Je bent de trotse bezitter van 1 of meerdere kleine kinderen als:
* het koud zweet je uitbreekt bij de gedachte dat de wasmachine het zou begeven
* de pampers, natte doekjes, koeken en allerhande melktoestanden 's nachts lijken te verdwijnen met de kabouters
* je 's morgens in paniek wakker wordt omdat niemand je 's nachts heeft wakker gehuild voor eten, nachtmerrie, zoekgeraakte tut of volle pamper
* het begrip "uitslapen" betrekking heeft op elk tijdstip na 6u30
* je om 4u 's nachts met een baby op schoot naar belspelletjes op tv zit te kijken en je afvraagt welke idioot -met uitzondering van al die andere ouders natuurlijk -zijn leven vergooit aan die rommel
* je 's avonds bij thuiskomt vaststelt dat je al een hele dag met een kwak melk of snot op je mouw hebt rondgelopen en beslist dat je morgen net hetzelfde zal aantrekken
* je om 10u 's morgens nog in pyama - uiteraard ook voorzien van de nodige vlekken - rondloopt met je haar recht omhoog
* de vloer een ware death trap is van legoblokken, pop-attributen, puzzels, boekjes en andere scherpe en/of zeer gladde voorwerpen
* je lunch uit een Leo-koek bestaat omdat een boterham smeren weeral 15 seconden extra tijd zou vergen
* je met heel veel begrip en inlevingsvermogen een glimlach werpt naar andere ouders die worstelen met een zeer publieke peuter-woedeaanval terwijl je de jouwe angstvallig in het oog houdt en hoopt dat ie zich niet geroepen voelt om mee te doen
* een stoel of een zetel altijd eerst ontdaan moet worden van een kruiwagen speelgoed en nooit mag beschouwd worden als meubilair dat in de eerste plaats dient om te zitten
* het beste boek van de laatste maanden er eentje was met heel veel plaatjes en bedroevend weinig tekst
* je je eigen top 10 van K3-liedjes kunt samenstellen en blij bent dat ze eindelijk weer met z'n drieen zijn
* de regeringsonderhandelingen in Hertoginnedal slechts een vaag begrip zijn maar de lotgevallen van ene heer Plop in zijn melkherberg dagelijks op de voet worden gevolgd
* je zondagochtend als eerste mag aanschuiven bij de bakker gezien de rest van het land zich nog eens omdraait terwijl voor jou de dag al uren geleden is begonnen
* de pispot een centrale plaats in de living heeft gekregen
maar ook als:
* je met heel veel toewijding de pop van dochterlief voedt, verschoont en instopt alsof het een echte baby is, gewoon omdat ze het vraagt
* je baby voor de eerste keer naar je lacht met geluid en je je geen trotser moment kan voorstellen * je onverstoorbaar, uren als het moet, denkbeeldige hapjes en drankjes verorbert die je kind in haar plastic keukentje heeft bereid omdat het haar zo fier als een pauw maakt
* je 's avonds als verliefde bakvis met vlinders in de buik naar de opvang rijdt om de liefde van je leven op te pikken
Jill is op 24 september 2 jaar geworden en daar hoorden een hele reeks feestjes bij. Het werd hoog tijd dat er een einde kwam aan al die festiviteiten want ze zou elk weekend een taart met kaarsjes gaan verwachten. Ook op de creche werden de slingers uitgehangen en mocht ze cakejes uitdelen die papa tot laat in de avond had zitten bakken.
Sinds de geboorte van Ella zit ze helemaal in de moedertjes-fase. Kleine zus krijgt constant de tut of de fles in haar mond geduwd als we niet opletten. Ze wilt het allemaal wel goed doen maar het is nog een beetje " l'amour brute" en om te vermijden dat Ella wordt plat gedrukt onder al die liefde heeft ze haar eigen baby met uitzet gekregen: de baby van moeke, de koets van peter Jeje en een bedje van mama en papa. Ze kan haar moederinstinct volledig uitleven op haar plastic baby maar Ella blijft toch nog altijd veel interessanter.
Ella is intussen een mollige baby met bolle wangen geworden die haar dagen vult met eten, slapen en gekke bekken trekken. (spijtig genoeg verwart ze dag en nacht nog altijd)
Een heel verschil met dat heel kleine mensje dat een dikke 3 maand geleden geboren werd; toen was ze zo teer en tenger dat we haar bijna niet durfden vasthouden. Qua gewicht zit ze nu op de curve, maar qua lengte gaat ze geen prijzen winnen. Ze is nu zo'n 53cm groot/klein. Soit, mama is ook nooit groot geworden en heeft zich dan maar een heel grote vent aangeschaft om aan die bovenste planken in de kast te geraken.
