Als er vandaag ergens in Limburg een boom is gesneuveld, zal dat ongetwijfeld liggen aan de zucht van opluchting die wij vandaag hebben geslaakt. Om 16u30 hebben wij het verlossende telefoontje van het adoptiebureau gekregen: WE HEBBEN EEN DOCHTER!!!!!!!!!!!!! Dankuwel mevrouw-van-het-adoptiebureau-wiens-naam-ik-niet-heb-gehoord-gezien-ik-mijn-kluts-volledig-kwijt-was. Veel meer weten we niet maar who cares, we hebben een DOCHTER!!!! Nu moet het dossier van ons meisje eerst vertaald en reviewed worden en daarna mogen we naar het adoptiebureau om haar foto's te zien. En daarna : China, here we come!
Ik ben em trouwens nog altijd kwijt, die kluts. Het idee dat er ergens in China een meisje leeft dat onze dochter is geworden... Nog even kindje en dan mag je naar huis komen.
Het maakt niet uit hoe lang we gewacht hebben; sinds vandaag wacht onze dochter in China en dat is het enige dat telt. Hoeveel reserves we ook hebben opgebruikt, vandaag zijn we opnieuw zo sterk als een leeuw voor ons meisje dat op ons wacht.
Vandaag hebben we een fles champagne gekraakt om te vieren dat we ouder zijn geworden maar vooral om dankuwel te zeggen, aan de vrouw en de man die hun kindje hebben afgestaan in de hoop dat vreemden zouden doen wat zij niet konden. Dankuwel, jullie zullen altijd een deel uitmaken van ons gezin; hoewel we jullie naam en gezicht niet kennen, zullen we er zorg voor dragen dat onze dochter opgroeit met respect en dankbaarheid voor jullie ultieme offer.
Vandaag heffen we het glas op alle mensen die nog altijd wachten, op alle mensen voor wie de maandelijkse rollercoaster nog steeds rijdt. We kunnen alleen hopen dat jullie binnenkort ook dat telefoontje krijgen. Al die maanden en jaren van wachten maken een mens niet beter maar wel sterker en dat alleen al verdient bewondering.
