Ik erg me aan mezelf en dat gevoel neemt met de seconde toe. Waarom zal je je afvragen. Wel ik slaag er vandaag niet in om ook maar positief te zijn voor mijn: LIEFDE.
Ik zeg steeds dat ik er voor haar ben, maar de realiteit verteld me dat het niet zo is. Ik ben er gewoon niet meer voor haar. Ik laat mijn liefde totaal in de steek. Ik moet met schaamte toegeven dat ik geen punt heb om het tegendeel te bewijzen. Zo weet ik bv dat er iemand zeer ziek is vandaag, iemand waarvan ik zeg dat ik er steeds zal zijn. Maar waar zit ik, hier in mijn bunker en niet bij haar om haar te steunen en haar te helpen en haar daadwerkelijk te laten voelen ik ben er voor haar. Ik laat vandaag niet meer voelen.
Waarom, omdat ik gewoon niet het onderscheid nog kan maken in, wat doe ik correct of wat doe ik fout.
Ik laat haar gewoon aan haar lot over, samen met haar kids. Rooi het maar, ik zit hier goed in mijn bunker.
Waar ben ik naartoe, ik die steeds wil liefhebben en zeggen dat ik zielveel om je geef. Ik ben afwezig vandaag. Ik neem steeds weer de foute beslissingen. Niemand kan nog op me rekenen vandaag. Waarom heb ik toch niet het verstand en de gedachte dat iemand me nodig heeft. Waarom zie ik dat toch niet op tijd. Waarom doe ik niet datgene wat bewijst dat ik echt van iemand hou. Dat ik gemeend liefde wil geven. Er wil zijn voor die ander. Waarom toch, verdomme ik haat me zo.
Waarom komt niemand me zeggen hoe ik het moet aanpakken om te bewijzen dat je om iemand geeft. Maar ik heb geen handleiding waarin staat geschreven wat goed is voor een relatie die je wil laten slagen, weer opbouwen. Ik heb niets, alleen mezelf en zelfs dat is niet om aan te zien in de spiegel. Ik verafschuw me. Ben ik dan niet in staat om een gezonde relatie op te bouwen en dan nog eens te behouden ook. Mijn antwoordt vandaag is een duidelijke NEE. Ik voel het niet meer, ik faal over de ganse lijn. Ik ben gedoemd in het behouden van mijn Liefde. Ik zie en voel de liefde niet meer, want elke stap ik neem is fout. Ik hoor niets anders meer. Waar ben ik naartoe, ik ben mezelf kwijt. Verdomme, dit kost me heel veel pijn en verdriet, maar ik verdien het. Ik heb mezelf hierin geplaatst en hoezeer ik ook spijt heb, het is te laat. Ik zal verder moeten met mezelf, een man die nooit nog zal tonen dat hij slachtoffer is geworden van zijn eigen ik zijn.
Nooit zal ik nog ooit toelaten om te houden zoals ik ooit van iemand gehouden heb. NOOIT. Ik ben onbereikbaar, ik sluit mezelf af. Nooit zal ik nog die liefde kennen, NOOIT.
Ik ben vandaag gestorven, maar het is mijn eigen fout. De goedheid is uit mij verdwenen, ik heb mezelf dood verklaard. Ik ben niet waardig om nog langer liefde en geluk te mogen kennen. Het is niet meer aan mij besteed. Ik faalde. Ik heb zelf mijn toekomst bepaald, ik zal ermee moeten overleven. Ik neem afscheid van mezelf, van deze wereld en van mijn toekomst. Ik ben er morgen niet meer, nog enkel mijn lichaam zal je vinden. Mijn geest en gevoelens zijn vandaag begraven.
Astramar
Deze versie staat klaar als kladversie op HV, ik zal ze posten zodat iedereen kan inzien wie ik irl ben. Een man die geen recht heeft op liefde, nu niet , NOOIT niet.