Op zondag 14 juni even voor middernacht moest onze ooievaar
een noodlanding maken. De afdaling was al een paar dagen eerder rustig ingezet
maar uiteindelijk was de begane grond toch dichterbij dan gedacht. Onze
gevederde vriend heeft een mini-meisje voor ons meegebracht, Ella.
Een week voor de geboorte bleek dat ik een
zwangerschapsvergiftiging had en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Omdat
zo'n vergiftiging uiteindelijk ook voor de baby gevaarlijk kon worden, hebben
de artsen moeder natuur een handje toegestoken en de bevalling ingeleid.
Bij de geboorte woog ze nog geen 1900 gram bij een lengte
van 44.5 cm. Alles werkte zoals het hoorde maar ze miste wat vlees op haar
knoken, een gevolg van die vergiftiging. Ze heeft daarom 2 weken op de neonatologie
doorgebracht, de eerste week in een couveuse, daarna in een gewoon bedje.
Intussen is ze al een dikke week thuis en weegt ze bijna 2.5
kg. Jill is een boeferke maar Ella gaat haar ver achter zich laten als het op
grote hoeveelheden voedsel binnenwerken aankomt.
Als Ella eten krijgt, zit Jill het liefst naast ons op de
bank en doet ze "aaie Ella". Als Ella in haar bedje ligt en huilt,
gaat ze kijken en over haar vingertjes strelen. Tot nu toe is de liefde dus
vrij groot. Laten we hopen dat dat zo blijft als nummer 2 gaat beginnen lopen
en het speelgoed van nummer 1 ontdekt.
Minder dan een jaar na de thuiskomst van Jillie zijn we
opnieuw mama en papa. En hoe we het doen is me zelf een raadsel maar het is
opnieuw de mooiste, liefste, leukste, grappigste, sterkste meid aller tijden ;)
Onze dagen hebben nog niet veel ritme en onze nachten zijn
de naam niet meer waardig maar we komen er wel, Iwan, ik en onze 2 dochters.
Ongeveer 1 jaar geleden kwam de wereld even helemaal tot
stilstand : iemand duwde een paar fotos onder onze neus en opeens waren we
mama en papa. Enkele weken later stonden we aan de andere kant van de wereld en
iemand duwde een klein meisje in onze armen. En opeens hadden we een dochter.
Intussen is Jill bijna 1 jaar bij ons en nog altijd
staat de wereld af en toe stil. Het leven voor haar herinneren we ons met
moeite maar het leven met haar nemen we niet als vanzelfsprekend. Ze is ons
wonderkindje; het grote, kleine, dappere, ondeugende, sterke, koppige, lieve meisje
waar we soms met zn tweetjes in adem- en woordennood naar zitten staren,
gewoon omdat ze er is, hier bij ons, eindelijk, thuis.
En ongeveer een jaar na haar thuiskomst krijgt Jill een
nieuwe, belangrijke rol, die van grote zus. Deze keer gaan we nergens naartoe
met het vliegtuig; we zetten het raam open en wachten op de ooievaar. Als alles
normaal verloopt beval ik in juli van kleine zus.
Jill overlaadt mijn buik met kusjes en ze wijst als we
vragen waar de baby is maar de betekenis ontgaat haar nog. Soit, ze heeft nog
een leven lang de tijd om te wennen aan een zusje.
En net als in mei vorig jaar heeft mama serieus veel last
van nestdrang, hoewel ik het kuiswerk deze keer enkel kan
dirigeren gezien mijn bekken nogal wankel geworden zijn.
Iwan stofzuigt en dweilt zich een ongeluk, kookt als een
keukenprins(es), vervangt pampers in recordtempo en hoopt intussen vurig dat
mijn hormonenspiegel ooit weer tot een aanvaardbaar niveau zal terugkeren.
Time is too slow for those who wait,
too swift for those who fear,
too long for those who grieve,
too short for those who rejoice,
but for those who love,
time is eternity.
Jill is intussen bijna
5 weken thuis en elke dag worden we een klein beetje meer verliefd op ons
meisje. Eigenaardig hoe we na al die jaren wachten geen leven meer zonder haar kunnen voorstellen. Alsof we samen met haar eindelijk ergens zijn thuis gekomen.
Ze eet nog altijd als gek (volgens de kinderarts kan ze zeker niet
ontploffen, oef) ; ze lacht zich helemaal onnozel met onze kiebeboe-spelletjes
en verzonnen liedjes; haar grootouders, tantes, nonkels, neefjes en nichtje zijn
gekeurd en goed bevonden maar haar allergrootste idool is en blijft een hond
van 42 kilo die zich stoer toont maar zijn instant-liefde voor haar verraadt door zijn immer kwispelende staart als ze in de buurt komt.
