Gisteravond laat was de documentaire Mam van Adelheid Roosen. Een korte film over haar moeder die Alzheimer heeft. Deze film is heel intiem, zo zien we Adelheid en haar moeder liggend op een groot rood kleed, beide gekleed in bh en panty, met daaronder duidelijk de pamper, in een andere scene haar schoonschoon bloot, de moeder ertegenaan geleund gekleed in dezelfde BHetc. De moeder babbelt bijna onverstaanbaar -er is ondertiteling- de dochters of zoon raken aan, aaien.
Er wordt veel aangeraakt in deze film; het idee is dat de persoon met Alzheimer op een nieuwe reis is vertrokken, en dat je als kind mee kunt gaan om je ouder als eigen persoon te ervaren.(Als voorbeeld werd Alice in Wonderland gegeven...) Dat vond ik op zich wel een mooi gegeven, en ik denk dat dat -af en toe- ook zo kan zijn, en je mooie momenten op kan leveren met je ouder. Voor en na de film is er een kort gesprek oa met een verpleeghuisarts en een directeur van een centrum voor Alzheimer. Ze zitten allemaal op de grond in een kamer behangen en belegd met incontinentie matjes.Vooral de verpleeghuisarts is een negatief overkomende man die niet zoals Adelheid een reis naar een nieuwe ik ziet in de dementie, maar een verval en teruggang. De directeur had vooral veel moeite met het opsluiten van de dementerende, hij vertelde dat hij dat al met zijn opa had, als ze hem met de hele familie hadden bezocht in zijn gesloten afdeling, en dat de opa maar niet begreep waarom hij niet mee mocht naar huis.
Wat mij vooral is bijgebleven van mijn twee dementerende ouders is dat je als kind toch alle grip verliest op de verzorging van je ouder...dat wil zeggen als je niet zoals wij 24 uur per dag de gelegenheid hebt om voor hem of haar te zorgen. Ik heb dat als zeer verdrietig ervaren, en voel het nog steeds als een van de grootste nederlagen in mijn leven: het plaatsen van mijn moeder in een verpleeghuis. Zoals Adelheid heb ik geprobeerd me in te leven in het nieuwe leven van mijn moeder, soms kon ik heel even met haar meegaan, maar die momenten waren zeer schaars. De vrouw die mijn moeder geworden was in haar dementie heb ik niet leren kennen, ze was verdwenen in een verstilde wereld waarin ik haar niet kon volgen; ik kon alleen mijn eigen invulling daaraan geven. En dus heb gehuild van diep verdriet voor haar, op haar schouder, terwijl we samen op een bankje in het verpleeghuis naar de tuin keken. Mijn moeder gaf geen krimp, ze was er ook niet echt...hopelijk op theevisite zoals Alice. Hier mijn moeder met vriendinnen op theevisite 1956.
Reacties op bericht (3)
12-10-2010
elke dag genieten dan maar?
Dag Appelvrouw,
Op je blog eigenlijk naar iets heel anders op zoek, maar eerst even als het ene moederskindje tot het andere: ja het gemis blijft. Wennen doet het niet, alleen vergeet je het soms even.
Tjee, en dat terwijl ik alleen maar even wilde kijken op je blog of de appelvrouw ook af en toe kweeperenvrouw zou zijn. Want er liggen prachtige, goudgele en heel geurige exemplaren op het aanrecht die nu toch echt in de pan moeten.
Hoewel ik ook al zo kan genieten van eraan aaien en eraan ruiken, want dat troost, iedere dag even genieten.
Nu ga ik even verder op zoek op het net -recepten vast in overvloed.
