2 weken. 2 weken geleden dat ik wakker werd met het bericht 'sorry het is gedaan'. 2 weken geleden dat ik huilend wakker werd. 2 weken zonder enig teken van leven van de persoon van wie ik hou. In die 2 weken heb ik brieven geschreven, ik kan ze niet meer op mijn 1 hand tellen, telkens stonden er andere dingen in.. Na 2 weken heb ik hem gezien op het kampioenenbal van mijn stiefbroer.. Hij kwam toe en knikte gewoon maar, dat was het, ik denk een uur later kwam hij toch hallo zeggen en ik vroeg meteen of we konden praten, ondertussen wist ik al dat ik de bloemen moest afgeven aan de kampioenen, dus ook aan hèm, ik gaf mijn laatste brief af en het leek of hij tranen in zijn ogen kreeg toen hij hem las. Hij vertelde me dat hij mij nooit wou kwetsen en dat wat zijn vriendin tegen mij zei écht niet waar was. Hij zei dat ik niet voor hem moest veranderen, maar dat heb ik nooit gezegd, ik zei dat ik veranderd ben DOOR hem en niet VOOR hem, dat is een groot verschil. Dankzij hem ben ik nu de persoon die ik ben, emotioneel sterker, meer zelfvertrouwen en situaties om nieuwe mensen te leren kennen niet meer vermijden, hij heeft zoveel veranderd voor mij en ik ben hem daar zo dankbaar voor, echt! Ongeveer een half uur nadat we gepraat hebben was het tijd voor die bloemen.. ik had helemaal geen zin eigenlijk. Alles ging goed, totdat hij op het podium kwam.. Ik gaf hem de bloemen en de mensen op het podium begonnen te roepen 'kussen, kussen, kussen', van een awkward moment gesproken, we stonden daar allebei van fuck wat moeten we nu doen, maar hij liep gewoon door, ik denk dat ik hetzelfde gedaan had eigenlijk. In de speelruimte, waar het soms net iets leuker was dan in de zaal kreeg ik ineens aandacht, ik zat bij een paar jongens die me aan het uitvragen waren over mij en mijn ex, ik wou niet antwoorden omdat dat iets tussen ons is, maar doordat ik niet antwoordde vroegen ze het maar aan hem, schaamtelijk wel, want volgens mij denkt hij dat ik aan het vertellen was over ons wat helemaal niet waar was.. Toen ze gingen vertrekken naar huis kwam hij bij mij en zei hij gewoon ' tot de volgende', die tot de volgende zal dus nog lang duren nu.. Nadien kwamen zijn ouders bij mij en zijn vader gaf mij een knuffel en zei 'gij, gij blijft mijn schatteke', ik kon mijn tranen echt effe niet bedwingen.. Die mensen hebben zoveel gedaan voor mij en zij hebben mij gesteund in die 2 weken.. Ik ben hen zo dankbaar voor alles!
Soms, komt er iemand in ons leven die onze hele wereld op zijn kop zet. Die persoon kwam bij mij iets meer dan een week geleden. We hadden al even contact via snapchat maar elkaar nog niet gezien, tot hij die zaterdagavond ineens achter mij zat in de tent op de cross. Hij begon te praten, ik klapte dicht. Ik voelde me nadien zo schuldig, ik had nu eens een kans om mensen te leren kennen en ik had die, dacht ik, verprutst. Dus zondag ben ik zelf naar hem toe gegaan en we hebben gepraat en het klikte meteen, bij mij toch. Sindsdien zijn we zowat heel de tijd aan het smsen of snappen en geloof mij.. In die week tijd heb ik zoveel zelfvertrouwen gekregen, meer dan ik ooit gehad heb. Gewoon het feit dat er iemand in MIJ geïnteresseerd is, het feit dat er iemand vanzelf tegen MIJ praat. Ik die absoluut niet graag naar de cross ging zou nu bijna gaan smeken om wél te gaan, alleen al om hem te zien.. Van veranderingen gesproken ;-)
Het is de tijd van het jaar dat ik depri loop, elke minuut zou willen wenen en alleen maar rustige, triestige liedjes wil luisteren. Waarom? Over 5 dagen is het 3 jaar geleden dat mijn opa verleed, op zich niets speciaals, maar die dag had ik hem voor de eerste keer gezien in mijn leven. De volgende morgen komt mijn papa mij wakker maken en de woorden 'Opa is gisteravond nog overleden' kwamen zo hard aan, net alsof iemand me een klap in m'n gezicht gaf. En ergens had ik het gevoel van toen ik binnenstapte en ik hem zag liggen dat het de eerste en laatste keer zou zijn dat ik hem gezien had. Ik wou dat ik me vergist had, maar helaas... Toen we naar het funerarium gingen had ik mezelf voorgenomen niet mee naar binnen te gaan, ik wou hem herinneren als de man die glimlachte toen hij me zag, niet als een witte pop die in de kist lag te wachten om verbrand te worden. Ik kon alleen maar wenen toen ik op die stoel zat te wachten, mijn zus kwam bij mij zitten en zei al huilend 'Ik ben zo verschrikkelijk trots op u, ik wou dat ik het al langer gedaan had!' En daar