Het is net 7 uur ’s avonds en we staan een beetje verloren aan de gare routière. De timing kan niet slechter. Omdat het ramadan is, rijdt er geen enkele taxi meer. Iedereen denkt maar aan één ding: rustig in goed gezelschap een dag vasten afsluiten met een lekkere maaltijd. Nu en dan passeert er dan toch een taxi, maar ofwel zitten ze propvol, ofwel vragen ze een veel te hoog bedrag. Nadat we een paar taxi’s wandelen hebben gestuurd, stopt er eindelijk nog eens een.

We hebben ondertussen al wat gezelschap gekregen van een paar “arrangeurs” die ons willen helpen. We zijn ze liever kwijt dan rijk, want ze moeien zich steeds met het onderhandelen over de prijs, waardoor het nog moeilijker wordt. We buigen ons voorover om de chauffeur door het raampje aan te spreken. “Vous allez où?” vraagt hij. Op het moment dat we willen antwoorden komen de mannen rond ons dichter om het gesprek te kunnen volgen. Er klopt iets niet. We krijgen te veel aandacht. Er is net iets te veel volk rond ons. Het duurt slechts een paar seconden vooraleer onze frank valt. Onmiddellijk grijp ik naar mijn fototoestel om het van op mijn zij naar voor te verplaatsen. En dan dringt het plots door: de oplaadbare batterijen zijn verdwenen, op een paar seconden tijd!

Ik draai me om en vraag wie mijn batterijen gestolen heeft. Domme vraag. Welke onnozelaar zou op zo een vraag zo stom zijn te antwoorden?

Een antwoord hebben we nooit gekregen. Maar mijn vraag had wel het nodige effect. Van het kleine groepje mensen dat ons had omsingeld, waren er ondertussen een paar weggelopen. De reactie van de achterblijvers was spectaculair. Op een mum van tijd ontstond er een groot tumult. Het nieuws van de diefstal had zich reeds als een lopend vuurtje verspreid. Er werd fel gereageerd op het feit dat een “toubab” (blanke) bestolen was. Binnen de kortste keren werd er een schuldige gezocht en gevonden. Er werd een man omsingeld door de massa en hij werd vervolgens serieus afgetroefd.

Wij stonden erbij en keken ernaar. We vroegen ons af of ze wel de juiste te pakken hadden. Waarschijnlijk niet. Hopelijk was het niet net degene die ons juist had geholpen.

We hebben het resultaat van de klopjacht nooit afgewacht en zijn zo snel mogelijk met de eerste de beste taxi vertrokken…

17-10-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zijn op de terugweg van Saint-Louis naar huis. Lekker uitgerust na een drukke werkweek. Ons koppeke zit vol met beelden van de oude koloniale stad en de uitgestrekte stranden. Serge zijn poep doet zeer van de lange rit en Barbara moet pipi doen. We zijn ondertussen een viertal uur onderweg en hebben toch al tweehonderd kilometer afgelegd. Het ergste moet echter nog komen: Rufisque, een goed voorbeeld van een “bottle neck”, en daarna de Senegalese bouwwerf van de eeuw: Dakar.

Halverwege stremt het verkeer. De lucht wordt letterlijk donkerder van de uitlaatgassen van de honderden auto’s, bussen, vrachtwagens en brommerkes. De mooie groene landschappen hebben ondertussen plaats gemaakt voor lintbebouwing. De mannen zitten voor bouwvallige constructies met golfplaten daken in kleine groepjes te keuvelen over god-weet-wat. Vrouwen lopen rond tussen kraampjes met allerlei koopwaar met manden op hun hoofd. Kinderen spelen voetbal met een lege fles of jagen een paar geiten op die zoeken naar iets eetbaars tussen het  vuil dat op straat rondslingert. Je vraagt je af hoe een mens in zo een chaos kan overleven. Het valt echter op dat iedereen goed gezind is. We zien enkel lachende gezichten, van mannen die elkaar met een grote zwaai de hand schudden, van vrouwen die aan het werk zijn en van kinderen die kattenkwaad uithalen.

Onze chauffeur heeft een sluipweg gevonden, waardoor we vrij vlot opschieten t.o.v. het verkeer op de hoofdweg. Even later komen we echter ook vast te zitten in een smal straatje. We vorderen stapvoets vlak langs mensen die voor hun huis op straat zitten, en zien de verschillende huiselijke taferelen voor onze neus passeren: een moeder die het haar van haar dochter kamt, een vrouw die het avondeten bereidt, een man die neerknielt om te bidden. Ze lijken zich niet te storen aan het verkeer dat passeert, ook al pakt de vuile lucht op de adem en worden de gesprekken overstemd door het lawaai.

