Bewolkt met opklaringen, een enkele regenbui.

Aan het ontbijt gezongen voor Milla in het Frans, het Engels, het Pools en het Duits! ( ook een gelukkige verjaardag, Rita!)

Onder de autosnelweg door gegaan. Aumont-Aubrac ligt al sedert de Gallo-Romeinse tijd op een kruispunt van wegen. De A75 " La Méridiennne" verbindt Clermont-Ferrand met Béziers. Al snel overstemmen de krekels het autogeweld. Een mooi kerkje gepasseerd in La-Chaze-de-Peyre. Gevallen en mijn hand geschaafd als ik wil plassen met de rugzak nog om. Ja, de mannen ... (zucht). Ook veel omgewaaide dennen gezien. Er woeden hier zware stormen blijkbaar. Ik stap door weiden, moet af en toe de ijzerdraad weer over het toegangspaaltje heen trekken. Weer stenen muurtjes om de graasgebieden af te bakenen. Langs het pad liggen reusachtige afgeronde granietrotsen. Als gezelschap enkel koeien van Aubrac en leeuweriken. Gelukkig liggen er boomtakken en stenen genoeg om de drassige stukken over te komen. Net voor de regenbui weer in de bewoonde wereld. Schuilend onder een massaal dragende hazelaar trek ik mijn regenkledij aan. In de gîte 'Les Gentianes' mag ik picknicken in het droge. In de eetkamer hangt er een prent met een tuig dat we al in veel dorpen gezien hebben. "Le travail", zoals het in mijn topogids vermeld staat. Daar werden niet alleen paarden beslagen, maar ook de koeien (ossen) om in de velden te werken. Er zijn van die 'travaux' in alle materialen: hout, ijzer, steen. Ze worden volop gerestaureerd in de dorpen.

Fineyrols is het geboortedorp van Louis Dalle. Als 13de kind uit een gezin van 15 was hij koeherder van zijn 6de. In WO II werd hij gedeporteerd. Hij schrijft hierover:" C'est une grâce de revenir de Buchenwald. Une plus grande grâce encore d'y être entré!" Hij werd later missionaris en bisschop in de hooglanden van Peru.

Het hoogland van de Aubrac. Woeste Hoogten, om lyrisch en stil van te worden. De weiden van de Aubrac. De koeien van de Aubrac. De ronde rotsen van de Aubrac. De bloemen van de Aubrac. De vlinders van de Aubrac. De leeuweriken van de Aubrac. De hemel van de Aubrac... Een groepje sparren, waar de wind in speelt.

Vanavond slaap ik samen met René, een Franse pelgrim uit de streek van Montpellier, in de Mongoolse joert van Rieutort-d'Aubrac. Onze gîte heet 'L'ange guardien'. De gezellige gastvrouw praat honderduit: over haar hoogland de Aubrac, over hoe overleven in deze barre streken en hoe nederig het jaar door te leven van alles wat de natuur hier biedt: narcissen en paaslelies voor parfum, paddestoelen en zwammen, bessen ( frambozen, braambessen, vlierbessen, bosbessen), gentiaanwortels voor likeur, en extensieve ( zéér extensieve ) veeteelt die vlees van uitzonderlijke kwaliteit levert. Catherine is een natuurvrouw, een kruidenvrouw, een wijze vrouw. De boeren uit de omgeving komen hier om hun koeien te laten verzorgen. Ze ontvangt pelgrims in haar joert. Ze maakt zelf kruidenmengsels tegen tendinitis. Ze heeft haar kennis van de oude mensen uit de streek. Ze is de engelbewaarder van het dorp...

17-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Regen, onweer, hagel...

Vanmorgen bij het ontbijt kennisgemaakt met Marie-Agnes en Carel, een koppel jonggehuwden uit de Jura. Ze zijn vertrokken op hun trouwdag. Het meisje draagt in haar haar de zijden bloem die haar sluier samenhield. Ze hebben een jaar verlof zonder wedde genomen, zijn van de Jura naar Vézelay gestapt, hebben gepraat met koeien, paarden, ezels. Vézelay was een openbaring. Daar ontmoetten ze voor het eerst andere pelgrims. Daarna naar Le Puy gewandeld, één iemand ontmoet onderweg. Nu sedert Le Puy praat iedereen over hun tocht. Ze gaan naar St-Jean-Pied-du-Port en daarna naar La Rochelle. Misschien openen ze later een gîte.

's Morgens eerst geblogd bij de veearts. Eindelijk! Pas om 11.45 u vertrokken. Regenweer. Ik zie er niet uit! Zwarte slobkousen tot aan mijn knieën, mijn rode regencape aan ( waar mijn rugzak zit heb ik een dikke bult) en daaronder blote knieën... de Fransen onderweg moedigen me aan. " La pluie s'arrêtera demain!" "Vous aurez une belle vue au sommet de la colline"... Het onweert als ik door het bos stap. Niet bepaald de veiligste plek... Hier ook eiken, donkergroene heidestruiken.

Ik vind een beschut plekje onder een vooruitstekend terras om te picknicken. Een gegalvaniseerde dakgoot om op te zitten, Koolzaad, amandelwolfsmelk, akelei en kievitsbloem met paarse klokjes aan mijn drempel. Er ontbreekt enkel een haak om mijn natte cape op te hangen. Daarna ga ik een opklaring tegemoet, denk ik. Buiten de waard gerekend! Hagel op mijn kap!

Weiden met bloeiende bieslook en kamille. Verder moerasspirea. De vogels en de krekels herademen na de regen (ik ook). Een bakker toetert als ik verkeerd loop. Ik krijg kersen aangeboden. Ik steek de rivier de Truyère over, de grens tussen de Margeride en de Aubrac. Een Oostenrijks koppel roept me terug als ik alweer even niet oplet. Ze zijn vertrokken uit Wenen, 8 weken geleden en hopen binnen 8 weken in Santiago aan te komen. Ze zijn met pensioen en hoeven alleen maar te stappen... Regen deert hen niet.

De weg is trouwens zeer goed aangeduid met de wit-rode streepjes van de GR 65. De afslagen worden aangegeven. Er staat een kruisje waar je niet hoort te lopen...

Indrukwekkend landschap, het mooiste tot nu toe. In Vlaanderen zie je altijd wel een kerktoren om je op te oriënteren. Hier geen huis of boerderij. Alleen groen met gele sporen van brem, uitgestrekt, heuvelend, wild, ongerept... Grootbloemige muur langs de weg. Gentiaan vind je hier niet. De bloem wordt niet gegeten, verneem ik, de koeien eten wel de bladeren. In september delft men de wortels op om er aperitieflikeur en parfum van te maken.

