Het weekend is weer voorbij. Een weekend om zeker weer niet fier op te zijn betreffende mijn eigen ingesteldheid tegenover mijn eigen 2 kinderen. Het was weer het weekend dat ze bij mij op bezoek waren en normaal moet je dan als goede vader je toch inzetten om het voor hen zo aangenaam mogelijk te maken. Maar dat kan je van mij helemaal niet zeggen pffff. Ik ben al altijd iemand geweest die voor zijn kinderen heeft geleefd in de mate van mijn mogelijkheden. Maar op dit ogenblik versla ik alle records om net het tegenovergestelde te behalen. Ik heb eigenlijk niets anders gedaan dan ze maar een heel weekend lang overal te gaan dumpen om er van af te zijn. Deze handelingen die werken zo tegen men gevoelens in maar het was gewoon sterker dan mezelf. Ik kon hen niet bij me hebben, hen niet opvangen, laat staan met ze omgaan zoals een goede vader dat hoort te doen. Het knaagt aan me en ik weet dat deze manier van omgaan naar hen toe zo fout is.
Waarom doe je het dan zul je je afvragen? Goede vraag en iets waar ik al heel de zondagavond en nacht mee ben bezig geweest.Heb mijn hele slaap aan dat geestelijke gekwel opgeofferd, Veel vragen heb ik mezelf gesteld en maar weinig antwoorden heb ik gevonden. Ik begrijp mezelf niet meer. Het is net alsof ik ze ben gaan beschouwen als diegene die deel uitmaken van mijn huidige problemen. Net alsof ik al de schuld in hun schoenen wil gaan duwen en hen daarom zo ga behandelen. Hengaan bestempelen alsof ze teveel zijn in mijn leven, me in de weg staan om ooit nog gelukkig te kunnen worden.
Fout, fout en nog eens fout. Ik besef het wel en weet dat ik dringend mezelf daarin moet stoppen voor het te laat is. Maar hoe moet ik mezelf overtuigen dat het pubers zijn die hun eigen wereld opbouwen en weinig tot geen rekening willen houden met het leven van hun vader op gebied van zijn verlangens en gevoelens.
Telkens ik de discussie aanga om hen te zeggen dat ook ik recht heb op een mooi bestaan, vallenmijn eigenwoorden zo zwaar als ikuitspraken doe dat iedereen die daarmee niet kan leven maar moetverdwijnen uit mijn leven.
Ik moet mezelf behoeden om nog meer ruiten bij ze in te werpen. Moet mezelf dringend door elkaar schudden of laten schudden, zodat ik weer rationeel kan gaan denken.
Ik moet me aanpassen aan hun puber zijn, zonder hen de bovenhand te geven voor het bepalen van mijn bestaan. Maar de sleutel tot dat succes is momenteel nog een vreselijke zoektocht voor mezelf. Ik moet eerder naar hen gaan luisteren en hen confronteren met die dingen waarvan ze denken dat het een bedreiging is voor hun omgang met hun vader. Ik heb weer veel stof tot nadenken en hoop dat ik langzaam antwoorden zal kunnen vinden om de omgang met R en S te optimaliseren zonder extreme handelingen te gebruiken. Want dit soort hardcore houdinggeeft geen resultaat. Alleen de belangrijkste vraag die ik me vandaag stel is een juiste handeling, redenering te vinden om hen inzicht te laten krijgen in de wereld van verlangens hun vader. Praten en luisteren zullen hier aan de basis moeten liggen,om alzo elkaar de nodige ruimte te geventot samenlevingmet een maximale invulling van elkaars behoeften.
Pfff, werk aan de winkel.Nog een lange weg te gaan met het nodige vuurwerk.