Dit is voorlopig
de laatste update van deze blog. De reis naar haar is achter de rug; de reis
met haar is pas begonnen. En die krijg ik met alle moeite van de wereld niet
samengevat.
Nogmaals, een
dikke, welgemeende merci aan iedereen, bekend en onbekend, die ons heeft
gesteund tijdens de moeilijke en de mooie momenten. We gaan ons best doen om
Jill duidelijk te maken dat haar jonge verhaal zovele mensen heeft geraakt.
Maandagnamiddag zijn we na een rustige vlucht aangekomen in Schiphol. Daarna onmiddellijk verder naar Leuven waar de kinderarts Jill heef onderzocht en goed bevonden om naar huis te gaan. We hadden ons eigenlijk ingesteld op een nachtje Leuven dus die eerste autorit huiswaarts met ons drietjes was vrij onwezenlijk.
Jill is en blijft een heel flink meisje. Elke dag is een onophoudelijke stroom van nieuwe gezichten, nieuwe ervaringen, nieuwe omgevingen maar ze blijft lachen. We merken wel dat ze het meest op haar gemak is als we met ons drietjes zijn; dan komt ze helemaal los en schenkt ze ons de mooiste lachjes en geluidjes. Eigenlijk moet ik zeggen met ons vieren want ze heeft intussen ook onze hond (een beer van +40 kilo) ontmoet en die vindt ze dik in orde. Bij de eerste ontmoeting begon ze dadelijk wild te flapperen met handjes en voetjes en intussen is hij voor haar de grootste attractie van het huis geworden. De hond zelf is iets minder enthousiast maar hij blijft toch altijd in de buurt en op onbewaakte momenten gaat hij wel es aan haar hoofdje of aan een plakkerig handje snuffelen. Ze is voor hem precies automatisch een deel van de meute geworden.
De rest van de meute - mama en papa - zijn nog druk bezig met het verwerken van de jetlag, de stress en de vermoeidheid van de afgelopen weken. Maar het is allemaal zo de moeite waard als we dat kleine hummeltje zien lachen. De reis naar haar is lang geweest maar we zouden het zonder verpinken opnieuw doen, wetende dat het meest dierbare in ons leven aan het eind op ons zou wachten.
Accepting all Ive done and said I want to stand and stare again Until theres nothing left out, oh It remains there in your eyes Whatever comes and goes Oh its in your eyes (Peter Gabriel, In your eyes)
Het
luiaard-leven begint ons zo goed te bevallen dat we gisteren zelfs geen tijd
meer hadden om de blog bij te werken! We geraakten zelfs niet op tijd in de
cafetaria voor onze koffie.Vandaag moeten we de valiezen inpakken; ben benieuwd
of we die stress gaan aankunnen ;-)
Dit wordt
onze laatste blog vanuit Peking; nog 1 nachtje slapen en dan gaat het richting
Belgie.
Het
thuisfront mag alvast content zijn want we hebben een extra valies moeten kopen
voor de souvenirs. Dagelijks lopen we even langs de plaatselijke kraampjes, een
grote hal met kleine winkeltjes die allemaal ongeveer hetzelfde verkopen en
waar de verkopers je allemaal T-shirten, schoenen, sjaals etc willen aansmeren.
Eigenlijk hebben ze heel mooie spullen maar langer dan 10 minuten hou ik het
niet uit want je wordt langs alle kanten onophoudelijk bestookt met hun
verkoopspraatjes.
Jill is
zoals altijd ons blije meisje. Ze kent ons nu ook heel goed en ze wordt niet
graag vastgepakt door vreemden. Als 1 van ons beiden even uit beeld is
verdwenen, zoekt ze rond en pas als we terug met ons drietjes zijn kan ze weer
lachen.
We hebben vernomen
dat ze altijd bij haar pleegmoeder in bed sliep en dat ze dan lichamelijk
contact zocht. Sinds we in het ziekenhuis verblijven slaapt ze ook bij ons in
bed en ze zorgt ervoor dat er altijd een handje of een voetje op ons ligt. Heel
schattig maar 2 voetjes tegelijkertijd in je gezicht gesmeten krijgen in het
midden van de nacht is dat net iets minder.
Tot slot
van ons grote China-avontuur, willen we iedereen bedanken voor de vele
berichtjes. We hebben er weinig beantwoord maar elke mail, elke reactie is ons
tot steun geweest in deze 3 hectische weken. Hoewel we aan de andere kant van
de wereld zitten, hebben jullie ons vaak een thuisgevoel gegeven.
