Ik denk dat dit een nooit eerder gevormde woordcombinatie wordt: een ontroerende factuur.
Twee weken geleden visten we de rekening voor de vliegtickets uit de brievenbus.
Heenreis 2 personen, terugreis 3 personen. Ja bon, we wisten ook wel dat we met z'n drieen zouden terugkomen maar toch, de bevestiging zwart op wit maakte het weer een pak "echter". Want, wij hebben nog altijd de grootste moeite om te beseffen dat die baby met de bolle wangen in de Hello Kitty-stoel onze dochter is.
Maar ze stond op de factuur als derde in de rij, met volledige naam en geboortedatum. En daarna was de wereld eventjes heel wazig want ze komt eindelijk naar huis...
En sindsdien volgen de aankopen zich in snel tempo op: papflessen, lakens, speelgoed, jasjes, sokjes, koeken, kleedjes, medicijnen en ... badeendjes voor het meisje dat graag in bad gaat.
Na dat lange wachten gaat het nu opeens allemaal zo snel en ik heb het gevoel dat mijn hart en hoofd niet altijd gelijke tred houden. Zo lang op uitkijk gestaan, wachtend op bericht uit het oosten en nu moeten we ons serieus haasten om alles op tijd geverfd, geregeld, gekuist, gewassen, gestreken, gekocht, kortom klaar te krijgen. Maar we doen het allemaal fluitend en genietend want op deze momenten hebben we echt letterlijk jaren gewacht. Iedereen spreekt over "de grote aanpassing"; en ja begot, laat ze maar komen!
Binnen een kleine 2 weken vertrekken we naar China. Naast al die praktische zaken proberen we ons vooral mentaal voor te bereiden. Nu de dag van onze ontmoeting begint te naderen probeer ik mezelf klaar en sterk te maken voor dat moment waarop 2 werelden samenkomen.
Ik heb geen roze wolk - gedachten over onze eerste ontmoeting: het zal het mooiste en tegelijkertijd het moeilijkste moment worden. Want hoe blij wij ook gaan zijn om haar eindelijk bij ons te hebben, voor haar betekent het een afscheid van alles wat ze gekend heeft. Wij hebben al jaren kunnen wennen aan het idee van onze dochter en sinds enkele weken kunnen we er ook een gezichtje op plakken. Voor haar echter betekent het een abrupt afscheid van haar vertrouwde wereld. Ze zal opeens in de armen van 2 vreemd lijkende, ruikende, pratende blanke mensen geduwd worden en ze zal op dat moment niet kunnen beseffen dat ze bij niemand ooit meer welkom is geweest, dat ze eindelijk thuis is.
Ze leeft al bijna haar ganse leven bij een pleegggezin. In China zijn dat meestal oudere mensen wiens kinderen het nest al verlaten hebben. En we zijn heel blij dat ze bij een gezin heeft mogen verblijven, dat ze weet hoe het voelt om zich veilig te voelen bij iemand want dat gaat haar helpen om zich ook geborgen en gehecht te voelen bij ons. De keerzijde van het verhaal betekent dat ze verdriet zal hebben, dat ze haar pleegouders zal missen en zal rouwen om alles wat ze verloren is.
Dat gezichtje zouden we al uit duizenden herkennen, we spreken over haar alsof ze al een leven lang bij ons is, onze toekomstplannen beginnen en eindigen met haar, ze is de eerste en de laatste gedachte van elke dag, we zullen naar de andere kant van de wereld reizen voor haar... Maar we kunnen dat verdriet niet tegenhouden en dat hoeft ook niet. We laten haar zijn wie ze is en nemen alles wat ze meebrengt en wat ze achterlaat met ons mee.
And love is not the easy thing
The only baggage you can bring...
And love is not the easy thing...
The only baggage you can bring
Is all that you can't leave behind
(Walk on, U2)
Maar zakdoeken heb ik voor alle zekerheid toch heel hoog op de paklijst gezet hoor!
We hebben de afgelopen dagen een niet aflatende stroom van gelukwensen mogen ontvangen. Jullie waren zo talrijk dat het onbegonnen werk wordt om jullie allemaal persoonlijk te bedanken dus we gaan het via deze weg doen: een oprechte dankuwel aan iedereen van 2 oeverloos trotse ouders. We zullen haar later zeker vertellen over de warme welkom die ze al kreeg bij het tonen van haar eerste foto.
Nog wat extra info over ons Jilleke: ze wordt omschreven als een actieve baby die veel lacht, soms ongeduldig is, geniet van haar badje en helemaal wild is van beestjes op TV. Ze is geboren in de provincie Jiangxi in het zuidoosten van China; de provinciehoofdstad is Nanchang. Jiangxi telt 42 miljoen inwoners. Het tehuis waar ze verblijft ligt in FengCheng City, zo'n 50 km ten zuiden van Nanchang. Op de foto is ze zo'n 4 maanden oud.
