De eerste keer dat ik een teunisbloem zag opengaan was in een ministadstuintje. Een
vriendin had deze voor mij wonderbaarlijke plant in de tuin en ik weet
nog dat ik op dat verjaardagsfeestje geen aandacht had voor anderen
totdat alle teunisbloemen aan die plant waren opengegaan. Zoiets had ik
alleen nog maar op films of op tv gezien..een bloem die voor je ogen
opengaat binnen een seconde of 20! Van deze vriendin heb ik zaad gekregen en sindsdien heb ik geen tuin meer gehad zonder deze Oenothera biennis die ook wel leliën-van-een-nacht wordt genoemd.
Pas
veel later heb ik geleerd dat je de wortel ook kunt eten en dat de
plant daarom ook wel hamwortel wordt genoemd. Ook wordt de
teunisbloemolie gebruikt bij verschillende klachten.
Op Wikipedia kun je onder andere het volgende over deze plant lezen: Jonge
wortels kunnen als groente gegeten worden. Ze hebben een peperachtige
smaak. Jonge stengels kunnen ook als salade gegeten worden. De rijpe
zadenbevatten 7-10% gamma linoleenzuur een zeldzaam essentieel verzadigd
vetzuur.
In
Engeland staat de plant bekend onder de mooie naam Evening Primrose en
je kunt er capsules kopen waar de olie van deze zaden gecombineerd
worden met de olie van de zaden van de Borage..bedoeld als een
hulpmiddel om de menstruatie goed te laten verlopen.
De
Teunisbloem is een tweejarige plant. Het eerste jaar verschijnen de
rozetten vanaf het voorjaar in je tuin; laat je die fraai gevormde rozetten
overwinteren dan krijg je het jaar erop de bloemstengels met de bloemaren.
Vroeg in de zomer gaan dan de eerste bloemen in de avond open, en vanaf
dat moment bloeit de plant iedere avond tot ver in de herfst. Geniet er in de avond van, want de volgende morgen verwelken de bloemen al snel. De plant maakt veel zaad aan en dat is te zien het volgend voorjaar als de nieuwe rozetjes overal verschijnen.
Bij
mij staat de teunisbloem in de groentetuin..niet speciaal met een
reden, alleen maar omdat ik daar eerst een bloemenstuk had en de
teunisbloem daar steeds terugkomt. Dit jaar heb ik in een bed het teveel
aan rozetten laten staan om dan eindelijk eens de wortel te
eten..hamwortel, dat leek mij wel wat want het idee om groente te eten
met de smaak van vlees sprak mij als ex vegetariër met een vleesvoorkeur
wel aan. De wortel oogst je aan het einde van het eerste jaar, net
als de wortels van de Paarse Morgenster ( ook wel haverwortel genoemd).
Op internet heb ik een recept gezocht en ik heb er ook een gevonden op deze site. Veel recepten zijn er trouwens niet. Wat
me opviel in de weinige documenten die spraken over teunisbloemwortel
eten was dat er overal gesproken wordt over de Fransen die deze wortel
als delicatesse beschouwen...maar hier in Frankrijk heb ik nog niemand
ontmoet die de plant heeft gegeten, of zelfs maar wist dat hij eetbaar
was. In het zuiden wordt hij vast wel gegeten, daar eten ze heel anders dan hier in de Lorraine. Ook las ik dat de plant een wat vreemd "mond- of
keelgevoel" zou kunnen geven, afhankelijk van de persoon..ik zou zelf
ervaren wat daar mee bedoeld werd.
Goed, de wortels geoogst,
gewassen en geschrapt (een vreemd gladdig glibberig huidje kwam er onder mijn mesje
tevoorschijn) in rondjes gesneden, in azijnwater gelegd, na enkele
minuten eruit gehaald en in water met citroensap gekookt. Volgens het recept in voorgaande link zou je dan nog een papsausje
moeten bereiden en dat over de groente gieten..dat heb ik niet gedaan,
want mijn ervaring met dat soort sausjes stamt nog uit de tijd van de
bloemkool met een papje...brrr jeugdtrauma! Dat terzijde gelaten dacht ik dan ook nog niet de smaak te kunnen proeven van de wortel.
Wel
de smaak dus, die viel niet tegen..beetje flauwig, licht neigend naar
de haverwortel of de schorseneer. Ik zou er een volgende keer wat boter
en nootmuskaat bij doen. Het peperachtige wat genoemd werd proefde ik er niet zo aan af of het moest zo zijn dat het prikkerige mondgevoel bij andere mensen een peperachtige ervaring geeft... Want qua substantie vond ik het maar
niets..net alsof ik iets met haren in mijn mond had, korte haren
misschien, maar onmiskenbaar kriebelig in de keel. Als je naar de onderstaande de foto kijkt zie je dat ook wel..een korte borstelige structuur op de oppervlakte van de schijfjes. Bah niks voor mij
dus. Lie heeft ook geproefd, vond het wel aardig, maar niet aardig
genoeg om het hele schoteltje op te eten..hij vond het trouwens ook wel
gek in de mond, maar niet storend.
Voorlopig ga ik alleen genieten van de mooie bloemen en laat ik de wortels mooi staan om deze bloemen te leveren!
