Auteur: Ish Ait Hamou

Aantal blz.: 368

Eerste druk: 2015

Leestijd: 21/07/20-10/08/20

Algemene beoordeling: ****

Langs verschillende wegen kreeg ik te horen dat ik zeker eens de boeken van Ish moest lezen.  Toen ik hem op de boekenbeurs zag, kon je echt niet heen om de enorme lange wachtrij die er stond.  Dus voor mijn 42ste verjaardag had ik de boeken “Cécile” en “Het moois dat we delen” op mijn verlanglijstje gezet. Op 6 juli mocht ik mijn cadeautjes openmaken en één daar van was “Cécile”.

De elfjarige Djibril leidt een onbezorgd leven in Marokko. Hij doet niets liever dan zijn moeder helpen in het huishouden. Als hij water moet gaan halen aan een bron in Tawhelt, vindt hij niets leuker dan in het water te duiken van op een steeds hogere hoogte. Zijn vader wijst Djibril steeds terecht over het feit dat zijn plaats in de Moskee is en niet de hele tijd naast zijn moeder. Djibril kijkt ook enorm op naar zijn broer Kareem, die als gids werkt. Wanneer op een dag een nieuwe groep toeristen aankomt, is één van de reizigers Cécile. Kareem is meteen geïntrigeerd door het Franse meisje en ondanks de taalbarrière worden de twee naar elkaar toegetrokken. Op dat moment beseft niemand echter dat deze ontmoeting er voor zal zorgen dat het leven van Djibril en gans zijn familie nooit meer hetzelfde zal zijn. 

Ik weet het, er verschijnen niet veel literaire werken op mijn blog. De reden daarvoor is dat het meestal geen opbeurende verhalen zijn. Het leven is al hard genoeg, en daarom vind ik het leuk om boeken te lezen waar je kan wegdromen. Dat neemt niet weg dat ik het zeker kan appreciëren. Maar altijd dit soort boeken lezen, dat kan ik niet. “Cécile” is een boek dat je aangrijpt. Toen ik het aan het lezen was, had ik totaal geen idee welke richting dit verhaal zou uitgaan. Een uniek gevoel moet ik zeggen. Ontroerend dat wel, maar voor mij vooral naar het einde toe te donker.  Als ik nu de naam “Cécile” hoor zal ik tot het einde van mijn dagen wel onherroepelijk aan het boek van Ish terugdenken.