In mijn hoofd gaat het Gerard Cox'-gewijs richting Lokeren. Je hebt er maandenlang naar uitgekeken, die kouwe winter wou maar eerst niet om. Traag en langzaam kropen langs de weken. Maar eindelijk daar is ie dan; de zon.

Die zon is er niet echt, maar mijn eerste, echte lange solo-rit wel. De voorbije maanden heb ik kilometers gemaald en wind gevreten, op de rollen gereden als het regende en in het park gelopen. De conditie is goed, wat zoveel wil zeggen als: gezond zijn!

Startpunt van mijn Vlaamse Ardennen tocht ligt in Melle aan knooppunt nr. 17. Die knooppunten heb ik uitgetekend aan de hand van fietsnet.be. Een handige site die je in staat stelt om zelf je route te bepalen, al of niet kasseistroken in te voegen of niet-geasfalteerde paadjes te vermijden.

Het lijstje met die knooppunten heb ik, vanaf Melle, op mijn buis geplakt en de rit heb ik ook gedownload op mijn Garmin. Eten voor onderweg heb ik in overvloed. Er staat een pittige wind in het voordeel en dan weet ik wat er mij op de terugweg te wachten staat.

'Onbeschrijflijk', denk ik, terwijl ik van de ene verbazing naar de andere fiets. Mooier kan ik dit parcours niet uittekenen. Er hangt een hoogdag in de lucht. Met de regelmaat van een staande klok rijg ik knooppunten aan elkaar als een pater de bollen van zijn paternoster. Als ik er eentje mis roept mijn gps mij tot de orde!

Wat is het hier stil. De rust wordt enkel verstoord door wielerwedstrijden, tractoren en landmachines buiten proportie die de kleine landwegen aan flarden rijden.

Molens, kasseien, de Zwalmbeek, de Notenberg en ik krijg nog meer harde noten te kraken met de Berendries als orgelpunt. De Lippenhovestraat, Molenberg laat ik bewust links liggen en van de Lange Munte eet ik maar een stukje.

Heerlijk om zelf je route uit te stippelen. Geen platgelopen, voorgekauwde en moe gereden paden in de Polders die in veel toonaarden verbleken bij dit licht glooiend landschap.

Zoals voorgeschreven vergeet ik niet te eten en te drinken en toch loopt mijn tank stilaan leeg. Tegenwind eist z'n tol. Tussen Wetteren en Laarne raak ik het spoor even kwijt door wegeniswerken en als ik moe word raak ik sneller geïrriteerd.

Van Oudenbos tot thuis is nog vijfenveertig lange minuten maar ik klok af op honderdtweeënzestig kilometer. Wie het wil meemaken moet maar eens meerijden!

Wedden dat het de moeite loont?

F.F.