Ik kom droog aan in de Ferme du Barry. 's Avonds krijgen we 'aligot', een typisch gerecht van de Aubrac met tomme (= verse kaas), aardappelen, look en room bij lamsvlees. Clafoutis van kersen toe. Ook de Amerikanen Janet en Peter zijn hier beland. Ik slaap in de kamer van Philippe uit Marseille en zijn moeder Milla. Morgen is het haar verjaardag, verklapt de zoon mij. Ze wordt 68 en doet het uitstekend op de tocht. Ze gaat wel vroeger slapen. Joanna en Patrick zijn hier ook. Haar voeten waren wel nat, maar ze heeft geen nieuwe blaren bijgekregen. Zij gaan morgen terug naar huis, ze hadden maar enkele dagen vrij. Aumont-Aubrac heeft een mooie St-Etiennekerk met een leuk plein ervoor.

16-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

 Zeer zonnig.

Ongelooflijk hoe 2 streken op voetafstand van elkaar verwijderd zo verschillend kunnen zijn! Geen vulkaantoppen meer, maar een zeer groen heuvelend landschap, een typische veeteeltstreek. De weiden staan vol met bloemen. Vandaag kan ik driekleurig viooltje en vingerhoedskruid aan mijn lijstje toevoegen en ook een hoge, gele bloem met onderaan brede en bovenaan spits uitlopende bladeren. Aan de top staan er 4 of 5 gele bloemenkransen. Gentiaan? Eten de koeien deze bloemen op? Het hooi zal in ieder geval heel kruidig zijn. De koeien van het ras Aubrac vormen lichtbruine vlekken in het groen. Ze hebben een honingkleurige vacht, weemoedige, zwartomrande ogen en wijd uiteenstaande hoorns. Ik picknick met lokale kaas uit Le Falzet.

Vandaag veel door bos gewandeld, machtige, uitgestrekte wouden met beuken, berken, dennen en sparren. Ik maak er een sport van dennen van sparren te onderscheiden. Het gaat al heel behoorlijk. De vorm en de kleur van de bomen zijn anders, dennennaalden zijn per 2 ingeplant, sparrennaalden niet. Denappels zijn gedrongen, sparappels langwerpig, leer ik proefondervindelijk. Magisch stil in die bossen, heel rustig... Af en toe zijn er hekjes. Op het bospad liggen er inderdaad koeienvlaaien met hele zwermen vliegen die nog meer schrikken dan ik! De huizen en boerderijen hier zijn gebouwd van graniet en hebben daken van schalie. De imponerende herenboerderij van Le Sauvage is nog eigendom geweest van de Tempeliers.

Geen steile maar wel een gestage klim vandaag tot aan de Col de l' Hospitalet ( 1304 m). Daar niet ver vandaan is er een St-Rochuskapel. Vroeger was ze aan St Jacob gewijd. Ja, Jacobus, soms moet je plaats ruimen voor meer in de markt liggende nieuwkomers!... Ik kom pas om 19 u aan omdat ik eerst de blaren verzorgd heb van Joanna uit Orléans. Ze komt uit Polen, maar woont al 28 jaar in Frankrijk. Niets is toeval, zei ze, in de St-Rochuskapel lag er een gebed voor de Madonna van Chestokova, haar eigenste geliefde Madonna. Maar dat belet niet dat ze vreselijk ingewikkelde blaren heeft, de ene boven de andere!

Ik slaap in de gîte van het Hotel du Centre. Er is plaats voor 16, ik ben helemaal alleen. Luxe voor pelgrims! Op het menu o.a. 'quenelles aux champignons', een plaatselijk gerecht ( een soort worst van bloem, melk en eieren, gekookt in bouillon) in lekkere roomsaus. We zitten met achten aan tafel. Een Amerikaans koppel doet echt pogingen  om Frans te praten en Philippe uit Marseille, de zoon-die-met-zijn-moeder-op-stap-is, verrast me door zijn goede Engels. We doorbreken de clichés!

En alweer geen internet. Wat je hier wel vindt zijn wifipunten voor wie een laptop, notebook, ipod of van die toestanden meesleurt. Primitieve pelgrims zoals ik die afhankelijk zijn van cybercafés komen hier niet aan hun trekken. Ik voel me wel wat verweesd! Voor mijn vertrek een blog aangemaakt, daar staat na 4 dagen nog geen enkel bericht op! We wachten af!!

15-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Zonnig!

Vandaag ook varens, bloeiende en uitgebloeide bramen, hier en daar een stalkaars, duizendschoon en rozerode marjolein.

Eerste halte: Rochegude met nog één toren over van een versterkte burcht op de grens van de Velay en de Gévaudan. Beschut door de burcht een kleine St-Jacobskapel met een prachtig uitzicht op het dal van de Allier. Groene weiden, hooilanden, een enkel akkertje, omringd door stenen muurtjes begroeid met mos en struiken. Ze brengen structuur in het glooiende landschap. Hier en daar toefjes bomen, bossen op de toppen, met daartussen uitstekende ruwe rotswanden, en uiteraard ook hoogspanningskabels die de blik in de verte leiden en voor ons moderne comfort zorgen... In Rochegude begint de steilste afdaling van het hele traject, glad bij regenweer. Vandaag schitterende zon, ik heb geluk! De raad van oma indachtig stap ik heel voorzichtig. Toch even mijn voet omgeslagen, niet zo erg vanwege mijn schoenen met hoge schacht. Heel nuttig hier om met 2 stokken te wandelen. Je steunt op allebei tegelijk en je tred is veel zekerder. Alweer iets bijgeleerd. Ik zoek houvast aan boomstammen, takken, wortels, rotsblokken op het pad...

Na Monistrol d' Allier een nijdige klim naar de hoogvlakte van de Margeride. Het is wel de historische route die we hier bewandelen. Gepicknickt op een schaduwrijk plekje met zicht op de 'orgelpijpen van basalt' zoals de rotspartijen in het plaatselijk jargon heten. Boven een welgekomen briesje, weer krekelconcert, vogelgekwetter, een 'wietewiet' van een broedende vogel in het veld( un oiseau qui niche dans le champ - Mijn Frans wordt elke dag beter!) Twee loslopende honden doen me niets. De dazzer van mijn broer Freddy zit klaar in het heupzakje van mijn rugzak. Even verder ontmoet ik iemand met een groene rugzak. Hij werd vanmorgen gebeten in de dij. Een vriend met een stok verjoeg de hond en verzorgde de wonde. Het hindert hem niet om te stappen, maar hij blijft wel angstvallig dicht bij het vriendengroepje met de stokken! Een Fransman is verwonderd als ik water drink. La Belgique, les meilleures bières du monde!

Uitnodigend gerinkel van koebellen. De bonte koeien zijn van het ras Mont Baillarde ( zo heb ik het toch begrepen). Er lopen ook witte schapen op hoge poten met bellen. Geen 'brebis noires du Velay' ontmoet. Een sympathieke gehandicapte man 'Néné' houdt in een loods een buvette open 'La Coquille'. Hij deelt heel fier postkaarten uit met zijn foto. Er is een ruim toilet, toegankelijk voor rolstoelgebruikers, een douche op zijn Spaans zonder douchegordijn met afloop in de vloer. Een jonge rolstoelgebruiker zit te internetten op een laptop. Ik had het beter hier gevraagd om even te bloggen... Onder de indruk, loop ik verkeerd. Op mijn passen teruggekeerd. Het landschap is anders: weiden, afgezet met prikkeldraad, grote granietrotsen verspreid in het groen, dennenbomen hier en daar, veel brem en voor mij onbekende bloemensoorten, ook perzikkruid (of polygonum?). Thuis zal ik een flora van de streek raadplegen.

