schim van gedachten zit stil op je te wachten ben ik degene die naar je kijkt stiekem een blik als je achterom kijkt
kon ik je nu maar zien
jouw gloed verwarmt me van binnen ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten beginnen zou me troosten met gedachten van de dag dat ik je nog mocht beminnen
kon ik je nu maar zien
kijk schichtig om me heen probeer jouw schittering in de weerkaatsing van een spiegel te zien hoop jouw stem in te verte te horen neem genoegen met gedachten aan ver heen
ben ik eenzaam? kan ik niet meer zonder jou? hoe stel ik me leven voor zonder jou een leven zonder die speciale vrouw de reden dat ik nog op aarde ben
leven zonder jou was stilstaan in water koude die door me heentrekt tijd vervaagt geen zin en betekenis voor later leven dat vertraagt kijk over het water naar beelden die langzaam vervagen herinneringen aan jou die vulden de lengte der dagen omdat ik de pijn van zonder jou niet zou willen dragen
daarom liefste hoor mijn hartenkreet de pijn die ik zonder jou moet doorstaan wil ik niet meemaken omdat ik met jou verder wil gaan ik wil dat je lacht, blij bent, gelukkig bent en van me houdt zoals je nooit van iemand gehouden hebt dat ik jou kabouterventje ben en jij de prinses die mijn dromen vult gekomen uit een wolk door roze nevelen omhuld
Hier zit ik weer, veel te laat aan het scherm van mijn PC gekluisterd om weer dingen van me af te schrijven. Het is niet steeds even prettig om hier te zitten, maar het helpt me om dingen te noteren zodat ik bij heldere momenten ze weer kan nalezen en er dan daadwerkelijk iets probeer mee te doen. Hoewel dat laatste is de moeilijkste opdracht. Vandaag had ik weer het geluk om mijn privé psycholoog te mogen spreken.Je moet weten het aantal psy's die ik raadpleeg zijn nu al met z'n drieën. Hoor je al denken, amai rijke kerel die zich dat kan permitteren. Maar nee hoor, 2 ervan kosten me geld maar die privé psycholoog werkt steeds aan tarief 0 . Maar eigenlijk zou ik haar (want het is een zij) het meeste moeten betalen, ze is de beste van alle drie. Kan ook niet anders, de andere zijn mannen. Haar woorden zijn van zo een belangrijk inhoudsgehalte voor me dat ik er het meeste aandacht wil aan schenken.
Spreekt ze dan met lof over me ? Nee denk net niet. Ze slaagt erin om me steeds weer met de vinger te wijzen op de fouten die ik vandaag maak t.o.v. mijn kids. Zij is diegene die zich dat ook kan en mag permitteren. Van haar kan ik dat tolereren. Alleen, ik mag die woorden niet zomaar naast me neerleggen, moet er ook iets mee doen. En daar zit nu juist mijn probleem. Ik zie het probleem wel en ik weet dat ik totaal fout reageer als volwaardige vader, maar mijn geest is vandaag zo ongehoorzaam. Het is net alsof ik mezelf niet meer onder controle heb.Hoezeer ik ook besef de ene fout na de andere te maken, ik heb niet de kracht mezelf daarin te stoppen. Steeds weer voel ik de drang om diegene te kwetsen die ik bestempel als de boeman van mijn toekomstig leven.
Neen zegt men mij, je ziet dat fout, gevolg je handelt ook heel fout.
Ik moet mijn houding tegenover mijn kids aanpassen en dringend voor ik alle ruiten ga insmijten. Alleen hoe berg ik dat wrang gevoel weer op een veilige plaats. Nee moet het niet wegbergen, gewoon laten verdwijnen is de juiste aanpak.
Weet je, vechten tegen jezelf brengt een enorme pijn met zich mee. Je maakt je dingen wijs dat je handelt voor zelfbehoud, je wil streven naar een perfecte omgeving waar iedereen happy kan zijn. Maar hoe meer je vecht daarom, hoe verder je van alles komt te staan. Behaal je resultaten? Nee net niet. Net alsof je een huis wil bouwen, maar je start eerst met het dak en daarna ga je er stenen onder willen plaatsen. Zoals mijn privé psy vandaag zei : Geef jezelf eerst de ruimte en de tijd om de band met je kids en familie weer op te bouwen. Die elementen heb je voor het leven. De andere elementen lopen niet weg, ze zullen er steeds zijn. Je moet ze enkel even loslaten, maar verliezen doe je ze daarom niet.
Ik begreep wel wat ze zei, enkel nu nog juist aanpakken en mezelf overtuigen dat net die andere elementen er steeds zullen zijn. In welke vorm ze daarna ook in mijn leven zullen komen. Ik moet men geest de nodige rust bieden en trachten eerst mijn eigen problemen aan te pakken vooraleer ik verder om me heen kijk.
Ik zal moeten hard zijn voor mezelf, want de pijn die daarbij vrij komt is haast ondragelijk. Ik zal prioritair te werk moeten gaan. Al geeft mijn hart aan andere prioriteiten te willen hebben, ik zal toch mezelf moeten overtuigen om eerst de raad op te volgen van mijn raadgeefster.Zij kan weten hoe het voelt om behandeld te worden zoals ik het vandaag toepas. Ik zal eerst met mezelf in het reine moeten komen vooraleer ik zal kunnen verder bouwen aan mijn toekomstbeeld.
Ik heb weer stof genoeg verzameld om over na te denken en te handelen zoals dat van een goede vader wordt verwacht.
Bedankt privé psycholoog, je bewijst weer maar eens hoeveel je waard bent. Ik hoop dat de man die jou mag liefhebben altijd zal beseffen welke pure schoonheid hij mag beminnen.
