Maandagnamiddag zijn we na een rustige vlucht aangekomen in Schiphol. Daarna onmiddellijk verder naar Leuven waar de kinderarts Jill heef onderzocht en goed bevonden om naar huis te gaan. We hadden ons eigenlijk ingesteld op een nachtje Leuven dus die eerste autorit huiswaarts met ons drietjes was vrij onwezenlijk.
Jill is en blijft een heel flink meisje. Elke dag is een onophoudelijke stroom van nieuwe gezichten, nieuwe ervaringen, nieuwe omgevingen maar ze blijft lachen. We merken wel dat ze het meest op haar gemak is als we met ons drietjes zijn; dan komt ze helemaal los en schenkt ze ons de mooiste lachjes en geluidjes. Eigenlijk moet ik zeggen met ons vieren want ze heeft intussen ook onze hond (een beer van +40 kilo) ontmoet en die vindt ze dik in orde.
Bij de eerste ontmoeting begon ze dadelijk wild te flapperen met handjes en voetjes en intussen is hij voor haar de grootste attractie van het huis geworden. De hond zelf is iets minder enthousiast maar hij blijft toch altijd in de buurt en op onbewaakte momenten gaat hij wel es aan haar hoofdje of aan een plakkerig handje snuffelen. Ze is voor hem precies automatisch een deel van de meute geworden.
De rest van de meute - mama en papa - zijn nog druk bezig met het verwerken van de jetlag, de stress en de vermoeidheid van de afgelopen weken. Maar het is allemaal zo de moeite waard als we dat kleine hummeltje zien lachen. De reis naar haar is lang geweest maar we zouden het zonder verpinken opnieuw doen, wetende dat het meest dierbare in ons leven aan het eind op ons zou wachten.
Accepting all Ive done and said
I want to stand and stare again
Until theres nothing left out, oh
It remains there in your eyes
Whatever comes and goes
Oh its in your eyes
(Peter Gabriel, In your eyes)
31-07-2008 om 12:32
geschreven door Ann 
|