Behalve het
uitzicht vanuit de taxi hebben we geen rxxt van Peking gezien. Spijtig maar een
goede reden om binnen een aantal jaren terug te komen en onze dochter haar
geboorteland te laten zien. En uiteindelijk hebben we alles waarvoor we gekomen
zijn. We zijn naar hier gereisd om onze
dochter naar huis te brengen en dat gaan we morgen ook doen.
De verzekeringen hebben ons laten weten dat we weldegelijk maandag vertrekken. We vliegen met KLM naar Schiphol en daarna gaan we door naar Leuven voor een check-up. Gezien we laat in Leuven zullen toekomen (na 19u), houden we er sterk rekening mee dat we daar nog een nachtje ter observatie moeten blijven.Alhoewel we natuurlijk stiekem blijven hopen om maandagavond thuis te mogen zijn.
Jill is op
de goeie weg; vandaag hebben ze nog wat testen gedaan die aantoonden dat de
infectie duidelijk op de terugweg is. Voor de rest moeten tijd en rust genezing
brengen.
Ze is een
heel makkelijke patiente; zelfs bij de bloedprik geeft ze geen kik en is ze
vooral geinteresseerd in de spullen van de dokter. s Nachts slaapt ze gewoon
door terwijl we het aerosolmasker op haar neus zetten.
Een paar
keer per dag wordt ze onrustig en dat betekent dat we ons moeten reppen om eten
te maken. We hebben
via het weeshuis info gekregen over haar slaap- en eetgewoontes. Vandaag heeft
de gids die documenten voor ons vertaald en het blijkt dat haar huidige schema
daar heel mooi mee overeenstemt. Er staat zelfs bij dat ze ongedurig wordt als
ze haar eten niet op tijd krijgt.
Toen we
haar kregen, hebben we ook haar finding ad ontvangen: als een vondeling wordt
binnengebracht moet het weeshuis een advertentie in de plaatselijke krant
plaatsen zodat de biologische ouders zich nog kunnen bedenken. Na afloop van die
bedenktijd wordt het kindje afgestaan voor adoptie. Haar zoekertje stond ergens
verborgen op een pagina vol met gevonden babies. Gezien ze op die foto slechts
een paar dagen oud was, vonden we haar
niet terug maar de gids had haar vandaag snel in de gaten. De advertentie op
zich vinden we niet zo speciaal maar de foto van een pasgeboren Jill, samen met
info over haar pleegmoeder zijn voor ons grote, vitale stukken in de puzzel van
haar verleden.
Voor mensen
die niet bepaald een zittend gat hebben wordt het moeilijk om de tijd om te
krijgen. We proberen zo traag mogelijk te leven en leven van hoogtepunt tot
hoogtepunt, zoals daar zijn : fruit kopen om fruitpap maken (rasp gevonden in
de Makro!), de dagelijkse koffie in de ziekenhuiscafetaria en het kiezen van de
menu voor de volgende dag. Maw we zijn langzaamaan stapelzot aan het worden.
Vandaag
doet Jill het weer een pak beter; de dokter zei deze morgen dat haar longen
bijna vrij waren. Maar ze heeft nog wel wat ruis op haar longen dus voorlopig
doen we verder met de behandeling.
Meestal
lukt het om haar te laten doorslapen van 21:00 tot 7:00,maar ma en pa moeten nog steeds om de 3 uur hun knoken uit bed worstelen voor de aerosol. Overbodig om
te zeggen dat we ons na +1 week van hazeslaapjes in weinig comfortabele bedden niet
100% meer voelen en ons niet echt meer kunnen focussen. Ik deel het
ziekenhuisbed met Jill en gezien wij allebei kleine vrouwtjes zijn hebben we
plek zat maar Iwan heeft meer moeite om zijn kilos en lange benen kwijt te geraken
in zijn uitklapbare zetel.
We hebben
al gemerkt dat onze zombie-toestand gevaarlijk kan zijn in China. De straat
oversteken , waar zelfs als het groen is voor voetgangers de afdraaiende autos
voorang nemen, is bijvoorbeeld een hele opgave. Maar in
vergelijking met Nanchang heeft Peking vrij voorbeeldige weggebruikers. Onze
gids in Nanchang vertelde, terwijl hij ons langs een paar honderd, van alle
kanten aanstormende bussen, autos en brommers loodste, dat er jaarlijks meer
dan 100 000 doden vallen op de Chinese wegen. Valt mee, dachten wij, terwijl we
ternauwernood een teentje aan de veilige overkant zetten.