zaten we, samen te huilen. Ik voor een man die mijn opa is maar toch een vreemde, mijn zus voor een opa die ze maar een tijdje gekend heeft. De begrafenis was zwaar, we zaten met ons drieën vanvoor met onze nichten en neven, neven die ik nog nooit gezien had en nichten die ik de dag van de ontmoeting ook gezien had. Ik hoorde niet vanvoor, ik hoorde daar niet, ik had het gevoel dat de hele kerk naar ons aan het staren was en dat zij ook vonden dat we er niet hoorden. Ik huilde, niet zozeer om het verlies maar vooral omdat ik besefte dat als ik mijn brief 1 dag later verstuurd had ik hem zelfs nooit gekend had. Toen we een groet moesten brengen aan het lijk stond ik te trillen op mijn benen ik wist niet wat ik moest of wou doen. Klaar om afscheid te nemen was ik niet. Klaar om te accepteren dat ik nooit een band zou hebben met mijn opa was ik niet. Het is raar om te zeggen dat ik eigenlijk niets over of van hem weet. Ik vraag mij af waar hij nu is, in de hemel? Nergens? Zou hij naar me kijken en me beschermen? Zou hij trots zijn op mij? Hoe kan je trots zijn op iemand die je niet kent? Zoveel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Maar waar hij ook is, of hij nu over me waakt of niet, I will always love him. Een opa is de held van ieder meisje, iemand waar ze naar kunnen opkijken, wel diep in mijn hart is dat bij mij hetzelfde! Opa, ik zal je nooit vergeten en als je mij kan zien en horen, ik hoop dat je trots op me bent, trots op wie ik geworden ben... Trots op wat ik doe en vooral om wie ik ben.. I love you <3
Telkens ik meega naar de cross word ik weer geconfronteerd met het 'niet-durven-sociaal-zijn'. Er is niets liever dat ik zou willen dan durven afstappen op leeftijdsgenoten en vrienden maken zodat ik ook graag zou meegaan, want nu loop ik daar gewoon alleen of zit ik in de mobilhome. Maar ik durf het niet, ik blokkeer gewoon volledig.. Dat is ook één van de redenen waarom ik niet graag meega, omdat ik me dan elke keer slecht voel, en ik ga naar huis met een gevoel van 'ik heb het weeral niet gedaan'. Vandaag was de eerste keer dat ik toch een tijdje heb zitten kijken naar de cross, deels omdat ik moet rusten met mijn knie en ik gek word van binnen te zitten en niets te doen, misschien is dat een stapje dichter naar 'het sociaal zijn'. Misschien. Mensen denken misschien het pesten is voorbij, alles is weer goed en blablabla, maar nee.. Het begint dan pas, het zelfvertrouwen terug krijgen dat je had van voor het pesten, terug diezelfde persoon worden maar dan sterker en nog zoveel meer dat je terug moet leren, het begint nog maar.. Iemand? Alstublieft help me sociaal te zijn, zonder mij te moeten forceren want ik wil zo graag terug mezelf worden en terug vertrouwen hebben in mezelf..
7 jaar geleden betoverde Free Souffriau me al met haar allereerste noot bij Steracteur Sterartiest, ik was 9 en ik had in het begin helemaal niet door dat Mega Mindy op het podium stond. Tot mijn ouders het me vertelden, ik moest niet lang nadenken voor wie ik dat jaar zou supporteren. Ik weet nog dat je voor de finale in de bakkers bij ons in de buurt om chocolade kon gaan met een foto van haar erop, ik moest dat absoluut hebben! Ik denk dat ze toch een paar weken onaangeraakt op de tafel gelegen hebben voor ik ze opat. Aan die chocolade was iets raars, in plaats van dat het naar mijn maag ging, ging de chocolade naar mijn hart. De plaats waar ze tot op de dag van vandaag nog altijd zit en nu zelfs meer dan toen. Toch heb ik haar maar 5 jaar geleden voor de eerste keer gezien op de Gentse Feesten. Ik stond helemaal vooraan en ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, ze had iets, iets wat me zo trots maakte op haar. Het jaar nadien, in 2010, deed ik mee aan het programme 'Goeie Vrijdag' en in de laatste aflevering mochten alle mensen die in het seizoen zaten naar de opname gaan. Terwijl we naar het gebouw liepen kwamen we een parking tegen waar een bordje hing 'Free Souffriau', ik denk dat ik helemaal gek werd op dat moment. En ja hoor, daar kwam Free het podium opgelopen tijdens de opname. Jammer genoeg kon ik niet tot het einde blijven :( In 2011 denk ik ging ik naar het kerstconcert in Gent, 2 uur voor het begon zaten we al te wachten aan de kerk. Achteraf gezien maar goed, want we mochten de soundcheck meekijken én er werd MIJ gevraagd om de bloemen af te geven op het einde van het concert. Ik kan u verzekeren dat laatste liedje heb ik helemaal niet meer