De zeldzame momenten waarop we niet naar haar foto's staren, zijn we bezig met de inrichting van haar kamertje en de voorbereiding van de reis. Het ziet ernaar uit dat onze bagage alleen al de laadruimte van een Boeing 747 gaat vullen. En deze keer ga ik niet tegen mijn voeten krijgen omdat ik 5 paar schoenen heb ingepakt want voor onszelf nemen we het absolute minimum mee; voor haar daarentegen gaan we ongetwijfeld schandalig overdrijven.
Sinds we weten dat ze graag in bad gaat is Iwan in actie geschoten om een bad in recordtempo te installeren. Ik heb jaren zwaar voor dat ding moeten lobby'en maar voor haar gaat het zonder slag of stoot op een paar weken in orde zijn. En ik had het ook niet anders gewild tiens.
Sinds een dag of 4-5 zijn mijn GSM en ik onafscheidelijk geworden en dat is zeer verwonderlijk want ik heb normaal niets met GSMs. Tussentijds resultaat: 2 keer laten vallen, 1 keer terug in elkaar moeten knutselen (daarna een paar uur ongerust geweest want shit, werkt dat ding nog?) en een halve hartaanval toen ik in de gaten kreeg dat ie al een tijdje in silent mode stond. Altijd geweten, GSMs zijn een miserie. Maar die miserie moet binnenkort dus wel gaan rinkelen en de naam van het adoptiebureau op zijn display vertonen.
We zijn intussen 2 weken verder sinds het eerste telefoontje en we weten niets meer.
Ik weet niet precies wie daar in Brussel allemaal zijn poot en/of stempel op het dossier van onze dochter moet zetten maar laat het aub vooruit gaan he zeg, voor ik helemaal doorsla. Dat kind gaat echt niks hebben aan een doorgedraaide, dolle mina van een moeder hoor, dames en heren! Ik wil ook altijd persoonlijk naar Brussel afreizen om de zaken te bespoedigen. Bel me gerust; mijn nummer staat in het telefoonboek onder de M van mega-geflipt vrouwmens. Ik ben bovendien dag en nacht bereikbaar want sinds een dag of 4-5 enzovoort enzoverder.
En toegegeven, ik - gezegend met 's werelds kortste lont- ben misschien geen al te beste referentie maar om een beter perspectief te krijgen: zelfs mijn ultra-coole, immer geduldige, nuchter redenerende, niet-op-de-kast-te-krijgen-al-stamp-je-hem-er-op wederhelft zit de laatste dagen op gloeiend hete kolen dus ik geloof dat ik met recht en reden aan het flippen ben. Allez vooruit, twee doorgedraaide ouders bij elkaar; dat kind is nog niet thuis en het is nu al naar de klxten.
Om met een positieve noot te eindigen: "dankzij" mijn frustraties was de lenteschoonmaak dit jaar in recordtempo klaar. Normaal doe ik daar de hele lente over maar deze keer ging het vuil al jankend lopen toen het Dolle Mina briesend zag komen aanstormen met Mr Proper aan haar zijde.
Als er vandaag ergens in Limburg een boom is gesneuveld, zal dat ongetwijfeld liggen aan de zucht van opluchting die wij vandaag hebben geslaakt. Om 16u30 hebben wij het verlossende telefoontje van het adoptiebureau gekregen: WE HEBBEN EEN DOCHTER!!!!!!!!!!!!! Dankuwel mevrouw-van-het-adoptiebureau-wiens-naam-ik-niet-heb-gehoord-gezien-ik-mijn-kluts-volledig-kwijt-was. Veel meer weten we niet maar who cares, we hebben een DOCHTER!!!! Nu moet het dossier van ons meisje eerst vertaald en reviewed worden en daarna mogen we naar het adoptiebureau om haar foto's te zien. En daarna : China, here we come!
Ik ben em trouwens nog altijd kwijt, die kluts. Het idee dat er ergens in China een meisje leeft dat onze dochter is geworden... Nog even kindje en dan mag je naar huis komen.
Het maakt niet uit hoe lang we gewacht hebben; sinds vandaag wacht onze dochter in China en dat is het enige dat telt. Hoeveel reserves we ook hebben opgebruikt, vandaag zijn we opnieuw zo sterk als een leeuw voor ons meisje dat op ons wacht.
Vandaag hebben we een fles champagne gekraakt om te vieren dat we ouder zijn geworden maar vooral om dankuwel te zeggen, aan de vrouw en de man die hun kindje hebben afgestaan in de hoop dat vreemden zouden doen wat zij niet konden. Dankuwel, jullie zullen altijd een deel uitmaken van ons gezin; hoewel we jullie naam en gezicht niet kennen, zullen we er zorg voor dragen dat onze dochter opgroeit met respect en dankbaarheid voor jullie ultieme offer.
Vandaag heffen we het glas op alle mensen die nog altijd wachten, op alle mensen voor wie de maandelijkse rollercoaster nog steeds rijdt. We kunnen alleen hopen dat jullie binnenkort ook dat telefoontje krijgen. Al die maanden en jaren van wachten maken een mens niet beter maar wel sterker en dat alleen al verdient bewondering.