Gisterenavond, zeg maar bijna nacht voelde ik even een lichtpuntje over me heen schijnen. Het telefoongesprek was gevuld met zachtheid en rustgevende woorden. Warmte kwam mijn oren ingeblazen en stroomde door heel mijn lichaam heen. Ik voelde de rust in me keren en genoot van elk woord dat ik te horen kreeg. Alsof de persoon aan de andere kant perfect kon aanvoelen dat de nood aan warmte en genegenheid groot bij me was. Net alsof je dagenlang je adem had moeten inhouden en je een kans werd gegeven om je longen weer te vullen met zuivere lucht.
Ik voelde hoe de vloer onder mijn voeten verdween en heel even mocht ik van het zwevende gevoel genieten. Beseffend dat ik niet zou blijven zweven. Het was net genoeg om een moment van rust te kunnen vinden.
Er werd door zachte woorden even op mijn "stopknop" gedrukt. Ik voelde hoe het hele raderwerk, dat steeds op volle toeren staat te draaien, even werd stilgelegd in mijn geest.
Nee, dit was duidelijk niet het duiveltje waarmee ik sprak, zoals werd beweerd. Het was dat kleine engeltje dat langzaam even naar boven was gekropen en me liet weten dat het nog in leven was. Het vertelde me hoe het waakzaam op de achtergrond bleef vechten tegen zijn tegenpool.
Ik was blij het even te mogen aanhoren.Het kwam op het juiste moment naar me toe gevlogen. Bedankt klein engeltje, ik hoop je af en toe nog eens te mogen ontmoeten.
Het weekend is weer voorbij. Een weekend om zeker weer niet fier op te zijn betreffende mijn eigen ingesteldheid tegenover mijn eigen 2 kinderen. Het was weer het weekend dat ze bij mij op bezoek waren en normaal moet je dan als goede vader je toch inzetten om het voor hen zo aangenaam mogelijk te maken. Maar dat kan je van mij helemaal niet zeggen pffff. Ik ben al altijd iemand geweest die voor zijn kinderen heeft geleefd in de mate van mijn mogelijkheden. Maar op dit ogenblik versla ik alle records om net het tegenovergestelde te behalen. Ik heb eigenlijk niets anders gedaan dan ze maar een heel weekend lang overal te gaan dumpen om er van af te zijn. Deze handelingen die werken zo tegen men gevoelens in maar het was gewoon sterker dan mezelf. Ik kon hen niet bij me hebben, hen niet opvangen, laat staan met ze omgaan zoals een goede vader dat hoort te doen. Het knaagt aan me en ik weet dat deze manier van omgaan naar hen toe zo fout is.
Waarom doe je het dan zul je je afvragen? Goede vraag en iets waar ik al heel de zondagavond en nacht mee ben bezig geweest.Heb mijn hele slaap aan dat geestelijke gekwel opgeofferd, Veel vragen heb ik mezelf gesteld en maar weinig antwoorden heb ik gevonden. Ik begrijp mezelf niet meer. Het is net alsof ik ze ben gaan beschouwen als diegene die deel uitmaken van mijn huidige problemen. Net alsof ik al de schuld in hun schoenen wil gaan duwen en hen daarom zo ga behandelen. Hengaan bestempelen alsof ze teveel zijn in mijn leven, me in de weg staan om ooit nog gelukkig te kunnen worden.
Fout, fout en nog eens fout. Ik besef het wel en weet dat ik dringend mezelf daarin moet stoppen voor het te laat is. Maar hoe moet ik mezelf overtuigen dat het pubers zijn die hun eigen wereld opbouwen en weinig tot geen rekening willen houden met het leven van hun vader op gebied van zijn verlangens en gevoelens.
Telkens ik de discussie aanga om hen te zeggen dat ook ik recht heb op een mooi bestaan, vallenmijn eigenwoorden zo zwaar als ikuitspraken doe dat iedereen die daarmee niet kan leven maar moetverdwijnen uit mijn leven.
Ik moet mezelf behoeden om nog meer ruiten bij ze in te werpen. Moet mezelf dringend door elkaar schudden of laten schudden, zodat ik weer rationeel kan gaan denken.
Ik moet me aanpassen aan hun puber zijn, zonder hen de bovenhand te geven voor het bepalen van mijn bestaan. Maar de sleutel tot dat succes is momenteel nog een vreselijke zoektocht voor mezelf. Ik moet eerder naar hen gaan luisteren en hen confronteren met die dingen waarvan ze denken dat het een bedreiging is voor hun omgang met hun vader. Ik heb weer veel stof tot nadenken en hoop dat ik langzaam antwoorden zal kunnen vinden om de omgang met R en S te optimaliseren zonder extreme handelingen te gebruiken. Want dit soort hardcore houdinggeeft geen resultaat. Alleen de belangrijkste vraag die ik me vandaag stel is een juiste handeling, redenering te vinden om hen inzicht te laten krijgen in de wereld van verlangens hun vader. Praten en luisteren zullen hier aan de basis moeten liggen,om alzo elkaar de nodige ruimte te geventot samenlevingmet een maximale invulling van elkaars behoeften.
Pfff, werk aan de winkel.Nog een lange weg te gaan met het nodige vuurwerk.
Hier zit ik weer, veel te laat aan het scherm van mijn PC gekluisterd om weer dingen van me af te schrijven.
Gisterenavond, zeg maar bijna nacht voelde ik even een lichtpuntje over me heen schijnen.
Het weekend is weer voorbij. Een weekend om zeker weer niet fier op te zijn betreffende mijn eigen ingesteldheid tegenover mijn eigen 2 kinderen.
