Ik mocht lang slapen, maar kon niet zo goed slapen. Ik was bang, nerveus, had pijn in de buik.

Vandaag mocht ik voor de allereerste keer met het busje naar Gent. Busjes Hendrickx kwam mij ophalen en bracht mij ook weer terug. Een hele belevenis. En een stap in de goede richting.

Na 4 maand onder mama en papa’s vleugels, was dit de eerste stap naar het weer zelfstandig worden. Weer eens alleen mijn plan moeten trekken. Gewapend met knapzak, drinkgeld en GSM vertrok ik rond 12h30 richting Gent. Het was een lieve chauffeur die mij direct op mijn gemak stelde. Na mijn revalidatie ( 2u ergo, 1/2u kiné en 1/2u logo) kwam een andere chauffeur mij weer oppikken in het K.R.C. en bracht mij naar huis. Het was leuk, alleen op stap, maar zo vermoeiend.

Eénmaal terug thuis, was ik blij om in mijn bed te kunnen liggen.

Een doodgewone zondag. Maar de zenuwen beginnen toch te komen.

En nog maar eens richting UZ Gent om te revalideren. Om 12h00 was ik klaar en konden we weer naar huis vertrekken.

Vandaag is het de eerste communie van Owen. En ik wil er dolgraag bij zijn. Mama had besloten om niet naar de kerk te gaan, maar wel naar het feest. Het was leuk en heel lekker om te eten.

Maar het was enorm vermoeiend. Er was daar zoveel lawaai, dat ik er een helse koppijn van had.

Al bij al was ik heel blij dat ik er bij kon zijn.

Toen ik thuiskwam, was ik gewoonweg doodop. Bekaf.

Slaapwel. Morgen weer vroeg dag.

Een gewone dag met redelijk wat revalidatie op het programma.

We vertrokken vandaag weer richting huis, want morgen was het feest.

Papa ging werken in de voormiddag. Mama ging met mij op stap. Toen ze aan de schoolpoort halt hield, snapte ik het nog steeds niet. Ze had in het geniep een klasbezoek geregeld met juf An.

Toen ik in de klas binnenkwam, was het muisstil. Niemand durfde iets te zeggen.

Het bord was volledig versierd en volgetekend. Mama is samen met de juf op de gang gaan staan zodat de klasgenoten konden loskomen. En los kwamen ze.Allemaal.

Door mekaar. Ik kon er echt niets van maken. Toen mama en de juf weer in klas kwamen, was het weer stil. Ook zuster Christa kwam goeiedag zeggen. Mama maakte een afspraak met juf An en de klas : iedere woensdagnamiddag mogen er klasgenoten op bezoek komen. In groepjes van 4 of 5. De enige voorwaarde was dat ze moesten bellen op voorhand. Je weet maar nooit dat ik net op die dag misselijk of ziek zou zijn. Zo gezegd, zo beloofd en wij vertrokken met pepe weer naar het UZ in Gent om mijn schema verder af te werken.

Eigenlijk was er vandaag een uitstap met het K.R.C. naar Sealife in Blankenberge gepland. Mama heeft dat op haar manier door iets leuks vervangen.

Voor de allerlaatste keer zijn we gepakt en gezakt naar Gent vertrokken. Vanaf volgende week ga ik ambulant met privé-vervoer op en af.

We moesten eerst nog ‘ns langs bij mama’s werkgever i.v.m. het bespreken van de verlofperiodes.

In Gent aangekomen, werkten we met volle moed het drukke revalidatieschema af. Gezien we morgen pas in de namiddag moeten op het K.R.C. zijn, zijn we in overleg met het medisch personeel nog voor 1 nachtje naar huis vertrokken. Mama zei dat ze nog een verrassing had. En wat voor één.

Niets speciaals, een doodgewone zaterdag. Alleen moest mama nog ‘ns naar de personeelsverantwoordelijke om de nodige papieren in te vullen en te ondertekenen. Eens dat in orde, kon mama zonder problemen gaan werken op 01 juni.

Vandaag hadden Eline en Thomas normaal schoolreis. Maar de directeur was vergeten de bussen te bestellen, waardoor er dus geen vervoer was.

