Boek: 92: Ontheemdxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Auteur: Sameem Ali

Aantal blz.: 255

Eerste druk: 2008

Leestijd: 08/04/2012-10/04/2012

Algemene beoordeling: ****

Het volgende boek is eveneens uit de verzameling van Jeya (zie boek 88). Ik denk dat er op mijn blog nog niet veel waargebeurde verhalen terecht gekomen zijn. Dit boek valt zeker onder de categorie non-fictie. Sameem Ali, de schrijfster van het boek en tevens ook het hoofdpersonage begint haar verhaal te vertellen als ze zes jaar is. Ze groeit op in een kindertehuis omdat haar vader haar als baby niet kan verzorgen. Haar moeder is na haar geboorte naar Pakistan met haar familie teruggekeerd. Als ze zes jaar is komt haar moeder haar ophalen. De familie woont inmiddels terug in Engeland. Sam verwacht veel van de hereniging met haar familie maar niets is minder waar. Haar moeder en één van haar broers blijken echte tirannen te zijn. Sam wordt het slaafje van de familie en wordt regelmatig afgeranseld. Ze probeert zich zo goed mogelijk te gedragen om haar moeder niet tegen de borst te stoten maar niets lukt om met haar moeder een innige band op te bouwen. Als Sam dertien jaar is, neemt haar moeder haar mee naar Pakistan. Daar moet ze in een huwelijk tegen haar wil treden. Kort daarna is Sam als dertienjarige zwanger. Ze keren terug naar Engeland, haar moeder hoopt op die manier dat de vader later zo een verblijfsvergunning in Engeland kan bemachtigen. Sam heeft echter geen weet van haar moeders plannen. Wanneer haar zoon geboren wordt wil Sam enkel maar liefde geven. Als ze ontdekt dat ook haar zoontje door haar familie geslagen wordt, besluit Sam om weg te lopen om zo haar zoon een mooie toekomst te bieden. Het weglopen is ook niet zonder risico’s want de familie is in haar eer gekrenkt en wil maar één ding Sam vermoorden.

Dit is een zeer schrijnend verhaal. De islam waar we zo weinig over weten komt hier uitgebreid aan bod. Ik vond het persoonlijk ongelofelijk dat na al de mishandelingen die Sam heeft moeten verdragen ze toch nog een manier vindt om haar moeder te vergeven. Dat vond ik het opmerkelijkste in het ganse verhaal.