Elke morgen zo even rond 7 h zie ik het trippelen op het terras van mijn "Bunker"
Het kleine lieve roodborstje, want dat is mijn vriend die hier steeds weer voor mijn neus trippelt. Wachtend tot wanneer ik het raam openzet, blijft hij ongeduldig naar binnenkijken.Ik hoor van ver al zijn gezang. Luister maar even mee: gezang van mijn vriend
Eens het raam geopend, zet ik me rustig neer in mijn zetel om samen met hem te genieten van het opkomen van de morgendgroet. Telkens weer komt hij gezeten op de rand van het openstaande raam, kijken of ik nog aanwezig ben. Het is net of hij me wat te vertellen heeft. Alsof hij me belangrijke dingen wil zeggen, zo gaat hij soms tekeer.
Hoezeer ik ook mijn best doe, ik hoor enkel de mooie stem van zijn gezang. Maar ik kan niet horen welke boodschap hij met zich meedraagt. Toch blijft hij volhouden, geeft nooit op en blijft hij steeds maar weer dezelfde tonen herhalen. Ooit moet het lukken denk ik bij mezelf, ooit zal ik zijn melodie verstaan. Kan ik elke gezongen toon begrijpen. Maar ondanks de teleurstelling, blijf ik genieten van mijn kleine vriend.
Al wens ik stiekem dat hij eens over de rand van raam zou wippen om zo naast me te komen zitten. We zouden dan knus kunnen genieten vanuit onze luiheid van de opkomende ochtendglorie. Wie weet ooit lukt het hem wel. Ik blijf het hopen.
Ik kijk weer uit naar morgen, om samen met mijn makker de eerste lichtstralen van de mooie dag te aanschouwen. Al moet ik toegeven me zorgen over hem te maken, want sinds enkel dagen zie ik mijn kleine makker niet meer. Wat is er met hem gebeurd? Ik weet het niet. Maar aan de andere kant denk ik dat hij zijn opdracht volbracht heeft, nl het brengen van zijn onbegrijpbare boodschap. Ik denk dat ik nu weet welke woorden hij me wou vertellen met zijn gezang. Want het voorbije weekend stond het geluk aan mijn zijde. Er kwam een ander roodborstje op bezoek, met een even mooi gezang. Bij het horen van haar lied, voelde ik de warmte door mijn aders stromen. Het was lang geleden dat de rust nog zo over mij was gekomen. Ik heb me langzaam neergestreken in mijn zetel en heb de hele tijd genoten van de mooie klanken. Ik kon ze horen door heel mijn bunker.Hoorde ze galmen tot in het diepste hoekje van elke kamer. Het weerklonk als een zalige stilte om me heen. Voor het eerst kon ik weer stilte horen, voelen. Kortom even mezelf rust gunnen en genieten van al het mooie in mijn omgeving. Het was dankzij dat ene roodborstje dat ik daarin kon slagen. Bedankt mijn vogeltje om jezelf te overhalen om toch over de rand van het raam te wippen en zo bij me binnen te komen. Het was zalig om je fluweelzachte dons om me heen te mogen voelen.
Al blijf ik ook stiekem uitkijken naar morgen want ik wil mijn vriend bedanken om zijn mooie gezang. En wie komt hij dan naast me zitten zodat ik hem vertellen kan dat ik eindelijk zijn lied begrepen heb.
Ik erg me aan mezelf en dat gevoel neemt met de seconde toe. Waarom zal je je afvragen. Wel ik slaag er vandaag niet in om ook maar positief te zijn voor mijn: LIEFDE.
Ik zeg steeds dat ik er voor haar ben, maar de realiteit verteld me dat het niet zo is. Ik ben er gewoon niet meer voor haar. Ik laat mijn liefde totaal in de steek. Ik moet met schaamte toegeven dat ik geen punt heb om het tegendeel te bewijzen. Zo weet ik bv dat er iemand zeer ziek is vandaag, iemand waarvan ik zeg dat ik er steeds zal zijn. Maar waar zit ik, hier in mijn bunker en niet bij haar om haar te steunen en haar te helpen en haar daadwerkelijk te laten voelen ik ben er voor haar. Ik laat vandaag niet meer voelen.
Waarom, omdat ik gewoon niet het onderscheid nog kan maken in, wat doe ik correct of wat doe ik fout.