De schoolreis werd dus verzet naar latere datum. Het was vandaag alweer de laatste werkdag, dus ik deed mijn uiterste best om in de namiddag weer te kunnen meegaan naar huis. Op weekend. En om 15h00 was het zo ver. Dranouter, here I come.

Rond 9h00 hebben we een afspraak bij dr. Boterberg. Hij zei me dat mijn hoofdhuid wel aangetast was door de bestraling, maar dat het niet zo erg was. Ik mag echter de eerste 3 maanden zeker niet in de zon zonder pet of sjaal. Het risico op verder inbranden was te groot. Terwijl ik in de namiddag mijn programma op revalidatie aan het afwerken was, had mama een afspraak met Francis, haar werkgever. Er moest één en ander geregeld worden, zodat ze op 1 juni kon starten.

Toen ze terug in Gent arriveerde, was alles zo goed als in kannen en kruiken. Mama kon op 01 juni terug gaan werken, deeltijds wel te verstaan.

Een bijzondere dag. Enkel in de voormiddag naar het K.R.C. Vandaag sluiten we weer een hoofdstuk af. Het is de laatste keer dat ik wordt bestraald. Ik krijg mijn masker mee als souvenir. En in de kamer gekomen, wordt onmiddellijk mijn laatste lichte chemo (vincristine) toegediend. Het eerste deel van de behandeling wordt vandaag afgesloten. Nu beginnen de 6 weken “rust”.

Vanaf nu wordt er dubbel zo hard gewerkt aan de revalidatie.

Mama vertrekt vandaag naar huis en papa blijft bij mij in het UZ overnachten.

De voorlaatste keer straaltjes. Joepie.

We zijn weer vertrokken voor een lange week UZ Gent. Om 10h00 moesten we op het K.R.C. zijn. De gewone gang van zaken :  logo, psycho, kiné, middageten, school, logo en radiotherapie.

We zijn aan het aftellen. Nog 2 x stralen en we zijn er van af.

Het was vandaag lentefeest in school. Eline en Thomas waren bij meme gebleven. Eline moest dansen in school, maar Thomas wou niet.

Na een redelijke rustige nacht, was het weer tijd om op te staan en een even druk programma af te werken. Net als de dagen voordien. Er was één lichtpuntje : als er vandaag niets tegen zat of tussenkwam, kon ik vanavond weer vertrekken op weekend naar huis. Dus vertrok ik om 9h00 vol goede moed naar ergo, met vervolgens logo en kiné. Ik was nog steeds heel moe, maar ging toch mee. Al was het maar om zeker rond 16h00 richting Dranouter te kunnen vertrekken.

Heb vannacht mama twee keer uit bed gehaald om te plassen. Mama zei dat ik niet zo veel gezweet heb als vorige week. Na het ochtendritueel was het tijd voor het drukke schema. Ik vertrok om 9h00 voor achtereenvolgens logo, psycho en ergo.

Iets nà twaalven terug op de kamer en vlug vlug eten. Ik had echter niet zo’n grote honger, gezien ik bij psycho al een stukje chocoladecake gegeten had. Nathalie was jarig en trakteerde. Dat was lekker. Het was al lang geleden dat ik dat nog gegeten had.

Veel tijd om te rusten was er niet, want om 13h00 waren beide juffen er al.

Juf Ibe kwam kijken hoe juf Marein dat deed. Maar eigenlijk zat ze veel meer te kletsen met ons mama. Na de les was het weer tijd voor de kiné. Ze kunnen hier een mens nogal wat afmatten hoor. Net op tijd terug om door te gaan naar radiologie voor mijn straaltjes, maar nog vlug eerst even plassen. Toen ik van de tafel kwam, had ik een bloedneus. Er was efkes paniek. Eénmaal terug op de kamer stopte het al gauw van zelf met bloeden. Meme en pepe waren al op de kamer. Papa was er nog steeds niet. Hij moest vandaag langsgaan bij de kolonel in het leger. Daar werd hem gevraagd om voor het zicht van de collega’s zo stilletjes aan terug te beginnen werken. Het geeft niet als hij zijn aantal uren niet haalt en hij mag nog steeds mama aflossen als dat nodig blijkt. Daarna moest hij nog naar de garage om 4 nieuwe banden en remblokken. Ze waren tot op de draad versleten en het was zeker niet meer veilig om zo te blijven verder rijden. Zodoende was het bijna 17h00 toen papa arriveerde. En kort na hem kwam ook peter Miguel toe. Het was hier zo druk in de kamer en ik was zo moe. Rond 17h30 zijn meme en pepe vertrokken. Ze wilden vroeg thuis zijn, want metje Cindy moest nog naar het ziekenhuis waar de vader van nonkel Henk opgenomen is. Hij had problemen met zijn ademhaling.

