Soms kan je je de vraag stellen is het nuttig te schrijven over het verleden, want je kan enkel teren op herinneringen. Maar toch moet je dan weer bij jezelf toegeven dat je die passages niet zomaar links mag laten liggen. Alleen is de vraag die ik vaak mezelf stel, welke delen van mijn verleden moet ik daaruit meenemen naar mijn heden en toekomst. Alleen de mooie dingen, neem je enkel die mee of ook de andere gebeurtenissen of ervaringen die je eigenlijk alleen maar ergernis bezorgde. Soms hoop je die laatste zo snel mogelijk te vergeten en te verdringen in jezelf. Maar ze echt wegbergen voor je verdere leven lukt je haast nooit. Want telkens als je weer in een dip terechtkomt ga je ze bovenhalen. Weer opgraven en extra proberen te ontleden.
Je ziet enkel die ergernissen nog zonder de andere mooie ervaringen op te zoeken. Het is net alsof je geest opgedeeld wordt in twee delen. Het grootste gedeelte is dat deel waar je dan zo goed kan bijkomen en is bezaaid met onmacht, frustraties en slechte gevoelens. Een andere deel,dat plots veel kleiner lijkt, maar waar je haast niet bij kan komen.Het net dat deel dat je wil bereiken, want daar zitten de mooie dingen in opgeslagen.
Iedereen om je heen zegt je dat je dat kleine gedeelte weer moet trachten te bemachtigen en te beheersen. Maar mensen toch, zien jullie dan niet dat ik daar vandaag niet in slaag. Hoe meer ik probeer, hoe meer onmacht, frustraties en negatieve gevoelens er over me heen kruipen. Wat doe ik dan toch zo fout?
Waarom kon ik dat eergisteren nog wel en vandaag niet meer. Een steeds weerkomende vraag die door mijn hoofd flitst. Het is net alsof ik naast mijn lichaam ben gaan lopen en mezelf niet meer kan besturen en controleren. Alsof ik ergens achteraan loop en telkens als ik denk weer bij te zijn, versnelt het geheel. Ik moet dan weer de energie ophalen om het opnieuw te kunnen inhalen. Geloof me zo blijf je holen achter iets dat je niet kan krijgen, net niet kan grijpen. Steeds weer opnieuw ontglipt het me. En toch ik doe toch zo mijn best, of niet soms? Wie zal het me zeggen. Niet diegene die zo kort bij je staan, want voor hen is alles toch zo fout. Telkens wijzen ze je op je nalatigheden en je wilt net het tegenovergestelde aantonen. Aantonen dat je het allemaal goed meent en probeert juist te doen. Maar vandaag is het net een omgekeerde spiegel waarin ik kijk. Hij weerspiegelt enkel het tegengestelde. Ik verlies vandaag terrein en kom verder van mijn doel af te staan. Moet ik dan teren op het verleden, daar de kracht en de energie gaan uitputten van wat je reeds herkent en weet. Of liggen er nog nieuwe horizonten voor me klaar. Ik zal eerst nog een hele tijd moeten blijven hollen vooraleer ik het zal weten. Ik besef enkel dat de snelheid van geest en lichaam vandaag niet synchroon lopen met elkaar. Welke van de twee zal ik moeten aanpassen, de geest of het lichaam. Of neen misschien wel de beide. Ik weet het niet, een zoektocht voor morgen.
