Op zondag 14 juni even voor middernacht moest onze ooievaar een noodlanding maken. De afdaling was al een paar dagen eerder rustig ingezet maar uiteindelijk was de begane grond toch dichterbij dan gedacht. Onze gevederde vriend heeft een mini-meisje voor ons meegebracht, Ella.

Een week voor de geboorte bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Omdat zo'n vergiftiging uiteindelijk ook voor de baby gevaarlijk kon worden, hebben de artsen moeder natuur een handje toegestoken en de bevalling ingeleid.

Bij de geboorte woog ze nog geen 1900 gram bij een lengte van 44.5 cm. Alles werkte zoals het hoorde maar ze miste wat vlees op haar knoken, een gevolg van die vergiftiging.  Ze heeft daarom 2 weken op de neonatologie doorgebracht, de eerste week in een couveuse, daarna in een gewoon bedje.

Intussen is ze al een dikke week thuis en weegt ze bijna 2.5 kg. Jill is een “boeferke” maar Ella gaat haar ver achter zich laten als het op grote hoeveelheden voedsel binnenwerken aankomt.

Als Ella eten krijgt, zit Jill het liefst naast ons op de bank en doet ze "aaie Ella". Als Ella in haar bedje ligt en huilt, gaat ze kijken en over haar vingertjes strelen. Tot nu toe is de liefde dus vrij groot. Laten we hopen dat dat zo blijft als nummer 2 gaat beginnen lopen en het speelgoed van nummer 1 ontdekt.

Minder dan een jaar na de thuiskomst van Jillie zijn we opnieuw mama en papa. En hoe we het doen is me zelf een raadsel maar het is opnieuw de mooiste, liefste, leukste, grappigste, sterkste meid aller tijden ;)

Onze dagen hebben nog niet veel ritme en onze nachten zijn de naam niet meer waardig maar we komen er wel, Iwan, ik en onze 2 dochters.

07-07-2009 om 15:15 geschreven door Ann