Ik laat haar gewoon aan haar lot over, samen met haar kids. Rooi het maar, ik zit hier goed in mijn bunker.
Waar ben ik naartoe, ik die steeds wil liefhebben en zeggen dat ik zielveel om je geef. Ik ben afwezig vandaag. Ik neem steeds weer de foute beslissingen. Niemand kan nog op me rekenen vandaag. Waarom heb ik toch niet het verstand en de gedachte dat iemand me nodig heeft. Waarom zie ik dat toch niet op tijd. Waarom doe ik niet datgene wat bewijst dat ik echt van iemand hou. Dat ik gemeend liefde wil geven. Er wil zijn voor die ander. Waarom toch, verdomme ik haat me zo.
Waarom komt niemand me zeggen hoe ik het moet aanpakken om te bewijzen dat je om iemand geeft. Maar ik heb geen handleiding waarin staat geschreven wat goed is voor een relatie die je wil laten slagen, weer opbouwen. Ik heb niets, alleen mezelf en zelfs dat is niet om aan te zien in de spiegel. Ik verafschuw me. Ben ik dan niet in staat om een gezonde relatie op te bouwen en dan nog eens te behouden ook. Mijn antwoordt vandaag is een duidelijke NEE. Ik voel het niet meer, ik faal over de ganse lijn. Ik ben gedoemd in het behouden van mijn Liefde. Ik zie en voel de liefde niet meer, want elke stap ik neem is fout. Ik hoor niets anders meer. Waar ben ik naartoe, ik ben mezelf kwijt. Verdomme, dit kost me heel veel pijn en verdriet, maar ik verdien het. Ik heb mezelf hierin geplaatst en hoezeer ik ook spijt heb, het is te laat. Ik zal verder moeten met mezelf, een man die nooit nog zal tonen dat hij slachtoffer is geworden van zijn eigen ik zijn.
Nooit zal ik nog ooit toelaten om te houden zoals ik ooit van iemand gehouden heb. NOOIT. Ik ben onbereikbaar, ik sluit mezelf af. Nooit zal ik nog die liefde kennen, NOOIT.
Ik ben vandaag gestorven, maar het is mijn eigen fout. De goedheid is uit mij verdwenen, ik heb mezelf dood verklaard. Ik ben niet waardig om nog langer liefde en geluk te mogen kennen. Het is niet meer aan mij besteed. Ik faalde. Ik heb zelf mijn toekomst bepaald, ik zal ermee moeten overleven. Ik neem afscheid van mezelf, van deze wereld en van mijn toekomst. Ik ben er morgen niet meer, nog enkel mijn lichaam zal je vinden. Mijn geest en gevoelens zijn vandaag begraven.
Astramar
Deze versie staat klaar als kladversie op HV, ik zal ze posten zodat iedereen kan inzien wie ik irl ben. Een man die geen recht heeft op liefde, nu niet , NOOIT niet.
Sommige mensen willen alles Maar alles betekent helemaal niets Maar ik wil helemaal niets Als ik jou niet heb, schat Als je niet bij me bent Heeft niets in deze hele wereld enige betekenis
Hoop doet leven zegt men wel eens. Maar hoop kan soms ook heel veel pijn veroorzaken. Zo kan ik monenteel weer eens vaststellen. Is er dan vandaag een echte reden voor, neen toch niet. Maar ik kan om welke reden dan ook niet omgaan met de pijn vandaag. Gisteren was het heel even weggeebt, enkel luttelijke seconden maar, maar de pijn was even verzacht. De reden, ja die ken ik. Een warmte gevoel heb ik gisteren weer even mogen beleven.Alsof de tijd even stil bleef staan. Ik voelde me even wegzinken in een vloed van liefde en daarvoor kan ik alleen maar mijn sjatteke dankbaar voor zijn. Want het was zij die me die warmtegevoel gaf. Op een liefdevolle manier omgaan in elkaars buurt. Rustig de dingen doen waar we beide wat konden in wegduiken, zonder elkaar in de weg te lopen. Het was gewoon een topdag.
Maar vandaag is het weer wat anders. De voorbije nacht was er weer één van hels woelen en onrustig slapen. 'S morgens kom je dan tot de vaststelling dat je er enkel maar een rothumeur aan over hebt gehouden. En een rothumeur is nu niet iets wat aan mij is besteed. Gelukkig ben je dan alleen en is er niemand in je buurt die je lastige bui moet aanschouwen. Ik werd om de haverklap kwaad op mezelf. Kan je je dat even inbeelden, alsof je zo nodig moest boos zijn.
