Je mag evolueren in de goede zin, maar dan mag je al de dingen die je geleerd hebt in het verleden niet meenemen, want dan zouden bepaalde mensen, die in het verleden in jouw leven een negatieve rol speelden, doch ongestoord hun gang konden blijven gaan, door de mand vallen als rotte appels, in het licht van al dat nieuws. As much as you'd love that, my past is not erased!

In deze brief wil ik een gelijkenis voor u uitwerken, waarin ik voor de wereld het beeld van een appel zal gebruiken. Bij monde van de Mensenzoon, zal de huidige wereld vergaan, en er een nieuwe wereld komen. De spirituele dimensie daarvan wil ik even door een vergrootglas bekijken, door de appel een paar miljoen keer uit te vergroten.

Jaar in jaar uit, de wereld verandert niet. Echt niet. En als ze al verandert, verslechtert ze. De kern van de appel, van de aarde zoals we ze nu kennen dus, maar dan vanuit een geestelijk perspectief benaderd, bestaat uit het klokhuis met daarin de pitjes. Daar voeg ik nu het volgende aan toe: die pitjes zijn de mensen die rechtvaardig zijn in alle wegen van de Heer; ergo: zij zijn degenen die het goede zaad zaaien. Maar de kwaliteit van de pitjes laat te wensen over.

Rond het klokhuis, zoals u wel weet, bevind zich het vruchtvlees van de appel. Nu, als het binnenste van de appel rot is, is de rest ook verloren, en is de appel in zijn geheel weg te gooien. Het leven van het vruchtvlees is afhankelijk van het leven van het klokhuis. Bij deze: het vruchtvlees staat voor de mensen die de wegen van de Heer perverteren, ombuigen, er vallen in opzetten of er een mijnenveld van maken. Het vruchtvlees kan niet zonder het klokhuisje en het omgekeerde is ook waar: het klokhuisje kan niet zonder het vruchtvlees. In de hemel is de vreugde voor elk nieuw lid van het lichaam van Christus zeer groot. Zo ook hier beneden. Daarom zijn de leden van het lichaam van Christus vragende partij, want ze zijn even weinig gediend met verdeeldheid tussen de rechtvaardigen en de zondaars. Het vruchtvlees verkleurt, en het klokhuisje kan niet zonder het vruchtvlees, want de appel valt van de boom en wordt voer voor de wormen.

Nu, zondaars verdragen sneller de persoon die hun zonden sneller verdragen. M.a.w. die twee, dat zijn twee bondgenoten. Nu, elk dergelijk bondgenootschap vormt eigenlijk een soort eiland. Een eiland waar de waarheid niet op zijn plaats gehouden wordt. Een eiland waar de vermoedens van elkeen worden weggenomen. Een eiland waar het besef van de chaos volledig afwezig is. De voorwaarden voor een betere wereld worden niet ingewilligd, en de wereld verbetert niet, en als ze al verbetert, is het dat: een eilandje godbetert, dat zich afsplitst, en waarvan de inwoners enkel gelukkig zijn als ze alle solidariteit met de vragende partij laat schieten. Onze appel is verondersteld 1 geheel te zijn en te blijven, like nature intended, en als het vruchtvlees dan een eilandje op zichzelf begint te vormen, valt de innerlijke cohesie van de appel uit elkaar, en de appel as such ook.

Deze eilanden drijven in alle grote oceanen, maar drijven vooral af. Hun inwoners denken dat ze aan de anderen denken, terwijl ze in de verste verte niet aan de anderen denken, maar enkel en alleen aan zichzelf. Want ze geloven er niet meer in. Ze geloven niet dat ze de wereld kunnen veranderen en zich tegelijkertijd solidair kunnen tonen. Ze kunnen de wereld toch niet verbeteren, zo redeneren ze. Zo zal het natuurlijk niet lukken. Ze moeten ook een deel van de verantwoordelijkheid dragen ten overstaan van het geheel. Unity, you know.

Zoals gezegd, de appel valt van de boom en vergaat. De appel staat voor de aardbol en zoals de appel vergaat, zo sterven de zondaars in hun zonden. Maar het pitje vergaat zo snel niet. Ze wordt samen met het regenwater in de grond gezogen, krijgt een scheut en begint wortel te schieten. Het vrome pitje was altijd vragende partij, godvrezend, en "milieubewust", hoewel ze in de oude appel tot het bittere einde werd geminacht. Maar kijk: in de plaats van 1 enkele gezonde appel te krijgen, groeit het zaadje nu uit tot een heuse boom, dat in zijn bomenleven duizenden gezonde vruchten zal dragen. Nu vraag ik u: Is dat geen groot mirakel? Is dat geen nieuwe wereld?

Maar ik heb eigenlijk al een overgang gemaakt, en daar ga ik nu even op verder. Ik behoud de appel en diens eigenschappen, maar ik laat de wereld voor wat ze is, en de appel staat nu voor een mens, een individu, die uniek is en verschillende eigenschappen van zowel binnen- als buitenkant combineert. Akkoord; al wat ik tot nu toe geschreven heb zag je al van ver aankomen. De buitenkant vergaat, de binnenkant wordt gered. Da's een kleinigheidje. Doch wat krijgen we als we het geval omkeren? Het mooiste graf van gans het kerkhof. De buitenkant, die glimt. Die is af, daar zijn we het over eens. Het probleem is: de binnenkant, wat er in ligt, in het graf... dat is minder mooi om te zien. Wie zijn dat, de mooiste graven van gans het kerkhof? Dat zijn de mensen die alle solidariteit hebben laten schieten, afgedreven zijn, en er niet in geloven. Nochtans, ik had toch alles omgedraaid?! Oei.