Plots zitten we klemvast. We staan voor een paar rijen auto’s die in beide richtingen passeren. Onze chauffeur wil naar links. Net de verkeerde richting, want dan moeten we eerst oversteken. Het verkeer beweegt millimeter per millimeter. Elke vierkante centimeter weg is ingenomen. Niemand is bereid een andere auto voor te laten. We staan bumper aan bumper. Links is er nog net voldoende plek voor een auto om toch nog wat meer aan te sluiten. Rechts staan we zij aan zij met een auto die zich langzaam tegen onze taxi aanschuurt. Onze chauffeur ramt de zijkant van de auto voor ons op het moment dat die zich met een schok vooruit wringt in een opening die is ontstaan. De chauffeur en passagiers stappen uit. Wij blijven zitten, omdat de deuren niet open gaan. De eigenaar van de andere auto kijkt verontwaardigd naar de deuk in zijn auto. (Welke deuk? De auto is sowieso al een stuk schroot…). Er wordt wat over en weer geroepen, met veel handgebaar. De discussie wordt echter onderbroken door het geluid van sirenes. Met veel lawaai baant een “pompier” zich een weg door de chaos. Toevallige passanten mengen zich tussen het verkeer en gebaren wild dat auto’s voor of achteruit moeten. Op één of andere manier ontstaat er net voldoende plek voor de brandweer om te passeren. Achter de brandweerwagen sluit het verkeer echter onmiddellijk aan. We dreigen opnieuw onverbiddelijk vast te komen zitten. Onze chauffeur dringt echter gelukkig wat aan en profiteert mee van de opening die ontstaat. We schieten met een sprong vooruit en komen er uiteindelijk met slechts een paar extra krassen vanaf. Wij zijn blij dat we weer opschieten en kijken zelfs niet om naar de achterblijvers. We denken enkel aan het toilet dat langzaam dichterbij komt en het moment dat we onze benen weer kunnen strekken.

16-10-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Goede nacht barbara alles goed?

Met mij alles ok.

Ik probeer Nederlands…

Voilà, een woordje van één van de medewerkers van de VIAVAI! Ze hebben hier een paar jaar geleden wat Nederlands geleerd van Lies, en het is blijkbaar blijven hangen. Serge is momenteel bezig met een cursus Engels. Ze vinden dit gewoon geweldig. Een keer per week wordt er een oud schoolbord bovengehaald en worden er conversaties aangeleerd. Het werpt wel degelijk zijn vruchten af! Elke gelegenheid wordt gebruikt om te oefenen en de groep leerlingen groeit langzaam maar zeker aan.

En nu onze talibé’s nog… Zij krijgen voorlopig enkel Frans als taal voorgeschoteld. Dat is, naast hun verplichte koranlessen en extra lessen wiskunde, geschiedenis en aardrijkskunde, al meer dan voldoende.

Misschien is wat meer uitleg over onze dagelijkse activiteiten wel op zijn plaats, want we zitten hier nu al drie weken en hebben het daar nog niet echt over gehad. Wat doen wij hier juist in Yoff?

Wel, Serge is de “patron” van een “auberge”. Hij zorgt ervoor dat alles hier goed draait, d.w.z. dat hij het personeel opvolgt (op tijd op het werk, correct uitvoeren van de taken, klantvriendelijkheid, enz.), de toeristen opvangt, informeert en helpt, renovatiewerken op touw zet en controleert, verkopers en vertegenwoordigers van allerhande producten te woord staat, en nog veel meer. In totaal zijn er vijftien vaste werknemers (receptie, restaurant, keuken, enz.) en een tiental losse werknemers (van djembeleraar tot beach boy). Een meer dan voltijdse job, maar superinteressant en afwisselend.

Barbara is coördinatrice van het talibéproject “TSX” oftwel “Talibé Samachai Charitte” (talibé’s mijn vrienden). Talibé betekent “leerling van de koran”. Jongetjes vanaf een jaar of zeven (soms veel jonger) worden door hun familie weggestuurd naar de grote stad om daar door een maraboe (geestelijke leider) onderwezen te worden in de koran. Die lessen kosten echter geld en het komt er steeds op neer dat deze jongens moeten gaan bedelen om geld bij elkaar te krijgen, dat ze dan aan hun maraboe geven in ruil voor wat eten en hun lessen. Velen onder hen worden echter verwaarloosd door hun maraboe, moeten al het geld afgeven, worden vaak mishandeld, lijden honger, slapen in onafgewerkte huizen in Dakar en moeten bedelen om te overleven.