Om 17 u beland ik in Saugues met nog een 'Tour anglaise' uit de Honderjarige Oorlog en een imposante St-Médardkerk. Saugues was vroeger de stad van de houten klompen. Langs de route omlaag naar de stad staan er moderne houten beelden. Ook een 'bête du Gévaudan', een enorme houten wolf. In de 18de eeuw teisterde een legendarische wolf de streek, hij zou 100 vrouwen en kinderen hebben verslonden! En ik die bang ben voor honden...

De propere gîte d'étape communale werkt in vertrouwen. De voordeur staat open. Ik had gisteren gereserveerd: mijn naam staat op de deur van een kamer op de 3de verdieping. We slapen met zijn drieën en hebben samen een net badkamertje. Internet vind je alleen in het gemeentehuis, gesloten op dit uur. Het bureau voor toerisme is dicht na de St-Médardfeesten van vorig weekend. Morgen bij de warme bakker proberen, daar is een 'point internet'. La douce France! Bij Roland thuis heeft de computer ook forfait gegeven. 

14-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Bewolkt met enkele spatjes regen die snel opdrogen. In het laatste stuk een heuse regenbui. Stof van de schoenen gewassen en nadien geuren de kruiden intenser!

Vanmorgen na de pelgrimszegen een kleine zilveren medaille met de Madonna van Le Puy gekregen. Knipoog naar mama! In 950 trok Godescalc, de bisschop van Le Puy met een heel legertje ridders, pages, boogschutters naar Compostella. Hij was de eerste buitenlandse pelgrim, wegbereider voor het internationale gezelschap van tegenwoordig. Hier op de Franse route zijn het vooral Fransen, Zwitsers en Duitsers.

Op een bank net buiten Le-Puy 2 bladzijden over de stad zien liggen uit de topogids, van mensen die kunnen 'loslaten'! Ik wil altijd heel graag alles en iedereen bijhouden. Loslaten is eigenlijk net mijn probleem...

Enorm genoten van de kleurenpracht van wilde bloemen langs het pad. Klaproos, margriet en korenbloem ( de bloemen van mijn bruidsboeket. Lang geleden, hé Roland!) Maar ook guichelheil, vijfvingerkruid, muurpeper, muurleeuwenbekje, blaassilene, muizenoortje, robertskruid, ooievaarsbek, fluitenkruid, wilde peen, paarse en gele dovenetel, fel rozerode anjer, slangenkruid, vogelwikke, witte en rode klaver, zandblauwtje, zwart knoopkruid, kaardendistel, boterbloem, paardenbloemstreepzaad, wilgenroosje, vergeet-mij-nietje, ereprijs, campanula, betonie, onzelievevrouwebedstro, walstro, akelei, wilde zuring, smalle weegbree, valeriaan, berenklauw, roomkleurige vlier, hondsroos, eglantier. Het kan niet op! Wat een weelde! Stappen in de vrije natuur is goed voor het geheugen, schijnt het. A la bonheur! Voor sommige bloemennamen heb ik toch wel heel diep moeten graven in dat geheugen van mij.

Aan de einder de beboste vulkaantoppen van Auvergne, wachters in de verte. Langzaam geklommen van Le Puy ( 625 m) naar het sparrenbos van Lac de l'Oeuf ( 1206 m) en daarna in de regen afgedaald door gemengd loofbos naar St-Privat-d'Allier (890 m). Niet uitgegleden dankzij de wortels van de bomen die steun en houvast bieden.

Gewandeld voorbij het romaans kerkje van St-Christophe-sur-Dolaison in roodachtige vulkanische steen met een open klokkenhuis met 4 bogen. We passeren een gemeenschappelijk bakhuisje waar de broden van het hele dorp gebakken werden. Ze bewaarden 2 à 3 weken! Het gehucht Le Chier heeft nog een centrale dries met een drinkplaats voor vee. De daken zijn hier bedekt met zuiderse, rode, halfronde dakpannen, op hun plaats gehouden door grote stenen. In de dorpjes langs de weg staan veel eenvoudige stenen kruisen, getuigen van de eeuwenoude pelgrimstocht.

Ik slaap in een gîte d'étape La Cabourne. In de hal is er een verwarmde kast om de bottines te ventileren. Wat een luxe! We slapen in kamers van 2 met een gemeenschappelijke badkamer tussen 2 kamers. Je mag wel niet vergeten de andere kamer te ontsluiten als je klaar bent met de douche!  Babbelend met mijn kamergenote Agnes ben ik waarempel mijn ene voet aan het insmeren met tandpasta! ( ik heb allerlei staaltjes mee: shampoo, voetcrème, tandpasta)... Op het menu vanavond staan er 'lentilles du Puy', groene linzen, een plaatselijke specialiteit. De enige bar met internet hier is gesloten. Pech! Morgen beter in Saugues!

13-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Gespoord naar Le Puy. Ik had 3 maand geleden een goedkoop ticket naar Lyon geboekt via TGV-europe.com. Daarna via St-Etienne naar Le Puy langs de bovenloop van de Loire.

Voor 18 u mochten we niet binnen in de jeugdherberg. 's Avonds nog de kathedraal met de Zwarte Madonna bezocht. Het originele beeldje is ooit openbaar verbrand tijdens de Franse Revolutie. In de kerk ligt ook de 'koortssteen', een zwarte, platte lavasteen waar volgens de legende een zieke vrouw op ging liggen. Ze kreeg een visioen en zag O-L-Vrouw, omringd door engelen. Ze was meteen genezen! Dit was het begin van de Mariaverering op deze plek, waar voordien een Keltisch en een Romeins heiligdom stond.

12-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vandaag met ons koor de pinkstermis gezongen: liederen van Taizé: inspirerend! Op het einde kreeg ik van onze pastoor Patrick Derde de pelgrimszegen. Het was heel ontroerend en hij zegende de thuisblijvers mee ( dus Roland ook, hum hum!) Vanavond was Yves, een jonge pelgrim uit Gent, hier te gast. Hij fietst tot Le-Puy en stapt van daar de hele tocht naar Santiago de Compostela. Een toffe gast! Het was trouwens vandaag zijn verjaardag: hij werd er 32! Maak er een uitzonderlijke tocht van, Yves!