Kort daarna kwam Karen met het avondeten. Ik mocht kiezen : boterhammen of croque hawaii.

Natuurlijk koos ik croque hawaii. En ik had geluk, ik kreeg er twee. Gewoonweg heerlijk. Na mijn eten, ging ik onmiddellijk weer mijn bed in. Zóóó moe was ik. Peter Miguel vertrok iets na 19h00. Hij moest op tijd thuis zijn, zei hij. Papa is heel laat gebleven. Ik heb nooit gevoeld dat hij een zoen gaf toen hij vertrok. Ik was al lang naar dromenland vertrokken. Tot morgen. Slaapwel.

En of het vroeg dag was. Rond 7h00 is mama mij komen wekken. Vlug de was en de plas, nog vlugger ontbijten en dan vertrekken richting UZ Gent. Weer niet op tijd. 10 minuten te laat. Maar dat vond Gaby niet erg. Het voornaamste was dat we er heelhuids waren. Terwijl ik mijn programma in de logo afwerkte, had mama alle moeite om de papieren in orde te krijgen.Bleek dat ze ons niet verwachtten. Aan de receptie kreeg mama te horen dat er geen vooropname in de computer zat. Men belde naar 4K6 om ons verhaal te controleren. Mama mocht doorgaan naar de kamer en moest later op de dag terugkeren naar de receptie om de papieren in orde te maken. Op 4K6 verontschuldigden ze zich voor deze rompslomp. Om 11h00 vertrok ik weer naar het R.C. voor mijn kiné. Na de middag had ik een beetje rust. Tot 15h00. Dan vertrokken we richting radiologie voor mijn straaltjes en daarna mocht mama mij weer gaan afleveren op het R.C. Er stond nog een uur kiné op het programma. Ik hoef er geen tekening bij te maken dat mijn batterij helemaal plat was tegen 17h00. Mijn boterhammen heb ik in bed opgegeten. Ik was net klaar toen Elsie van 3K6 binnenkwam met mijn portie chemo. Ook dat nog. Een uur gebonden aan mijn bed met mijn zakje Vincristine en mijn “pulleke” spoeling. Daarna moest ik zeker niets méér hebben en niets meer doen. Ik was pompaf. Heb mij neergevleid op mijn zij en ben zo in een diepe slaap gevallen. Tot morgen allemaal.

We zijn vandaag weer eens in ons bed blijven liggen tot zo’n 10h00. Deze middag wilden we weer buiten eten. Het was frisjes. Er stond zo’n harde wind dat we dachten met tafel en al de lucht in te vliegen. Eline is alleen in de keuken gaan zitten. Ze had koud. Ik wou niet opgeven, had mijn trui aan en zou zeker buiten blijven zitten. Na ons middagmaal hebben we nog een klein dutje gedaan alvorens naar oma en opa te vertrekken. Eenmaal daar aangekomen moesten we onmiddellijk pannenkoeken eten. En daarna koude schotel. Het was lekker. Het smaakte heerlijk. Plots belde de buurman aan. Hij had een fles witte wijn bij voor opa omdat hij het gras van de buur had afgemaaid. Dat was voor mama het sein om naar huis te vertrekken. Via Dranouter ( om schooltassen en kleren op te halen) naar Nieuwkerke om Eline en Thomas bij meme en pepe af te zetten. Daar aangekomen waren ook tante Nancy, nonkel Thierry, Jessie, Owen, Kyano, metje Cindy, nonkel Henk, Sarina en Colin aanwezig. Rond 21h00 zijn we richting huis gereden. Mama moest nog onze valiezen in orde maken en de financiële papieren op orde leggen. Daarna zijn we gaan slapen, want morgen is het weer vroeg dag.

