Elke morgen zo even rond 7 h zie ik het trippelen op het terras van mijn "Bunker"

Het kleine lieve roodborstje, want dat is mijn vriend die hier steeds weer voor mijn neus trippelt.
Wachtend tot wanneer ik het raam openzet, blijft hij ongeduldig naar binnenkijken.Ik hoor van ver al zijn gezang. Luister maar even mee:
gezang van mijn vriend

Eens het raam geopend, zet ik me rustig neer in mijn zetel om samen met hem te genieten van het opkomen van de morgendgroet.
Telkens weer komt hij gezeten op de rand van het openstaande raam, kijken of ik nog aanwezig ben.
Het is net of hij me wat te vertellen heeft.
Alsof hij me belangrijke dingen wil zeggen, zo gaat hij soms tekeer.

Hoezeer ik ook mijn best doe, ik hoor enkel de mooie stem van zijn gezang. Maar ik kan niet horen welke boodschap hij met zich meedraagt.
Toch blijft hij volhouden, geeft nooit op en blijft hij steeds maar weer dezelfde tonen herhalen.
Ooit moet het lukken denk ik bij mezelf, ooit zal ik zijn melodie verstaan. Kan ik elke gezongen toon begrijpen.
Maar ondanks de teleurstelling, blijf ik genieten van mijn kleine vriend.

Al wens ik stiekem dat hij eens over de rand van raam zou wippen om zo naast me te komen zitten.
We zouden dan knus kunnen genieten vanuit onze luiheid van de opkomende ochtendglorie.
Wie weet ooit lukt het hem wel. Ik blijf het hopen.

Ik kijk weer uit naar morgen, om samen met mijn makker de eerste lichtstralen van de mooie dag te aanschouwen.
Al moet ik toegeven me zorgen over hem te maken, want sinds enkel dagen zie ik mijn kleine makker niet meer.
Wat is er met hem gebeurd? 
Ik weet het niet.
Maar aan de andere kant denk ik dat hij zijn opdracht volbracht heeft, nl het brengen van zijn onbegrijpbare boodschap.
Ik denk dat ik nu weet welke woorden hij me wou vertellen met zijn gezang.
Want het voorbije weekend stond het geluk aan mijn zijde.
Er kwam een ander roodborstje op bezoek, met een even mooi gezang.
Bij het horen van haar lied, voelde ik de warmte door mijn aders stromen.
Het was lang geleden dat de rust nog zo over mij was gekomen.
Ik heb me langzaam neergestreken in mijn zetel en heb de hele tijd genoten van de mooie klanken.
Ik kon ze horen door heel mijn bunker.Hoorde ze galmen tot in het diepste hoekje van elke kamer.
Het weerklonk als een zalige stilte om me heen.
Voor het eerst kon ik weer stilte horen, voelen. Kortom even mezelf rust gunnen en genieten van al het mooie in mijn omgeving.
Het was dankzij dat ene roodborstje dat ik daarin kon slagen.
Bedankt mijn vogeltje om jezelf te overhalen om toch over de rand van het raam te wippen en zo bij me binnen te komen.
Het was zalig om je fluweelzachte dons om me heen te mogen voelen.

Al blijf ik ook stiekem uitkijken naar morgen want ik wil mijn vriend bedanken om zijn mooie gezang.
En wie komt hij dan naast me zitten zodat ik hem vertellen kan dat ik eindelijk zijn lied begrepen heb.

Groetjes,

Astramar

13-11-2006, 00:00 geschreven door Astramar