11-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Gisteren nog een laatste oefenwandeling gedaan naar Elst, waar mijn zoon Pieter woont, langs kleine weggetjes en dit keer met 'the real thing' ( mijn rugzak geladen zoals het hoort, niet met flessen water). Alles OK! Ik ben gewapend met een flinke dosis zelfrelativering en met 4 gidsjes: De Nederlandse ANWB Wandelgids 'Franse St-Jacobsroute' (2008) en 3 Franse topogidsen van de GR 65 van Le-Puy-en-Velay naar Roncesvalles (2010). Twee  ervan zijn van mijn stappersvriend Luc uit Kortrijk. Van zodra ik in Figeac ben stuur ik hem het eerste terug ( 210 gram minder!), idem in Moissac ( 250 gram!). De gidsjes samen wegen 840 gram. Er kan niets misgaan... Als 't God belieft, zou mijn mama hieraan toegevoegd hebben. Mijn eerste tocht naar Santiago de Compostela heb ik gelopen om haar te bedanken voor wat ze - ondanks haar moeilijke leven - voor ons, haar 3 kinderen, gedaan had. Ik heb het haar wel nooit kunnen zeggen, ze was al overleden toen. Ik geloof dat zij mij op deze nieuwe tocht op een of andere manier weer zal begeleiden...

10-06-2011, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vlucht met Ryanair: Compostela - Madrid en daarna met Brussels Airlines Madrid - Brussel

( goedkope vlucht omdat ik hem zo lang vooraf geboekt heb)
Roland zal er zijn om mij op te wachten. Dank je wel Roland om mij zolang te laten gaan!

Urlacpe Lalonasabe Sabuhofroctebe Malehospasrapo Vioccalpomepesa!

06-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Met de bus naar Finistierra ( 3 uur heen en 3 uur terug). Birthe en ik zitten boven vooraan in een dubbeldekker met prachtig uitzicht op de baaien aan de zee. Het is leuk om onze respectieve herinneringen op te halen.
We stappen nog 3 km naar de vuurtoren van Faro. Daar is het einde van de wereld. Daar is volgens de legende het lijk van Santiago na 7 dagen in een scheepje op de Middellandse Zee geland. Hij had hier gepredikt voor hij terugging naar Jeruzalem en er onthoofd werd als eerste martelaar. Het scheepje werd verwelkomd door een ruiter te paard die ongeduldig was en het water insprong. Toen hij weer bovenkwam was hij bedekt met sint-jakobsschelpen. Vandaar het symbool van de camino.
Onderweg belanden we in een ware hagelbui. Resultaat: kletsnatte schoenen... Wat een geluk dat we zo weinig regen hadden tijdens onze camino. De traditie wil dat de pelgrim hier zijn kleren of zijn schoenen verbrandt, in de zee gaat zwemmen en de zonsondergang in de Atlantische Oceaan bewondert. Tegenwoordig doen nog weinig pelgrims dit. Onze kleren en schoenen zijn te duur, het is gevaarlijk zwemmen daar ("cabo de la muerte") en er is bijna altijd mist, ook vandaag. Ik heb geluk. Als ik terugkeer naar Finistierra, houdt het op met regenen en kan ik even van de zee genieten vanop een zijpaadje. Helemaal alleen met de natuur, de wind, de golven, de grijze zee en de vele grijze tinten in de lucht.

Een intiem moment:

 AFSCHEID VAN DEZE MOOIE, UITZONDERLIJKE TOCHT. AFSCHEID VAN 31 HEERLIJKE STAPDAGEN. AFSCHEID VAN ZOVELE ONTMOETINGEN MET MENSEN VAN OVERAL TER WERELD: HELEMAAL GEEN OPPERVLAKKIGE CONTACTEN. JE BLIJFT ELKAAR ONTMOETEN, NU EENS MET ENKELE DAGEN ERTUSSEN, MAAR HET DOET DEUGD MEKAAR WEER TE ZIEN. COMPOSTELA ZOU COMPOSTELA NIET ZIJN ZONDER DIE BEKENDE GEZICHTEN!
Magdalena en de vrouw van Giuliano zijn ook met de bus naar hier gekomen. Giuliano is aan zijn 1ste stapdag naar Finistierra begonnen. Zijn vrouw heeft ooit polio gehad en kan niet ver stappen. Ze wacht hem hier op...
Vaarwel ook Young Ah! Vaarwel Birthe! Vaarwel alle anderen! ( gelukkig dat internet bestaat om foto´s uit te wisselen!)

05-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

De pelgrimsmis is om 12 u. Het is aangeraden daar al 3/4 u vroeger te zijn om nog een plaats te hebben in het transept. Waarom daar? Als de botafumeiro, het reuzewierookvat gebruikt wordt, zwiert het de hele tijd van links naar rechts en terug, en dan zie je het het minst als je in het schip van de kerk zit.
Hetzelfde nonnetje van vorig jaar, met de hemelse stem, oefent nog enkele liederen in met ons vooraf. Heel ontroerend hoe zij de hele kerk meekrijgt!
De preek gaat over liefde en huwelijkstrouw! En... geen botafumeiro, geen spektakel dit keer. Er zal geen groep voor betaald hebben. Met de KWB was het € 250, nu hoor ik het bedrag van € 300 vermelden. De Santiagokerk wordt er niet armer van!
Na de mis is het al te laat voor het kathedraalmuseum. Jammer.
Wel nog een internetcafé gezocht waar ik kan printen, want Ryanair vraagt ons vooraf in te checken en het uitgeprinte document mee te brengen... Niet zo vanzelfsprekend in den vreemde.
Ik zoek nog de weg naar het busstation. Morgen ga ik met de bus naar Finistierra en overmorgen naar het vliegveld van Santiago "Lavacolla".
Na een dag voelen we ons hier al thuis. Ramón ( met wie ik in Burgos even verdwaald was ’s morgens) weergezien, de jonge Nederlander Hans, Anja, John en Magdalen.. Toen we gisteren onder de poort stapten voor we op het plein aan de kathedraal kwamen stond er een doedelzakspeler. Vandaag zijn er 2 operazangers, een tenor en een bariton. Het weergalmt prachtig onder het gewelf hier. Ze laten zich begeleiden door een kleine muziekinstallatie waar warempel ook de stem van een sopraan opgenomen is voor sommige aria´s. Feestelijk!!!

04-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Pas om 9.15 u vertrokken. Eerst mijn vorige verslagen doorgestuurd uit een internetcafé. Vandaag de dag van Santiago!!!
Van San Antón tot San Paio door een gemengd bos: eik en eucalyptus, met stukken jonge aanplant van eucalyptus. De bladeren onderaan zijn langwerpig, maar breed en vaal zilvergroen. Bovenaan zijn ze lang en smal, grasgroen of bruin. Er zijn in Galicië meer bloemen in de tuintjes. Rozen, lelies, hortensia´s, zinnia´s, afrikaantjes of tagetes ( wij noemen ze ‘stinkertjes’), asters, oleanders, fuchsiastruiken en in Laag-Galicië dikke cactussen en palmbomen.
Fout gelopen in Lavacolla. Ik herkende de kiosk waar we met de KWB gepicknickt hadden en liep door. Niet zo moeilijk om de juiste weg terug te vinden: je oriënteert je op de kerk en daar vind je wel een gele pijl. Lavacolla betekent letterlijk " was je kraag". Vroeger wasten de pelgrims zich  hier in de beek om toch wat fatsoenlijk in Santiago aan te komen.
Volgende trefpunt: Monte de Gozo waar de pelgrims voor het eerst de torens van de kathedraal konden zien. Nu belemmeren de hoge gebouwen het uitzicht. En daar is ze weer: Young Ah! Ik krijg een leuk berichtje van Roland. Hij denkt dat ik al aangekomen ben en wenst me een deugddoend verblijf in Compostela. Misschien leer ik nog Koreaans, zegt hij! Dat is precies wat ik een Spaans meisje heb zien doen aan de kapel van San Marcos. Ze heeft al 3 weken samen gestapt met een Koreaanse jongen en kent al enkele Koreaanse karakters... Young Ah en ik houden het bij Spaans!

