Gisteren vernamen we na 7 dagen hospitaal dat de longen van Jill niet verbeteren, ze reageerde niet goed op de tweede antibiotica-kuur. Het was weer effe slikken voor pa en ma, na 2 weken doktertje lopen waren we helemaal klaar voor goed nieuws. Vandaag blijkt er toch weer verbetering te zijn maar gezien ze al zo lang ziek is zal het herstel lang duren. We hebben jaren op haar gewacht; nu wachten we wel een paar weken langer tot ze genezen is.
Gezien haar longen nog zo zwak zijn kunnen we waarschijnlijk geen normale vlucht nemen op 23 juli zoals voorzien. Ofwel blijven we hier langer tot ze sterk genoeg is, ofwel komen we terug onder medische begeleiding. Maw de datum van onze thuiskomst staat nog niet vast.
De allerflinkste van ons drietjes is Feng Jingzhu beter gekend als Jill Zhu Haemers. We zijn trots op onze dochter die al 7 dagen op 1 vierkante meter leeft. Ze is aan het bed gekluisterd met zuurstofmasker, hartslag- en zuurstofmeter. En om de zoveel uren komt daar nog es een infuus voor de medicatie bij. Ze krijgt fysiotherapie om het slijm van haar longen te verwijderen; volgens Iwan (want Ann staat dan op de gang) wordt dat op hardhandige wijze gedaan.
Maar ze houdt zich kranig: ze speelt veel, is zot van eten, lacht veel naar (of met) mama en papa, kortom ze is heeeel flink.
Tijd om ons te vervelen hebben we eigenlijk niet; om de 3 uur - dag en nacht - krijgt ze aerosol en medicatie. Tegen de tijd dat de ene sessie erop zit, kunnen we aan de volgende beginnen. Onze elastiek wordt alsmaar verder uitgerokken, maar door de leuke berichtjes via mail of op de bloggen site of door de gesprekken met onze collega-adoptie ouders,kunnen we er steeds weer tegenaan.
Misschien een beetje laat maar ons emailadres in China is iwan.ann@gmail.com. De mails die jullie ev. via de blog versturen,kunnen we hier niet lezen.
Ter afsluiting nog een foto van de Feng Jing-zusjes (Julia, Marie-Li en Jill) en van Jill in het ziekenhuis waar we nu 6 dagen zijn.
Ik denk er sterk aan om mijn blog te herdopen tot "To China's hospitals and back" want veel meer dan dat hebben we nog niet gezien. Vrijdag was Jill praktisch genezen; zaterdagavondbegon haar ademhaling te veranderen en bij controle zondag bleek de bronchitis overgegaan in longontsteking. De eerste week was generale repetitie, toen gingen we elke dag naar het ziekenhuis voor antibiotica; nu verblijven we er dag en nacht.
Jill heeft een longontsteking; ze zijn momenteel nog aan het uitzoeken welke soort zodat ze de juiste antibiotica kunnen toedienen. Momenteel is haar toestand stabiel maar het is natuurlijk de bedoeling dat men zo snel mogelijk de oorzaak van het probleem vindt en aanpakt.
Ondanks alle geduw en getrek aan dat kleine lijfje, is Jill een heel gelukkig en tevreden meisje. Ze eet goed, slaapt rustig en de rest van de tijd brengt ze door met spelen en lachen. Ze "leest" ook graag; elk papier dat ze vastkrijgt, verscheurt ze heel geconcentreerd in honderden kleine stukjes. Ze lacht de hele dag door haar tandvlees bloot, bij gebrek aan tandjes. Papa is haar grote favoriet; die krijgt haar altijd rustig of aan het lachen. Ze vindt hem heel indrukwekkend: ze staart hem met grote ogen aan en zit constant aan zijn armen en gezicht te prutsen, helemaal onder de indruk van zijn bovenmaatse afmetingen.
De voorbije 2 weken zijn we van ziekenhuis naar ziekenhuis getrokken; het ene al meer de naam waardig dan het andere. In Nanchang hebben we middeleeuwse toestanden meegemaakt: de ene helft heb ik verdrongen, de andere neem ik mee in mijn graf. Twee dagen nadat we tegenover de Chinese regering letterlijk moesten beloven dat we haar nooit zouden "verwaarlozen of misbruiken" stonden we in een ziekenhuis waar in Belgie zelfs geen koe zou geslacht worden. Het volgende ziekenhuis was beter maar na de taferelen in Hell Hole Nbr 1 was alles goed. In Beijing heb ik samen met Jill 2 nachten doorgebracht op een bed op de spoedgevallen, omdat er geen bed vrij was op de kinderafdeling. We hadden 1 bed om te delen en dat was het dan. Geen eten, geen drinken, geen propere lakens. Zondagnacht lag er een mevrouw tegenover ons te kermen van de pijn; maandagnacht gooiden ze een zatte bompa binnen die toeterend als een olifant zijn roes kwam uitslapen. Dinsdagmiddag hebben we besloten om naar een ander (lees: westers) ziekenhuis te verhuizen; ik had mijn buik vol van "het beste ziekenhuis van Peking".
Dit ziekenhuis is de hemel, zelfs naar Belgische normen. De prijs is om te vloeken maar het lijkt alsof hier geen middenweg is. Ofwel neem je de vee-behandeling zoals alle gewone Chinezen, ofwel ga je naar een exclusief oord waar zelfs een plakker een fortuin kost.
En na alle stress van de afgelopen 12 dagen kregen we vandaag dan ook nog es te horen dat onze dochter niet gecovered wordt door de verzekering die we via het reisbureau hebben afgesloten Gelukkig hebben we in Belgie nog ouders en een schoonzus die wel verder denken dan hun neus lang is en die zijn voor ons in actie geschoten. We leven nu met goede hoop dat de hospitalisatiekosten toch zullen terugbetaald worden. En anders zal Jill vanaf haar 3de elk jaar minstens 2 maand vakantiewerk moeten verrichten.
Met Iwan en mij gaat het as well as can be expected. Ik ben intussen 4 kilo kwijt en dus ook mijn broeken als ik ze niet tijdig optrek. Ik snotter en hoest dat het niet mooi is maar gezien we fulltime in een ziekenhuis wonen komt dat wel in orde. Iwan is zoals altijd mijn kalme reus, of neen, ik moet nu zeggen "onze" kalme reus want ze heeft hem volledig ingepalmd.
Speciaal bericht aan mijn andere kalme reus thuis: we missen missen missen missen missen je, vriend.
