de afgelopen tijd kreeg ik regelmatig reacties van de mensen rondom mij: hoe gaat het nu met je? hoe is de tiende mei verlopen? en de tiende juni? hoe was drie mei ( verjaardag Annelies)? en hoe vergaat het je bij het realiseren van de tips? enz....
We zijn net terug van de Champagne streek. De aandachtige lezer van deze blog zal zich ongetwijfeld herinneren dat de aanwezige familieleden tijdens het welkomsfeestje dit cadeau bijeen hebben gelegd. Ik neem dan ook dit aan om terug een link te maken naar mijn Compostella blog.
Terug in het werkritme komen was in het begin zeker niet eenvoudig en alledaags. Je bent nog in de roes van de Camino en algauw is duidelijk dat het "echte" leven toch iets anders in petto heeft. Het inbouwen van "landingstijd" is dus geen overbodige luxe om terug in het ritme te komen. Het valt me vooral op dat ik zeer geprikkeld reageer op zaken en woorden die niet passen met wat ik in gedachten heb... Dit leidt tot gespannen situaties zowel thuis als op het werk. Ik probeer dit op te vangen door de eerste 2 weken minstens 7u/week te sporten, hoofdzakelijk lopen en zwemmen. Ik heb dus een zeer lange weg te gaan....
Drie mei passeert goed: Heidi koopt bloemmetjes voor Annelies en we gaan 's avonds iets eten om Annelies haar verjaardag te vieren. Spijtig dat Heidi mijn flinke lieve dochter niet heeft gekend. Gevoelens aan vroegere tijden steken weer op...
10 mei onderga ik wonderwel: mijn tips indachtig denk ik vooral aan de positieve dingen en de liefde die nooit sterft.
Het weekend van 15 mei gaat Heidi voor een paar dagen met haar vriendinnen naar Malta, een welverdiende rustpauze na zoveel opofferingen voor haar vent. Voor mij het signaal om 4 dagen goed te trainen voor de kwarttriatlon waarvoor we zijn ingeschreven ( Brugge 19/06).Mijn race fiets van stal gehaald en 4 dagen na een km ' s afmalen. Ik heb een grote achterstand in te halen.
Inmiddels neemt de drukte toe: trainen voor de kwarttriatlon,stress en veel werk buitenshuis, zowel bij Heidi als ikzelf, kortom van de gedachte om "meer te zijn en minder te doen" komt voorlopig niet veel in huis. Daarenboven komt dat persoonlijke reacties op mijn werk mij zeer diep treffen mijn evenwicht doen verliezen. Terwijl ik toch beter zou moeten weten na mijn leerrijke en wijze levenslessen...
De professionele successen houden wel aan en dit is dan de pleister op de wonde: veel werken, veel uren kloppen ( veel meer dan contractueel vastgelegd), veel stress en overleg, doch het succes heelt. Ook bij Heidi. De spanning is echter te snijden, zowel thuis als op het werk, en het is jezlrf in veel bochten wringen om niet te ontploffen. We maken onszelf wijs dat alles zal beteren als de inspanningen van de traitlon voorbij zullen zijn.
Inmiddels komt 10 juni voorbij en het knaagt weer: een veel negatiever gevoel reeds dan een maand geleden. Dit is geen goed signaal. Ik denk ook aan vaderdag, ik zie dit eigenlijk niet zitten: vaderdag zonder kinderen, voor het eerst in 22 jaar, een leeg gevoel. We moeten daarbijop vaderdag (13/06) ook gaan stemmen. De overwinning van NVA heeft de dag zelf weinig inpakt op mij: ik heb de blues en zit ver weg van de actuele realiteit. Voor mij is NVA " NOG VEEL AFZIEN": de pijn van het gemis en het daarbij gepaard gaande verdriet zijn weer volop aanwezig. Ik denk met weemoed ook terug aan het zalig gevoel dat ik bij momenten voelde op de Camino, dit helpt ook...