Het is nog een flink stuk stappen door de voorstad tot het oude centrum. We komen samen aan rond 3 u op het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela. Bravo! We hebben het gehaald: wij, 21ste eeuwse pelgrims, kleurige huisjesslakken met onze zonnehoedjes, onze sneldrogende kledij, onze aangepaste rugzakken, onze stevige stapschoenen. We did it, met of zonder stok. 764 km van St-Jean-Pied de Port. Wie te voet naar Finistierra stapt doet er nog zo´n 80 km bij! Mijn droom waargemaakt! Het moet nog bezinken!...

 We halen eerst onze "compostela", het bewijs dat we die lange weg gestapt hebben. We zoeken de herberg Seminario Menor de Belvis, die een beetje uit het centrum ligt. Giuliano is er met zijn vrouw. Ze is als verrassing overgekomen uit Italië! Ze slapen in een hotel uiteraard!

En dan kunnen we de stad bezoeken zonder rugzak. Op het plein voor de kerk herkennen we veel gezichten. We fotograferen enthousiast elkaar, we lopen wat onwennig rond. Het romaanse portaal met schitterend beeldhouwwerk (Pórtico de la Gloria) achter de barokke voorgevel wordt momenteel gerestaureerd. We kunnen onze hand niet leggen op de voet van het Jacobusbeeld. We bezoeken wel de crypte en kunnen het borstbeeld op het altaar van achteren aanraken.

Ingetogen momenten.
En dan begint het te regenen, te gieten, een plensbui, Galicië waardig! Toch tijd om te eten. En als we terug bij de albergue aankomen, zijn onze schoenen compleet stofvrij geregend...

Morgen gaan we naar de pelgrimsmis! 

03-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 8.30 u . Wat langer geslapen. Ik voel niets van gisteren. Blijkbaar zijn de spieren goed getraind door de tocht zelf. Eerst in het centrum wat rondgelopen. Daarna op en neer ( van 400 tot 200 m hoogte ) om beken en riviertjes over te steken, langs weiden, enkele maïsvelden, maar vooral veel bossen, hoofdzakelijk eiken.
Fietsers rijden ons zingend voorbij: vanavond zijn zij in Compostela!
Ook langs eucalyptusbossen met hun pittige geur gelopen. Onder eucalyptussen groeit er niet veel. De afgevallen bladeren zijn giftig voor insecten en het bodemleven. Even verder zie ik een eucalyptusbos gerooid worden met moderne machines. De schors is er meteen af.
In de stad Arzúa picknick ik. Daarna kilometers eikenbos: eindeloze dreven en holle wegen over berg en dal. Wat zijn de bossen in België klein, zelfs in de Ardennen! Ze geven energie, die eiken, met hun schaduw, het spel van zon en licht op hun bladeren en takken, het gratis vogelconcert, (van vogels ken ik niet veel, maar ze lijken elkaar te beantwoorden) en als ze geveld zijn, die enorme bomen, kun je er even rusten. Heerlijk!...
Mooie, typische dorpjes met hórreos zoals Calle ( gisterenavond waren Leboreiro en Furelos heel pittoresk, maar ik was te moe om dat op te merken). Een boerin raapt de eikels op van haar erf: inderdaad voor de varkens.
In de tuin van de herberg in Santa Irene zie ik Giuliano en Magdalena zitten zonnen. Ik heb ze ingehaald. Zij waren een dag vroeger vertrokken uit Léon. Morgen zien we elkaar in Santiago!
En in Pedrouzo ( ook Arca genoemd) slaap ik in dezelfde kamer als Young Ah. Toeval of niet? Nog 20 km te gaan!

02-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 7.55u. Rustige wegjes door bossen met eiken, berken, dennen ( het ruikt fantastisch fris na de regen van gisterenavond en vannacht). Spinnenwebben in de stekelbrem. Een pelgrim luistert naar Gregoriaanse muziek op zijn ipod. Sfeervol!
Toch weer op en neer. Ik betrap mezelf erop dat ik bij het klimmen, als ik pauzeer, moet geeuwen. Nochtans voel ik me niet vermoeid. Het geeft wel op vandaag op de kilometerpaaltjes te kijken: 84, 83, 82...
Heel zoete braambessen geplukt. Er staan eigenlijk braambessen langs de hele camino, maar tot vandaag zagen die er niet appetijtelijk uit door al het stof op de Spaanse wegen... Vandaag glanzen ze in de eerste zon.
In Ventas de Narón staat het eerste "cruceiro", een stenen kruis met afbeelding van de kruisiging en het leven van Maria. Zo staan er veel in Galicië. In Palas de Rei even geïnternet. Ik wil vandaag stappen tot in Leboreiro, volgens mijn gids is daar een albergue waar het Spartaans slapen is op de grond. In Leboreiro zal er wel geen computer zijn, vandaar.
We zien ook mooie "horréos", smalle maïsopslagplaatsen met openingen. In het vochtige Galicische klimaat zou de maïs anders schimmelen. Ze staan op verhogingen van natuursteen zodat de muizen er niet bij kunnen.
Er passeert een fietser met geschaafde ellebogen. ( Gisteren slaakten de fietsers vreugdekreten bij de afdalingen...)
Zalig die holle wegen onder de schaduw van oude eiken! Een bakker brengt zijn brood rond, op hout gebakken. "Fernando" heet hij, wat dacht je wel, Roland? Ik zie hem vervaarlijk schommelen met zijn wagen op de paadjes waar wij, pelgrims zo van houden. In Casanova stapt Anja uit Zwitserland even met me mee, op haar blote voeten (zoals Johannes vroeger). Zij overnacht in de albergue in Casanova. Ze is laatstejaars in een high school (middelbaar of hoger onderwijs, is mij niet duidelijk). Van haar school kreeg ze een time-out tot 17 oktober. Ze is vertrokken op haar 19^de verjaardag, 29 augustus in Somport (Camino aragonés) en heeft in Grañon ( na Santo Domingo de la Calzada) 4 dagen geholpen als vrijwilligster.
Grote ontgoocheling in Leboreiro! Er is geen albergue meer! Vandaag zal ik niet Spartaans slapen... Het wordt Spartaans stappen tot Melide, nog 6 km erbij! Ik heb nog water en diep ergens uit mijn rugzak een energiereep op. Ik passeer een "fábrica de colchones"( matrassenfabriek). Verdorie! Hadden ze maar enkele matrassen cadeau gedaan aan Leboreiro, dan was de herberg misschien niet opgedoekt!
Uiteindelijk beland ik in de albergue provisional, een extra herberg nieuw gebouwd voor het Sint-Jacobsjaar 2010: 16 mensen. En wonder boven wonder: Young Ah is hier ook!