Om de beurt
gaan we een wandelingetje maken langs de talloze winkeltjes; eigenlijk is
Peking één groot shopping center, gaande van de poepsjieke designershops tot de
kraampjes met namaakrommel. Op 1 van die dagelijkse uitjes heeft Iwan ook de
Makro ontdekt en dat blijkt vrij identiek te zijn aan de Belgische variant,
inclusief het Aro-merk. Dat we in China zijn kan je wel afleiden aan het feit
dat de sojasaus per 5 liter en de rijst per 25 kilo worden verkocht.
Vandaag hebben
we voor 99% bevestiging gekregen dat we maandagmorgen kunnen vertrekken. We
arriveren dan maandag in de late namiddag met KLM in Amsterdam , vanwaar het met de
ziekenwagen richting Leuven gaat. We hopen natuurlijk dat het bij een nachtje
ziekenhuis blijft ter controle en dat we dinsdag onze Asdonckstraat, onze
familie, onze vrienden en onze hond terug mogen zien en hen kunnen voorstellen aan onze oosterse, tandeloze schone.
Jill doet het goed, elke dag een stapje vooruit. Ze is nu "draad-vrij" dus vanmorgen konden we eindelijk een wandelingetje gaan maken. Dat zorgde dadelijk voor een volkstoeloop want de verpleegsters, de kuisvrouwen en de bewaking kwamen allemaal es kijken naar the cute little Chinese girl want ze zien hier vooral westerse patienten.
Ze zeggen ook vaak dat ze so lucky is omdat wij haar hebben geadopteerd. Ze bedoelen dat goed maar het geeft ons altijd een raar, misplaatst Moeder Theresa-gevoel. In het begin heb ik telkens geantwoord dat wij the lucky ones waren maar dat zien zij totaal anders dus laat ik het maar zo.
We hebben een paar dagen serieuze toeren moeten uithalen om het haar aan het verstand te brengen maar sinds vandaag doet ze "klappen in de handjes". En ze heeft het echt goed door want om de haverklap geeft ze demonstraties. De volgende mijlpaal wordt "handjes draaien". Gelukkig hebben we tijd zat om haar zo'n dingen aan te leren.
Ze begint zich nu wel te vervelen in dat bed dus we moeten constant manieren zoeken om haar te entertainen. Ik hoop dat hier geen verborgen camera's staan want de Chinezen zouden raar opkijken van onze interpretatie van de vogeltjesdans en de moonwalk. Ons repertoire kinderliedjes is ook vrij beperkt dus ik ben al aan Zie ginds komt de stoomboot begonnen. Maar van reisgenote Katia kregen we "10 kleine visjes" als tip; en inderdaad, daar zijn we een tijdje mee zoet.
Ze eet als een wolf en het maakt eigenlijk ook niet uit wat we haar voorschotelen; alles steekt ze binnen. Dan smakt ze heel luid en kijkt dadelijk ongeduldig naar ons voor de volgende hap. Ze zit heel rijkelijk in haar vel maar ik neem aan dat ze deze overdaad aan eten nooit heeft gekend bij haar pleegmoeder en dat ze nu aan een soort hamsteren bezig is. We geven haar voorlopig meer dan nodig; normaal gaat ze na verloop van tijd wel terugvallen op normale porties. Op dit moment ligt ze languit te knorren; de fles melk gevolgd door de grote kom fruitpap hebben haar geveld.
We wachten op de Belgische verzekering om de repatriering te organiseren. Hopelijk krijgen we vandaag wat meer nieuws over onze vertrekdatum. Onze reisgenoten vertrekken vanavond terug naar Belgie dus dat wordt even slikken maar we gaan niet te lang staan zeuren over zo'n feiten. Het is wat het is en het ziet ernaar uit dat we pas na het weekend zullen kunnen vertrekken. Soit, chique volk arriveert altijd wat later niet?
Zondag was een topdag voor Jill. Tijdens de nacht van zondag op maandag zijn weer veel slijmen komen opzetten, met resultaat dat ze deze morgen een moeilijke ademhaling had. Nu, maandagavond, is ze weer superactief. We zien in heel kleine dingen dat ze elke dag langzaamaan beter wordt maar we hebben geduld.
Het is nu ook duidelijk dat we niet met een gewone vlucht naar huis mogen. Het wordt dus onze eerste repatriering. Een Belgische verpleegster komt ons oppikken nadat alle paperassen (visa, vliegtuigtickets) in orde zijn. Wanneer precies weten we nog niet. De schuimwijn en pintjes liggen echter veilig thuis in de frigo en kunnen dus verder afkoelen.
Ter informatie: Dien k#l%o$te gmail werk niet. nieuw werkend e-mail adres is mlx14015ab@yahoo.com Mails naar iwan.ann@gmail.com van na zondag kunnen niet meer gelezen worden.