Ja soms is ze ondragelijk die pijn en steekt ze boven alles uit. Dan moet je voelen hoeveel liefde er in je zit en dat je die liefde steeds weer moet bijhouden. Bijhouden tot wanneer je een klein beetje kan geven en voelen dat ook krijgen van liefde nog bestaande is.
Gisteren kon ik van mijn liefde weer even wat kwijt, maar ik stel vast dat het potje weer zo vlug is opgevuld. En hoe voel je dat, door de pijn die je steeds weer in je wakker wordt.
Maar zoals ik vooraan al schreef, hoop doet leven. Hopen dat de momenten die je gisteren kon beleven niet éénmalig waren en dat er nog zo momenten voor je zijn weggelegd. Ik laat mijn hoop aan de tijd over en geniet van elk moment dat ik het mooie gevoel in me mag beleven.
Bedankt liefste, zalig was het je zo kort bij me te mogen hebben.
Het is nu al vrij laat en nog steeds zit je dan te wachten op je honger. Ik heb over mijn zoon, die al sinds gisteren een rapport ergens ten velde heeft slingeren. Alleen de vader die een foon verwijdert zit vergeten we in te lichten over de resultaten. Tja,zal hij wel niet erg vinden zekers. Maar ja dat vindt de papa nu net wel erg. Ik weet wel dat het geen slecht rapport is maar de manier waarop ik nog een belangrijke rol speel is voelbaar geworden. Ik word nog maar eens , al is het onrechtstreeks of net wel rechtstreeks, met de neus op de feiten gedrukt. Of er een geldig excuus is, natuurlijk papa, ik ben teveel met mezelf bezig vandaag. We zijn vertrokken op 2daagse en tja vergat je daarbij even. Maar het is toch goed, dus kan je toch wachten tot als ik je zie vrijdagavond.
Verdomme, nee zoon zal je het dan nooit snappen. pfff. Je mag dat niet vergeten, je vergat mama toch ook niet hierin. Besef je soms wel waar je me hierin weer plaatst. Vandaag is het al moeilijk voor me om jou te handhaven en telkens werk je hierin tegen ipv mee. Je weet welk mijn visie vandaag tegenover je is zoon en toch je denkvermogen laat je telkens weer in de steek. Ik ben je vader verdomme, mijn woede is groot vandaag.
Ook al fluisterd men dan in je oren dat je meer begaan moet zijn met je kinderen en meer aandacht aan hen moet schenken in je doen en laten. Wel dit is weer zeker geen pluspunt hiervoor. Je bent eerder geneigt om je nog meer te laten gelden in je niet goed te keuren houding hierdoor.
Ik heb nog 1 dag de tijd om mezelf te kalmeren en na te denken hoe ik dit weer verstaanbaar naar hem ga kunnen overbrengen. Hem laten voelen is één, maar hem verstandelijk wijsmaken dat zijn vader ook zit te wachten op een klein foontje met de melding van de resultaten dat zal weer aarde aan de grond hebben. Ik baal van zijn gedrag en moet mezelf beheersen om niet erger te maken dan vandaag al is. Maar het weekend zal weer tekort zijn om hem duidelijk te maken dat invloeden van een andere zijde mag genegeerd worden en dat hij zichzelf daarin mag (nee zelfs moet) overtreffen. Want er was invloed van de andere zijde, een klein foontje naar die zijde was genoeg om de informatie tussen de regels door te begrijpen.
Het zal niet enkel de aanpak van die puber worden, maar ga eveneens eens moeten nadenken over de aanpak en duidelijkheid brengen in de verantwoordelijkheid van de volwassenen. Ik ben en blijf de vader en heb verdomme rechten en duld het niet langer dat andere verantwoordelijke hun eigen probleem tegenover die vader misbruiken naar het kind toe. Ik heb nog veel denkwerk tegaan vrees ik.
