Jill is intussen bijna 5 weken thuis en elke dag worden we een klein beetje meer verliefd op ons meisje. Eigenaardig hoe we na al die jaren wachten geen leven meer zonder haar kunnen voorstellen. Alsof we samen met haar eindelijk ergens zijn thuis gekomen.

Ze eet nog altijd als gek (volgens de kinderarts kan ze zeker niet ontploffen, oef) ; ze lacht zich helemaal onnozel met onze kiebeboe-spelletjes en verzonnen liedjes; haar grootouders, tantes, nonkels, neefjes en nichtje zijn gekeurd en goed bevonden maar haar allergrootste idool is en blijft een hond van 42 kilo die zich stoer toont maar zijn  instant-liefde voor haar verraadt door zijn immer kwispelende staart als ze in de buurt komt.

Dit is voorlopig de laatste update van deze blog. De reis naar haar is achter de rug; de reis met haar is pas begonnen. En die krijg ik met alle moeite van de wereld niet samengevat.

Nogmaals, een dikke, welgemeende merci aan iedereen, bekend en onbekend, die ons heeft gesteund tijdens de moeilijke en de mooie momenten.  We gaan ons best doen om Jill duidelijk te maken dat haar jonge verhaal zovele mensen heeft geraakt.

Jill zegt “dada”.

28-08-2008 om 22:02 geschreven door Ann