Gisteren vernamen we na 7 dagen hospitaal dat de longen van Jill niet verbeteren, ze reageerde niet goed op de tweede antibiotica-kuur. Het was weer effe slikken voor pa en ma, na 2 weken doktertje lopen waren we helemaal klaar voor goed nieuws. Vandaag blijkt er toch weer verbetering te zijn maar gezien ze al zo lang ziek is zal het herstel lang duren. We hebben jaren op haar gewacht; nu wachten we wel een paar weken langer tot ze genezen is.
Gezien haar longen nog zo zwak zijn kunnen we waarschijnlijk geen normale vlucht nemen op 23 juli zoals voorzien. Ofwel blijven we hier langer tot ze sterk genoeg is, ofwel komen we terug onder medische begeleiding. Maw de datum van onze thuiskomst staat nog niet vast.
De allerflinkste van ons drietjes is Feng Jingzhu beter gekend als Jill Zhu Haemers. We zijn trots op onze dochter die al 7 dagen op 1 vierkante meter leeft. Ze is aan het bed gekluisterd met zuurstofmasker, hartslag- en zuurstofmeter. En om de zoveel uren komt daar nog es een infuus voor de medicatie bij. Ze krijgt fysiotherapie om het slijm van haar longen te verwijderen; volgens Iwan (want Ann staat dan op de gang) wordt dat op hardhandige wijze gedaan.
Maar ze houdt zich kranig: ze speelt veel, is zot van eten, lacht veel naar (of met) mama en papa, kortom ze is heeeel flink.
Tijd om ons te vervelen hebben we eigenlijk niet; om de 3 uur - dag en nacht - krijgt ze aerosol en medicatie. Tegen de tijd dat de ene sessie erop zit, kunnen we aan de volgende beginnen. Onze elastiek wordt alsmaar verder uitgerokken, maar door de leuke berichtjes via mail of op de bloggen site of door de gesprekken met onze collega-adoptie ouders,kunnen we er steeds weer tegenaan.
Misschien een beetje laat maar ons emailadres in China is iwan.ann@gmail.com. De mails die jullie ev. via de blog versturen,kunnen we hier niet lezen.
Ter afsluiting nog een foto van de Feng Jing-zusjes (Julia, Marie-Li en Jill) en van Jill in het ziekenhuis waar we nu 6 dagen zijn.
Ik denk er sterk aan om mijn blog te herdopen tot "To China's hospitals and back" want veel meer dan dat hebben we nog niet gezien. Vrijdag was Jill praktisch genezen; zaterdagavondbegon haar ademhaling te veranderen en bij controle zondag bleek de bronchitis overgegaan in longontsteking. De eerste week was generale repetitie, toen gingen we elke dag naar het ziekenhuis voor antibiotica; nu verblijven we er dag en nacht.
Jill heeft een longontsteking; ze zijn momenteel nog aan het uitzoeken welke soort zodat ze de juiste antibiotica kunnen toedienen. Momenteel is haar toestand stabiel maar het is natuurlijk de bedoeling dat men zo snel mogelijk de oorzaak van het probleem vindt en aanpakt.
Ondanks alle geduw en getrek aan dat kleine lijfje, is Jill een heel gelukkig en tevreden meisje. Ze eet goed, slaapt rustig en de rest van de tijd brengt ze door met spelen en lachen. Ze "leest" ook graag; elk papier dat ze vastkrijgt, verscheurt ze heel geconcentreerd in honderden kleine stukjes. Ze lacht de hele dag door haar tandvlees bloot, bij gebrek aan tandjes. Papa is haar grote favoriet; die krijgt haar altijd rustig of aan het lachen. Ze vindt hem heel indrukwekkend: ze staart hem met grote ogen aan en zit constant aan zijn armen en gezicht te prutsen, helemaal onder de indruk van zijn bovenmaatse afmetingen.
De voorbije 2 weken zijn we van ziekenhuis naar ziekenhuis getrokken; het ene al meer de naam waardig dan het andere. In Nanchang hebben we middeleeuwse toestanden meegemaakt: de ene helft heb ik verdrongen, de andere neem ik mee in mijn graf. Twee dagen nadat we tegenover de Chinese regering letterlijk moesten beloven dat we haar nooit zouden "verwaarlozen of misbruiken" stonden we in een ziekenhuis waar in Belgie zelfs geen koe zou geslacht worden. Het volgende ziekenhuis was beter maar na de taferelen in Hell Hole Nbr 1 was alles goed. In Beijing heb ik samen met Jill 2 nachten doorgebracht op een bed op de spoedgevallen, omdat er geen bed vrij was op de kinderafdeling. We hadden 1 bed om te delen en dat was het dan. Geen eten, geen drinken, geen propere lakens. Zondagnacht lag er een mevrouw tegenover ons te kermen van de pijn; maandagnacht gooiden ze een zatte bompa binnen die toeterend als een olifant zijn roes kwam uitslapen. Dinsdagmiddag hebben we besloten om naar een ander (lees: westers) ziekenhuis te verhuizen; ik had mijn buik vol van "het beste ziekenhuis van Peking".
Dit ziekenhuis is de hemel, zelfs naar Belgische normen. De prijs is om te vloeken maar het lijkt alsof hier geen middenweg is. Ofwel neem je de vee-behandeling zoals alle gewone Chinezen, ofwel ga je naar een exclusief oord waar zelfs een plakker een fortuin kost.
En na alle stress van de afgelopen 12 dagen kregen we vandaag dan ook nog es te horen dat onze dochter niet gecovered wordt door de verzekering die we via het reisbureau hebben afgesloten Gelukkig hebben we in Belgie nog ouders en een schoonzus die wel verder denken dan hun neus lang is en die zijn voor ons in actie geschoten. We leven nu met goede hoop dat de hospitalisatiekosten toch zullen terugbetaald worden. En anders zal Jill vanaf haar 3de elk jaar minstens 2 maand vakantiewerk moeten verrichten.
Met Iwan en mij gaat het as well as can be expected. Ik ben intussen 4 kilo kwijt en dus ook mijn broeken als ik ze niet tijdig optrek. Ik snotter en hoest dat het niet mooi is maar gezien we fulltime in een ziekenhuis wonen komt dat wel in orde. Iwan is zoals altijd mijn kalme reus, of neen, ik moet nu zeggen "onze" kalme reus want ze heeft hem volledig ingepalmd.
Speciaal bericht aan mijn andere kalme reus thuis: we missen missen missen missen missen je, vriend.
Daar de
aanhoudende hoest van Jill ons een beetje verontrustte zijn we dinsdag naar een
ziekenhuis geweest voor een extra check. En gezien we first time ouders zijn
mag je dat "beetje" met een cargo zout nemen.
Diagnose: bronchitis. We gaan nu dagelijks naar het ziekenhuis waar ze
medicatie krijgt. Bij de check-up van deze morgen bleek dat ze toch weer heel
wat beter is.
Ze is nu
ook veel actiever en ze speelt met alles wat ze kan vastkrijgen. De makkelijke
slaapster van een paar dagen geleden is nu een pittige dame met een eigen
willetje geworden.
Blijkbaar is bronchitis een vaak voorkomende aandoening bij kleine kindjes in
deze periode van het jaar: gloeiend heet buiten en koud binnen door de airco. De
pediatrie zat dan ook afgeladen vol met kleine kindjes, allemaal met een infuus
voor antibiotica zoals Jill.
Hoe de ziekenhuizen
hier werken leggen we later wel eens uit. Laat ons stellen dat we verschillende
keren met verbazing en ongeloof hebben zitten kijken. Maar over de medische
verzorging op zich zijn we uiteindelijk wel tevreden.
Dinsdag
hebben we een hele namiddag doorgebracht in het ziekenhuis; gisteren zijn we
vooral op hotel gebleven om haar te laten rusten. Vandaag hebben we het weeshuis en de plaats waar ze is achtergelaten
bezocht.
We zijn in China en Jill is bij ons. Tot daar de samenvatting van de laatste 3 dagen.
Voor de geinteresseerden zal ik het wat langer maken: zondag zijn we na bijna 24 uur reizen aangekomen in het hotel in Nanchang. De reis op zich is goed verlopen; Iwan is Hainan Airlines nu al eeuwig dankbaar voor de ruime plaatsen. Tijdens de 6 uur durende tussenstop in Peking vernamen we dat we de kindjes reeds die dag ipv maandag zouden ontmoeten. Eenmaal in Nanchang kregen we te horen dat de kindjes rond 16u naar hotel zouden gebracht worden zodat we nog een paar uurtjes konden rusten. Intussen hebben we geleerd dat onze Chinese gidsen enkel planningen maken om ze daarna volledig om te gooien want een halfuur later stond er een delegatie van het weeshuis aan onze deur met Jill. Na 15 handtekeningen, 20 papieren en 25 dankuwels mocht de deur dicht en toen kon de show beginnen.
Want Jill is momenteel een beetje ziek; ze heeft een flinke verkoudheid en een vervelende hoest. Gisteren hadden we dus ook vooral heel veel klank en het beeld was eerder flets. Na een paar uur concert toch maar naar de dokter geweest voor medicatie (intraveneus, via een ader in haar hoofdje, dochter was flinker dan mama toen die naald erin ging). Vandaag doet ze het al een pak beter; weinig huilen, veel eten, veel slapen. Ze moet nog een paar dagen medicatie nemen
Vanmorgen hebben we het Chinese officiele deel afgehandeld: bezoek aan de CCAA, bezoek aan de notaris, foto's voor haar paspoort. Morgen gaan we de plaatselijke bezienswaardigheden bezoeken en woensdag mogen we naar het weeshuis.