Lies richtte drie jaar geleden een opvangtehuis op voor een twintigtal talibé’s die ze dagelijks voor de deur van de VIAVIA zag bedelen voor geld en eten. Zij krijgen nu dankzij het project koranlessen van een maraboe, onderdak, onderwijs en eten. Ze moeten dus niet meer bedelen om te overleven.

Het project wordt volledig gesponsord door donaties van voornamelijk Belgische en Nederlandse organisaties, en draait uitsluitend op vrijwilligers en stagairs. Barbara zorgt ervoor dat het project goed blijft draaien. Ze zorgt ervoor dat er voldoende middelen en fondsen zijn, dat de vaste werknemers (kok, nachtwaker, leraar) hun taak naar behoren uitvoeren, dat de huisregels worden nageleefd en dat er steeds vrijwilligers zijn die de talibé’s medische verzorging geven en hen opvangen door activiteiten te organiseren.

Meer dan werk genoeg voor ons beiden dus! Het is echter niet altijd even makkelijk. We hebben dit allebei al ondervonden en dit heeft dan vooral te maken met een compleet andere mentaliteit (“Sénégalaisement”), een andere logica en momenteel ook met de ramadan, waardoor zowel de werknemers van de VIAVIA als de talibé’s niet in hun gewone doen zijn, prikkelbaar zijn en zich slap en moe voelen.      

Het is dus zeker een uitdaging!

15-10-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zitten op het strand en slaan een praatje met Amadou en Ibrahim, twee kerels die een aantal zonnehutjes verhuren vooraan op het strand. Zij reserveren steeds een plaatsje voor collega’s van “Lies van de Via”. Toffe gasten, heel joviaal, maar zware aanhangers van de Yoffse rasta-clan die af en toe compleet “pottendicht” hangen. Dat is ook nu weer het geval.

Omdat op zulke momenten de gesprekken steeds wat aan samenhang beginnen te verliezen, besluit ik nog even langs het opvanghuis te lopen, terwijl Serge gaat voetballen met Thiara, het zoontje van Lies. Ik strompel door het mulle zand terug naar de hoofdweg en overloop in gedachten, met een blik op oneindig, wat er nog moet gebeuren voor het project die dag.

“Hey, tsss tssss, yes baby, you’re cool!”. Ik kijk verstrooid op en schenk weinig aandacht aan de drie jonge snaken die tegen een muur geleund staan en me smalend aankijken. Nog geen tien meter verder word ik opnieuw uit mijn gedachten gehaald. “Tu es mariée?”. “Moi?” Ik kijk op en voel me onder de smachtende blikken van het groepje mannen dat er staat net een stuk verse tournedeau dat de vleeskeuring passeert. Ik realiseer me plots dat het de eerste keer is dat ik helemaal alleen, d.w.z. zonder Serge, op straat loop. Lichtjes verward door de toch wel directe vraag en de priemende blikken op mijnen “derrière” loop ik verder.

In het project is niemand meer aanwezig. Na een paar zaken op orde gebracht te hebben, loop ik door naar de Via, die tweehonderd meter verderop ligt. Ik begroet enkele toeristjes die er gezellig aan een tafeltje zitten, en begin een babbeltje met een Senegalese toerist. Ondertussen is Serge terug van het strand. Hij bespreekt nog enkele zaken met het receptiepersoneel. Onvermijdelijk, na een oppervlakkig maar sympathiek gesprekje met de Senegalese man over het weer in Senegal, komt dan toch weer die vraag “Tu es mariée? Où est ton mari?” Deze keer wijs ik met een zelfverzekerde blik in de richting van de receptie, nog geen drie meter van waar we op dat moment zitten. Toch gaat hij ongegeneerd verder: “Oui, mais je t’aime quand-même. Je cherche une femme”… Gelukkig komt Serge net op dat moment buiten. De man keert zich om, zegt niets meer en negeert me voor de rest van de dag.

