Op de televisie zag ik een documentaire over een meisje en haar arend. Tegen alle oerconservatieve tradities in wou ze de eerste arend-jaagster worden. Haar vader leerde haar de knepen van het vak, zoals hij die op zijn beurt van zijn vader had geleerd. We zagen prachtige beelden van de bergen en de uitgestrekte steppes van Mongolië waar zij met haar familie in zeer sobere omstandigheden leefde. De ouderlingen van de nomadengemeenschap zagen dat helemaal niet zitten.

Jagen was, volgens hen, strikt voorbehouden aan de mannen. Vrouwen moesten zorgen voor het eten tegen dat hun vermoeide echtgenoten thuiskwamen. De jacht was te uitputtend en te gevaarlijk voor het vrouwelijke geslacht.

Het meisje blonk echter uit in de discipline en won dan ook de jaarlijkse wedstrijd. Het jaarlijkse hoogtepunt waar kundige jagers van heinde en verre op afkwamen. Later kon ze nog meer respect afdwingen door ook in de besneeuwde bergen haar mannetje te staan en de zo begeerlijke vos te strikken met haar arend.

Een prachtig schouwspel tegen een adembenemende achtergrond.

De film deed mij denken aan de muziek van Alexander Borodin. In the Steppes of CentralAsia.

dc

De afstand is dan weer cruciaal voor de keuze van de mondvoorraad. Ook al vind je altijd wel een bakker langs de baan; het liefst neem ik mijn eten mee voor onderweg. Van een simpele banaan, tot een arsenaal aan vitaminerijke repen, rijsttaartjes, peperkoek, boterhammen, dadels, vijgen en wat nog allemaal. Er is een ongeschreven regel die zegt dat je elk uur op de fiets iets tussen je tanden moet steken. Zo niet krijg je gegarandeerd een hongerklop.

Benieuwd wat mijn volgende rit zal brengen en wie eventueel mijn fietspartner wordt.

F.F.