|
Boek 236: Het smelt
Auteur: Lize Spit
Aantal blz.: 480
Eerste druk: 2016
Leestijd: 20/02/2018-06/03/2018
Algemene beoordeling: **
Eén van de boeken die over de tongen rolde in 2016, was zeker en vast Het smelt van Lize Spit. Als achtienjarige debuteerde ze met deze 480 paginas tellende klepper. Ik hoorde van mensen dat ze het fantastisch vonden, anderen antwoorden wat gereserveerder en vager en dan was er nog een groep die er absoluut niets aan vond. Er zat maar één ding op: ik was genoodzaakt dit boek ook te lezen.
Eva krijgt na veertien jaar een uitnodiging voor een feestje van haar jeugdvriend Pim. Ze laadt haar auto met een gigantisch ijsblok en vertrekt naar haar geboortedorp Bovenmeer, richting haar doorgebrachte jeugd. We keren met haar terug in de tijd, naar de zomer van 2002. Eva is een tiener, en trekt de hele tijd op met haar leeftijdsgenoten, Pim en Laurens. Om de tijd te verdrijven komt Pim met een spel op de proppen waar Eva een belangrijke rol in speelt. Het spel ontspoort echter totaal en betekent het einde van hun vriendschap. Na al die jaren keert Eva terug naar haar geboortedorp, maar wat zijn haar intenties en wat is ze van plan met het grote ijsblok in haar kofferbak?
Ik moet zeggen, in het begin van het boek had de schrijfster mij zeker mee. Maar na 200 paginas begon ze mij stillaan te verliezen. Haar schrijfstijl is op zijn minst choquerend te noemen, wat haar misschien wel uitzonderlijk maakt. Ik kon er mij echter absoluut niet in vinden. Ze zorgde ervoor dat telkens ik een kleurpotlood, pingpongbal, prittstift of een zak chips zal vastnemen ik spijtig genoeg aan haar zal denken. Het uiteindelijke plot leek verdacht veel op één van de Black Stories (een gezelschapsspel waar je moet raden hoe iemand gestorven is), waardoor ik al vrij snel wist hoe het verhaal inéén zat en hoe het zou eindigen. Dit is een verhaal waar je helemaal niet vrolijk van wordt, dat moet ook niet altijd - dat besef ik wel - maar het laat je als lezer ongemakkelijk achter. Not my cup of tea.
|