Lies vertelt me de volgende dag dat het merendeel van haar vrijwilligers en stagaires, die met de intentie komen om langere periode te blijven, er steeds vervroegd vandoor gaan met een “local”. Voor haar is dit echt een probleem. Met de ervaringen van de afgelopen dagen in het achterhoofd, kan ik haar hierin volledig volgen. Wie hier single is of een beetje eenzaam rondloopt en gevoelig is voor veel persoonlijke aandacht en complimentjes, zwicht gegarandeerd! Westerse vrouwen staat er voor bekend dat ze makkelijk te veroveren zijn en Europese mannen lopen binnen de korste keren met een jong (donker) groen blaadje rond. Het is misschien een cliché, maar wat we hier zijn bevestigt dit wel telkens opnieuw. Dit past dan ook volledig binnen het actuele plaatje van de Senegalese vluchtelingen, die allen op zoek zijn naar een betere toekomst, en elke kans grijpen om deze droom te realiseren: een blanke man of vrouw is zoals een gratis ticket enkele vlucht naar Europa. Je zult dus maar pech hebben dat je je personeel (zowel Senegalees als Belgisch) voortdurend met de vlieger ziet verdwijnen. Misschien dat ze ons daarom zo graag hier wilde zien beginnen! Met een koppel loop je minder risico’s. Op ons kan ze in ieder geval een huis bouwen!

11-10-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Barbara en ik lopen rond 5 uur in de namiddag op straat richting strand. Alleen al het kleine stukje van bij de VIAVIA tot aan het strand is schitterend om de typische sfeer van Senegal op te snuiven.

We passeren de plaatselijke “marchant de fruits” die al zijn waar netjes heeft uitgestald, alles mooi op een rijtje. Hij zegt spontaan “Bonjour, ça va?”, want we zijn er ondertussen vaste klant voor onze dagelijkse portie bananen (energie om ’s morgens vóór het ontbijt te kunnen gaan joggen). Zijn buurman hakt enthousiast in op een homp vlees. De hakbijl landt telkens vreselijk dicht naast de hand die het vlees vasthoudt. Een beetje verder zoeken een paar geiten naar iets eetbaars tussen de rommel die aan de kant van de weg ligt. Elke taxichauffeur die passeert claxoneert, enerzijds om te waarschuwen dat hij eraan komt (op die manier moeten wij tenminste niet de moeite doen om eerst braaf links en rechts te kijken bij het oversteken), anderzijds omdat hij hoopt dat wij net diegenen zijn die met zijn taxi zullen meerijden en het verschil zullen maken tussen een boterham (baguette) meer of minder. Een aantal kleurrijk geklede vrouwen komt ons tegemoet. Ze praten honderduit en hebben het duidelijk over ons… jammer dat we er niets van verstaan, maar ’t is blijkbaar wel grappig!

Plots spreekt een man in een auto me aan. Hij zwaait met een zonnebril. Uit gewoonte waai ik hem weg. Het is namelijk niet de eerste keer dat een verkoper een zonnebril of horloge probeert te verpatsen. Uit gewoonte wijs ik naar mijn eigen zonnebril. Het is namelijk typisch dat ze net dat proberen te verkopen, dat je al hebt. Ze zien blijkbaar niet dat je reeds een zonnebril op hebt of dat je een uurwerk draagt… Op het moment dat ik wil wijzen naar mijn zonnebril merk ik echter dat ik zonder rondloop. “Je vous ai appelé,” zegt de man, “mais vous ne l’avez pas entendu! Vous avez laissé tomber les lunettes, alors je suis venu après vous!” Wauw! Da’s pas sympathiek! “C’est très sympa, ça! Je vous remercie! Dieuredieuf!” “De rien!” en hij zoeft er vandoor.

03-10-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Na een vijftal dagen in Senegal hebben we al een klein beetje een indruk gekregen van “la vie Sénégalaise”, d.w.z. druk toeterend verkeer (mensen gaan hier louter af op hun gehoor om de straat over te steken: als ze gene claxon horen, steken ze zonder boe of ba over), veel kleuren en geuren, een drukkende warmte, gene stress, veel sandaalgesleffer, een enorme gastvrijheid, honderd keer per dag nen “bonjour, ça  va?”, de eeuwige Afrikaanse glimlach…  Het bevalt ons eigenlijk wel.

We hebben hier ondertussen trouwens ook al de kans gehad om in het weekend een klein stukje (toeristisch) Senegal te verkennen. Eigenlijk komt het er op neer dat we den “eilandentoer” in de omgeving van Dakar gedaan hebben; kwestie van nog een beetje van het strandleven te genieten en wat tips te verzamelen voor de toeristen die hier arriveren in de Via Via. Zo bezochten we zaterdag het mooie Ile de Gorée met zijn kleurrijke koloniale gebouwen en het musée des esclaves, en zondag het eilandje ’N Gor, een schattig eilandje met enkele kleine strandjes, op een kwartiertje van Yoff.