schim van gedachten zit stil op je te wachten ben ik degene die naar je kijkt stiekem een blik als je achterom kijkt
kon ik je nu maar zien
jouw gloed verwarmt me van binnen ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten beginnen zou me troosten met gedachten van de dag dat ik je nog mocht beminnen
kon ik je nu maar zien
kijk schichtig om me heen probeer jouw schittering in de weerkaatsing van een spiegel te zien hoop jouw stem in te verte te horen neem genoegen met gedachten aan ver heen
ben ik eenzaam? kan ik niet meer zonder jou? hoe stel ik me leven voor zonder jou een leven zonder die speciale vrouw de reden dat ik nog op aarde ben
leven zonder jou was stilstaan in water koude die door me heentrekt tijd vervaagt geen zin en betekenis voor later leven dat vertraagt kijk over het water naar beelden die langzaam vervagen herinneringen aan jou die vulden de lengte der dagen omdat ik de pijn van zonder jou niet zou willen dragen
daarom liefste hoor mijn hartenkreet de pijn die ik zonder jou moet doorstaan wil ik niet meemaken omdat ik met jou verder wil gaan ik wil dat je lacht, blij bent, gelukkig bent en van me houdt zoals je nooit van iemand gehouden hebt dat ik jou kabouterventje ben en jij de prinses die mijn dromen vult gekomen uit een wolk door roze nevelen omhuld
Hier zit ik weer, veel te laat aan het scherm van mijn PC gekluisterd om weer dingen van me af te schrijven. Het is niet steeds even prettig om hier te zitten, maar het helpt me om dingen te noteren zodat ik bij heldere momenten ze weer kan nalezen en er dan daadwerkelijk iets probeer mee te doen. Hoewel dat laatste is de moeilijkste opdracht. Vandaag had ik weer het geluk om mijn privé psycholoog te mogen spreken.Je moet weten het aantal psy's die ik raadpleeg zijn nu al met z'n drieën. Hoor je al denken, amai rijke kerel die zich dat kan permitteren. Maar nee hoor, 2 ervan kosten me geld maar die privé psycholoog werkt steeds aan tarief 0 . Maar eigenlijk zou ik haar (want het is een zij) het meeste moeten betalen, ze is de beste van alle drie. Kan ook niet anders, de andere zijn mannen. Haar woorden zijn van zo een belangrijk inhoudsgehalte voor me dat ik er het meeste aandacht wil aan schenken.
Spreekt ze dan met lof over me ? Nee denk net niet. Ze slaagt erin om me steeds weer met de vinger te wijzen op de fouten die ik vandaag maak t.o.v. mijn kids. Zij is diegene die zich dat ook kan en mag permitteren. Van haar kan ik dat tolereren. Alleen, ik mag die woorden niet zomaar naast me neerleggen, moet er ook iets mee doen. En daar zit nu juist mijn probleem. Ik zie het probleem wel en ik weet dat ik totaal fout reageer als volwaardige vader, maar mijn geest is vandaag zo ongehoorzaam. Het is net alsof ik mezelf niet meer onder controle heb.Hoezeer ik ook besef de ene fout na de andere te maken, ik heb niet de kracht mezelf daarin te stoppen. Steeds weer voel ik de drang om diegene te kwetsen die ik bestempel als de boeman van mijn toekomstig leven.
Neen zegt men mij, je ziet dat fout, gevolg je handelt ook heel fout.
Ik moet mijn houding tegenover mijn kids aanpassen en dringend voor ik alle ruiten ga insmijten. Alleen hoe berg ik dat wrang gevoel weer op een veilige plaats. Nee moet het niet wegbergen, gewoon laten verdwijnen is de juiste aanpak.
Weet je, vechten tegen jezelf brengt een enorme pijn met zich mee. Je maakt je dingen wijs dat je handelt voor zelfbehoud, je wil streven naar een perfecte omgeving waar iedereen happy kan zijn. Maar hoe meer je vecht daarom, hoe verder je van alles komt te staan. Behaal je resultaten? Nee net niet. Net alsof je een huis wil bouwen, maar je start eerst met het dak en daarna ga je er stenen onder willen plaatsen. Zoals mijn privé psy vandaag zei : Geef jezelf eerst de ruimte en de tijd om de band met je kids en familie weer op te bouwen. Die elementen heb je voor het leven. De andere elementen lopen niet weg, ze zullen er steeds zijn. Je moet ze enkel even loslaten, maar verliezen doe je ze daarom niet.
Ik begreep wel wat ze zei, enkel nu nog juist aanpakken en mezelf overtuigen dat net die andere elementen er steeds zullen zijn. In welke vorm ze daarna ook in mijn leven zullen komen. Ik moet men geest de nodige rust bieden en trachten eerst mijn eigen problemen aan te pakken vooraleer ik verder om me heen kijk.
