Boek 108: Een zaterdag in september

Auteur: Maeve Binchy

Aantal blz.: 192

Eerste druk: 1996

Leestijd: 07/08/2012-11/08/2012

Algemene beoordeling: ***

Op 31 juli 2012 overleed de Ierse schrijfster Maeve Binchy. Wie mijn blog regelmatig leest, zal haar al verschillende malen zijn tegengekomen. Ik vond het toch onverwacht – ik weet dat ze al iets ouder is maar toch, 72 jaar, een mensenleven kan soms nog veel langer duren. Daarom vond ik het niet meer dan normaal dat mijn volgende boek er één van Binchy zou zijn. Dit is niet zo een dik boek, het telt immers maar 192 pagina’s, dus het leest zeker zeer vlot. Ik heb het spijtig genoeg maar 3 sterren gegeven. Dit is voor mij persoonlijk niet haar beste en zou ik zeker ook nooit aanraden als je de eerste maal Binchy leest.

Het boek is opgebouwd uit 8 hoofdstukken, eigenlijk zijn dit acht kortverhalen over acht verschillende mensen. De verhalen raken af en toe wel elkaar maar net niet genoeg vond ik. Het verhaal begint als een puzzel maar alle stukjes passen niet even perfect. Tom Fitzgerald rijdt elke vrijdag met zijn lila bus van Rathdoon (een dorpje in het Ierse platteland) naar Dublin. (In het Engels heet dit boek trouwens “the lilac bus” wat ik toch toepasselijker vind dan de Nederlandse vertaling.) Op de bus zitten dus elke week dezelfde zeven mensen, elk met hun verhaal. Zo is er de gierige Nancy, Dee die verliefd is op een getrouwde arts, Celia die met een alcoholverslaafde moeder zit, enz.

Het besef dat er nooit meer een nieuw boek van haar zal verschijnen, is voor mij een teken dat iedereen hier op aarde moet gaan. De één bracht mooie schilderijen, de ander vond de telefoon uit en Maeve Binchy zal de geschiedenis in gaan als de moederlijke schrijfster die Ierland fantastisch in beeld bracht!