Gisterenavond, zeg maar bijna nacht voelde ik even een lichtpuntje over me heen schijnen. Het telefoongesprek was gevuld met zachtheid en rustgevende woorden. Warmte kwam mijn oren ingeblazen en stroomde door heel mijn lichaam heen. Ik voelde de rust in me keren en genoot van elk woord dat ik te horen kreeg. Alsof de persoon aan de andere kant perfect kon aanvoelen dat de nood aan warmte en genegenheid groot bij me was. Net alsof je dagenlang je adem had moeten inhouden en je een kans werd gegeven om je longen weer te vullen met zuivere lucht.
Ik voelde hoe de vloer onder mijn voeten verdween en heel even mocht ik van het zwevende gevoel genieten. Beseffend dat ik niet zou blijven zweven. Het was net genoeg om een moment van rust te kunnen vinden.
Er werd door zachte woorden even op mijn "stopknop" gedrukt. Ik voelde hoe het hele raderwerk, dat steeds op volle toeren staat te draaien, even werd stilgelegd in mijn geest.
Nee, dit was duidelijk niet het duiveltje waarmee ik sprak, zoals werd beweerd. Het was dat kleine engeltje dat langzaam even naar boven was gekropen en me liet weten dat het nog in leven was. Het vertelde me hoe het waakzaam op de achtergrond bleef vechten tegen zijn tegenpool.
Ik was blij het even te mogen aanhoren.Het kwam op het juiste moment naar me toe gevlogen. Bedankt klein engeltje, ik hoop je af en toe nog eens te mogen ontmoeten.
