Eindelijk heeft Arcil het voor elkaar. Het vrouwtje lag op straat. Arcil wil naar iedere hond toe die we tegenkomen. Dit keer was het een, eveneens behoorlijk trekkende, golden retriever. Om Arcil dichter bij zich te houden verpakte het vrouwtje de riem terwijl Arcil op dat moment besloot een sprong te doen naar de andere hond en hop, daar lag ze. Met een soort van automatisme hield ze de riem stevig vast zodat Arcil zijn voornemen niet verder kon uitvoeren. Op de grond liggend zei ze: "ZIT" en hij zat. Zo kon ze toch nog met enige waardigheid overeind krabbelen en na verzekerd te hebben dat het wel ging vervolgden ze hun wandeling, die verder opvallend netjes verliep. In de loop van de dag bleek dat de rechterarm er niet helemaal ongehavend van af was gekomen. Een igetapete pols is het resultaat.