Hoop doet leven zegt men dan maar wij hebben geleerd dat nog vaker het omgekeerde geldt met soms pijnlijke gevolgen. Zelfs al krijgt een mens negen keer de deur tegen zijn neus gekwakt, de tiende keer sta je daar gewoon opnieuw, redenerend als een lomp kalf dat ze deze keer gewoon de andere kant moet uitzwaaien. Yeah right.
De CCAA heeft eind februari opnieuw 8 dagen toegewezen van 27 dec 2005 tem 4 januari 2006. Maw men is eindelijk aan 2006 en daarmee ook aan "onze" maand begonnen. De voorbije 2 maanden heeft men telkens 8 dagen gematched dus beginnen we - hardleers als we zijn - stilletjes te hopen op een herhaling van 8 dagen en een toewijzing op het eind van deze maand. Voila, het staat nu zwart op wit dus ontkennen lukt niet meer: we zijn aan het H-o-p-e-n.
Maar onze nuchtere kant, die de kansberekening met bovenvernoemde deur iets minder ziet zitten, gaat er van uit dat we er niet bij zullen zijn. Het lijkt erop dat er heel wat dossiers aangekomen zijn tussen 5 en 12 januari 2006 dus dat belooft niet veel goeds. Laten we - allez vooruit - hopen dat de dames en heren van de CCAA ons aangenaam zullen verrassen.
Soit, na meer dan 2 jaar wachten zullen enkele weken meer of minder niet veel uitmaken (vertellen we onszelf dan), ware het niet dat die paar weken toch wel grote gevolgen zouden kunnen hebben. In augustus speelt China gastland voor de Olympische Spelen en dus wordt reizen in die periode een logistieke en financiele nachtmerrie. Normaal vertrekken we een dikke 2 maand na toewijzing. Als we er eind maart niet bij zijn, zouden we zeker niet voor juli kunnen vertrekken en dan is het de vraag of we nog binnen mogen/kunnen.
En zoals het altijd gaat als je adoptie en China in 1 zin zet, doen er weer heel wat geruchten de ronde: sommigen spreken van een reisstop van enkele maanden, anderen geloven dat enkel augustus problematisch wordt. Ook gelezen op internet: de suggestie dat er geen reisstop komt maar dat men Peking zal proberen te vermijden. En dan vraag ik me af of al die geruchten niet gewoon een soort van "wishful thinking" zijn. Niemand heeft concrete info maar iedereen probeert voor zichzelf een scenario uit te dokteren waarmee we weer even verder kunnen. Want, leven doet hopen.
Hope is the thing with feathers that perches in the soul and sings the tunes without the words and never stops - at all. (Emily Dickinson)