gehoord en met knikkende knieën ging ik naar Free, die me meteen een dikke knuffel gaf. De eerste keer dat ik haar ontmoette en iets kon zeggen tegen haar, ik ontdekte dat ze niet alleen goed kon zingen maar ook suuuuper lief was. Heel die tijd kon ik alleen maar dromen dat mijn idool mij ooit zou kennen bij naam of me tenminste zou herkennen. Ondertussen had ik via mijn fanpagina op facebook al mensen leren kennen, die echte vriendinnen geworden zijn. Dus.. samen met hen ging ik naar een concert, ik had met hen gewed dat ze mij nooit zou herkennen. Die weddenschap heb ik dus dik verloren, 'Ah dag.. wacht niets zeggen eh, ik weet het! Jentl... Jentl Noppe' Daar stond ik dus.. met een mond vol tanden. Vorig jaar, 14 april, een dag/avond die ik NOOIT zal vergeten. Samen met ons Souffreekes hadden we het idee om ons in te schrijven voor 'Manneke Paul' om Free te verrassen en ik mocht vertellen wààrom ik fan ben van haar, en waarom ze zoveel voor mij betekend. Ze zei "sorry" omdat ik gepest werd omdat ik fan ben van haar, ze moest geen sorry zeggen want zij is diegene die me juist sterk maakt! Ik zou geen ander idool willen hebben, voor mij geen amerikaanse waar je jaren op moet wachten voor ze es naar belgie komt of zelfs gewoon niet. Geef mij maar Free, die ik vaak kan zien :) I'm a Souffreeke forever! <3
Dromen zijn bedrog, meestal toch. Maar achter sommige dromen zit er volgens mij een boodschap. Vorige nacht had ik zo een mooie droom, eigenlijk was het hetzelfde wat enkele weken geleden gebeurde in real life maar dan met een heel ander einde. Tijdens het skypegesprek met mijn beste vriend (zie vorig blogje) zei hij op een bepaald moment 'Ik zie u graag eh', een zin die ik al zo lang wou horen maar helemaal niet verwacht had. Totaal niet. Ik was al in shock toen hij ineens terug tegen mij begon te praten en al zeker toen hij die woorden uitsprak. Ik wou antwoorden, ik wou zeggen 'Ik u ook' maar het lukte me niet. Ik was helemaal ondersteboven van wat hij gezegd had. Ik ben zo stom geweest door niet te antwoorden want nu vraag ik mij al weken af wat hij er precies mee bedoelde, of hij het meende op de manier waarop het overgekomen is. In mijn droom hàd ik geantwoord en alles was weer zoals voor onze ruzie, voor ik het door haar uitmaakte. Ik weet dat ik er ook mijn aandeel in heb maar verkeerde personen vertrouwen overkomt iedereen wel is zeker? Jammer genoeg was het bij mij ten koste van mijn allerbeste vriend, mijn lief. De jongen die alles voor mij betekend. Een vriendin zei ooit tegen mij toen ze aan het vertellen was over haar ex 'Hij kon ooit wel zonder mij leven, waarom zou hij het nu dan niet kunnen? we kenden elkaar maar een paar maanden.' In zekere zin heeft ze gelijk want je kent elkaar nog niet echt dan. Maar ik ken hem al van zolang ik mij kan herinneren, dat is iets helemaal anders. Hij heeft mij geholpen de pesterijen te doorstaan, we hebben samen zo veel plezier beleefd. Ik weet nog dat ik in het 3e leerjaar meeging met hem en zijn ouders en broers naar plopsaland, hij sleurde me mee in de supersplash, een attractie waar ik absoluut niet indurfde maar hij liet mij mijn grenzen verleggen, hij liet mij zien dat ik geen schrik moest hebben. Zolang hij bij mij was voelde ik mij gelukkig en veilig. Ik dàcht dat ik over hem heen was, als vriendje toch, toen een jongen uit me klas interesse toonde in mij, achteraf gezien was hij mijn grootste fout ever. Ik besefte niet lang er na dat ik helemaal niet over hem heen was. Mijn verliefdheid is nog erger geworden dan toen. Ik voelde toen ook wel kriebels in mijn buik, of toch iets. Maar nu zag ik een foto van hem verschijnen op facebook en op dat moment begreep ik wat ze bedoelen met vlinders in de buik in al die romantische boeken en films. Het was een vreemd en zalig gevoel op hetzelfde moment. Eigenlijk vooral verdriet, omdat hij is verder gegaan met zijn leven, wat hij absoluut verdiend want hij is de meest fantastische jongen op deze wereld en dat meisje mag gelukkig zijn met hem! Terwijl hij verdergegaan is blijf ik leven in 'our time' Stel je voor dat als ik had geantwoord mijn droom zou zijn uitgekomen en het weer was als toen.. Ik zal het zeggen zoals hij mij altijd noemde 'Ik ben een stom kieken geweest!' I still miss him, every day more and more..
Ik ben
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/02/1998 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Voordracht, liedjes/gedichten schrijven.