01-10-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 8 u. Een beetje deprimerend de mist, misschien te wijten aan vermoeidheid?
Tussen Sarria en Barbadelo lopen we door een eikenbos. De dikkere takken werden vroeger gestut om de groei van de eikels aan de onderste takken te bevorderen. Zo kunnen ze gemakkelijk met stokken afgeslagen worden. Ze dienen om varkens vet te mesten.
Dit is een streek met intensieve landbouw en veeteelt. De percelen zijn klein en worden met stenen muurtjes afgescheiden Zelfs het hooi, in plastic balen verpakt ligt achter muurtjes. Hier en daar zijn er groepjes bomen, veel eiken, en enkele boerengehuchten. De hele dag een wirwar van paadjes en stille wegen en overal de gele pijlen, gelukkig! Heel veel stapstenen om de pelgrim door het natte Galicië te leiden.
De mythische 100 km-paal staat volgekrabbeld in allerlei kleuren en talen... Ik eindig in Portomarín aan het stuwmeer van Belesar. Hoe akelig om zo hoog over die brug te stappen! Ik hou me goed vast, zeker als er een vrachtwagen voorbijkomt. Dan beweegt het hele gevaarte! Er staat heel weinig water in het stuwmeer.
Daarvoor hebben ze de belangrijke monumenten van het stadje steen voor steen afgebroken en weer opgebouwd. De San Juan-kerk is romaans met een gebeeldhouwd portaal. Ik zie Young Ah weer in de albergue: ze staat vol vlooien- of luizenbeten. Vanavond goed spuiten met parazeet... (insectenwerend middel). Met de Fransen laten we een wasmachine draaien. We hebben net onze was uitgehangen of het begint te stortregenen! Kan in België ook gebeuren. En daar bestaan linnendrogers voor... ( lavadora + secadora, normaal is dat hier lavadero + tendedero: je kleren met de hand wassen in koud water en sunlightzeep + uithangen aan de waslijn)
Mijn stuk sunlightzeep is al bijna opgebruikt!
Voor het avondeten beland ik aan een tafel met Young Ah, Paco ( 82 jaar, apotheker uit Torremolinos, verstokte pelgrim, is al hospitalero geweest in Conques, Frankrijk) en Manuel de Barcelona ( geen kelner , wel beeldhouwer). Het wordt een filosofische discussie over democratie. Geen speld tussen te krijgen. Young Ah en ik met ons krakkemikkig Spaans zijn toehoorders. Manuel ( is in Burundi geweest) is niet te spreken over de rol van de Belgen in de tijd voor de genocide in Ruanda.

30-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 7.50 u. Na O Cebreiro geen pallozas (gebouwen van natuursteen met een strooien dak tot onderaan) gezien.
De zon zien opkomen op Alto de San Roque. Er staat een modern beeld van een pelgrim die

worstelt tegen de wind en de regen. Vandaag heb ik er geen last van .
Indrukwekkend dat groene landschap van Galicië! Het regent hier meer dan in de rest van Spanje. Zelfs blauwe lentekrokusjes en campanula gezien in de groene bermen. Even samengewandeld met Alejandro Cartagena uit Puerto Rico. Hij is al in mei vertrokken uit Arles.
Weer onder hoogspanningskabels gelopen. "Cables that sing" hoorde ik gisteren achter mij. Na de Alto de Poio (1337 m ) dalen we via Biduedo af naar Triocastela. Eikels en kastanjes op het beschaduwde pad. Net voor Triocastela is er een 800-jaar oude kastanje met 8.2 m omtrek. Triocastela heeft  nog een mooi romaans Santiagokerkje. De meeste pelgrims blijven hier. Ik wil nog wat verder om zondag in Santiago te kunnen toekomen. Ik ga niet via Samos ( een beroemd Galicisch klooster) want die alternatieve route is nog iets langer, wel via kleine weggetjes door traditionele Galicische boerendorpen. Het landschap na de middag lijkt op dat van de Ardennen: glooiende groene heuvels: eikenbossen, weiden met lichtbruine koeien, hier en daar een akker, afgeboord met natuurstenen muurtjes. Vroeger moest elke pelgrim uit de kalksteengroeve van Triacastela een steen meebrengen om de kathedraal van Compostela mee op te bouwen.
Plots is het pad afgesloten met een touw. Een kudde koeien komt voorbij. De boer is er niet mee opgezet dat ik een foto genomen heb. Ik had het eerst moeten vragen. Dan waren de koeien al lang voorbij, natuurlijk! Alejandro had mij al verwittigd dat de mensen in Galicië meer gesloten zijn.
Nog een laatste pas, de Alto de Riocabo (910 m ). Het karrenspoor gaat over in een rotsachtige, vochtige holle weg. Dit is een zogenaamde "corredoira", een oude verbindingsweg tussen de dorpen, maar de plaatselijke bewoners gebruiken ze niet meer. Als het regent moet je hier door de modder banjeren. Om 6.20 u kom ik eindelijk aan in de afgelegen pelgrimsherberg in Calvor. De Franse Brigitte is er ook, met André, nog een Fransman. We eten samen en bestellen met zijn drieën een fles Riojawijn.  De Fransen zijn de koude tafelwijn hier blijkbaar beu!