Het weekend erop staat alles in teken van onze kwarttriatlon: 19/06 is het eindelijk zo ver: Brugge begroet 2000 atleten en veel suporters ( bedankt Joe, Isabelle en Emilie); het belooft een zware race te worden want verschrikkelijke noord-oosten wind en regenbuien, en koud. Zowel Heidi en ikzelf brengen het er goed vanaf: beiden iets boven de drie uur, aanvaardbaar voor een oude man en voor Heidi zeker, 10 dagen voor de wedstrijd raakte ze nog gekwetst. Zij deed de ganse wedstrijd met een ingepakte dij. Het was een lange dag, voor 14u30 moesten we inschrijven en we zijn pas tegen middernacht vertrokken met de ploeg. De zondag hebben we dan met het ganse team gefeest om het succes te vieren: na de inspanning de ontspanning. Waarbij ik teveel drink dan goed voor me is!
De maandag komt dan de ontnuchtering en val ik weer in een diepe blues: drinken is niet goed voor het gemoed. Hoog tijd dat ik mij alweer herpak: mijn blog lezen, mijn tips in de praktijk brengen, positief denken, tijd nemen om niets te doen. Ons champagne weekend was de aanzet, op naar een beter vervolg.
Zondag 11/07 is het jaarmis van Brechtje ij Koksijde Dorp, St Pieterskerk om 11u. Daarna BBQ in het "Bunkertje" in Koksijde. Iedereen welkom. Wel verwittigen aub. Ik voel nu hoe ik de laatste dagen van zijn leven weer helemaal beleef en voel. Het worden nog 13 lange en intense dagen.
Fijne zonnige dag en aan iedereen een deugdoende en welverdiende vakantie.
gisteren was de jaarmis van Brecht. Zaterdag was het een jaar dat we Brechtje moesten laten gaan. Het doet deugd te voelen en te zien dat zovele lieve mensen dit moment samen met ons hebben beleefd. Pijn dragen en verwerken is iets gemakkelijker als je weet dat velen hun schouder klaar houden om op te steunen en opbeurende woorden uitspreken. Ook de mensen die niet live aanwezig waren, doch hun steun en medeleven uitten op een andere manier, ben ik dankbaar.
Ik heb vandaag thuis gewerkt aan een gezapig tempo, mijn mailbox "opgekuist"en stukken gelezen die reeds lang wachtten op een inzage. Na het verdriet en de emoties van de afgelopen dagen leek mij dit de beste manier om de laatste week voordat ik 2 weken verlof nemen te starten. Hartelijk dank aan allen die gisteren speciaal aan Brecht hebben gedacht.
Ik wil eindigen met een citaat uit de "druivelaar" kalender over de liefde.
" De liefde is niet afgunstig. Ze is niet ongelukkig als anderen in de kijker lopen en succes behalen. Van harte gunt zij iedereen alle goeds.
De liefde praalt niet. Zij pronkt niet met wat ze realieert en aanzien geeft. Haar bekommernis is niet dat men naar haar opkijkt. Haar enige zorg is dat het goede gebeurt"
Bedankt voor zoveel liefde... Laat het goede gebeuren...
Camino 2, dag 1, 10/04/2011, Irun-San Sebastian,24,8 km
Beste lezer,
gisteren zijn Jorg, Heidi en ikzelf aangekomen in Irun, na een ritje met de auto van 1180 km. Na de incheck in ons hotel rond 16u trokken we op verkenning. Op zoek naar het haventje en de zee... Echter, geen zee te bespeuren, wel een kerk, echter zonder kaarsjes. Wel genieten van gebed en rust. De zoektocht naar een leuk restaurant was evenzeer een flop. Daarom beslissen we om per tram naar Hendaye te reizen om te souperen. Hendaye is het stadje in Frankrijk waar Heidi en Luc me vorig jaar zijn komem oppikken. Op die manier doen we toch wel iets speciaal gisteren: met de auto van België naar Spanje, dan met de tram van Spanje naar Frankrijk, en zo terug naar Spanje, je moet het maar doen... Lekker gegeten, vroeg in bed en we spreken af 8u aan het ontbijt.
Na een deugddoend ontbijt nemen we omstreeks 9u30 afscheid, Heidi en Jorg terug naar Koksijde, ik op weg voor de eerste etappe. Bedankt Heidi en Jorg om me te brengen: Bedankt Heidi om me alweer de kans te geven op zoek te gaan naar rust.
Ik zit direct op de juiste weg, na de verkenning van gisteren. Het wordt zeer snel duidelijk dat deze tocht niet voor ongetrainde wandelaars is: na anderhalve km door het stadje Irun, direct 4 km klimmen langs moeilijke weg richting Ermita De Guadelupe. Daar , badend in het zweet, de eerste stop in het kleine kerkje, en de eerste kaarsjes gebrand.
