u bollen dus. Dit is alleen
maar mogelijk geweest dankzij de goede instructies die ik kreeg van Heidi om de
files rond Parijs te vermijden, geen noemenswaardige problemen op de weg (
alleen een beetje file in Rouen) en af en toe flirten met de snelheidsbeperking.
Als ik rond 18u30 in Duinkerke passeer vraag ik me af of de pelgrim die ik
gisteren ontmoette reeds zou thuis zijn met de trein.
Ik ben zelfs eerder thuis dan Heidi. Aangezien haar winkel
slechts op 5 stapminuten is van ons huis, en aangezien ze sluit om 18u30, vermoed
ikdat ze iets geregeld heeft. Het is
immers 19u10 en ze is er nog niet. Ik kan rustig mijn rugzak leeg maken, en verwacht
ieder moment dat ze zal bellen dat ik mij ergens naartoe moet verplaatsen. Uiteindelijk,
tegen 19u30 komt ze thuis, met een geschenk, een race eend, omdat ik zo snel
thuis was. Ze werd opgehouden door een goede late klant, en dit gaat natuurlijk
voor alles: eerst de klanten, dan de vent. Zo bouw je met succes je zaak uit.
Beiden zijn we uitgehongerd en we reserveren snel een plaats
in mijn favoriete eethuis De Normandie. De blog lezers die ook op mijn
verjaardagsfeestje waren zullen die naam zeker herkennen .
Ik ben dus een viertal dagen eerder thuis dan voorzien. Ik ben
daar zeer blij mee. Na mijn vorige caminos ben ik na een 2 tal dagen opnieuw
gaan werken. Had ik mij aan mijn oorspronkelijk plan gehouden was dit nu ook
weer het geval geweest. Het voelt zeer goed dat ik nu nog enkele dagen heb om
te bekomen en eea een plaats te geven. Ik neem me wel voor om iedere dag te
stappen. Bij mijn thuiskomst maandagavond scheen de zon. Het was prachtig weer.
Ik verheugde me reeds op een ganse week prachtig wandelweer.
17/04
Toen we dinsdagmorgen wakker werden was het weer compleet
omgeslagen. Regen en wind, weg zon. Heidi zou vandaag meewandelen, want haar
vrije dag. We besluiten een beaufort wandeling te doen. Dit is een wandeling
rond kunstwerken hier aan de zee. We kiezen een stuk van een 13 km, startend
aan het kunstwerk op de blekker, de hoogste duin van de kust, 5 minuten
stappen van ons huis.
Vol goede moed zijn we tegen 11u vertrokken, ondanks de
regen en wind en koude. We houden dit een halfuur vol. Dit is reeds een
verschil met wandelen ver van huis en hier: ik heb ondanks de gure
weersomstandigheden nooit gedacht aan ophouden, wel aan inkorten, doch niet na
5 km. Hier doen we dit wel .Ik blijf echter optimistisch en in de boekenwinkel
in Koksijde koop ik een boekje met wandelingen in Frans Vlaanderen, want ik ben
vastberaden om deze week die streek eens te voet te verkennen.
De regen blijft echter volharden en s avonds besluit ik dan
maar om met de voorbereidingente
starten van een boekje met mijn verslagen en jullie reacties van deze derde
camino.
18/04
Woensdagmorgen ga ik in de regen, te voet, shoppen bij Joe
en Heidi. Ik kan wel wat nieuwe vrije tijd kledij gebruiken en nieuwe
nachtkledij. Terug thuis wacht ik af , doch de regen blijft maar neergutsen. In
plaats van te wandelen kies ik om de auto te nemen en een bezoek te brengen aan
mijn zieke zusters. Myriam is gaan kaarten, dus goed nieuws, ze voelt zich dus
goed. Mizef heeft een drietal moeilijke dagen achter de rug doch voelt zich nu
ook weer beter dus ook goed nieuws. s Avonds werk ik verder aan mijn boek. Het
is leuk, bij momenten emotioneel, om zowel mijn berichten als de reacties van
jullie steeds weer te kunnen lezen. Dit doet echt deugd. Ook het gepast
toevoegen van fotos op de juiste plaats in de tekst, is helend. Ik kan
bijwijlen mijn ganse tocht herbeleven vanuit mijn luie zetel. Apart gevoel.
