Vertrokken om 8 u. Ze spuiten het plein voor de kerk schoon met de hogedrukspuit!
Ik krijg een rijpe vijg van iemand die er plukte onderweg. Heel zoet. Later op de dag koop ik er 3 + een banaan: €1 aan een kraampje onderweg. Dure vijgen, me dunkt. Gelukkig stopt een oud mannetje per fiets even verder en geeft me zomaar een hele tros druiven.
Veel groentetuintjes gezien vandaag. Reuzepompoenen en ook vers gepote aardappelen in symmetrische voren. In mijn gids lees ik dat deze streek El Bierzo tussen het Cantabrisch gebergte, de bergen van Galicië en die van de Montes de León een gunstig microklimaat heeft.
In Camponaraya is er een wijncoöperatieve die ook gratis wijn geeft aan pelgrims onder het motto " Con pan y vino se anda el camino". Jammer genoeg is het zondag vandaag: gesloten! Tussen Camponaraya en het stadje Cacabelos wandelen we door één grote wijngaard. Cacabelos draagt trouwens de naam " ciudad del vino". De wijn is genoemd naar de streek "El Bierzo"
In de refugio daar zie ik het Engelse koppel met de peuter van 1 jaar oud. Ze hebben een buggy met supergrote achterwielen. Ze doen kleine afstanden: Van Ponferrada tot Cacabelos: 15 km. Dat zal wel de jongste pelgrim ooit zijn!
Net voor Villafranca del Bierzo komen we voorbij een openluchtatelier van een beeldhouwer. Gek hier in deze prachtige omgeving.
Oorspronkelijk was ik van plan nog 4.8 km verder te stappen tot in Pereje, maar ik zie Young Ah! Gisterenavond wou een Spanjaard Carlos mij trakteren op een café con leche voor het slapengaan. Hij begint te spreken over  "una mujer caliente" "hombre despierto" ( warme vrouw, wakkere man) tot de aap uit de mouw komt. " No te gustaría una aventurita?" Café si, aventurita no! Diezelfde Carlos had Young Ah een rode roos geschonken vanmorgen en ook haar had hij gevraagd om tot het kleine dorpje Pereje te stappen. Onze conclusie is vlug gemaakt: wij blijven hier. Trouwens morgen wil ik beginnen met de "camino duro" die we ook met de KWB gestapt hebben en Pereje ligt niet op dat traject...
Sarah, een bloemenkweekster uit Wales blijft hier ook. Zij heeft zelfs een zonnepaneeltje boven op haar rugzak om haar gsm en ipod op te laden tijdens het stappen. Van moderne pelgrims gesproken...
Als ik hier nies, hoor ik "Jesús". Dat is ook de naam van de bevlogen man die de albergue O Ave Fénix uitbaat. Hij heeft alles zelf uit de grond gestampt nadat de vorige herberg afgebrand was. Hij is een natuurgenezer, een heler, hij legt handen op, hij doet het bij Young Ah die veel pijn heeft in haar benen. We eten hier samen in de albergue en daarna volgt de quemada, een heel spektakel. In een gietijzeren kom giet Jesús een alcoholische vloeistof die hij flambeert. Hij doet er suiker en citroen bij, de zoete en zure kanten van het leven, en later ook koffie. Met een pollepel laat hij altijd opnieuw het vuur opflakkeren. Wij moeten dan telkens een diepe zucht slaken. Hij wenst ons veel geluk voor onze familie en vrienden, een goede aankomst in Santiago, geen last van blaren en tendinitis, vrede in ons leven. Daarna drinken we het brouwsel met onze 5 zintuigen. We kijken elkaar aan, ruiken aan het goedje, nippen ervan, klinken met onze glazen en voelen hoe het deugd doet... Natuurkrachten? In ieder geval een sympathiek gedoe... 

Villafranca del Bierzo heeft nog een oud romaans kerkje met een "puerta del perdón" ( poort van de vergiffenis, net zoals San Isidoro in León). Daar konden zieke pelgrims absolutie krijgen als ze niet tot Compostela geraakten. In de San Francisco-kerk is er een authentiek 15de eeuws ingelegd houten plafond in mudéjarstijl ( Moorse invloed). Het stadje heet Villafranca omdat de overheid hier ook Franse kolonisten liet overkomen, zoals in Estella in Navarra.