29-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

De 5^de schoolweek al bezig! En ook mijn 5^de en laatste stapweek. Ik hoop zondagavond in Compostela aan te komen.
Ik kies voor de camino duro om niet de hele morgen langs een autoweg te moeten lopen. Een heel steile klim om te beginnen: ik ben veel te warm aangekleed met mijn fleece en regenjas. Wat is het ineens gemakkelijk stappen boven op de bergrug met prachtige vergezichten aan weerskanten! Er groeien brem, heide en orchideeën als je hier in het goede seizoen komt. We dalen door een bos tamme kastanjes. De lichtgroene bolsters contrasteren fel met de helderblauwe lucht. In de bolsters op de grond zit er niets. Enkele mannen harken dorre blaren samen. Ze vertellen me dat de kastanjes pas geoogst worden eind oktober. Een man plukt enkele kastanjes voor me en toont hoe je ze met de hand moet pellen. De schil is nog zeer zacht en groen, niet bruin.
Net voor de middag kom ik aan in Trabadelo. Vorig jaar met de KWB wandelden we hier door een bloementapijt op de straten vanwege het eeuwfeest van de madonna uit de kerk.
Ik trotseer nu enkele kilometers langs de N-6, beschermd door een betonnen afscheiding en gesterkt door een gran café con leche en een stuk tarta de Santiago ( amandelgebak van Compostela waar het kruis + zwaard van Santiago de Morendoder uitgespaard is in de poedersuiker).
Ik haal een stempel in Ruitelán. Daar ligt het gebed van Sint Franciscus: Heer laat me troosten in plaats van getroost te worden, beminnen in plaats van bemind te worden, en begrijpen in plaats van begrepen te worden...
Oef! Eindelijk weg van het verkeersgeweld! Het dal van de Río Valcarce is de natuurlijke doorgang tussen Castilië en Galicië. De moderne autosnelweg loopt langs een viaduct hoog boven de rivier, de N-6 loopt erdoor en ook de camino! Weer het kalmerend geluid van stromend water, en hogerop vogels en krekels. Al de hele dag hoor ik koeienbellen, nu zijn er weer koeien in de wei. Ik loop door een loofbos ( eik, beuk, es, kastanje, kers, esdoorn) op een goede bewaard deel van het oeroude geplaveide pelgrimspad. In La Faba wandel ik door de calle de la mierda ( straat van de koeienvlaaien, eigen benaming). En steeds maar klimmen oei, door weiden zonder schaduw en gisteren raakte ik ergens mijn zonnehoedje kwijt. We steken de grens met Galicië over. Een machtig landschap: een frisgroene varen op de voorgrond, daarachter opeenvolgende bergruggen met weiden en bossen.
Op naar O Cebreiro, waar in de 14de eeuw een wonder gebeurde. Een monnik las de mis voor één enkele boer die  het steile pad omhoog geklommen was. De hostie veranderde in vlees en de wijn in bloed. De kelk wordt de " Galicische graal" genoemd en staat in het wapen van Galicië. In het bedevaartskerkje hier krijg ik wel 3 stempels. De pastoor doet zijn best om alle talen aan bod te laten komen bij de pelgrimszegen.
De Koreaanse Young Ah en de Welshe Sarah niet weergezien.

28-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 8 u. Ze spuiten het plein voor de kerk schoon met de hogedrukspuit!
Ik krijg een rijpe vijg van iemand die er plukte onderweg. Heel zoet. Later op de dag koop ik er 3 + een banaan: €1 aan een kraampje onderweg. Dure vijgen, me dunkt. Gelukkig stopt een oud mannetje per fiets even verder en geeft me zomaar een hele tros druiven.
Veel groentetuintjes gezien vandaag. Reuzepompoenen en ook vers gepote aardappelen in symmetrische voren. In mijn gids lees ik dat deze streek El Bierzo tussen het Cantabrisch gebergte, de bergen van Galicië en die van de Montes de León een gunstig microklimaat heeft.
In Camponaraya is er een wijncoöperatieve die ook gratis wijn geeft aan pelgrims onder het motto " Con pan y vino se anda el camino". Jammer genoeg is het zondag vandaag: gesloten! Tussen Camponaraya en het stadje Cacabelos wandelen we door één grote wijngaard. Cacabelos draagt trouwens de naam " ciudad del vino". De wijn is genoemd naar de streek "El Bierzo"
In de refugio daar zie ik het Engelse koppel met de peuter van 1 jaar oud. Ze hebben een buggy met supergrote achterwielen. Ze doen kleine afstanden: Van Ponferrada tot Cacabelos: 15 km. Dat zal wel de jongste pelgrim ooit zijn!
Net voor Villafranca del Bierzo komen we voorbij een openluchtatelier van een beeldhouwer. Gek hier in deze prachtige omgeving.
Oorspronkelijk was ik van plan nog 4.8 km verder te stappen tot in Pereje, maar ik zie Young Ah! Gisterenavond wou een Spanjaard Carlos mij trakteren op een café con leche voor het slapengaan. Hij begint te spreken over  "una mujer caliente" "hombre despierto" ( warme vrouw, wakkere man) tot de aap uit de mouw komt. " No te gustaría una aventurita?" Café si, aventurita no! Diezelfde Carlos had Young Ah een rode roos geschonken vanmorgen en ook haar had hij gevraagd om tot het kleine dorpje Pereje te stappen. Onze conclusie is vlug gemaakt: wij blijven hier. Trouwens morgen wil ik beginnen met de "camino duro" die we ook met de KWB gestapt hebben en Pereje ligt niet op dat traject...
Sarah, een bloemenkweekster uit Wales blijft hier ook. Zij heeft zelfs een zonnepaneeltje boven op haar rugzak om haar gsm en ipod op te laden tijdens het stappen. Van moderne pelgrims gesproken...
Als ik hier nies, hoor ik "Jesús". Dat is ook de naam van de bevlogen man die de albergue O Ave Fénix uitbaat. Hij heeft alles zelf uit de grond gestampt nadat de vorige herberg afgebrand was. Hij is een natuurgenezer, een heler, hij legt handen op, hij doet het bij Young Ah die veel pijn heeft in haar benen. We eten hier samen in de albergue en daarna volgt de quemada, een heel spektakel. In een gietijzeren kom giet Jesús een alcoholische vloeistof die hij flambeert. Hij doet er suiker en citroen bij, de zoete en zure kanten van het leven, en later ook koffie. Met een pollepel laat hij altijd opnieuw het vuur opflakkeren. Wij moeten dan telkens een diepe zucht slaken. Hij wenst ons veel geluk voor onze familie en vrienden, een goede aankomst in Santiago, geen last van blaren en tendinitis, vrede in ons leven. Daarna drinken we het brouwsel met onze 5 zintuigen. We kijken elkaar aan, ruiken aan het goedje, nippen ervan, klinken met onze glazen en voelen hoe het deugd doet... Natuurkrachten? In ieder geval een sympathiek gedoe... 

Villafranca del Bierzo heeft nog een oud romaans kerkje met een "puerta del perdón" ( poort van de vergiffenis, net zoals San Isidoro in León). Daar konden zieke pelgrims absolutie krijgen als ze niet tot Compostela geraakten. In de San Francisco-kerk is er een authentiek 15de eeuws ingelegd houten plafond in mudéjarstijl ( Moorse invloed). Het stadje heet Villafranca omdat de overheid hier ook Franse kolonisten liet overkomen, zoals in Estella in Navarra.