Het is hier ongeveer 35 graden en vochtig dus we zweten ons te pletter. Het verkeer is een ramp: een wirwar van auto's, brommers en fietsen die onophoudelijk toeteren en bellen; als voetganger voel ik me loslopend wild dat enkel blijft leven omdat het op tijd de overkant heeft gehaald, want stoppen doen ze hier echt niet.
Ik denk dat dit een nooit eerder gevormde woordcombinatie wordt: een ontroerende factuur.
Twee weken geleden visten we de rekening voor de vliegtickets uit de brievenbus.
Heenreis 2 personen, terugreis 3 personen. Ja bon, we wisten ook wel dat we met z'n drieen zouden terugkomen maar toch, de bevestiging zwart op wit maakte het weer een pak "echter". Want, wij hebben nog altijd de grootste moeite om te beseffen dat die baby met de bolle wangen in de Hello Kitty-stoel onze dochter is.
Maar ze stond op de factuur als derde in de rij, met volledige naam en geboortedatum. En daarna was de wereld eventjes heel wazig want ze komt eindelijk naar huis...
En sindsdien volgen de aankopen zich in snel tempo op: papflessen, lakens, speelgoed, jasjes, sokjes, koeken, kleedjes, medicijnen en ... badeendjes voor het meisje dat graag in bad gaat.
Na dat lange wachten gaat het nu opeens allemaal zo snel en ik heb het gevoel dat mijn hart en hoofd niet altijd gelijke tred houden. Zo lang op uitkijk gestaan, wachtend op bericht uit het oosten en nu moeten we ons serieus haasten om alles op tijd geverfd, geregeld, gekuist, gewassen, gestreken, gekocht, kortom klaar te krijgen. Maar we doen het allemaal fluitend en genietend want op deze momenten hebben we echt letterlijk jaren gewacht. Iedereen spreekt over "de grote aanpassing"; en ja begot, laat ze maar komen!
Binnen een kleine 2 weken vertrekken we naar China. Naast al die praktische zaken proberen we ons vooral mentaal voor te bereiden. Nu de dag van onze ontmoeting begint te naderen probeer ik mezelf klaar en sterk te maken voor dat moment waarop 2 werelden samenkomen.
Ik heb geen roze wolk - gedachten over onze eerste ontmoeting: het zal het mooiste en tegelijkertijd het moeilijkste moment worden. Want hoe blij wij ook gaan zijn om haar eindelijk bij ons te hebben, voor haar betekent het een afscheid van alles wat ze gekend heeft. Wij hebben al jaren kunnen wennen aan het idee van onze dochter en sinds enkele weken kunnen we er ook een gezichtje op plakken. Voor haar echter betekent het een abrupt afscheid van haar vertrouwde wereld. Ze zal opeens in de armen van 2 vreemd lijkende, ruikende, pratende blanke mensen geduwd worden en ze zal op dat moment niet kunnen beseffen dat ze bij niemand ooit meer welkom is geweest, dat ze eindelijk thuis is.
Ze leeft al bijna haar ganse leven bij een pleegggezin. In China zijn dat meestal oudere mensen wiens kinderen het nest al verlaten hebben. En we zijn heel blij dat ze bij een gezin heeft mogen verblijven, dat ze weet hoe het voelt om zich veilig te voelen bij iemand want dat gaat haar helpen om zich ook geborgen en gehecht te voelen bij ons. De keerzijde van het verhaal betekent dat ze verdriet zal hebben, dat ze haar pleegouders zal missen en zal rouwen om alles wat ze verloren is.
Dat gezichtje zouden we al uit duizenden herkennen, we spreken over haar alsof ze al een leven lang bij ons is, onze toekomstplannen beginnen en eindigen met haar, ze is de eerste en de laatste gedachte van elke dag, we zullen naar de andere kant van de wereld reizen voor haar... Maar we kunnen dat verdriet niet tegenhouden en dat hoeft ook niet. We laten haar zijn wie ze is en nemen alles wat ze meebrengt en wat ze achterlaat met ons mee.
And love is not the easy thing
The only baggage you can bring...
And love is not the easy thing...
The only baggage you can bring
Is all that you can't leave behind
(Walk on, U2)
Maar zakdoeken heb ik voor alle zekerheid toch heel hoog op de paklijst gezet hoor!