Van hierboven een prachtig zicht op Irun...met zijn haven...en zijn strand...
Het is dus waar dat je vanop afstand vaak dingen beter ziet, voor het eerst ziet of anders kunt beschouwen.
Van Guadelupe verder klimmem naar de Momt Jaizkibel. Van welke koers ken ik deze col vake Ludo? Deze bedwongen daalt de route over Lezo naar Passaja de San Juan, waar ik het veerpont neem om de camino verder te zetten richting San Sebastian.
Alhoewel weer volop klimmen, geniet ik met volle teugen: ik loop langs, of liever hoog boven, de zee: Landschap een beetje vergelijkbaar met de Opaalkust, doch ruwer en hoger. Gewoon fantastisch! De moeilijkheid is evident: tussen 14u en 15u doe ik amper 2 km...Aan de kust van Koksijde haal ik 6,5 km per uur! De laatste 300 m zijn sterk dalend en tegen 15u30 kom ik bij het strand van San Sebastian, waar ik direct betoverd ben door de blauw-groene kleur van het strandwater. Prachtig!
Ik zoek de weg naar de jeugdherberg, want een gewone herberg hebben ze hier niet. Op weg er naar toe wordt ik aangesproken door een Engelsman, die gisteren zijn Camino had afgewerkt. Hij reisde terug omdat hij San Sebastian nog eens extra wilde bezoeken vooraleer weer af te reizen naar zijn Home. Hij startte 1 maart en deed er dus 38 dagen over. Mijn 22 dagen planning zijn dus wel zeer ambitieus. Daarom vraag ik hem welke etappes ik best met de bus kan doen zonder veel schoonheid in te binden. Ik dank hem voor de tips en vervolg mijn weg door het centrum. 500 m verder wordt ik alweer aangesproken, door een Spanjaard deze keer, die me een overnachting in zijn herberg wil verkopen. Na een bezoek ter plaatse ga ik in op zijn aanbod en vandaar dat ik voor 15 slaap in Hostel Betianayak, www.betianayak.com, vlakbij de Mc Donnald. Jullie kunnen dus al raden waarmee ik straks de innerlijke mens zal versterken...of ga ik toch op zoek naar trage suikers, pasta dus???
De fysiek is goed, de benen voelen wel moe, doch voldaan, de voeten zijn nog "blaarloos". Ik doe dit jaar de truc van de para's: ik tape mijn voeten in. Het weer is goed, rond de 14 graden, veel wind en af en toe regen. De sympathieke Bask gaf me moed door te zeggen dat het binnen de 4 dagen overweldigend zonnig wordt en warmer. We zullen zien.
Ik ben nog geen andere pelgrim tegen gekomen, behalve de Engelsan natuurlijk. Hier in de herberg slapen wel 2 Canadese vrouwen, doch die zijn op doorreis en doen city per city: zo reizen ze morgen naar Madrid. Verder nog een Frans koppel die 2 dagen de stad bezoeken en een jongen uit Algerije, die hier reeds 4 maanden blijft hangen...
Ik heb zwaar geïnvesteerd in nieuwe technologie, doch kan er nog niet goed meewerken. Hopelijk krijgen jullie dit bericht toch te lezen.
ik lag er vroeg in gisteren, doch rond 4 uur wakker voor een plasje. In de gang kwam in 2 kerels tegen die ik de avond voordien niet had gezien. Paniek dus, allicht de reden dat ikndaarna geen oog meer dicht deed.
Angst weet je wel. Deze ervaring leert mij dat onrust ook wel eens iets met angst of doemdenken kan te maken hebben...
Na een bord cornflakes op weg om 8u30 voor de tweede rit.
Ik loop langs de zee en het valt me op hoeveel mensen ' s morgens vroeg met een stevig tempo op weg zijn, allicht naar hun werk.
Na 2 km, einde van de dijk ben ik de pijlen kwijt. Ik verlies hier een kwartier door te zoeken naar de weg. Tip voor wie na mij komt: ongeveer 300 m voor het einde van de dijk staat een standbeeld van Marie Christine van Oostenrijk:daar ga je dus naar links, het is zeer slecht aangegeven.
vandaar richting eerste col van de dag: Mont de Igueldo,een stevig kuiterbijtertje: om jullie een idee te geven hoe steil, ik ben samen gestart met 2 fietsers en ik ben net voor hen aangekomen...