27-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om, 7.15 u, vol verwachting.  Vandaag de dag van Cruz de Hierro, een letterlijk ( 1504 m ) en figuurlijk hoogtepunt van de tocht. Ik ga bergop tussen varens, doornige struiken, brem, heide, tijm in het morgenlicht. Ik wandel mijn schaduw achterna in Foncebadón, één van die dorpjes die ten dode waren opgeschreven, maar herleven dankzij de stroom pelgrims. In het kerkje daar heeft Domus Dei een albergue parroquial op gericht, in het Huis van God zelve. Heel symbolisch!
En dan onverwacht Cruz de Hierro ,ook Cruz de Ferro genoemd. Een toeristische fotoshoot eerst. Iedereen is zo blij hier te zijn. Ik leg het steentje neer uit het kerkhof van Baillonville, waar opa (vader van Roland) begraven ligt. Ik had er 2 uitgezocht: oma heeft het zwaarste voor haarzelf gehouden en mij het lichtste meegegeven. Even gezocht naar de steen van de KWB, niet gevonden. Er liggen er zoveel. Mensen laten hier T-shirts, sjaaltjes, een kompas, sleutelhangers, troeteldiertjes, berichtjes, doodsprentjes achter. Ik heb zelfs een Zwitsers zakmes gezien, zo´n nuttig ding. Bedevaartgangers leggen hier al heel lang een steen neer die ze hebben meegebracht van bij hen thuis als symbool voor de last die ze achter zich willen laten. Aan het Cruz de Hierro is het zeer druk, de bezinning komt achteraf. Alleen stappend door zo´n ongelooflijk mooi landschap: groene, zonbeschenen heuvels, windmolens aan de horizon, koebellen op de achtergrond ( van in Navarra geleden), een enkele lijsterbes of rozenbottelstruik als kleuraccent. Gebeden voor oma en opa, voor mijn eigen moeder en vader, voor "nonkel" zelfs. " Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren". Ik denk dat ik nu pas dat zinnetje snap dat we al prevelen sedert we klein zijn.
In Manjarin is er een heel speciale herberg waar men de oude tempeliersgebruiken in ere wil houden: Santiago 222 km, Rome  2475 km, Jeruzalem  5000 km, Mexico  9376 km. Ik heb er een Tau-kruisje gekocht (symbool dat de monniken van de Antoniusorde aan de pelgrims gaven om hen te beschermen tegen de gevaren van de camino). Nog even klimmen en daarna de afdaling naar El Acebo. Het pad is hier niet altijd met stenen en keien bezaaid, op sommige stukken liggen er schisten, leistenen zoals in de Ardennen bij ons.
In El Acebo een pint gedronken, te laat voor het kerkje. Het gaat juist dicht: het is 13 u. Ik zie geen hond met 3 poten, zou hij of zij aan de siësta begonnen zijn? Ik vraag er wel naar in de bar. Goed nieuws voor Karel! Er is niet 1 hond met 3 poten in El Acebo, er zijn er 2! De moeder heet Tina en heeft een zoon gebaard, maar om een of andere reden moest het hondje geopereerd worden en heeft het nu ook maar 3 poten. Machadín heet het. Dus Karel, volgend jaar wachten er jou 2 hondjes met 3 poten op: Tina en Machadín!
We dalen nog verder. We zien Ponferrada al liggen in de verte. Hier en daar zorgen kastanjebomen voor wat schaduw. Ik wandel even samen met de Koreaanse Young Ah, ze is 35 en spreekt vlot Spaans. Ze geeft Spaanse les aan volwassenen in Zuid-Korea. De camino is in de mode daar, en niet alleen om godsdienstige redenen. Als ze terugvliegt maakt ze een tussenlanding in Thailand. Daar zal ze zich laten masseren. Dat zal nodig zijn na haar tocht.Ze is gestart in León en heeft wel veel last aan haar voeten.
Ik ontmoet ook Mieke weer, de Hollandse die ik al af en toe zie sedert León. Zij zet mij aan het denken: ze vliegt terug op 8 oktober, plant een busreisje op 7 okt en zal aankomen in Santiago op 6 okt. Dat is de dag dat ik terugkeer! Even een rekensommetje gemaakt. Nog 8 stapdagen, nog 202 km. Vale! Dat is te doen. Wel een nieuw blaartje op mijn linker grote teen.
Om 5.45 u toegekomen. Nog tijd gehad om even door het historisch centrum te lopen, een kiekje genomen van het kasteel van de tempeliers. Aan de kerk was er een trouw. Heel veel trouwgenodigden zijn niet te zien in de kerk, maar zitten in hun avondkledij in bars op het plein voor de kerk. Een gezellige boel daar!

26-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vertrokken om 7.50 u. Nog een foto genomen van de ijzeren tralies waarachter vrouwen ingemetseld waren bij de kathedraal van Astorga. Ze bleven in leven dankzij giften in natura van voorbijgangers.
In de hermitage van Ecce Homo een stempel gehaald. Ik wou graag via het dorp Castrillo de los Polvazares wandelen, omdat daar de Maragatos wonen. Er werd ooit een populaire TV-serie opgenomen ( de Spaanse "Van Vlees en Bloed?") Tot voor kort droegen zij nog hun traditionele kledij: een zwarte pofbroek voor mannen en een roodbruine jurk, met rood afgebiesd voor vrouwen. Ze verdienden hun brood als muzikanten: trommelaars en fluitspelers die feesten opvrolijkten. Zo´n Maragato staat op de kathedraal van Astorga als weerhaan. De gemarkeerde route loopt niet meer langs het dorp, maar op mijn plannetje stond een alternatieve weg door het dorp aangeduid. Die ben ik ingeslagen, een flink stuk alleen gestapt zonder de gele pijlen... Uiteindelijk kwam ik in het dorp, maar overal stond "excepto residentes autorizados". Geen Maragatos dus, mensen zijn geen bezienswaardigheden.
Ik was wel blij als ik weer op het officiële pad liep. Daar zag ik als eerste een jonge pelgrim á la Johannes: met sandalen, een zwarte bolhoed en kegels opzij van zijn rugzak. Net voor het pittoreske dorpje Santa Catalina de Somoza nam ik een foto van mooi gestapelde steentjes, de Spanjaard die ernaast zat, sprak mij aan:" señorita, segundo bar en el pueblo, mi hijo". Inderdaad weer de bewoonde wereld! Zijn zoon baatte de 2de bar uit in het dorp! Daar zat die jongleur ook, een Zweedse jongen Daniel die met zijn vriendin Simone de camino stapt en stukken per bus overbrugt omdat hij niet zo lang vakantie kon nemen. Hij had ooit een vuurshow gegeven op het strand van Oostende, just for fun, en kinderen hadden hem geld gebracht. Herkenbaar voor mij...!
We klimmen van 878 m hoogte naar 1.199 m zonder dat we het merken op het licht hellende pad. Er zijn weer glooiende groene heuvels, de Montes de León. Op de rustige weg naast het pad fietst een mountainbiker mij zigzaggend voorbij, prutsend aan zijn versnellingen. Prachtig! Eikenbossen, dennenbossen, het dorpje El Ganso.
Net voor Rabanal del Camino rust ik onder de "roble del peregrino", de pelgrimseik, een eeuwenoude eik, sterk, beschermend, magisch. Er staan 2 banken. Onder zijn kruin hebben miljoenen pelgrims voor mij gerust, een gewijd moment... De Koreaanse Young Ah neemt een foto van mij, ik van haar. Ik kan haar naam amper uitspreken, zij ook niet de mijne. Een Australiër vertelt mij hier het verhaal van een andere Belg die de camino deed met zijn hond. Dieren zijn vaak niet gewenst in refuges. Daarom had hij zijn tentje mee. Net voor Burgos liep zijn hond over de weg het veld in. Hij roept hem terug maar wordt aangereden: een gebroken arm. Hij keert terug naar huis, gelukkig dat hij gewond is en niet de hond...
In Rabanal de Camino kom ik terecht in Albergue del Pilar, in een huis kenmerkend voor de Maragatos: veel houten balken, galerijen, een boerenkar vol bloemen. Toch nog Maragatos!

25-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore