Het luiaard-leven begint ons zo goed te bevallen dat we gisteren zelfs geen tijd meer hadden om de blog bij te werken! We geraakten zelfs niet op tijd in de cafetaria voor onze koffie.Vandaag moeten we de valiezen inpakken; ben benieuwd of we die stress gaan aankunnen ;-)

Dit wordt onze laatste blog vanuit Peking; nog 1 nachtje slapen en dan gaat het richting Belgie.

Het thuisfront mag alvast content zijn want we hebben een extra valies moeten kopen voor de souvenirs. Dagelijks lopen we even langs de plaatselijke kraampjes, een grote hal met kleine winkeltjes die allemaal ongeveer hetzelfde verkopen en waar de verkopers je allemaal T-shirten, schoenen, sjaals etc willen aansmeren. Eigenlijk hebben ze heel mooie spullen maar langer dan 10 minuten hou ik het niet uit want je wordt langs alle kanten onophoudelijk bestookt met hun verkoopspraatjes.

Jill is zoals altijd ons blije meisje. Ze kent ons nu ook heel goed en ze wordt niet graag vastgepakt door vreemden. Als 1 van ons beiden even uit beeld is verdwenen, zoekt ze rond en pas als we terug met ons drietjes zijn kan ze weer lachen.

We hebben vernomen dat ze altijd bij haar pleegmoeder in bed sliep en dat ze dan lichamelijk contact zocht. Sinds we in het ziekenhuis verblijven slaapt ze ook bij ons in bed en ze zorgt ervoor dat er altijd een handje of een voetje op ons ligt. Heel schattig maar 2 voetjes tegelijkertijd in je gezicht gesmeten krijgen in het midden van de nacht is dat net iets minder.

Tot slot van ons grote China-avontuur, willen we iedereen bedanken voor de vele berichtjes. We hebben er weinig beantwoord maar elke mail, elke reactie is ons tot steun geweest in deze 3 hectische weken. Hoewel we aan de andere kant van de wereld zitten, hebben jullie ons vaak een “thuisgevoel” gegeven.

Behalve het uitzicht vanuit de taxi hebben we geen rxxt van Peking gezien. Spijtig maar een goede reden om binnen een aantal jaren terug te komen en onze dochter haar geboorteland te laten zien. En uiteindelijk hebben we alles waarvoor we gekomen zijn.  We zijn naar hier gereisd om onze dochter naar huis te brengen en dat gaan we morgen ook doen. 

Meer moet dat niet zijn.

27-07-2008 om 15:38 geschreven door Ann  

25-07-2008 om 13:29 geschreven door Ann  

Jill is op de goeie weg; vandaag hebben ze nog wat testen gedaan die aantoonden dat de infectie duidelijk op de terugweg is. Voor de rest moeten tijd en rust genezing brengen.  

Ze is een heel makkelijke patiente; zelfs bij de bloedprik geeft ze geen kik en is ze vooral geinteresseerd in de spullen van de dokter. ’s Nachts slaapt ze gewoon door terwijl we het aerosolmasker op haar neus zetten.

Een paar keer per dag wordt ze onrustig en dat betekent dat we ons moeten reppen om eten te maken.
We hebben via het weeshuis info gekregen over haar slaap- en eetgewoontes. Vandaag heeft de gids die documenten voor ons vertaald en het blijkt dat haar huidige schema daar heel mooi mee overeenstemt. Er staat zelfs bij dat ze ongedurig wordt als ze haar eten niet op tijd krijgt.  

 Toen we haar kregen, hebben we ook haar “finding ad” ontvangen: als een vondeling wordt binnengebracht moet het weeshuis een advertentie in de plaatselijke krant plaatsen zodat de biologische ouders zich nog kunnen bedenken. Na afloop van die bedenktijd wordt het kindje afgestaan voor adoptie. Haar “zoekertje” stond ergens verborgen op een pagina vol met gevonden babies. Gezien ze op die foto slechts een paar dagen oud was,  vonden we haar niet terug maar de gids had haar vandaag snel in de gaten. De advertentie op zich vinden we niet zo speciaal maar de foto van een pasgeboren Jill, samen met info over haar pleegmoeder zijn voor ons grote, vitale stukken in de puzzel van haar verleden.

 Voor mensen die niet bepaald een “zittend gat” hebben wordt het moeilijk om de tijd om te krijgen. We proberen zo traag mogelijk te leven en leven van hoogtepunt tot hoogtepunt, zoals daar zijn : fruit kopen om fruitpap maken (rasp gevonden in de Makro!), de dagelijkse koffie in de ziekenhuiscafetaria en het kiezen van de menu voor de volgende dag. Maw we zijn langzaamaan stapelzot aan het worden.

25-07-2008 om 13:18 geschreven door Ann  

Vandaag doet Jill het weer een pak beter; de dokter zei deze morgen dat haar longen bijna vrij waren. Maar ze heeft nog wel wat ruis op haar longen dus voorlopig doen we verder met de behandeling.

Meestal lukt het om haar te laten doorslapen van 21:00 tot 7:00,  maar ma en pa moeten nog steeds om de 3 uur hun knoken uit bed worstelen voor de aerosol. Overbodig om te zeggen dat we ons na +1 week van hazeslaapjes in weinig comfortabele bedden niet 100% meer voelen en ons niet echt meer kunnen focussen. Ik deel het ziekenhuisbed met Jill en gezien wij allebei kleine vrouwtjes zijn hebben we plek zat maar Iwan heeft meer moeite om zijn kilo’s en lange benen kwijt te geraken in zijn uitklapbare zetel.

We hebben al gemerkt dat onze zombie-toestand gevaarlijk kan zijn in China. De straat oversteken , waar zelfs als het groen is voor voetgangers de afdraaiende auto’s voorang nemen, is bijvoorbeeld een hele opgave.
Maar in vergelijking met Nanchang heeft Peking vrij voorbeeldige weggebruikers. Onze gids in Nanchang vertelde, terwijl hij ons langs een paar honderd, van alle kanten aanstormende bussen, auto’s en brommers loodste, dat er jaarlijks meer dan 100 000 doden vallen op de Chinese wegen. Valt mee, dachten wij, terwijl we ternauwernood een teentje aan de veilige overkant zetten.

Om de beurt gaan we een wandelingetje maken langs de talloze winkeltjes; eigenlijk is Peking één groot shopping center, gaande van de poepsjieke designershops tot de kraampjes met namaakrommel. Op 1 van die dagelijkse uitjes heeft Iwan ook de Makro ontdekt en dat blijkt vrij identiek te zijn aan de Belgische variant, inclusief het Aro-merk. Dat we in China zijn kan je wel  afleiden aan het feit dat de sojasaus per 5 liter en de rijst per 25 kilo worden verkocht.

Vandaag hebben we voor 99% bevestiging gekregen dat we maandagmorgen kunnen vertrekken. We arriveren dan maandag in de late namiddag  met KLM in Amsterdam , vanwaar het met de ziekenwagen richting Leuven gaat. We hopen natuurlijk dat het bij een nachtje ziekenhuis blijft ter controle en dat we dinsdag onze Asdonckstraat, onze familie, onze vrienden en onze hond terug mogen zien  en hen  kunnen voorstellen  aan onze oosterse, tandeloze schone.

24-07-2008 om 14:50 geschreven door Ann  

Jill doet het goed, elke dag een stapje vooruit. Ze is nu "draad-vrij" dus vanmorgen konden we eindelijk een wandelingetje gaan maken. Dat zorgde dadelijk voor een volkstoeloop want de verpleegsters, de kuisvrouwen en de bewaking kwamen allemaal es kijken naar the cute little Chinese girl want ze zien hier vooral westerse patienten.

Ze zeggen ook vaak dat ze so lucky is omdat wij haar hebben geadopteerd. Ze bedoelen dat goed maar het geeft ons altijd een raar, misplaatst Moeder Theresa-gevoel. In het begin heb ik telkens geantwoord dat wij the lucky ones waren maar dat zien zij totaal anders dus laat ik het maar zo.

We hebben een paar dagen serieuze toeren moeten uithalen om het haar aan het verstand te brengen maar sinds vandaag doet ze "klappen in de handjes". En ze heeft het echt goed door want om de haverklap geeft ze demonstraties.  De volgende mijlpaal wordt "handjes draaien". Gelukkig hebben we tijd zat om haar zo'n dingen aan te leren.

Ze begint zich nu wel te vervelen in dat bed dus we moeten constant manieren zoeken om haar te entertainen. Ik hoop dat hier geen verborgen camera's staan want de Chinezen zouden raar opkijken van onze interpretatie van de vogeltjesdans en de moonwalk. Ons repertoire kinderliedjes is ook vrij beperkt dus ik ben al aan Zie ginds komt de stoomboot begonnen. Maar van reisgenote Katia kregen we "10 kleine visjes" als tip; en inderdaad, daar zijn we een tijdje mee zoet.

Ze eet als een wolf en het maakt eigenlijk ook niet uit wat we haar voorschotelen; alles steekt ze binnen. Dan smakt ze heel luid en kijkt dadelijk ongeduldig naar ons voor de volgende hap. Ze zit heel rijkelijk in haar vel maar ik neem aan dat ze deze overdaad aan eten nooit heeft gekend bij haar pleegmoeder en dat ze nu aan een soort hamsteren bezig is. We geven haar voorlopig meer dan nodig; normaal gaat ze na verloop van tijd wel terugvallen op normale porties. Op dit moment ligt ze languit te knorren; de fles melk gevolgd door de grote kom fruitpap hebben haar geveld.

We wachten op de Belgische verzekering om de repatriering te organiseren. Hopelijk krijgen we vandaag wat meer nieuws over onze vertrekdatum. Onze reisgenoten vertrekken vanavond terug naar Belgie dus dat wordt even slikken maar we gaan niet te lang staan zeuren over zo'n feiten. Het is wat het is en het ziet ernaar uit dat we pas na het weekend zullen kunnen vertrekken. Soit, chique volk arriveert altijd wat later niet?

23-07-2008 om 13:45 geschreven door Ann  

Zondag was een topdag voor Jill.
Tijdens de nacht van zondag op maandag zijn weer veel slijmen komen opzetten, met resultaat dat ze deze morgen een moeilijke ademhaling had.
Nu, maandagavond, is ze weer superactief.
We zien in heel kleine dingen dat ze elke dag langzaamaan beter wordt maar we hebben geduld.

Het is nu ook duidelijk dat we niet met een gewone vlucht naar huis mogen.
Het wordt dus onze eerste repatriering.
Een Belgische verpleegster komt ons oppikken nadat alle paperassen (visa, vliegtuigtickets) in orde zijn.
Wanneer precies weten we nog niet.
De schuimwijn en pintjes liggen echter veilig thuis in de frigo en kunnen dus verder afkoelen.

Ter informatie: Dien k#l%o$te gmail werk niet. nieuw werkend e-mail adres is mlx14015ab@yahoo.com
Mails naar iwan.ann@gmail.com van na zondag kunnen niet meer gelezen worden.

21-07-2008 om 14:38 geschreven door Ann