Afgelopen dinsdag was "onze" Berthe jarig, 100 jaar, en het hele dorp was uitgenodigd.
Wij waren blij dat we net deze dag in Frankrijk waren, en hebben meegenoten van het feestje dat de burgemeester voor haar en het dorp gaf. Helaas niet met fanfare zoals ik me van vroeger bij ons in de straat kan herinneren, een serenade bij 60 jaar huwelijk of 100 levensjaren. Maar er was taart en natuurlijk champagne.
De burgemeester sprak de "centenaire" toe, of eigenlijk meer de andere toehoorders, af en toe stelde hij wel een vraag aan haar, maar wachtte nauwelijks op een antwoord..wel jammer, je bent nu eenmaal wat langzamer als je 100 wordt, dat wil niet zeggen dat je geen antwoord hebt!
In zijn speech liet hij een eeuw voorbij komen, haar eigen leven, kinderen krijgen, het overlijden van haar man (al 30 jaar dood geloof ik), 15 presidenten van de republiek,14 burgemeesters, twee wereldoorlogen waarvan één hier in het noordoosten het heftigst was. De burgervader sprak ook over alles wat ze heeft zien komen, de auto, het vliegtuig, de telefoon, de kraan (hier in het dorp pas in 1963)en nu natuurlijk de computer. Hij vertelde ook dat ze altijd de dorpskroeg runde vroeger en dat het pand na 40 jaar niet meer door haar in gebruik nog steeds de kroeg van Berthe heet. Berthe liet de hele toespraak een beetje aan haar voorbij gaan en leefde pas op toen er muziek kwam! Je zag haar olijk kijken en denken: haa dansen!! en in de armen van onze 81-jarige playboy Bernard, die heel wat harten van weduwen hier in het dorp op hol laat gaan, walste ze weg over de dansvloer.
Ik ben benieuwd hoe ze zich nu voelt... wat komt er na 100 jaar, val je in een gat of kan je nog met plezier uitkijken naar 101?
