Sinds een dag of 4-5 zijn mijn GSM en ik onafscheidelijk geworden en dat is zeer verwonderlijk want ik heb normaal niets met GSMs. Tussentijds resultaat: 2 keer laten vallen, 1 keer terug in elkaar moeten knutselen (daarna een paar uur ongerust geweest want shit, werkt dat ding nog?) en een halve hartaanval toen ik in de gaten kreeg dat ie al een tijdje in silent mode stond. Altijd geweten, GSMs zijn een miserie. Maar die miserie moet binnenkort dus wel gaan rinkelen en de naam van het adoptiebureau op zijn display vertonen.
We zijn intussen 2 weken verder sinds het eerste telefoontje en we weten niets meer.
Ik weet niet precies wie daar in Brussel allemaal zijn poot en/of stempel op het dossier van onze dochter moet zetten maar laat het aub vooruit gaan he zeg, voor ik helemaal doorsla. Dat kind gaat echt niks hebben aan een doorgedraaide, dolle mina van een moeder hoor, dames en heren! Ik wil ook altijd persoonlijk naar Brussel afreizen om de zaken te bespoedigen. Bel me gerust; mijn nummer staat in het telefoonboek onder de M van mega-geflipt vrouwmens. Ik ben bovendien dag en nacht bereikbaar want sinds een dag of 4-5 enzovoort enzoverder.
En toegegeven, ik - gezegend met 's werelds kortste lont- ben misschien geen al te beste referentie maar om een beter perspectief te krijgen: zelfs mijn ultra-coole, immer geduldige, nuchter redenerende, niet-op-de-kast-te-krijgen-al-stamp-je-hem-er-op wederhelft zit de laatste dagen op gloeiend hete kolen dus ik geloof dat ik met recht en reden aan het flippen ben. Allez vooruit, twee doorgedraaide ouders bij elkaar; dat kind is nog niet thuis en het is nu al naar de klxten.
Om met een positieve noot te eindigen: "dankzij" mijn frustraties was de lenteschoonmaak dit jaar in recordtempo klaar. Normaal doe ik daar de hele lente over maar deze keer ging het vuil al jankend lopen toen het Dolle Mina briesend zag komen aanstormen met Mr Proper aan haar zijde.