19/04
Wat mij tot nu toe opvalt, is hoe weinig ik aan mijn werk
denk. Dit is voor mij nieuw. Ik doe een poging om mails te lezen, doch ik voel
direct dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik verwerk wel mijn post, lees wat
bij, doch constant met één oog naar buiten, om de weersomstandigheden op de
voet te volgen.
We hebben ook afspraak bij de dokter. Heidi wordt onderzocht
en genezen verklaart. Dit betekent dat ze weer alles mag doen, en dat de
voorbereidingen kunnen starten voor een nieuwe IVF poging. Als alles goed gaat
zou er in juni een bevruchting kunnen gebeuren we zijn dus in blijde
verwachting.
Als Heidi na de
middag terug naar haar winkel stapt beslis ik om mee te gaan en dan door te
stappen voor mijn eerste echte wandeling thuis. Amper enkele tellen onderweg
worden we reeds geconfronteerd door een felle regenbui. Zo erg, dat ik in haar
winkel al schuil. Amper 600 m gestapt. Ook dit was ginder ondenkbaar. Na enkele
minuten beslis ik om toch door te gaan en ik wandel op het strand richting
Frankrijk. Westenwind pal op kop, stappen in het zand, regelmatig een plensbui,
doch ik zet door. Ik bedenk wat nu het lastigste is: in heuvelachtig decor, of
hier in het vlakke Vlaanderen,tegen de wind, en in het zand. Beiden hebben hun moeilijkheidsgraad,
beiden kunnen eentonig ogen, doch het is telkens genieten. Dus genieten al
stappend, dicht bij huis lukt ook. Het voelt
goed. Ik wandel tot tegen het grenspad en dan terug. Een 18 km.
Bij mijn thuiskomst wacht me bezoek van Moeke en Vake; ze
zijn terug gekomen om mij te zien en naar mijn live verslag te luisteren. Als dit
niet knap is. Ik beloon hen met een diner, zelf klaar gemaakt: varkenshaasje
met boontjes en broccoli en gebraden patatjes. Vake kan niet zwijgen hoe lekker
de boontjes wel zijn. Moeke kan daar niet mee lachen
Ook Myriam belt me op. Ze wil me bedanken voor de kaars die
ik achterliet en vertelt me dat ze direct begonnen is aan een boekje over mijn
derde camino. Ze wilde mij en de lezers hiermee verrassen. Ik hoor lichte
teleurstelling in haar stem als ze hoort dat ik ook reeds een ontwerp klaar heb
en we besluiten beide naast elkaar te leggen. Met 2 kunnen we meer dan alleen,
en dit boekje zal dus zeker de moeite zijn om te lezen. Jullie kunnen een
prachtig naslagwerk verwachten.
20/04
Ik heb met Myriam afgesproken om onze beide ontwerpen naast
elkaar te leggen en zo tot één prachtig geheel te komen. Ik neem dus afscheid
van Moeke en vake die deze ochtend terug rijden naar Schoten, en vertrek naar
Marke. Myriam heeft reeds een taalkundig verbeterde versie afgeprint die ik
in de loop van het weekend nog eens zal nalezen. We kiezen verder de fotos ,
de voorkaft, het lettertype, de oplagen, .ondertussen zet Luc zich achter de
kookpotten en kunnen we tegen 12u genieten van een lekkere vis met prei stoemp.
Gezond , vers en heerlijk.
Tegen 14u ben ik terug thuis, de regen is inmiddels
opgehouden en ik trek mijn wandelschoenen aan voor een wandeling richting
Nieuwpoort. Eerst nog boodschappen, want vanavond komen Joe , Isabelle, Emilie en
Manuel eten. Frietjes.
Na een achttal km kom ik bij Godrick en Rose Marie. Godrick
is nog niet thuis. Ik geef hun kaars en Roze Marie vertelt me dat ze weer
problemen heeft met haar voet. Haar camino is dus nog niet voor morgen. Niet getreurd,
genieten doen ze met de oppas in het weekend van hun tweeling kleinkinderen. Ondertussen
is het nog zoeken voor Rose Marie naar de gepaste invulling van haar dagen nu
ze in pensioen is. inmiddels komt Godrick thuis en het is tijd om hun grootouderschap
te starten. Ik neem afscheid en gezien de tijd direct richting Koksijde. Eerst
door de duinen. Daarna langs het strand. De zon inmiddels op mijn hoofd. En dit
kan deugd doen na al die natte dagen.
s Avonds leuk weerzien met Emilie. De warme knuffel bij
haar binnenkomst bewijst hoe blij ze is dat haar peetje Bart terug is. Leuk gevoel.
21/04
Het slechte weer blijft, wisselvallig, veel buien, koude
wind. Ik besluit om , na een maand, nog eens mijn loopschoenen aan te trekken. Tegen
10u45 ben ik weg, regenjas aan, en ik zie wel hoe lang ik het vol houd. Voor de
kenners van de westkust: van de Hoge Blekker, door de Noordduinen naar het
Housaegher bos. Dan Houtsaegher duinen in, vervolgens richting en door de
Oosthoekduinen. Dan een rondje in het Calmeynbos, terug de Oosthoekduinen in en
via het Houtsaegher bos, de Van Looy laan, de Duinenkranslaan ( langs de
Caravelle, weet je nog ) Ranonkellaan, Vandammelaan, en zo naar huis. Om 12u45
terug thuis, iets na Heidi, na een tocht van ik schat 20 km. Mooi compliment
van Heidi die opmerkt dat ik er vrij goed uit zie na zon lange looptocht. Ik voelde
inderdaad dat mijn conditie serieus verbeterd is. Wandelen is dus de ideale
training en opbouw naar een betere algemene conditie. Ik heb er wel over gewaakt
dat ik nooit met een hogere hartslag liep dan 75%. Dit betekent dat je , met
name in de duinen, goed moet doseren. Want met die zandheuvels gaat je hartslag
zo de hoogte in. Ik heb de ganse tijd in het droge kunnen lopen, bij momenten
zelfs onder een stralende zon. Tien minuten thuis en de regensluizen gingen
weer open. De weergoden waren me dus goedgezind.
In de namiddag ben ik de ganse tijd bezig met het nazien van
de tekst voor ons boekje en tegen 17u is het zover: deze derde camino, en dus
ook deze blog berichtgeving, zit er op .
Ik hoop dat de mensen die hoopten op nog een afsluitend
bericht bij deze tevreden zijn.
In de winkel van Heidi vond ik achteraan een opschrift op de
muur. Visie zonder actie is dagdromerij, actie zonder visie is een
nachtmerrie!
Deze wijsheid brengt me terug in de realiteit. Ik leg direct
de link met de oefening waar we zowel bij Makkie als Assist Home Services mee bezig
zijn. Vanaf nu wil ik me weer concentreren op mijn werk. Zonder mijn voornemens
dagelijks te blijven bewegen en mijn eigen aanbevelingen te volgen, te vergeten.
Ik heb genoten. De uitloop in eigen omgeving kan ik iedereen
aanbevelen die een pelgrimstocht overweegt, en ik hoop dat ook jullie iets
hebben meegekregen. Iets wat jullie kan helpen om jullie eigen camino gelukkiger, positiever en met minder pijn te
wandelen.
Heel veel succes, warmte, geluk en liefde. En blijf bovenal
gezond.
één van de trouwste supporters tijdens mijn reizen, en dagelijkse lezer en schrijfster op mijn blog, is niet meer. Afgelopen donderdag heeft mijn zus Myriam haar strijd tegen de kanker verloren. Ze overleed op 19 juli 2012 om 22u15 bij haar thuis, 2 dagen na haar 67 ste verjaardag.
Bij deze wil ik haar naaste familie dan ook mijn oprechte deelneming betuigen.
Luc, haar man, partner en maatje. Die tijdens haar ziekte geen moment van haar zijde week. Die geheel volgens haar wens er alles aan gedaan heeft opdat ze thuis zou kunnen verzorgd worden en sterven. Samen plezier, samen op reis. Samen één eenheid, samen eigenwijs. Samen kwaad en samen goed, samen verdriet en samen weer moed. Nu verder leven zonder Myriam, Luc, dat zal pijn doen, want nooit meer lijfelijk samen. Veel sterkte.
Els die nu verder moet zonder haar moeder. Een moeder sterft altijd te vroeg, ongeacht hoe oud. Je bidt dat God haar sparen zal, omdat je van haar houdt.
Fauve, Tim en Robbe zullen hun Mammie missen. Doch als de dagen knellen gaan, zij de ziekte niet overwint, moe en benauwd, bid je dat God haar halen zal, omdat je van haar houdt.
Myriam,
bedankt voor alles wat je voor me gedaan hebt. Je beweerde altijd dat jij er was om voor mij te zorgen toen ik klein was. Ik vind het jammer dat ik me daar niets meer van herinner. Ik herinner me wel dat je er altijd was om mij te steunen, ongeacht de keuze die ik maakte. Ik herinner me goed hoe jij me aanporde door te gaan toen ik het moeilijk had. Net zoals jij deed gedurende de 11 jaar dat je dapper vocht tegen de kanker. Ik herinner me de ettelijke glazen champagne die we samen dronken. Vanaf nu zal ieder glas een aandenken met de glimlach zijn aan jou. Met een verbeten trekje van pijn door jouw gemis. Ik herinner me de reizen die we samen maakten. Hoe jij alles , samen met Luc, tot in de details uitkiende en voorbereidde, zodat niets ons kon tegen houden. Ik herinner mij jouw gastvrijheid in Flobecq en in Marke. Altijd welkom , en altijd tijd voor een babbel, luchtig of serieus, nooit haalde je op je neus. Ik wil je nogmaals bedanken voor de mooie boekjes die je maakte van deze blog. Zo kon de ganse familie en anderen steeds mijn verhalen en de reacties van de lezers bekijken zonder de computer te openen. Deze boeken liggen bij de meesten binnen handbereik. Bij het lezen morgen zullen alle lezers nu dichter bij jou komen.
Je schreef dikwijls op de blog dat mijn 2 engeltjes tijdens mijn tochten goed voor me zouden zorgen. Me zouden beschermen en leiden. Ik weet zeker dat ze dit nu ook voor jou zullen doen.
Deze woorden zijn speciaal voor jou:
Optimistisch tot het laatste Niet moeilijk maken voor je naaste Gesloopt van al je krachten Bleef je op een betere dag wachten Wij waren jouw lust en je leven Maar er was geen tijd meer gegeven Jij streed vol moed en kracht Lieve zus, rust nu maar zacht
In naam van je broers en je zusjes wil ik nog het volgende toevoegen:
Stil ben je van ons heengegaan je hebt altijd voor ons klaargestaan geborgenheid en liefde heb je ons gegeven zo was je hele leven je was een schat van een zus voor ons allen je te moeten missen zal ons zwaar vallen
Hoeveel wandel reizen ik ook nog mag maken, ze zullen nooit meer hetzelfde smaken....
Het gaat je goed, ik doe mijn best om niet meer te wenen om wat er niet meer is, en zal proberen gelukkig te zijn om wat is geweest.