En hoe is het met onze “culture physique” gesteld? Hewel, met het oog op een snelle integratie hebben we ons al elke morgen voor het ochtendgloren tussen de Senegalese sporters op het strand gesmeten (weliswaar iets minder kleurrijk uitgedost) om te gaan joggen, met het geruis van de zee op de achtergrond. Serieus zweten, maar het doet toch steeds behoorlijk deugd!

Jammer genoeg heeft Senegal ook een andere, minder mooie kant: de vele talibé’s (straatkinderen) die je ’s morgens met een leeg tomatenblik in de ene hand en een plastiek zakje met lijm in de andere hand voor de deur ziet bedelen, het vuil dat overal rondslingert en de nodige vliegen en stank verzamelt, de armoede op sommige plaatsen hier in Yoff… en dan hebben we enkel nog maar dit stukje van het land gezien…

Maar we zijn hier uiteraard om daar iets, ook al is het maar beperkt, aan te doen. Vandaag was trouwens onze eerste werkdag: Serge in de Via Via, en Barbara in het TSX project met de talibé’s. Het zal toch harder werken worden dan verwacht! Vanuit de hangmat delegeren met een cocktailke in de hand, dat zal er dus gene worden ;-) .

Binnenkort meer nieuws!

Barbara & Serge

02-10-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Voila, ons eerste berichtje vanuit Senegal!

Het is hier zalig tropisch warm! We hebben net een verfrissende (d.w.z. koude) douche genomen na een nachtje zweten onder ons muskietennet. Vorige week was het overdag naar het schijnt 47 graden! Nu is het iets minder warm… “slechts” vooraan in de 30. Heerlijk!

De VIAVIA –onzen thuis voor het komende jaar– ziet er op het eerste zicht best gezellig uit. Het hing hier bij onze aankomst vol blauwe balonnetjes met “BIENVENUE AU VIAVIA BARBARA & SERGE”: een leuke ontvangst!

Vanop het dak van de Via kun je de oceaan zien liggen, die hier op welgeteld 5 minuten wandelen vandaan ligt. Onze eerste verkenningstocht in Yoff gisteren eindigde dan ook op het strand. Wat we daar zagen was best wel grappig: honderden Senegalese mannen in voetbaltenue (met t-shirtjes van Ronaldo) die individueel of “en groupe” aan een voetbaltraining bezig waren! Er liep er eentje rond op blote voeten met scheenlappen aan en een warme muts op! Een andere droeg dan weer voetbalkousen in plastieken roze sandaaltjes, schitterend gewoon. Ondertussen passeerden er vrouwen die afval in het zeewater kwamen kieperen en reden er mannen voorbij met paard en kar. We genoten ervan, van deze Sengalese taferelen en de indrukwekkende golven van de oceaan, in alle rust, want we werden –in tegenstelling tot wat je in de reisgidsen leest– niet lastiggevallen door verkopers.

Op de terugweg werden we aangesproken door “quelq’un qui travaille pour le VIAVIA” – yeah right! Hij beweerde ons te kennen en wilde ons wel de weg terug wijzen. “No, merci!” Of we anders geld wilden wisselen? “No no, ça va, merci.” Het was ons eerste, en waarschijnlijk niet laatste, contact met een oplichter.

We zijn net wakker en schrijven dit mailtje op onze laptop. Ergens was er nog de hoop om, zoals thuis, stiekem op een ander zijn kosten een draadloze internetverbinding te kunnen maken, maar dat zit er dus duidelijk niet in. Straks verhuizen we met de computer naar een cybercafe en zetten alles op onze blog. Als er geen stroompanne is ten minste, want dat is hier naar het schijnt schering en inslag (onze woorden zijn nog niet koud, of de ventilator valt stil… het is al zover!).

Nous vous tenons au courant!

A la prochaine,

Barbara & Serge

29-09-2006 om 18:40 geschreven door Barbara&Serge  

Nog een weekje en het is zover... op Afrika-avontuur! Onze zakken staan al gepakt, onze papierwinkel is bijna in orde, nog wat afspreken met vrienden en familie (gastronomische week!) en dan zijn we ribbedebie. We hebben er in elk geval VEEL zin in! We houden jullie op de hoogte via deze blog, en hopen ook eens af en toe van jullie te horen.

We moeten zelf nog veel ontdekken over het project en de Via Via, maar als jullie al een ideetje willen hebben van wat we daar gaan uitspoken, dan verwijzen we jullie door naar volgende sites:

http://www.afractie.be
http://users.pandora.be/talibe
http://www.viaviacafe.com

Tot de volgende!

Serge Gazin en Barbara Bex

 

21-09-2006 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Barbara&Serge