Het is net 7 uur ’s avonds en we staan een beetje verloren aan de gare routière. De timing kan niet slechter. Omdat het ramadan is, rijdt er geen enkele taxi meer. Iedereen denkt maar aan één ding: rustig in goed gezelschap een dag vasten afsluiten met een lekkere maaltijd. Nu en dan passeert er dan toch een taxi, maar ofwel zitten ze propvol, ofwel vragen ze een veel te hoog bedrag. Nadat we een paar taxi’s wandelen hebben gestuurd, stopt er eindelijk nog eens een.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We hebben ondertussen al wat gezelschap gekregen van een paar “arrangeurs” die ons willen helpen. We zijn ze liever kwijt dan rijk, want ze moeien zich steeds met het onderhandelen over de prijs, waardoor het nog moeilijker wordt. We buigen ons voorover om de chauffeur door het raampje aan te spreken. “Vous allez où?” vraagt hij. Op het moment dat we willen antwoorden komen de mannen rond ons dichter om het gesprek te kunnen volgen. Er klopt iets niet. We krijgen te veel aandacht. Er is net iets te veel volk rond ons. Het duurt slechts een paar seconden vooraleer onze frank valt. Onmiddellijk grijp ik naar mijn fototoestel om het van op mijn zij naar voor te verplaatsen. En dan dringt het plots door: de oplaadbare batterijen zijn verdwenen, op een paar seconden tijd!

Ik draai me om en vraag wie mijn batterijen gestolen heeft. Domme vraag. Welke onnozelaar zou op zo een vraag zo stom zijn te antwoorden?

Een antwoord hebben we nooit gekregen. Maar mijn vraag had wel het nodige effect. Van het kleine groepje mensen dat ons had omsingeld, waren er ondertussen een paar weggelopen. De reactie van de achterblijvers was spectaculair. Op een mum van tijd ontstond er een groot tumult. Het nieuws van de diefstal had zich reeds als een lopend vuurtje verspreid. Er werd fel gereageerd op het feit dat een “toubab” (blanke) bestolen was. Binnen de kortste keren werd er een schuldige gezocht en gevonden. Er werd een man omsingeld door de massa en hij werd vervolgens serieus afgetroefd.

Wij stonden erbij en keken ernaar. We vroegen ons af of ze wel de juiste te pakken hadden. Waarschijnlijk niet. Hopelijk was het niet net degene die ons juist had geholpen.

We hebben het resultaat van de klopjacht nooit afgewacht en zijn zo snel mogelijk met de eerste de beste taxi vertrokken…