Dan richting Orio en dat 14 km lang, langs de zee. Het is hier De Ardennen aan zee, ongelooflijk mooi! Allicht iets voor mijn broers, immers het is hier boeren met zicht op zee. Aangezien ze beide houden van de boerestiel en de zee....
Het gaat op en neer, vaak langs onbewandelbare wegen, door de weiden, in de rust.
Wel miezerige regen en mist, doch dit kan de pret niet bederven.
Plots duiken 4 pelgrims op uit de mist: een man en drie dames, Duitsers uit Berlijn, zaterdag vertrokken in irun. Hun verbazing was groot dat ik hen reeds ingehaald had.
Ook voor hen was het tweede keer. Vorig jaar vertrokken ze uit Porto naar Compostella.
Gezien mijn tempo beduidend sneller ligt nemen we afscheid en omstreeks 12u15 arriveer ik in Orio waar ik enkele broodjes naar binnen speel.
Om 13u30 kom ik aan in Zarautz na opnieuw een serieuze bergop. Dit was normaal gezien mijn stopplaats voor vandaag, doch gezien het vroege uur en de jus die nog in mijn benen zit, besluit ik verder te wandelen.
Ik had me voorgenomen om iedere dag te stappen van 8u30 tot 17u, een normale werkdag ...zo kom ik nog in Getaria, waar ik de kerk bezoek, doch geen kaarsjes vind, en in Askizu waar ik de jeugdherberg bezoek in de hoop een stempel te krijgen, doch niemand thui...Om deze mooie dorpjes te bereiken was ket alweer klimmen geblazen en jullie raden het al, de laatste 4km gingen steil naar beneden, en ik kan jullie meegeven dat dit veel meer afzien was dan omhoog stappen.
Moe kom ik aan in Zumaia, Albergue Villa de Luz, tegen 16u30.
Na een verkwikkende douche en de dagelijkse was afrij val ik in slaap op mijn bed. Om 18u30 schiet ik wakker en begin ik de blog. Hopelijk kunnen jullie hem lezen.
vandaag heb ik een serieuze afstand overbrugd, de eerste 25 km te voet, de met de bus.
Gisteren lekker gegeten in het hotelletje in gezelschap van 2 Franse dames, zoals ik reeds zei.
De jongste, Marie Solange,zal vandaag niet stappen vanwege haar kwetsuur. Ze vraagt of ik haar vriendin Clodette niet wil begeleiden tot in Gernika, 20 km.
Ik stem in en we vertrekken na een heerlijk ontbijt om 10u.
In Spanje kun je op hotel niet rekenen om vroeg te onbijten. Slechts om 8u 45 worden we bediend.
Terwijl ik na het ontbijt nog mijn tanden poets denk in spontaan aan Johan, onze kameraad triatleet die vorig jaar in augustus overleed. Hij gaf me kleine tubes tandpasta vorig jaar en ook dit jaar kan ik ze nog gebruiken. Hij was nogal gul. Bedankt Johan, vandaag brand ik zeker een kaars voor jou.
Clodette is 67 en een kranige vrouw. Zij verloor ook 9 jaar geleden een zoon. Zij had een eigen zaak, kledij voor rijpere leeftijd. Ze kent haar vriendin van in het koor.
De weg is super lastig en gevaarlijk. Omhoog, omlaag, langs moeilijke paden, en meer dan eens moet ik wachten om mijn reisgezelschap. Na enkele honderden meters halen we een man in met een fiets en een hondje. Wonder boven wonder hoe hij dit moeilijk traject met de fiets neemt. Ik help hem bij een omver gevallen boom om zijn fiets over deze niet voorziene hindernis te hijsen. Chapeau voor deze mens, die duidelijk een beperking heeft aan zijn rechter been.
Ik vraag hem waarom hij deze moeilijke weg neemt, doch geen antwoord.
Plots besef ik dat ik weer iemand wil beïnvloeden, terwijl het zijn camino is en zijn leven. Ik neem me voor om mijn alomtegenwoordige beinvloedingsdrang te beheersen. Ieder zijn camino, zijn keuzes in het leven. Respect en begrip is beter op zijn plaats dan beïnvloeding...