Maar het zijn jouw kweeperen ..... waarvoor alvast hartelijke dank. Mijn moeder had ook een kweeperenboom, en maakte ook kweeperengelei. Toch de cirkel weer rond.
groet,
Isa
12-10-2010, 16:39 geschreven door Isa
09-10-2010
gedachtenstroom
Appelvrouwtje,
Soms kan het leven heel naar zijn en vooral als je er geen grip op kan krijgen. Hoe graag je dat ook misschien zou willen, al was het voor heel even of juist voor die ene keer. Alzheimer is geen leuke ziekte voor de naasten en dierbaren. Je krijgt er haast geen grip op en als dat wel lukt is het ook weer zo weg. Het neemt jou op de loop. Althans, ik heb dat zo ervaren, toen mijn oma die ziekte kreeg. Ik was toen nog maar 14 jaar en wellicht nog jong, maar heb wel met vol bewustzijn de laatste jaren van mijn oma elke dag meegemaakt. Samen met mijn vader of soms alleen twee keer per week mijn oma naar haar huis brengen na een avondje bij ons thuis te hebben doorgebracht, omdat ze dat niet meer kon. Of de keren dat ze je niet meer herkende toen ze in Hoog Laren zat in haar laatste dagen. Dat laatste heb ik als heel naar ervaren en is jarenlang mij blijven achtervolgen in mijn gedachten. Of de keren dat mijn oma tegen mijn vader zat te praten alsof het haar eigen zwager of haar man was. Of dat we werden gebeld door Tante Sinie, de buurvrouw van mijn oma en weer vertelde dat mijn oma om 3 uur nachts weer aan het schoonmaken was gegaan en dacht dat het overdag was. Of je oma die haar eigen arm zat te strelen en tegen aan zat te praten alsof het een huisdier was. Diepe indrukken waren dat en altijd heb ik mij voorgenomen om niet zo te eindigen in mijn leven. Maar ik heb ook iets anders eruit meegekregen en dat was dat mijn oma er nooit benul van heeft gehad en voor haar de normaalste zaak van de wereld was. Die gedachte en vaststaand feit (voor mij) had iets verzachtends en gaf mij wel weer troost.
Mijn moeder die haar laatste drie jaar in een verpleeghuis zat en vastgekluisterd in een rolstoel tussen de dementerende en geestelijk helemaal nog goed en bij was was ook een nare ervaring en heeft ook bij mij een schuldgevoel achtergelaten. Volledig mij bewust dat het haar eindstation was en zij in feite zat te wachten op haar dood heeft mij veel verdriet gedaan. Ook iets waar je als kind van je ouder geen grip op hebt. Het gevoel bij mezelf dat je je eigen moeder wegstopt en opbergt achtervolgt mij nu nog helaas.
Dus ja, ik voel ook wat je schrijft over jezelf en hoewel mijn beleving anders is dan de jouwe is de kern hetzelfde. Namelijk geen grip op iets hebben waar je o zo graag grip over zou willen hebben. Al was het maar dan die ene keer. Ik heb de film van Adelheid Roosen niet gezien en eerlijk gezegd kan ik het ook niet. Het zou teveel hebben losgemaakt in mezelf en mij hebben meegevoerd naar alle keren dat ik geen grip had over iets waar ik wel grip op had willen hebben. (Sassie, Geertje, Pa, Ma en Oma).
I
09-10-2010, 16:21 geschreven door otttevlotje
02-10-2010
alzheimerconfiture
ha appelvrouw, dat heb je weer mooi gezegd, het is ons maar zelden gegeven om zo mee te reizen naar het einde, maak jezelf dus geen verwijten, misschien wel een gemiste kans als je ziet hoe Adelheid het opgepakt heeft, maar dat is ook niet voor niets een heel bijzonder mens. even iets heel anders, gisteren rozebottels geplukt in Callantsoog, met zuivere en zilte zeelucht zal ik maar zeggen, van die lekkere dikke, ze waren goed rijp, kroontjes eraf gehaald en de kleine stokjes, gewassen en met een ruime bodem water in de dikke bodempan met een grote citroen in plakken gesneden, aan de kook gebracht en even laten pruttelen, vervolgens door de pasavite gehaald en een ruime kilo vruchtenpulp overgehouden, zonder pitjes, hier weer geleisuiker aan toegevoegd, een pond en 250 cl water bijgedaan, want ik vond het wat dikkig. dit aan de kook gebracht, even geroerd en in de potjes gestort, ik bewaar er eentje voor je! tot gauw maar weer, ex-lie