Ik zal moeten hard zijn voor mezelf, want de pijn die daarbij vrij komt is haast ondragelijk. Ik zal prioritair te werk moeten gaan. Al geeft mijn hart aan andere prioriteiten te willen hebben, ik zal toch mezelf moeten overtuigen om eerst de raad op te volgen van mijn raadgeefster.Zij kan weten hoe het voelt om behandeld te worden zoals ik het vandaag toepas. Ik zal eerst met mezelf in het reine moeten komen vooraleer ik zal kunnen verder bouwen aan mijn toekomstbeeld.
Ik heb weer stof genoeg verzameld om over na te denken en te handelen zoals dat van een goede vader wordt verwacht.
Bedankt privé psycholoog, je bewijst weer maar eens hoeveel je waard bent. Ik hoop dat de man die jou mag liefhebben altijd zal beseffen welke pure schoonheid hij mag beminnen.
Gisterenavond, zeg maar bijna nacht voelde ik even een lichtpuntje over me heen schijnen. Het telefoongesprek was gevuld met zachtheid en rustgevende woorden. Warmte kwam mijn oren ingeblazen en stroomde door heel mijn lichaam heen. Ik voelde de rust in me keren en genoot van elk woord dat ik te horen kreeg. Alsof de persoon aan de andere kant perfect kon aanvoelen dat de nood aan warmte en genegenheid groot bij me was. Net alsof je dagenlang je adem had moeten inhouden en je een kans werd gegeven om je longen weer te vullen met zuivere lucht.
Ik voelde hoe de vloer onder mijn voeten verdween en heel even mocht ik van het zwevende gevoel genieten. Beseffend dat ik niet zou blijven zweven. Het was net genoeg om een moment van rust te kunnen vinden.
Er werd door zachte woorden even op mijn "stopknop" gedrukt. Ik voelde hoe het hele raderwerk, dat steeds op volle toeren staat te draaien, even werd stilgelegd in mijn geest.
Nee, dit was duidelijk niet het duiveltje waarmee ik sprak, zoals werd beweerd. Het was dat kleine engeltje dat langzaam even naar boven was gekropen en me liet weten dat het nog in leven was. Het vertelde me hoe het waakzaam op de achtergrond bleef vechten tegen zijn tegenpool.
Ik was blij het even te mogen aanhoren.Het kwam op het juiste moment naar me toe gevlogen. Bedankt klein engeltje, ik hoop je af en toe nog eens te mogen ontmoeten.
Het weekend is weer voorbij. Een weekend om zeker weer niet fier op te zijn betreffende mijn eigen ingesteldheid tegenover mijn eigen 2 kinderen. Het was weer het weekend dat ze bij mij op bezoek waren en normaal moet je dan als goede vader je toch inzetten om het voor hen zo aangenaam mogelijk te maken. Maar dat kan je van mij helemaal niet zeggen pffff. Ik ben al altijd iemand geweest die voor zijn kinderen heeft geleefd in de mate van mijn mogelijkheden. Maar op dit ogenblik versla ik alle records om net het tegenovergestelde te behalen. Ik heb eigenlijk niets anders gedaan dan ze maar een heel weekend lang overal te gaan dumpen om er van af te zijn. Deze handelingen die werken zo tegen men gevoelens in maar het was gewoon sterker dan mezelf. Ik kon hen niet bij me hebben, hen niet opvangen, laat staan met ze omgaan zoals een goede vader dat hoort te doen. Het knaagt aan me en ik weet dat deze manier van omgaan naar hen toe zo fout is.
Waarom doe je het dan zul je je afvragen? Goede vraag en iets waar ik al heel de zondagavond en nacht mee ben bezig geweest.Heb mijn hele slaap aan dat geestelijke gekwel opgeofferd, Veel vragen heb ik mezelf gesteld en maar weinig antwoorden heb ik gevonden. Ik begrijp mezelf niet meer. Het is net alsof ik ze ben gaan beschouwen als diegene die deel uitmaken van mijn huidige problemen. Net alsof ik al de schuld in hun schoenen wil gaan duwen en hen daarom zo ga behandelen. Hengaan bestempelen alsof ze teveel zijn in mijn leven, me in de weg staan om ooit nog gelukkig te kunnen worden.
