We zijn op de terugweg van Saint-Louis naar huis. Lekker uitgerust na een drukke werkweek. Ons koppeke zit vol met beelden van de oude koloniale stad en de uitgestrekte stranden. Serge zijn poep doet zeer van de lange rit en Barbara moet pipi doen. We zijn ondertussen een viertal uur onderweg en hebben toch al tweehonderd kilometer afgelegd. Het ergste moet echter nog komen: Rufisque, een goed voorbeeld van een “bottle neck”, en daarna de Senegalese bouwwerf van de eeuw: Dakar.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Halverwege stremt het verkeer. De lucht wordt letterlijk donkerder van de uitlaatgassen van de honderden auto’s, bussen, vrachtwagens en brommerkes. De mooie groene landschappen hebben ondertussen plaats gemaakt voor lintbebouwing. De mannen zitten voor bouwvallige constructies met golfplaten daken in kleine groepjes te keuvelen over god-weet-wat. Vrouwen lopen rond tussen kraampjes met allerlei koopwaar met manden op hun hoofd. Kinderen spelen voetbal met een lege fles of jagen een paar geiten op die zoeken naar iets eetbaars tussen het  vuil dat op straat rondslingert. Je vraagt je af hoe een mens in zo een chaos kan overleven. Het valt echter op dat iedereen goed gezind is. We zien enkel lachende gezichten, van mannen die elkaar met een grote zwaai de hand schudden, van vrouwen die aan het werk zijn en van kinderen die kattenkwaad uithalen.

Onze chauffeur heeft een sluipweg gevonden, waardoor we vrij vlot opschieten t.o.v. het verkeer op de hoofdweg. Even later komen we echter ook vast te zitten in een smal straatje. We vorderen stapvoets vlak langs mensen die voor hun huis op straat zitten, en zien de verschillende huiselijke taferelen voor onze neus passeren: een moeder die het haar van haar dochter kamt, een vrouw die het avondeten bereidt, een man die neerknielt om te bidden. Ze lijken zich niet te storen aan het verkeer dat passeert, ook al pakt de vuile lucht op de adem en worden de gesprekken overstemd door het lawaai.

Plots zitten we klemvast. We staan voor een paar rijen auto’s die in beide richtingen passeren. Onze chauffeur wil naar links. Net de verkeerde richting, want dan moeten we eerst oversteken. Het verkeer beweegt millimeter per millimeter. Elke vierkante centimeter weg is ingenomen. Niemand is bereid een andere auto voor te laten. We staan bumper aan bumper. Links is er nog net voldoende plek voor een auto om toch nog wat meer aan te sluiten. Rechts staan we zij aan zij met een auto die zich langzaam tegen onze taxi aanschuurt. Onze chauffeur ramt de zijkant van de auto voor ons op het moment dat die zich met een schok vooruit wringt in een opening die is ontstaan. De chauffeur en passagiers stappen uit. Wij blijven zitten, omdat de deuren niet open gaan. De eigenaar van de andere auto kijkt verontwaardigd naar de deuk in zijn auto. (Welke deuk? De auto is sowieso al een stuk schroot…). Er wordt wat over en weer geroepen, met veel handgebaar. De discussie wordt echter onderbroken door het geluid van sirenes. Met veel lawaai baant een “pompier” zich een weg door de chaos. Toevallige passanten mengen zich tussen het verkeer en gebaren wild dat auto’s voor of achteruit moeten. Op één of andere manier ontstaat er net voldoende plek voor de brandweer om te passeren. Achter de brandweerwagen sluit het verkeer echter onmiddellijk aan. We dreigen opnieuw onverbiddelijk vast te komen zitten. Onze chauffeur dringt echter gelukkig wat aan en profiteert mee van de opening die ontstaat. We schieten met een sprong vooruit en komen er uiteindelijk met slechts een paar extra krassen vanaf. Wij zijn blij dat we weer opschieten en kijken zelfs niet om naar de achterblijvers. We denken enkel aan het toilet dat langzaam dichterbij komt en het moment dat we onze benen weer kunnen strekken.