Slaapwel. Tot morgen.

Voor iedereen is het een lang week-end. Maar voor ons is het een gesplitst week-end, want we moeten vandaag ambulant naar het ziekenhuis. Tegen de middag hebben we Eline en Thomas gaan afzetten bij meme en pepe. Jessie, Owen en Sarina waren er ook. Na vlug nog een beetje macaroni met kaas en hesp te hebben gegeten, zijn we richting Gent vertrokken. We moesten daar om 13h00 zijn. Eerst kiné, daarna logo en uiteindelijk nog straaltjes. We dachten rond 17h00 terug thuis te zijn, maar ze zaten met zo’n half uur achterstand op radiologie. We mochten niet in het sas blijven wachten, maar moesten in de wachtzaal gaan plaatsnemen. Zodoende was het al goed 18h00 toen we weer bij meme arriveerden. Pepe had de BBQ al in gang gestoken. Ik heb gesmuld. Het was lekker. Ik heb een worst, een rib en een kotelet gegeten. En veel rauwkost. Ik zat in de keuken en kon naar mijn neefjes en nichtjes kijken die buiten op de koer zaten. Het was leuk; en zeker voor herhaling vatbaar. Toen we thuiskwamen, was ik weer helemaal pompaf. Maar het was de moeite geweest. Slaapwel, tot morgen.

En of we moe waren. We zijn in ons bed blijven plakken tot rond 10h00. Daardoor hebben we ook veel later gegeten op de middag, zodat tante Patricia al arriveerde toen we net gedaan hadden met eten. Celine was gisteren thuisgekomen. Ze was 3 maanden in Senegal in Afrika geweest voor een stageproject van haar school. Ze was helemaal in haar eentje daar naartoe gereisd, moest eerst een cultuurschok verwerken om daarna toch thuis te zijn bij de familie waar ze logeerde.

Haar haar was helemaal in vlechtjes gelegd. Zes lange uren had ze daarvoor op een stoel moeten blijven zitten. Het was zeer mooi. Celine had koekjes  gemaakt op basis van suiker en pindanootjes. Dat was lekker.Ze had dat in Afrika geleerd. Ze zei dat ze daar had leren tevreden zijn met het weinige dat ze had. Ze sliep bij een familie van 11 personen in een primitief huisje. Ze sliep op een matras dicht tegen de grond en had dikwijls ongewenste bezoekers in haar slaapzak. Neen, geen spinnen , maar wel kakkerlakken. Om haar huisgenoten niet wakker te maken, probeerde ze die beestje te doden met de zool van haar schoen. Ze moest er zeker drie keer op kloppen vooraleer ze dood waren. Haar vriend Dries vertelde van hun welkomstfeestje. Hij had haar wijsgemaakt dat hij een andere auto had gekocht. Ze hadden een afspraak in de garage om de auto te gaan bezichtigen, maar ze moest een blinddoek om. Eerst was Celine boos, maar uiteindelijk stemde ze toch toe. Toen Dries de blinddoek wegnam, stond ze in de feestzaal met haar hele familie rond haar. De grond zonk efkes weg van onder haar voeten. Dit was het gevoel dat papa ook had bij zijn verrassingsfeest vorige zomer ter gelegenheid van zijn 40^ste verjaardag. Celine vond het fijn om iedereen terug te zien na zo’n lange afwezigheid. Mama legde haar uit dat wij bewust niet zijn langsgegaan omdat ze de volledige aandacht verdiende. Als wij er zouden zijn geweest, ging de aandacht verdeeld zijn. Daarom had mama haar mama overgehaald om bij ons op koffieklets te komen. En hun opzet was gelukt. Alle partijen waren content. Daarna zijn ze huiswaarts vertrokken. Het was al in de vooravond. Wij hebben nog wat geluierd in de zetel, gegeten, en daarna gaan slapen. Ik was weeral moe. Ik denk dat de kuren in mijn kleren zitten. De minste inspanning wordt mij echt te veel.