Fout, fout en nog eens fout. Ik besef het wel en weet dat ik dringend mezelf daarin moet stoppen voor het te laat is. Maar hoe moet ik mezelf overtuigen dat het pubers zijn die hun eigen wereld opbouwen en weinig tot geen rekening willen houden met het leven van hun vader op gebied van zijn verlangens en gevoelens.
Telkens ik de discussie aanga om hen te zeggen dat ook ik recht heb op een mooi bestaan, vallenmijn eigenwoorden zo zwaar als ikuitspraken doe dat iedereen die daarmee niet kan leven maar moetverdwijnen uit mijn leven.
Ik moet mezelf behoeden om nog meer ruiten bij ze in te werpen. Moet mezelf dringend door elkaar schudden of laten schudden, zodat ik weer rationeel kan gaan denken.
Ik moet me aanpassen aan hun puber zijn, zonder hen de bovenhand te geven voor het bepalen van mijn bestaan. Maar de sleutel tot dat succes is momenteel nog een vreselijke zoektocht voor mezelf. Ik moet eerder naar hen gaan luisteren en hen confronteren met die dingen waarvan ze denken dat het een bedreiging is voor hun omgang met hun vader. Ik heb weer veel stof tot nadenken en hoop dat ik langzaam antwoorden zal kunnen vinden om de omgang met R en S te optimaliseren zonder extreme handelingen te gebruiken. Want dit soort hardcore houdinggeeft geen resultaat. Alleen de belangrijkste vraag die ik me vandaag stel is een juiste handeling, redenering te vinden om hen inzicht te laten krijgen in de wereld van verlangens hun vader. Praten en luisteren zullen hier aan de basis moeten liggen,om alzo elkaar de nodige ruimte te geventot samenlevingmet een maximale invulling van elkaars behoeften.
Pfff, werk aan de winkel.Nog een lange weg te gaan met het nodige vuurwerk.
Waarom sjatteke? Waarom haat je me zo vandaag? Waarom sla je steeds weer met elke stok die je vinden kan? Ik heb zoveel duizende vragen voor jou. Waarom ben je zo kwaad, als ik je woorden hoor ben ik onmens nummer 1 voor jou. God wat voel ik me zo slecht vandaag. Ik ga gebukt onder je woorden van haat. Las je gedicht op HV en voelde alles onder mijn voeten wegvloeien. Ik voel me zo leeg en verloren. Verdriet,onmacht en pijn is alles wat ik nog kan voelen.Voelde me nog nooit zo gekwetst door woorden. Woorden die je tegen me zei en me liet voelen alles te menen. Woord voor woord. God waar is de liefde diep in jou naartoe. Waarom sluit je alle deuren voor me en duw je me van je weg. Is dit nu verlatingsangst, je zo onzeker voelen om mijn liefde voor jou. Je weet dat ik die steeds zal blijven geven en wil laten voelen. Zolang er bloed door me heen zal stromen zal ik liefde voor je hebben. Niemand zal me dat ooit kunnen afnemen, nee zelfs jij niet sjatteke.Nooit zal jij mij mijn liefde voor jou kunnen ontnemen, ik zal steeds van je houden en je moet weten dat ik er steeds voor jou zal zijn. Ik zal steeds op jou liefde zitten wachten, ook al haat je me vandaag zo diep. Ik moet mezelf beschermen om niet weer bij de grijze velden te komen staan. Ik was zo goed bezig om die verder van me weg te duwen. Maar Je harde woorden hebben me er vandaag weer kort bij geplaatst. Ik heb zoveel liefde in me zitten, alleen maar voor jou bestemd, maar ik mag ze vandaag niet aan je tonen. Je hoeft ze niet meer zei je me. Ik weet dat je dit nooit zal lezen, maar ik smeek je liefste sjatteke. Verdring die haat voor mij. Als je ooit nog wil, geef me je hand en laat ons samen weer de kracht vinden om herop te bouwen wat we gisteren lieten liggen. Namelijk een toekomst samen, onze toekomst. Laat me hier niet achter in mijn eenzaamheid, maar zoek me en kom me zeggen dat je verder met me leven wil. Ik mag vandaag jou niet komen zoeken, dat vroeg je me uitdrukkelijk. Ik respecteer je vraag, maar mis je aanwezigheid zo, je liefde en genegenheid. Zal ik die ooit nog van je mogen ontvangen? De toekomst zal mijn getuigen zijn en me laten weten of ik gedoemd zal zijn om mijn intense liefde voor jou in stilte te blijven geven en tonen. Ik wacht op jou en jouw warme liefde die zo mooi is.