Na 3 km, we zijn inmiddels een uur aan het stappen, komen we aan een lyrisch brugje waar onze vrienden uit Bordeaux zijn halt gehouden. We verbroederen, ik deel chocolade uit, we trekken wat foto's van elkaar, en Clodette besluit om haar tocht in het gezelschap van de familie van Geraldo te vervolledigen. Zij stappen minder snel.
Ik loop vananaf nu alleen verder, in een adembenemend mooi landschap en onder een stralende zon.
Iets verder moet ik langs een kwade loslopende hond. Kalm blijven is de boodschap, en alhoewel hij me 100 m blijft achtervolgen doet hij me niets, behalve veel lawaai maken.
Om 13 u neem ik pauze aan de kerk van Arrutza waar ik mijn picknick neem. Ondertussen hang ik mijn kledij van gister in de zon ( ze was nog niet droog na mijn handwasje van gisteren).
Het valt me op dat mijn kop niet stil staat. De gedachte dat ik me vaak onnodig erger laat me niet los. Ik prent me in dat ik dat het beste afleer en dat ik dit gedurende mijn verdere toch vandaag constant zal roepen.
Na een half uur vertrek ik en na goed 2 km loopt het mis. Ik raak de weg kwijt. Ligt het aan mij, of aan de povere wegmarkeringen?
Ik besluit naar het westen te lopen en na ongeveer een uur zie ik opnieuw een vertrouwde gele pijl. Echter al gauw sta ik weer bij een dilemma voor een kruising. Ik loop wel vier keer het kruispunt af, doch ik mis de pijlen.
Op mijn gevoel sla ik een weg in naar het bos, ik had gelezen dat ik door een woud moest stappen.
Tussen de bomen vervolg ik mijn weg, doch zonder aanwijzingen. Ik verwerp mijn ergenis en loop op mijn gevoel, de situatie aanvaardend.
Wat volgt is grensverleggend voor mij: alleen in dit gigantisch bos,super steile hellingen, springen over beken, ploeteren door het slijk, vallen en weer opstaan.
Ideale gelegenheid om de kalmte te bewaren, prent ik me constant in.
Ik vertrouw op de engeltjes op mijn schouder...
Na 2 uur zwoegen kom ik op een weg en ik zie in de verte een kerkje. Ik loop er naar toe, alweer steil bergop. Mijn kuitspieren begin ik nu wel te voelen, en ik geraak stilaan moe. En wonder boven wonder, aan de kerk zie ik een pijl, die ik nu kan volgen tot in Gernika.
Om 16 u stap ik deze stad binnen en besluit om het bus station te zoeken.
Een dame helpt me op weg en om 16u30 zit ik voor 235 op de bus naar Bilbao, 25 km verder.
Tegen halfzes stap ik uit en volg te pijlen naar het bureau voor toerisme, ongeveer 15 min stappen.
Ik krijg er mijn stempel, doch evenzeer te horen dat de herberg die ik zoek niet meer bestaat. Er is nog een jeugdherberg, doch de dame weet me te vertellen dat deze volzet is vandaag.
Ze doet me een hostal aan de hand, 3 km verder, doch wel op de camino. Dat scheelt dus al voor morgen...
Onderweg passeer ik de kerk van Franciscus van Assisi, waar ik 20 kaarsjes brand en stil wordt. De tranen schieten me in de ogen. De rust en stilte van deze kerk, met Gregoriaanse muziek op de achtergrond makken me weemoedig. Ideale les om bescheiden te blijven en te beseffen dat het gemis van mijn kinderen altijd zal aanwezig blijven.
Na eerst nog wat boodschappen te doen ( oa tensoplast om mijn voeten te tapen en water en brood voor morgen onderweg), arriveer ik tegen half zeven aan hostal Aria's, www.hostalarias.es, waar ik zal slapen. Ik ben tot nu toe de enige pelgrim.
Zelfde ritueel als altijd: deugddoende douche, handwas, paella eten om de hoek en bloggen.
Morgen stap ik naar Probena-Muskiz , 32 km. Hopelijk kan ik daar slapen, zo niet neem ik weer de bus, 23 km verder naar Castro-Urdiales.
Ik vergeet nog te melden dat ik vandaag geen zee heb gezien: ik liep werkelijk in de bergen.