Soms kan je je de vraag stellen is het nuttig te schrijven over het verleden, want je kan enkel teren op herinneringen. Maar toch moet je dan weer bij jezelf toegeven dat je die passages niet zomaar links mag laten liggen. Alleen is de vraag die ik vaak mezelf stel, welke delen van mijn verleden moet ik daaruit meenemen naar mijn heden en toekomst. Alleen de mooie dingen, neem je enkel die mee of ook de andere gebeurtenissen of ervaringen die je eigenlijk alleen maar ergernis bezorgde. Soms hoop je die laatste zo snel mogelijk te vergeten en te verdringen in jezelf. Maar ze echt wegbergen voor je verdere leven lukt je haast nooit. Want telkens als je weer in een dip terechtkomt ga je ze bovenhalen. Weer opgraven en extra proberen te ontleden.
Je ziet enkel die ergernissen nog zonder de andere mooie ervaringen op te zoeken. Het is net alsof je geest opgedeeld wordt in twee delen. Het grootste gedeelte is dat deel waar je dan zo goed kan bijkomen en is bezaaid met onmacht, frustraties en slechte gevoelens. Een andere deel,dat plots veel kleiner lijkt, maar waar je haast niet bij kan komen.Het net dat deel dat je wil bereiken, want daar zitten de mooie dingen in opgeslagen.
Iedereen om je heen zegt je dat je dat kleine gedeelte weer moet trachten te bemachtigen en te beheersen. Maar mensen toch, zien jullie dan niet dat ik daar vandaag niet in slaag. Hoe meer ik probeer, hoe meer onmacht, frustraties en negatieve gevoelens er over me heen kruipen. Wat doe ik dan toch zo fout?
Waarom kon ik dat eergisteren nog wel en vandaag niet meer. Een steeds weerkomende vraag die door mijn hoofd flitst. Het is net alsof ik naast mijn lichaam ben gaan lopen en mezelf niet meer kan besturen en controleren. Alsof ik ergens achteraan loop en telkens als ik denk weer bij te zijn, versnelt het geheel. Ik moet dan weer de energie ophalen om het opnieuw te kunnen inhalen. Geloof me zo blijf je holen achter iets dat je niet kan krijgen, net niet kan grijpen. Steeds weer opnieuw ontglipt het me. En toch ik doe toch zo mijn best, of niet soms? Wie zal het me zeggen. Niet diegene die zo kort bij je staan, want voor hen is alles toch zo fout. Telkens wijzen ze je op je nalatigheden en je wilt net het tegenovergestelde aantonen. Aantonen dat je het allemaal goed meent en probeert juist te doen. Maar vandaag is het net een omgekeerde spiegel waarin ik kijk. Hij weerspiegelt enkel het tegengestelde. Ik verlies vandaag terrein en kom verder van mijn doel af te staan. Moet ik dan teren op het verleden, daar de kracht en de energie gaan uitputten van wat je reeds herkent en weet. Of liggen er nog nieuwe horizonten voor me klaar. Ik zal eerst nog een hele tijd moeten blijven hollen vooraleer ik het zal weten. Ik besef enkel dat de snelheid van geest en lichaam vandaag niet synchroon lopen met elkaar. Welke van de twee zal ik moeten aanpassen, de geest of het lichaam. Of neen misschien wel de beide. Ik weet het niet, een zoektocht voor morgen.
Hoop doet leven zegt men wel eens.
Hier zit ik weer, veel te laat aan het scherm van mijn PC gekluisterd om weer dingen van me af te schrijven.
Gisterenavond, zeg maar bijna nacht voelde ik even een lichtpuntje over me heen schijnen.
Het weekend is weer voorbij. Een weekend om zeker weer niet fier op te zijn betreffende mijn eigen ingesteldheid tegenover mijn eigen 2 kinderen.
Waarom sjatteke? Waarom haat je me zo vandaag? Waarom sla je steeds weer met elke stok die je vinden kan?
Soms kan je je de vraag stellen is het nuttig te schrijven over het verleden, want je kan enkel teren op herinneringen.
